Een beetje ongeduldig zijn we wel.
En overmoedig.
Schreeuwlelijken.
Denken dat we onze zin wel krijgen als we maar hard genoeg schrijven.
Mooi niet.
We probeerden onlangs een sociale wet te overtreden, online, maar hard roepen hielp geen moedertjelief.
Hoe zat het?
Twee weken geleden hadden we het over tips om meer traffic (bezoek) te krijgen.
De kern was, dat je moet schrijven over wat je lezers zich het meest afvragen.
Maar, zeiden we toen, als je een beginnend blog bent, met maar weinig comments, hoe kom je daar dan achter?
Janneke ging op onderzoek uit. Ze kwam terug met een hele lijst tips.
Merendeels van Amerikaanse websites.
Van succesvolle bloggers.
Die methodes toepassen die in Nederland niet altijd werken (zoals gastbloggen).
Of die begonnen in een tijd dat er nog weinig blogs waren – zeg vóór 2006.
Wat bloggers toen deden is niet meer te herhalen. Was de blogosphere destijds een braakliggend terrein, tegenwoordig is het één grote Randstadfile.
Wij vertrouwden die tips dus niet zonder meer.
We wilden ze eerst uitproberen.
Tip 1 was: hou een enquete
In de week van de enquete hadden we 605 unieke bezoekers. Normaliter doet 0,5 tot 2 % van de bezoekers actief mee aan een site – schrijft een commentaar, vult een enquete in enzovoorts. We konden dus een respons verwachten tussen 3 en 12.
Maar we deden een hartstochtelijke oproep aan alle lezers om die cijfers te logenstraffen. Overtreed alle psychologische regels, vroegen wij: vul die ene vraag in.
De vraag was: als je met ons kwam koffiedrinken, waar zou je het dan over willen hebben?
We kregen 12 reacties. TWAALF!
Okee, we hebben even zitten sippen
Temeer daar de eerste zes respondenten bekenden van ons waren. (Bedankt jongens).
Van de laatste zes weten we het niet.
Want halverwege de week kregen we een tip van een Nederlandse internetgoeroe om het veld met het emailadres te schrappen.
Die enquete zou ik ook niet invullen, met een emailveld eronder. Veel te salesgericht.
Emailveld gewist. Maar het maakte geen verschil. De reacties bleven in hetzelfde tempo komen.
Er zitten een paar goede opmerkingen tussen. Maar het zijn niet de 400 antwoorden die we verwachtten.
Lezers vragen om een psychologische wet te overtreden is dus zinloos.
Conclusie:
Een klein blog?
Minder dan 1000 abonnees?
Hou geen enquetes.
De respons is te klein. Wat je ook doet.
Maar wat dan wel?
Het viel ons natuurlijk wel op dat vooral bekenden de enquete invulden.
Dus: mensen die je kennen hebben meer voor je over.
Ga maar na.
Wie retweeten jouw tweets? Wie verwijzen mensen naar je door? Wie worden je online vrienden, en soms je echte vrienden, je zakenpartners, je klanten?
Meestal mensen met wie je al eens privé getwitterd hebt. Of onzichtbaar ge-dee-emd (direct messages uitgewisseld).
Mensen met wie je een emailcorrespondentie hebt gehad. Die boos reageerden omdat ze gekwetst waren door iets wat je schreef maar die aan de telefoon heel aardig bleken.
Mensen die je hebben geraakt, of op wie jij indruk hebt gemaakt. Met een grapje, of omdat je hulp bood. Om iets aardigs dat je zei op Facebook. Of omdat je allebei van de Grote Bonte Specht blijkt te houden.
Het maakt niet eens zo heel veel uit. Het kan iets kleins zijn geweest.
Maar er was persoonlijk contact
Een kleine toenadering en een beetje vertrouwen.
Dat hebben we in onze oren geknoopt.
En we hebben onze strategie veranderd.
Wij sturen nu aan nieuwe abonnees een persoonlijke email met een verzoek om ons te vertellen waar ze het liefst over willen lezen.
De meeste geven antwoord.
