Meneer Blogacademie is alvast met pensioen.
Dat komt goed uit, nu kan híj koken. Hij vindt het leuk, zegt hij.
Ik kijk hem peinzend aan.
‘Nee, echt’, zegt hij.
‘Maar als je een keer niet wilt -‘, zeg ik.
‘Ik wil altijd’, zegt hij.
‘- dan haal ik friet voor je’, zeg ik.
Eerlijk gezegd heb ik aangeboden om voortaan álles in huis te doen, in ruil voor koken. Stofzuigen, zijn geruite overhemden strijken, wc’s poetsen: dat doet me niks. Zolang ik maar niet hoef na te denken over eten.
Er zijn grenzen aan wat een partner van je kan verlangen, en na zo’n 40 jaar is die grens bereikt.
Koken.
Een huwelijk is net als een bedrijf:
je besteedt de taken uit aan wie ze het beste kan.
Zo is hij goed in de weg vinden, terwijl ik zelfs mét Google maps verkeerd loop.
Vaders zijn beter met volwassen zonen.
En hij lust alles: hij heeft zelfs gefrituurde sprinkhaan gegeten. Ik lust niks.
Ik hou van voorspelbaarheid, hij houdt van afwisseling. Hij wil minstens 5 gerechten tegelijk op zijn bord. Hij wil elke keer een ándere wandeling maken, en hij belt elke avond een andere vriend.
Ik niet
Hoe langer de corona-crisis duurt, hoe mínder afwisseling ik nodig heb.
Ik sta op, ik lees de Volkskrant, ik kijk naar buiten, ik verheug me over hoe stil het is, ik aai de kat, ik geef de kamerlinde water, ik ga naar mijn werkkamer.
Ik neus even op Twitter. David Graeber (van de bullshit jobs) zegt dat we wakker zijn geworden uit een boze droom. Hij hoopt dat het altijd zo blijft.
“There really seems to be this idea that people who are putting their lives on the line for the sake of all of us, shouldn’t be compensated with money because they’re not doing it for money.” @davidgraeber pic.twitter.com/Oxii7cfaWH
— Brut America (@brutamerica) April 29, 2020
Ik Google op Michael Moore, die een film heeft geproduceerd over hoe zonne-en windenergie alléén de wereld niet gaan redden. En ja, ik heb de kritiek gelezen. En de kritiek op de kritiek. Maar hoe je het ook wendt of keert: de hoofdboodschap is dat we moeten consuminderen. Niet reizen. Niet verbouwen. Gewoon tevreden zijn met een nieuw behangetje. Ik ontdek dat hij een podcast heeft. Ik luister een stukje. Hij zegt dat hij hoopt dat de lockdown de normale situatie wordt.
Zie je wel, ik ben niet de enige die geniet: terug naar de jaren 50
Boterhammen kun je zelf smeren, koffie giet je in een thermoskan. Je kunt best zonder melkschuim, blijkt.
Een ommetje is óók leuk.
Wat heeft een mens eigenlijk nodig?
Ik weet het, ik ben een uitzondering. En alle introverten met mij. Ons leven is nauwelijks veranderd. We gingen tóch al nooit naar het straatfeest, een barbecueën met de buren vinden we ook niet leuk.
Ik roep het al een tijdje: ik hoef geen 5G. Ik hoef niet naar Australië, en nu hoef ik eigenlijk ook geen Netflix meer. Ik begin het moderne leven te ontwennen.
Het hedonisme
De bibliotheek in Utrecht, die naar het monumentale postkantoor op de Neude is verhuisd, zou op 13 maart worden geopend met twee weken cabaret, lezingen en ander spektakel.
‘Wat een onzin,’ mopperde ik tegen meneer Blogacademie, ‘een gratis kopje koffie zou toch óók al leuk zijn? Het nieuwe gebouw is immers het cadeau.’
En kijk. Daags voor de opening ging het land op slot.
Er kwam geen feest. Niks. Je kon je boeken zelfs niet meer terugbrengen.
Was het erg?
Welnee.
Ik lees eindelijk weer eens een boek uit mijn eigen kast, eentje die ik 27 jaar geleden kado kreeg. (The Riddle of the Sands, Erskine Childers, 1903). Het is de eerste spionageroman, en hij speelt zich af op een zeilschip. De hoofdpersoon gooit graag spullen overboord.
