Ze is mijn voorbeeld.
Penelope Trunk.
Ze heeft Asperger. Daarom schrijft ze over alles waar anderen over zwijgen.
Dat haar man haar slaat. Hoe sex is met een autist. Dat ze altijd gelijk heeft.
(Ik wil het hier niet hebben over moraal. Ik wil het hebben over dingen bij hun naam noemen. Voor kritiek op Trunk: zie de links halverwege deze post).
Waarom is ze zo goed?
Omdat ze laser sharp is. Ongewoon open. Ze schrijft helder. En ze is voor de duvel niet bang.
Trunk blinkt uit in tegendraadse meningen en shockerende ontboezemingen.
Officieel schrijft ze over carrières. Deze video laat zien hoe ze denkt:
Haar ongereserveerde openheid over haar eigen onaangepastheid maakt dat ik me minder schaam voor mezelf.
Zonder haar voorbeeld had ik een post als deze nooit geschreven.
Vandaar.
Vorige week volgde ik een serie online webinars van Trunk
Ik wilde weleens zien hoe ze die deed.
Een vragenronde viel uit. Als noodoplossing interviewde ze haar redacteur.
Nu is het al geweldig dat ze iedereen die het horen wil gewoon vertelt dat ze een redacteur hééft.
En dat die redacteur de meeste posts afkeurt.
En dat hij zelfs haar tweets redigeert.
Maar de redacteur, Jay, had een verhaal op zich
Zeven jaar geleden bood hij Trunk zijn diensten aan omdat hij nooit kon wachten op haar volgende post.
Hij wilde ze allemaal, meteen. Ook de afgekeurde kladjes.
Jay is een bescheiden man. Hij kon er nauwelijks tussenkomen, tussen Penelope en haar persoonlijke assistente Melissa.
Het deerde hem niet.
En wat hij kon zeggen was raak:
If you don’t care a lot about a post, just stop
Hij deed één uitspraak waaraan ik al een week loop te denken:
‘The length of a post has to suit the strength of the idea’
Dat klinkt als een werkbare leidraad.
Hij lichtte toe: één goed idee kun je kwijt in een tweet. Of in een hele korte blogpost.
Voor een lange post heb je een boel goede ideeën nodig.
Danny Baker
Vorige week ontmoette ik een twitteraar met precies zulke goede ideeën: de Australiër Danny Baker.
Baker, een ‘aspiring author’, staat op het punt: ‘…to launch a campaign to inspire sufferers of depression to never give up on happiness.’
Hij doet iets wat ik nog niemand heb zien klaarspelen: hij destigmatiseert in 140 tekens.
Hij maakt in één tweet duidelijk hoe onredelijk de uitsluiting van psychiatrische patiënten is:
Mental illness does not discriminate, so neither should anyone else. #mentalhealth #depression #bipolar #schizophrenia
— Danny Baker (@Daniel_L_Baker) July 27, 2013
Met een simpel voorbeeld geeft hij aan hoe erg mensen met een depressie zich schamen:
MYTH: People with #depression are attention seekers. FACT: It’s actually the opposite; most people with depression mask it with a smile.
— Danny Baker (@Daniel_L_Baker) August 3, 2013
Hij stelt vragen die niemand durft te stellen:
THINGS THAT DON’T MAKE SENSE TO ME: 1/10 teenagers self-harm, but it’s still taboo to talk about it. #MentalHealth #depression
— Danny Baker (@Daniel_L_Baker) August 9, 2013
En ik schud vol verbazing mijn hoofd.
Natuurlijk raken zijn tweets me extra omdat onze oudste zoon zes weken geleden zelfmoord pleegde. Hij was depressief.
En natuurlijk vraag ik me voortdurend af of ik tekort geschoten ben.
Maar gek genoeg voel ik me door Bakers tweets getroost
Het is een opluchting dat hij er gewoon over praat.
Dat hij uitlegt hoe het voelt, depressief zijn, van binnen.
En waar iemand die depressief is behoefte aan heeft: een arm om zich heen. Luisteren.
Dat hij feiten geeft. En vooral: dat hij terugvecht, tegen het grote verzwijgen.
Ik denk: Jay heeft gelijk
Een goed idee past in een enkele tweet.
Dus hou je vast als Danny Baker met een boek komt.
Lees ook:
• Schrijven: het belang van brutaliteit (en het dagboek van Gerbrand Bakker)
• Help, waar is mijn kimono? (Of: hoe bloot geef je jezelf als blogger? 10 voorbeelden)
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Dankje, vandaag heb ik schaamteloos proberen te schrijven wat ik niet weet. Als bedankje jouw naam als trefwoord (Kitty Kilian no nonsense) als je dat onhandig vindt haal ik het weg.
Ik ga meer van je leren, mooie dag.
Heel prikkelend, als ik schaamteloos eerlijk ben dan zeg ik vooral dat ik het NIET weet. Maar waarom geef ik dan al die tips???
-You tipped me over, out of balance-
Goede blog dus mijns inziens. THX
Ik probeer morgen of ik daar woorden aan kan geven en ik ga zeker meer van je leren.
Ha Martine,
Zo, dat is een interessant blog, dat van jou. Met een aparte invalshoek. Kun je nog wat duidelijker naar voren brengen als het probeerblog-af is.
Niet weten ofwel kritisch beoordelen is ook een belangrijke taak!
…zit me zo mijn best te doen om mijn geschrijf beknopt te houden…
Stel je hier nou dat de lengte van een tekst een maat zou moeten zijn voor de hoeveelheid ‘idee’? Ik maak er juist een sport van om in zo min mogelijk woorden zoveel mogelijk waardevols te zeggen.
