Over jezelf zijn, online (Maar wie ben je eigenlijk?)

‘Moest jij niet naar Amsterdam, vandaag?’

Ik vraag het nu al voor de derde keer aan meneer Blogacademie.
Hij strekt zijn armen uit: ‘Ik kwam voor een knuffel.’
Ik sta op. Ik omhels hem. ‘Nou?’
‘Ik ben me aan het voorbereiden.’
‘Lekker lange voorbereiding’, mompel ik.

Ik vraag het omdat ik naar koffie snak

Hij vindt koffie drinken onsmakelijk. Dus ik wil niet dat hij weet dat ik een derde kop ga halen. En misschien ook wel een vierde. Zodra hij eindelijk opkrast.

Ja, we hebben een prima huwelijk, dankjewel.

Ik ben gewoon nogal sneaky. Jij ook, waarschijnlijk.

(Hij zegt trouwens nooit iets over die koffie. Hij kijkt alleen maar.)

Wie zíjn we in godsnaam?

A. is ziek. Ze maakt zich zorgen over haar kat.

Het is een rare kat. Hij heeft een hoekig lijf en borstelhaar. Hij slaapt de hele dag. Hij durft niet naar buiten. Hij krabt als je hem aait. Hij laat zijn bakje voer uren staan. Hij wenst wekelijks een geklutst eitje.

Zelf hebben we een poes die al begint te spinnen als je tegen haar praat. Ze schrokt haar maaltijd in een paar minuten op en is de rest van de dag bezig om het huis op verstopte etenswaren te doorzoeken. Elke nacht is ze buiten aan de zwier.

We zijn dol op haar. Zó dol dat we haar op Oudejaarsavond allebei helpen om het donkerste plekje in huis te vinden. Ik maak een holletje achterin mijn lappenkast. Meneer Blogacademie bouwt stellages in de gang, met kartonnen dozen en oude dekens.

Toch hoef ik niet lang na te denken: ‘Je kat komt bij ons.’

Dat komt, ik ben heel nobel. Jij ook, waarschijnlijk.

We zoeken voorbeelden

Elke paar weken heb ik een nieuwe inspiratiebron. Ik zwier van de ene naar de andere, kun je wel zeggen. Het liefst wil ik ze allemaal héél erg bewonderen.

Niks is zo lekker als die extatische staat van gevonden-hebben.

Deze maand ontdekte ik een club idioot jonge copywriters op Medium en Twitter. Ze zijn 13 of 17 en ze schrijven het ene fantastische stuk na het andere. Ze maken podcasts met andere tieners.

Lucas Dawn bijvoorbeeld, die waarschijnlijk anders heet, want hij komt uit India.

Do not judge me, because I might be the weirdest person you’ll see on this planet — Well, Well, Well, I’m growing on Medium, so they told me to write an ‘about me’ story. But, I don’t have your daily “I quit my job” story, so I’m here with a few fun facts about me.

Let me start.

1. I Don’t Pee In Public Toilets

It’s not because boys’ toilets are not maintained properly or they’re stinky.

But, I’ve had some experiences in the past that have completely changed my perception of men.

Ik lees en lees en verbaas me. Hoe kan iemand van 13 al zo slim schrijven, met zoveel tournures in een stuk en met zulke emotionele effecten?

Hij geeft zelfs marketing advies. De toon heeft hij helemaal te pakken.

I firmly believe in trust-based marketing — Here, you give your audience a demo of the value that your product can provide.

In simple words, have a blog or social media handle that publishes content in your product’s niche.

You don’t have to talk about your product in every piece of article you write.

Trust-based marketing revolves around the creator, not the product.

Ik zoek en blader en volg links tot diep in de nacht.

Nee, ik kom nog niet naar bed, lamenoueffe.

Aha, bij deze schrijver volgen ze cursussen.

Tss, die marketingstijl kopiëren ze.

Ik rol van het ene social medium en van de ene copywriter in de andere. Wat schrijven ze smooth. Als marshmallow.

Ik zie ook dat een boel van de succesvolle schrijvers op Medium al Ai-schrijfhulpen gebruiken

Alle koppen zijn clickbait:

• Ik haat clickbait
• Iedereen haat clickbait
• Met Ai – schrijfhulpen krijgen we vast en zeker nog veel méér clickbait

Ik ben een paar jaar niet op Medium geweest

Het voelt alsof ik een decennium gemist heb, terwijl ik tevreden mijn kamerlinde water gaf.

Ik maak aantekeningen: dit moet ik ook gaan doen, dat moet ik uitproberen.

Ik dacht dat ik het allemaal wel zo’n beetje wist, maar holy hell, ik heb acute FOMO.

Dat komt, ik ben heel beïnvloedbaar. Jij waarschijnlijk ook.

We vertellen sprookjes, vooral aan onszelf

Ik las een wetenschappelijk artikel over ADHD en uitstelgedrag.

Over voornemens die maar niet tot uitvoering komen omdat het ADHD-brein een brakke ontsteker heeft voor urgentie-vonken.

Heel interessant. Vooral omdat ik al de hele zomer een nieuwe landingpage moet maken.

Nóg interessanter omdat ik mezelf al jaren voorneem om nooit meer te schrijven over de gevolgen van hersenen die niet werken als het Algemeen Gemiddeld Nederlands Brein (AGNB).

Het is immers niet mijn vak. Het is geen populair onderwerp. Je maakt er geen vrienden mee, tenminste geen vrienden die klanten worden. Het heeft niks te maken met bloggen. En het kan het AGNB geen klap schelen.

Ik moet bloggen over hoe je een stuk begint, hoe je een call to action schrijft en wat het beste type komma is.

Want zo worden we natuurlijk nooit miljonair

Maar het neurodivergente brein laat me niet los. En vanwege die onbetrouwbare ontsteker ben ik minder gevoelig voor de lange-termijn-gevolgen van het botvieren van mijn privé-interesses dan een AGNB.

Jammer. Gewoon een dysfunctioneel gebrek aan wilskracht, dus.

Ik dacht stiekem toch wel een béétje dat ik authentiek niet-commercieel was.

Maar nee.