Geweldig. Ze vertellen ons precies wat ze willen weten.
Het gaat alleen langzaam.
Even doorzetten nog.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Ik las eens over een marktverkoopster in de jaren vijftig die liedjes ging zingen en acts opvoerde om klanten naar haar kraam te trekken. Maar gek of knap doen of je lieve particuliere hartje volgen, is that all there is?
De Schreeuw van Munch trekt kopers, kijkers, zelfs dieven, maar funny of cosy is ie niet. Munch zei: “In my art I have tried to explain to myself life and its meaning”. Hij beeldde in De Schreeuw uit hoe iemand (het was zijn eigen ervaring) meebeweegt, gegrepen is door het landschap. Die figuur schreeuwt het uit door en met z’n omgeving. En blijkbaar herkennen we dat.
Dus? Laat je raken en zoek wat dat betekent voor de mensch, focus op hoe dat een thema is dat iedereen treft.
And heaven will come. Of toch niet.
Ja, als je er te lang over gaat nadenken wordt het heel moeilijk.
Gek en knap doen is één manier om mensen te trekken.
Je eigen hart volgen en doen waar je zin in hebt is wat je zelf het liefste wil, maar dat moet je indammen want daar zit niemand op te wachten.
De schreeuw geeft uiting aan een oerangst die we allemaal herkennen – en zulke dingen benoemen kan geruststellend zijn.
Een goede mix van die dingen, dan ben je er wel zo’n beetje ;-)
Ok Kitty, dat spijt me dus heel erg! Maar nu zal je me nooit meer vergeten toch???? En ik heb een vraag!!!! Om het goed te maken.
Hoe vind ik de tijd om al mijn blogs, facebook, twitter, hyves, website, pinterest enzo naast mijn werk goed op orde te houden???
En ik heb me wel opgegeven voor een workshop, dat scheelt ook denk ik………please?
Ha ha, nog meer werk om het goed te maken? Mooie boel. Gelukkig is het antwoord simpel: hyves gooi je er gewoon uit, en je neemt hootsuite of tweetdeck om je tweets en facebook updates te integreren. Weet niet of dat voor pinterest al kan, maar dat laat ik zelf even lekker links liggen. Google plus mag helaas niet langer in de mix ontbreken, weet niet of daar nu al een automatische updater voor is. Ik hoorde dat je veel kan via Google Chrome. Verder gewoon een half uurtje aan het begin en het eind van de dag voor uittrekken. Dus niet zoals ik vandaag, de halve middag zitten twitteren (allemaal zakelijk hoor) ;-) Je kan ook veel vooruit in timing programma’s zetten trouwens en dat moet wel om niet gek te worden. Zie ons ebook over twitter.
oeps, is het heel erg dat ik niet eens weet of ik jullie een antwoord heb gestuurd? Gelukkig heb ik wel jullie e-mail geopend, dus blijkbaar wil ik wel weten wat jullie schrijven.
Ja, dat is heel erg, Marijke. Vooral dat jij niets had laten horen konden we nauwelijks geloven ;-)
De enige reden dat ik jullie vraag niet heb beantwoord, was doodeenvoudig: ik wist geen antwoord.
Nee, je had ook al een blog review gehad ;-)
Het klinkt misschien vreemd uit de oren van een marktonderzoeker, maar ik vind dat we moeten ophouden met vragen aan klanten wat zij willen dat we voor hen doen/zijn. Dat is allemaal zooo onzeker. Mensen willen graag je hartje zien, je why. In deze weblog staat een link naar een filmpje van Simon Sinek, als je dat gezien hebt vraag je klanten nooit meer wie jij voor hen moet zijn:
http://metaalmarketing.wordpress.com/2012/01/10/het-onzekere-marktonderzoekpaard/
Ja, dat filmpje heb ik bekeken, goed verhaal. We hebben ook ‘waarom doen we het’ in onze navbar. Maar dan nog – je kunt over zoveel schrijven terwijl je laat zien wie je bent. Het moet wel ergens over gaan toch? En waarom dan niet over dingen die je lezers zich afvragen?