Ik zit er helemaal in. Het duurde 2 hoofdstukken voor het verhaal echt begint, maar die trage pas kan ik inmiddels weer opbrengen. Ik pak nog een kopje thee en een kaakje en ik nestel me op de bank.
Nee, met mij kun je de economie niet draaiende houden.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Zelf dacht ik meer terug aan de jaren ’60, maar dat zal mijn leeftijd zijn. Ik ben ook dik tevreden zo. Ik lees hier trouwens vooral instemmende reacties van vrouwen. Word jij vooral door vrouwen gelezen of zijn wij ons aan het aanpassen in deze druk-druk-druk maatschappij? Of ben ik gewoon oud? Weer stof om een hele middag over na te denken
Haha. Ja, de reacties hieronder geven aan dat mijn trouwe lezers en ik ons nogal in een bubbel bevinden: we willen minder, we zijn tevreden, we zijn introvert, we zijn ongetwijfeld wat ouder (ik ben inmiddels 60). Of er veel vrouwen of mannen reageren hangt af van het onderwerp. Maar zodra het gaat over emoties en wensdenken reageren vrouwen :-)
De jaren 1960: kan ook, ook toen namen we nog boterhammen mee en krijgen we waterijsjes en plaats van Magnums. Maar in de jaren 1950 was het gevoel van schaarste en tevreden zijn met wat je hebt groter-in elk geval in mijn voorstellingsvermogen. En zodra de auto algemener werd, verdween de noodzaak om dichtbij je werk te wonen. Ik weet eerlijk gezegd niet wanneer dat precies was. Maar voor mijn gevoel is dat in ideale maatschappij: die waarin iedereen lopend of met de fiets naar zijn werk kan. Waarin we ons veel minder verplaatsen.
En dat ik pas een week later op een blog reageer, ook dat is fijne vertraging. Ik hou ook van de stilte, al vind ik een etentje, terrasborrel en theatervoorstelling op z’n tijd gezellig. Een leven zonder gejakker vind ik ideaal.
Je toevoeging op zijn tijd zegt genoeg :-)
Veel schrijvers zijn introvert.
:-)
Ik moest ook zo lachen om je gedachte over de opening van de Bieb in Utrecht. Waarom altijd die toeters en bellen? Alsof het feit en gebouw an sich niet bijzonder genoeg zijn.
Mijn leven is de laatste jaren al enorm versimpeld, dus heel veel verschil maakt de “lockdown” niet. Toch zijn er wel dingen die ik mis. Even in het weekend in de pub wat gaan drinken. Langs het kanaal wandelen. Een keertje uit eten. En vooral ook dat het vriendenbezoek uit Nederland en Amerika voor deze maand en volgende maand niet doorgaat. En ik vind het dagelijkse nieuws ook wel zwaar, hoor.
Mis jij je koffieafspraken niet?
Jawel. Maar die komen wel weer. Mijn gebruikelijke wandeling over een jaagpad mag ook niet meer. Noodgedwongen doe ik nieuwe dingen ;-)
The riddle of the sands! Jaaa, heerlijk in de mist op de Wadden. En mijn favoriet: My family and other animals van Gerald Durrell (1956). Ben je zonder vliegen in zonnig Corfu met eindeloze, vaak hilarische observaties van dieren en mensen. TV serie The Durrels is superslap aftreksel… Ook ik vind het heerlijk om gelegitimeerd het erf niet meer af te hoeven. Met een grote tuin is dat sowieso een luxe..
O, Durrell ken ik niet. Ik ga kijken!
O, ik vind het heerlijk. Kom helemaal tot rust. Ik vind mensen toch al vaak zo onhandig in de omgang. Ik heb geen werk meer, doe vooral commercieel werk als freelancer en dat is allemaal gestopt. Wel een man met een inkomen, dat is dan wel weer handig, want die Tozo is er niet voor mij heb ik begrepen inmiddels. Ik beschouw gewoon mijn hele tweede kwartaal als verloren. Dat geeft ook rust. Ik ga wandelen, duiken, sporten, lezen, leer Italiaans en doe elke dag waar ik zin in heb. Ik mis alleen weleens een uurtje in de kroeg. Het zal wel weer komen. Die rijen bij IKEA, tuincentra en Hornbach – daar snap ik helemaal niets van. Daar ga je toch niet voor je lol in staan?
