Doordraven met hot yoga

Ik weet niet of het mag, dus ik doe het.
Een blog schrijven, midden in mijn sabbatical.
Want ik heb er zin in. Het is idioot hoeveel zin je krijgt in alles van één uurtje hot yoga doen, elke morgen.

‘Puh-leeze. Yoga? Jij ook al?’

Het kwam per ongeluk. Net toen ik had besloten dat ik een half jaartje vrij moest hebben, maar eerst nog even één cursus geven, begonnen mijn armen te tintelen. RSI.

Ik herkende het meteen, want ik had er al eens zeven jaar last van gehad. En als je het niet serieus neemt gaat het van kwaad tot erger. Uiteindelijk tintelen zelfs je oren en je tenen, en kun je niet langer dan 5 minuten meer op een stoel zitten.

Het kwam niet uit

Ik zou gaan wandelen, en tekenen, en The Good Wife binge-watchen, gewoon overdag. Dus ik vroeg om tips op Facebook. Had iemand een idee hoe ik die RSI-aanval er snel onder kon krijgen?

Ja, hot yoga

Yoga bij 40 graden.

Dat leek me verstandig, want bij hitte heb je minder kans op blessures.

Toevallig was er net een studio geopend, hier om de hoek

Dus ik nam een proefles. Dat is nu zeven weken geleden. Toen ik nog niet wist wat een chaturanga was, of, nog mooier: een vinyasa.

Toen ik nog dacht dat yoga iets was waarbij je moest liggen, en zuchten. Iets met ijzingwekkend dunne vrouwelijke docenten, die in de weer waren met wierook en boeddhabeelden.

Mooi niet

I stand corrected, again. Afhankelijk van de docent is hot yoga een soort breakdance (vinyasa) of een gymnastiekoefening op Olympisch niveau (hatha). Kijk maar naar deze docent, van wie ik mijn eerste les kreeg:

Een uurtje na die les zat ik op de fiets en dacht: hee, geen tintelingen. Dat moet ik vaker doen.

Wat betreft het Olympische niveau: ik heb het over 70 jaar geleden. Toen de Spelen nog voor amateurs waren, die goed wilden presteren, voor zichzelf, in die ene week die ze vrij namen van hun werk op de boerderij. Intrinsiek gemotiveerd, dus.

Want ja, als je je ruggengraat opeens in bochten wringt die het nooit eerder heeft ervaren, moet je jezelf wel eens ernstig toespreken. En tegelijk moet je jezelf vergeven: na zeven weken sta ik nog steeds te wankelen bij alle poses op één been, terwijl de ijzingwekkend dunne en jonge vrouwen elders in de zaal zich sierlijk in exotische poses krullen.

Ofwel: je moet streng én aardig voor jezelf zijn, tegelijk.

Wél werken. Maar niet voor ánderen.

Dat lukt. Want hee, mijn rug is recht, zo recht mogelijk in elk geval, en mijn schouders zijn ontspannen. Dan maar géén Dancers pose.

Ga je nou élke dag? Draaf je niet een beetje door? vroeg hij die niet genoemd wil worden

‘Structuur’, zei ik, beslist. ‘Dat heb je nodig, als je niet werkt.’

Hij knikte, maar kneep zijn ogen dicht. ‘Ik vind je zó ook goed, hoor. Je hóéft niet zo af te vallen.’

Voor de zekerheid ging ik nog even langs de fysiotherapeut

Het bleek allemaal heel simpel eigenlijk: een vastgeroeste bovenrug. Typerend voor beeldschermwerkers. Gewoon even die bovenrug en de schouders losmaken en vooral veel achteroverbuigingen doen.

Critical alignment, zei een andere fysio: dáár moet je eens naar kijken

Critical alignment yoga werkt juist via je houdingsspieren, in ontspanning, direct op je skelet. Zo kun je je klachten nog gerichter oplossen. De methode is gemaakt, en uitstekend onderbouwd, door een Amsterdammer die een Indiase danser was, en een yogi.

‘Aha,’ zei ik, ‘klinkt goed.’

Doen we er gewoon nog even bij, dan.

Nee, wij drijven niks door.