10 manieren om een echtelijke ruzie te laten escaleren (in no time)

– Ha, schat, ik ruik het al: boerenkool met worst.
– Hm.
– Lekker.
– Boerenkool. Ja. Maar geen worst.
– O? Waren ze op?
– Nee, we doen geen vlees meer.
– … Jíj niet, bedoel je. Wat heb je er dán bij?
– Soja. Heel lekker. Gerookt, en gemarineerd in-
– Ja, hállo, sojabrokken. Jezus. Dat jíj nou zo nodig alle maatschappelijke ontwikkelingen altijd meteen op jezelf moet betrekken. Wat is er mis met een rookworstje af en toe? Mijn collega’s vliegen de hele wereld over, hoor, en ik doe alles op de fiets. Doe me een lol.
– Vlees eten is één van de eerste dingen die-
– O ja? O ja? En zal ík eens zeggen wat nou echt zou helpen? Als ze alle vrouwen zouden verbieden om de hele tijd nieuwe kleren te kopen.
– Nou zeg, ik koop al haast niks meer en… (Enzovoorts)

– Ha.
– Hee. Jij bent lekker vroeg.
(Zoen)
– Nasi?
– Yep. Hoe was je dag?
– Saai. Jij?
– O, gewoon. Van alles. Ik heb de schuur een beetje opgeruimd.
– O?
– Ja, ik struikelde overal over. Ik dacht: ik zet even wat dingen aan de kant.
– De schuur. Maar je hebt toch niks weggegooid, hè?
– Nee hoor. Nou ja. Een paar dingen die echt héél erg in de weg stonden.
– Wacht even, je hebt toch niet aan mijn houten kist gezeten?
– Nou… (Enzovoorts.)
– Berend.
– Hm?
– Schat. Je trekt het dekbed van me af.
– O, shit, moet je me dáár voor wakker maken?
– Ja, sorry, maar ik heb het koud.
– Karin.
– Hm?
– We nemen allebéí een dekbed.
– Wat?
– We kopen twee eenpersoons dekbedden. Dan kan ik eindelijk doorslapen.
– O, Bérend.
– Wat?
– Je wil me niet meer bij je.
– Nee, ik wil niet dat je me elke nacht wákker maakt.
– Maar we zijn toch getrouwd? Dan neem je toch geen eigen dekbed? (Enzovoorts.)

– Lekker, hè, even zonder kinderen.
– Ja, wordt leuk. Zie ik Conrad ook weer ’s.
– Hier moet je naar rechts.
– …
– Koen, het is dáár hoor. Rechtsaf.
– De Tomtom zegt van niet.
– Daarom heeft niemand een TomTom. Ik ken het hier. Het is díe weg daar.
– Laat mij nou maar.
– Koen, we komen te laat.
– Natuurlijk niet. Ik rij al 32 jaar auto, ik weet heus wel wat ik doe.
– Maar we rijden nou al een hele tijd verkeerd en de kerk is dáár. Als je het niet gelooft, vraag het dan even aan die mevrouw.
– Je wéét dat ik nooit de weg vraag. Als jij nou eens keer je mond hield… (Enzovoorts.)

– Wacht even, wacht even. Ik wil wél een feest.
– Kan toch?
– Een gróót feest.
– Okee.
– In de lente.
– Eh.. okee.
– En ik wil ook een koets, ja, kijk niet zo. Met echte paarden. Daar droom ik al van sinds ik klein was.
– Als het moet.
– En ik wil gewoon ouderwets een witte jurk.
– Hm.
– Met zo’n wijde rok. Met kant enzo. En jij in driedelig pak. Zwart. Met een wit vest.
– Wat?
– En een vlinderdas?
– Jezus, nou heb ik genoeg van je gezeik. Weet je wat? We gaan helemáál niet meer trouwen. (Enzovoorts.)

– Eh..
– Hmmmmm.
– Eh.. (zucht).
– Hmmmm?
– Niet doen.
– Wat ben je toch een lekker wijf.
– (Zucht)
– Wat?
– Sorry hoor, maar eh..
– O, godverdomme, ’t is ook elke keer… (Enzovoorts).

– Nieuwe tas?
– Hm-hm.
– Duur?
– Jeetje, wat een vraag. Vind je hem léúk?
– Gaat wel. Is het design of zo?
– Eh.. het is gerecycled.
– O, tweedehands dus.
– Nou, tweedehands, tweedehands. Nieuw gemaakt van oude vrachtwagenzeilen.
– Maar wat kost zoiets nou?
– Het is mijn eigen geld, hoor.
– Nou?
– (Kuch). 220 euro.
– Wat? Voor een stinkend oud vrachtwagenzeil? (Enzovoorts)

– Gaat goed? Hier is een witte wijn.
– Ja joh. Best uit te houden.
– Wie was dat?
– Wie?
– Die vent die daar wegloopt.
– O…
– Waar je net de hele tijd mee stond te praten.
– Gewoon, van ’t werk.
– Zag er heel geanimeerd uit, anders.
– Ach.
– Je zag in elk geval niet dat ík de hele tijd naar je stond te zwaaien.
– Richard-
– Is toch zo?
– Je moet ook niet de hele tijd zo op me létten. Doe effe normaal. Ga zelf wat leuks doen.
– Nou zeg. Alsof jij vorig jaar niet… (Enzovoorts.)

– Eigenlijk wil ik liever naar Spanje.
– Kan ook.
– Voorseizoen. Nemen we een arrangementje.
– Mij best.
– Zeker weten?
– Ja, joh. Kies jij het maar een keertje uit, ik heb het al zo vaak uitgezocht.
– Maar dat vind ik ook wel fijn, hoor.
– Ja, dat weet ik.
– Als jij het uitzoekt.
– Ja, dat wéét ik. Daar heb jij nooit zoveel zin in.
– Nou. Jij bent er gewoon béter in.
– Vind je wel makkelijk. Ik ken jou.
– Bedoel je soms dat ik lui ben? Moet je kijken wat ik hier in huis allemaal doe, terwijl jij… (Enzovoorts)

– Zeg, dat blog van jou hè?
– Hm?
– Van vorige week. Dat was toch wel verzonnen, hè?
– Even denken.
– Dat ging niet over mij, toch?
– O, wacht, nu weet ik het weer. Nee, hoor.
– Al mijn collega’s lezen het.
– Echt? Cool.
– Nee, serieus. Ik wil niet dat je echte dingen over mij schrijft.
– Ik zou niet durven.
– Ik heb me er al lang geleden bij neergelegd dat ik met een schrijfster getrouwd ben-
– Nou zeg, doe niet zo bombastisch. Een schrijfster. Dat is wel een érg groot woord.
– En schrijvers halen hun inspiratie nou eenmaal uit hun omgeving. Okee. Okee. Dat accepteer ik. Maar er zijn grenzen. Ik wil niet dat ons seksleven op jouw blog komt.
– Zeg hoor ‘s, nou moet je ophouden, alsof ik dat óóit zou doen. En bovendien, ik kan zelf wel bepalen- (Enzovoorts).