Sommige mensen vinden dat fijn, geloof ik, hoor. Lekker in de lange wachtrij bij de Efteling ;-)
Met veel plezier deze blog gelezen. Hier is overdag weinig veranderd sinds de laatste twee jaar. De franje die ik als zodanig beleefde door naar het theater, museum, concert en af en toe luxe uit eten te gaan, is niet meer. Ik wil geen vouchers maar mijn geld terug. De zonnepanelen liggen ondanks corona sinds 8 april toch op het dak .. toekomst gericht gekozen.
Bij de dag leven bleek nog nooit zo makkelijk omdat ik niets meer hoef uit te leggen hoe ik mijn dag doorbreng. Ik kreeg bij de eerste weken zelfs vragen hoe ik dat toch al jaren doe? Collectief thuis zitten verbroedert.
Mijn haar groeit en mijn snor ook.. ik vind het prima. Ik heb kleding zat en nog meer servies en sinds deze weken ook een kok en boodschapper in huis. Hij vermaakt zich met schema’s maken en vraagt waar alles ligt. Ik word steeds stiller en zwaarder.
Bij de dag leven, dat is het. Je moet je kok wel zeggen dat hij mager moet koken hoor ;-)
Wat we nu kado krijgen is rust. Stressverlaging. Tevredenheid.
Ik heb al van meer zieken gehoord dat het voor hen nu draaglijker is.
Ik doe al jaren m’n best om de economie minder afhankelijk van me te maken. Ben een fervent tegenstander van de consumptiemaatschappij met elke paar jaar een nieuw i-Ding, een auto, of vliegvakanties naar Verweggistan. Kom met weinig rond en dat financiert geen baas of overheid. Voor mij is er door corona erg weinig veranderd. Geef per jaar 9000 euro uit aan wonen, belastingen, voedsel, kledij en dagjes uit. Elke dag loop ik een net iets ander rondje. Voor veel mensen vind ik het sneu. Pensioenen zullen ook een flinke tik krijgen. Aan de andere kant vind ik het prima voor het milieu en de roofbouw op de planeet. Ben ook benieuwd hoe dit verder gaat en of mensen daarna meer thuisblijven werken.
Ximaar, geweldig. Maar hoe oud ben jij?
Ik heb al van veel mensen gehoord dat ze meer dagen thuis willen blijven werken. De vraag is of hun bazen die macht straks willen opgeven.
Ben geboren toen de Aziatische griep en Corry Brokken huishielden. Rond 2003 ben ik gestopt met betaald werk.
Lost generation dus. Net als ik. Nog even volhouden, dan krijg je AOW, dan ben je rijk ;-)
M’n wederhelft Zoomde met vrienden. ‘Wat ga je straks als eerste doen na de lockdown, omdat je het nu zo mist?’, was op x-moment de vraag.
Vriend 1 zei: ‘Ehh…tja…even denken…’
Vriend 2 zei: ‘Misschien een biertje bij De Zaaier op het terras.’
Vriend 3 zei: ‘Met de kinderen naar m’n moeder.’
Vriend 4 zei: ‘Een dagwandeling met horeca onderweg. Al vind ik onze eigen broodjes met ei óók heel lekker.’
Naar IKEA gaan, een buitenlandse vakantie boeken, een nieuwe auto/keuken/cinema home set kopen? Werd niet genoemd.
Hun conclusie: ‘Eigenlijk missen we nu niks.’
( Wat mij betreft houden we het nog even zo. ;-) )
We hébben ook alles. De rest is ijdelheid. Veel huizen in onze straat van rond 1900 gaan totaal op de schop als er nieuwe bewoners komen – alles er uit, sauna in de kelder, souterrain doorbreken, vide in de keuken die reikt tot aan de tweede verdieping — soms duurt zo’n verbouwing een jaar. Dak eraf, nieuw trappenhuis er in takelen.
