Waarom je online larger moet zijn than life

‘Kun je nog even schaterlachen?’ vraagt Elisabeth.
Ik schaterlach.
‘En nog een keer?’
Nu gaat het vanzelf.
‘En je handen even zo, palm omhoog, wat je net deed? Da’s handig als tussenshot.’
Ik maak een Christusgebaar.
‘Zijn we d’r?’ vraag ik.
Pauline en Elisabeth knikken.

Ze komen om 10 uur, met een camera en een statief en een wireless microfoontje. Ze komen een filmpje maken voor mijn about-page. Ik weet niet wat er mis is met het oude, behalve dat mijn haar niet meer klopt.

Maar als twéé vriendinnen zeggen dat het moet, dan luister ik. Ik ken ze al jaren, de Videovakvrouw en de Presentatiecoach.

In online-tijd gerekend zijn we jeugdvriendinnen

Ik ken ze nog van vóórdat we alledrie wisten wat we precies gingen doen, online. Ik ken ze nog van toen we alledrie onzeker waren.

Dat is voorbij.
Daar gaat dit blog over.

Maar eerst koffie

‘Zwart, graag’, zegt Elisabeth. ‘Dat vlog van X was rommelig, ja. Dat krijg je als je van tevoren geen script maakt.’

‘We knipten de speech van Y. in alinea’s’, zegt Pauline. ‘We legden ze op tafel. Een half uurtje schuiven en hup, de structuur klopte.’

Wij knikken. Wij snappen elkaar.

Wat ik vroeger niet wist: een stuk schrijven, een Ted-talk houden en een filmpje maken hebben veel gemeen. Je wil verrassen. Je houdt de spanning er in. Je doseert de informatie. Je bent concreet, niet onbelangrijk. Beetje zelfspot, please. En ritme, ritme, ritme.

Plus iets ongrijpbaars. Hoe zullen we het noemen? Persoonlijkheid.

O ja, en nóg wat

‘Zeg’, zegt Elisabeth, ‘je wou toch niet in die grijze bloes op de film?’
‘Hij heeft witte noppen’, zeg ik.
Pauline glimlacht. Die kan haar mond houden.
‘Je hebt wel iets blauws, toch? En een witte bloes?’

Elisabeth overlegt. ‘We kunnen het hier doen, of daar, of in de werkkamer. Maar ik dacht eigenlijk aan de eettafel.’
Pauline knikt. Zij is er voor het praatje. ‘Maar wat gaat ze zeggen?’
‘Hetzelfde als in het vorige filmpje’, zeg ik. Pauline schudt haar hoofd.

‘Wat is er nou bijzonder aan jouw cursus?’

Vijf jaar geleden zou ik zijn gaan mopperen. Wat een onzin. Elke schrijfcursus is hetzelfde. Iedereen leert je dezelfde trucs.

Maar nu niet meer. We zijn een stapje verder.

Ik denk na. ‘Ik doe veel aan stijl en psychologie.’
‘En wat heb ik daaraan als ik gewoon informatieve blogs wil schrijven?’ vraagt Pauline.
‘Niks. Maar als ik wil weten hoe ik mijn Kindle-Notes in Evernote kan opslaan, dan google ik zo’n informatief blog. En ik los het op. Maar ik kom nooit meer terug.’
Pauline knikt bemoedigend.
‘Terwijl – als ik moet grinniken, en als ik meteen erna nóg een blog lees omdat de schrijver me leuk lijkt, dán hebben we contact. Dus als je mensen wil binden gaat het om méér dan helder schrijven.’
‘En dát moet er in’, zegt Elisabeth.

De poes springt op tafel

Dat mag, want meneer Blogacademie is niet thuis. Nóg een tussenshot.

Pauline stelt vragen. Ik geef antwoord.
‘Je kijkt te serieus’, zegt Elisabeth. ‘Dat komt omdat je nadenkt. Opnieuw. En nu met een brede glimlach.’

‘Waarom zou ik beter willen schrijven?’

vraagt Pauline.

We zijn onder elkaar. Ik voel me roekeloos. ‘Je wil helemaal niet béter schrijven’, zeg ik. ‘Je hebt niks aan béter schrijven. Je wil de beste zijn.’ Wat zullen we nou hebben, denk ik. Streven we nou naar kwaliteit, of niet?

Pauline glimlacht. Elisabeth steekt haar duim omhoog. Dat hoeft niet over.

In een uurtje staat de film er op

We kijken elkaar tevreden aan. Lunch.

‘We hebben wel wat geleerd sinds 2012’, zeg ik.
‘Het duurde even, maar wij durven het nou óók.’

’s Avonds check ik hun websites.

Die van Pauline:

Je houdt regelmatig presentaties. En het gaat best aardig.
Maar dat vind je niet voldoende. Je wilt gewoon écht goed spreken.
.
Geen kiss en goodbye
.
Maar gezien en gehoord worden. Warme contacten creëren.
Na afloop napraten met mensen uit het publiek.

Houden zo.

Die van Elisabeth:

Ik ben niet voor niks de Videovakvrouw.
.
Ik leerde het vak in de praktijk en ik begon onderaan. Maar daar bleef ik niet.

Niks meer aan doen.

Zijn we arrogant geworden?

We hebben geleerd hoe het moet: jezelf een tikje larger than life maken.

Een beetje overdrijven. Net wat brutaler zijn dan je bent.

Precies wat vrouwen nooit durven.

Maar het moet.

Sterker nog: pas als je voor je eigen gevoel overdrijft, doe je het goed.