Als we liefde konden zien, hoe zag ze er dan uit?

Getrouwd zijn is verdomd lastig.
Je moet zo op je woorden passen.

Het is 2 januari

De eerste suikervrije dag zit er op. De eerste twee koude douches van 90 seconden vielen mee.

Natuurlijk heb ik thuis niks verteld over de 30 dagen suikervrij challenge.

Ik kijk wel uit.

Per ongeluk liet ik iets los over de koude douches.

We liepen in het park.

Hij Die Niet Genoemd Wil Worden trok een neutraal gezicht.

Nadrukkelijk neutraal.

Hij zweeg er veelbetekenend bij.

– Zeg het maar, moedigde ik aan.

Sommige discussies kun je beter vol aangaan.

– Altijd die zinloze strijd tegen de sterfelijkheid, klaagde hij, en schopte tegen een steentje.

Aannames, aannames

Assumption is the Mother of All Fuckups from trickster on Vimeo (Dank aan @ikbendewereld voor de bron)

 

Ik bén helemaal niet bang om dood te gaan.

Dat is het niet.

Dat we ooit uitkomen op een checklist met 10 dingen die je moet doen om gezond 100 te worden geloof ik evenmin.

Maar ik hou van experimenten.

Hoe voelt het als je géén 26 kilo suiker aan je dieet toevoegt, per jaar?

Voel je je echt energieker als je jezelf meer blootstelt aan kou?

Er zijn mannen – ik noem geen namen – die dat allemaal niet nódig hebben

Als ze willen afvallen besluiten ze om naar hun werk te lopen, in plaats van de tram te nemen.

Op jaarbasis scheelt dat 5 kilo, rekenen ze je keurig voor.

En ja hoor, een jaar later is het gepiept.

Dat is mooi

Zo houden ze hun aandacht vrij voor de dingen die er echt toe doen.

Zoals eh…

Help me even.

Het zal wel komen door de tijd van het jaar

Maar ik vraag me dat geregeld af, wat er nou ook weer echt toe doet.

Ik bedoel: we spelen allemáál vadertje en moedertje, toch?

Ik ben het godgloeiend eens met Shakespeare:

All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts […]

William Shakespeare (As You Like It)

Maar we kiezen wel ons eigen stuk.

En onze eigen rol.

We studeren hem zelf in. Zorgvuldig, of op een holletje.

Hoe góéd we onze rol spelen, hangt af van hoezeer we in het stuk geloven.

Geloven in het stuk is cruciaal.

Hoe doe je dat?

Eigenlijk moet je dat mij niet vragen.

Tot mijn 48-ste bakte ik er ook niks van.

Ik speelde historicus, ik speelde journalist, ik speelde docent, ik speelde moeder, echtgenote, afijn, dezelfde reeks als iedereen.

Maar ik voelde me een acteur die zijn rol niet snapte.

Voor mijn gevoel ontbrak de kern van mijn bestaan.

Tót ik medicatie voor adhd kreeg. Die bleek en passant ook een dysthyme stoornis op te lossen, waarvan ik niet eens wist dat ik die had.

Man, man

Van mij geen kwaad woord over psychofarmaca: sinds ik dagelijks een capsule slik voel ik me heel.

Ik ben niet bang meer. Ik ga niet elke avond vroeg naar bed. Ik tel niet vertwijfeld hoe weinig vrienden ik heb.

Ik heb geluk gehad.

Dat realiseer ik me des te meer nu ik voor een project mensen interview die het minder troffen.

Die jaren depressief waren, of stemmen hoorden die jenden dat ze er maar mee op moesten houden; die banen verloren, en partners, die in een beangstigende psychose – die staat waarin alles teveel betekenis heeft en je geest je meeneemt in een levende nachtmerrie, of je wil of niet – dagenlang aan hun lot werden overgelaten in een isoleercel. Die zichzelf wilden uitgummen, omdat ze het niet meer verdroegen.

Maar de mensen die ik interview kwamen er weer uit.

Soms door medicatie, soms omdat ze leerden wat hun geest nodig had.

Veel slaap. Of weinig stress. Of juist veel afwisseling.

Wat is nou het mooie?

Ze weten allemaal feilloos welke rol ze voortaan willen spelen.

Ze willen anderen behoeden voor wat ze zelf meemaakten.

Voor de jaren van ellende uit onwetendheid.

Ze willen gids zijn.

Mentor.

Ze willen naast hun lotgenoot gaan zitten in die isoleercel, zodat hij niet alleen is.

Ze willen haar vertellen dat zij zich niet hoeft te schamen, als het voorbij is.

Ze willen laten zien: ik kwam er uit, dat kun jij ook.

Als we liefde konden zien, hoe zag ze er dan uit?

Zó.

 

Al mijn blogs over psychiatrie, een kind verliezen, en wat je moet weten over de ggz. Lees ze als je iemand kent die zich ernstig uit het dagelijks leven terugtrekt. En bekijk de pagina met 30 video-interviews die ik maakte over betere hulp aan jongeren die vastlopen.