Ik sta dan altijd knarsetandend te kijken. Met die huizen is niks mis. De proportionering is helemaal goed. Vaak zijn ze nog in originele staat. Een likje verf en nieuwe electrische bedrading is genoeg, de sfeer is al fantastisch.
Ijdelheid. Gebrek aan historisch besef. Verspilling van grondstoffen. Niet waar het leven om gaat.
Lekker stukkie Kit,…eindelijk wat geruststellend geluid van een ‘stille’ minderheid. Ik werd al ongerust.
Hier op de Veluwe is er weinig voor mij veranderd en doen de vogels onveranderd druk.
Alleen het boodschappen doen vraagt een prettige aanpassing. Hoffelijk verleen ik medeboodschappers voorrang, of wacht ik geduldig op m’n beurt. Opvallend vaak is dan een warme, vriendelijke glimlach het antwoord. Zo ervaar ik toch nog m’n wekelijkse portie verbinding, terwijl ik afstand houd.
Ik ben ook blij verrast met alle herkenning hier in de comments. Dat zegt wat, dat zoveel mensen gedijen bij meer rust. Ik hoop voor jullie dat vliegveld Lelystad voorgoed van de baan is. Voor ons allemaal, trouwens. Maar ik ben bang dat die verwoestende groei-of-ik-schiet-economie zo meteen zonder pardon weer aan gaat.
‘Groei-of-ik-schiet-economie’, hihihi…
Zo herkenbaar! Met mij houd je de economie ook niet draaiend :-) Ik bedacht me laatst ook al dat mijn leven eigenlijk nauwelijks veranderd is. Zelfs sporten kan ik gewoon blijven doen zoals ik al deed: buiten in m’n uppie hardlopen en thuis met gewichten trainen. Ik loop zelfs een keer vaker per week omdat ik geen reistijd meer heb naar mijn werk. Anderen vinden het vast sneu, maar ik vind het heerlijk. Ging voorheen ook al nauwelijks ergens naartoe. Ik vermaak me prima thuis! En ja, zonder Netflix. Zelfs als ik zou stoppen met werken kom ik volgens mij never nooit door alle ideeën heen die ik heb, boeken die ik nog wil (her)lezen, cursussen die ik wil doen, etc.
Ja, je komt een heel eind met tuinieren, sporten en lezen! Het aanbod aan leuke dingen om te leren is ook eindeloos. In 2000 stopte ik een paar jaar met werken wegens uitslaande rsi. Toen veranderde ik plots van producent naar consument van teksten. Ik was totaal gelukkig, eindelijk weer tijd om te lezen voor mijn plezier. Destijds nam ik het besluit om daar nooit meer mee op te houden. Nooit meer te druk om te lezen. Dat was al een stap vooruit. Toen was ik 40.
En dan wel af en toe koffiedrinken met een vriend of een vriendin.
Klopt. Dat laatste mis ik nu inderdaad wel eens. Af en toe samen koffiedrinken, wandelen of gezellig samen tapas eten. Dat is toch fijner dan alleen Whatsapp of Skype.
Dat kaakje.
Dat maakt het af.
Ik nestel me op de bank met opnieuw kijken naar Louise en Hiver.
Over traag, rust en leeg gesproken.
Dat je dat ziet. Mooi.
Ik zie nog veel meer kaakjes in je blog. Die kamerlinde mag er ook wezen.
En die economie: support wat je lief is, is mijn motto.
Is dat een zuinige plant? Zo is hij niet bedoeld, maar vooruit, pak mee ;-)
Ik hoor veel mensen die hopen dat we snel weer terug kunnen naar normaal. Alleen: Dat rennen, springen, vliegen is helemaal niet normaal. Misschien komen we daar met z’n allen nu een beetje achter. Ik hoop het …
Precies.
Weet je wat normaal is? Saai.
Lees er maar historische dagboeken op na. Niet dat mensen – vooral jongeren – niet feestten tot diep in de nacht, of gingen schaatsen met grote troepen als er ijs lag. En je kon best op één dag en neer naar Delft vanuit den Haag, met de trekschuit, om pannenkoeken te gaan eten bij een oom. Je kon zelfs op grand tour door Europa. Maar dan was je een jaar weg. Te voet, of te paard. Het tempo was looptempo. Of iets harder.