Trouwens, veel lange stukken zwerven van het ene idee naar het andere. Als ik zoiets lees, vraag ik me altijd af waarom de auteur er niet meerdere korte stukjes van gemaakt heeft. Of gewoon korte metten ;-)
De redacteur van Penelope Trunk zegt dat de tekst niet langer mag zijn dan het idee waard is. Een andere commenter, Nienke, heeft het over de Ploffactor. Ook een mooie.
Nee, dat een stuk dat van het ene idee naar het andere zwalkt is niet de bedoeling.
Super interessant maar ik ben halverwege wel afgehaakt, voor mij werkt het namelijk niet, heel veel verschillende info, ook al is het aanverwant, in één blog, en heel veel verschillende fonts, mijn apres-burn out en niet-aangeboren hersenletsel maken dat veel te veel input en prikkels om te verwerken. Ik weet nu, dat is mijn kapstok, dat ik a) Trunk wil opzoeken en b) dit doorspelen aan een goed evriendin van me met Asperger die op TEDx spreekt en c) hopelijk en misschien deze blog nog een keer overlees, tot zover ik kom. want rete interessant.
Jammer, Carolien. Ik kan helaas niet voor iederéén optimale omstandigheden scheppen. Zijn er geen apps om html in te lezen als platte tekst? Anyway, ik stuur hem je wel even als platte tekst, voor deze ene keer ;-)
Penelope, ik weet het niet altijd, ik bewonder het maar ik ben zo niet en dat is ook prima (zeg ik tegen mezelf).
Maar wat ik wilde zeggen (ook tegen Caro): als je Evernote hebt kun je ook een extension installeren, zo’n miniknopje in je browserbalk, die ‘Clearly’ heet. En als je daarop klikt, wordt alle formatting er uit gehaald. En kun je dat ungeformatte stuk ook nog eens met 1 klik in Evernote bewaren. Clearly is er voor Chrome, Firefox, Opera en Opera zie ik net: http://evernote.com/intl/nl/clearly/#
O, dat is handig! Dank!
Soper bedankt Elja, Kitty stuurt me net een mail met jouw antwoord en tip, en een hele goeie voor mij.
Allebei thank you very much!!
xcarolien
Mooi en helder blog!
Ik loop al een tijdje met de gedachten een blog te schrijven over het hebben van een partner met een depressie. Over openheid en schaamte gesproken… Dit sterkt mij het te doen!
Dank je wel.
Daar help je vast veel mensen mee. Maar is dat niet heel lastig in verband met de privacy van de partner?
Ik heb nooit over Frits’ problemen geschreven toen hij nog leefde. En dat zou ik ook niet hebben gedaan. Ik bescherm de privacy van mijn naasten angstvallig. (Een van de bezwaren tegen Penelope Trunk, die haar hele gezin opvoert in haar blog.)
Dat van privacy vind ik ook lastig. Gewoon dingen vermelden over vrouw of kinderen wordt hier thuis niet gewaardeerd.
Dat ik over mezelf schrijf moet ik zelf weten, maar ik hoef (mag) niets over hun te zeggen.
Ja, en ze hebben gelijk, toch?
Maar misschien vindt de hond het goed ;-)
dank voor je opmerking. Heb het ter harte genomen… en vandaag de blog geplaatst, met enige aanpassingen.
#leestip RT @kittykilian: Over openheid en schaamte op je blog http://t.co/32qeOeSCKg [nieuw blog]
Hatsjiekiedee, alle taboes de wereld uit: ik ben vóór :-D
Laten we er een paar houden, Sonja ;-)
Beter gezegd: laat een ieder zich vrij voelen te zijn die die is. Op welke manier dan ook…
RT @KittyKilian: Over openheid en schaamte op je blog http://t.co/fbkp1wUmfs [nieuw blog]
Klopt Kitty. Maar als ik er iets van dat moment heb geleerd is dat je alle belangrijke dingen die je met iemand wilt delen beter meteen kunt zeggen. Met stip op nummer één: ik hou van jou.
Verdomd, ja. Wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben met Frits. Anders hadden we nu in zak en as gezeten, vol spijt over onuitgesproken dingen. Eigenlijk moet je altijd zo leven.
Ja, helemaal mee eens.
Een mooi pleidooi tegen het zwijgen Kitty. Het is zo waar. Meer dan dertig jaar geleden bezocht ik na het overlijden van mijn moeder een expositie van de Amerikaanse fotograaf Duane Michals in het gezelschap van mijn vader. Deze foto, ‘Certain things must be said’ http://goo.gl/z2Yqel raakte hem diep.
Oei, pijnlijk, toch?
Onuitgesproken dingen en daar heel erg spijt van hebben.
Weer flikt @KittyKilian het om een goede blog af te leveren die rake dingen zegt & je wijst op anderen die goed bezig zijn! http://t.co/KMHebgOyDj
Mijn leraar Nederlands op de middelbare school noemde dit de Ploffactor. Een boek met een zwaar danwel gewichtig onderwerp moet flink ploffen als het op de grond valt. Een doktersromannetje heeft geen geestelijke Ploffactor, dus moet dat ook niet letterlijk hebben. Samengevat: pas de lengte van je document aan op de zwaarte van het onderwerp. Altijd al geweten dat die man geniaal was ;-)
Wow. Geweldig uitgelegd.
Stuur die man een brief.
Wow Kitty, morgen ga ik het filmpje kijken, maar nu, vlak voor het slapen gaan wil ik je vertellen hoe heerlijk je tekst weer binnenklaterde. Het is spannend, persoonlijk, mooi.
Wilde net gaan slapen maar toen kreeg ik @KittyKilian ’s blog over openheid en schaamte. Over lef, moed. http://t.co/zr0BOPT8gR