Maar de meeste mensen waren de godganse dag aan het werk.
Dankjewel voor jouw pakkende blog Kitty. De stilte en rust mogen van mij zo blijven, het is van binnen al druk genoeg…:)
Ik heb de blog basics bij je gevolgd een jaar geleden, en ik volg ‘m weer. Op jouw advies. Herhalen hè.
Een praktische vraag over jouw blog betreft het opzetten van online cursussen. Zet jij jouw cursussen op een aparte website? Je adviseert dat niet te doen. Maar ik zie bij het inloggen staan: leslokaal.deblogacademie.nl
Lieve groet,
Fien
Ja, want deze site werd zo groot. Eerst stond alles gewoon hier. Maar nu is het onderhoud overzichtelijker. Ik zou geen advies voor of tegen durven geven, alleen dat het mij beter bevalt om alles in eigen hand te houden.
Ik mis mijn kleinkinderen heel erg. De oudsten snappen het wel en houden afstand, maar de kleintjes, waar ik tweewekelijks oppaste, snappen er niks van. “Waar blijft oma nou?” Ik kan ze niet meer knuffelen en zij mij ook niet. In de praktijk komt dat op hetzelfde neer.
Mijn leven, los van de kleinkinderen, blijft nagenoeg hetzelfde. Behalve dan dat iedereen met een boog om je heen loopt, als ze tenminste niet met hun mobieltjes bezig zijn. En.. de lucht is blauwer en de vogels fluiten mooier.
Dat snap ik. Als ik kleinkinderen had zou ik ze doodknuffelen.
Ja Kitty, heerlijk die stilte en onthaasting tijdens de lockdown. Als iedereen nu ook stopt met ziek te worden of dood te gaan, mag dit voor mij gerust onze nieuwe manier van leven blijven. Of we het willen of niet, dit virus zal ons in elk geval ertoe dwingen. En maar goed ook, want we waren toch een beetje hardleers…
Birgit
Ziek worden zou moeten stoppen, nu.
Ik heb het ook. Zou mezelf niet als introvert bestempelen en ik vermoed ook weinigen om me heen. Maar ik geniet er ook van. Liever dit dan terug naar hoe het was.
Alleen de nabijheid met sommigen… Vond het juist zo fijn (Na enige gewenning, geef ik toe) toen mannen elkaar gewoon ook n begroetings-knuffel konden geven.
Niet voor allemaal, maar wel voor die hele fijne mensen. Daar zou ik wel n oplossing voor willen. Misschien wel een dure, als in het risico nemen.
Wordt ie vanzelf ook selectiever gedaan, tegen die prijs.
Op zijn Amerikaans, met een bear hug? Ik ben bang dat dat nog weer even gaat duren, ja. Totdat niemand meer bang is.
Een bear hug voor goede vrienden vind ik ook fijn – maar van die idiote 3 luchtzoenen als verplichte begroeting ben ik graag verlost.
Eensch!
Haha, mijn creativiteit vindt deze rust heerlijk, want het bedenkt van alles! Ik heb een schrift vol nieuwe ideeën. Ik ben maar begonnen met ze uit te voeren tussen het lezen en wandelen door. Een ding mis ik wel het wandelen in het buitenland! Ookal ontdek ik met mijn wandelingen hele mooie plekjes hier in Nederland.
Wat ik wel heb ontdekt is dat ik niet het reizen nodig heb voor nieuwe ideeen en creativiteit, maar dat ik dat ook met veel meer rust in Nederland ook kan bereiken.
Dat is nogal een inzicht! Maar dat was niet de belangrijkste reden waarom je reisde, of wel? Ik hoef maar een paar dagen naar Londen of de ideeën beginnen weer te stromen…
Nee, zeker niet de belangrijkste, maar was er altijd van overtuigd dat ik moest reizen of wandelen voor inspiratie, omdat het nooit kwam in Nederland. Blijkbaar was ik gewoon te druk in Nederland vergeleken met als ik reis.
Maar wat heeft Gaston Modot hier mee te maken?
Waar vind je die? In de video?
O, dat is de acteur van de openingsfoto! Geweldige blik, toch? Precies wat ik nodig had.
Hahaha.
Hoe lang deed je er over?
Om er achter te komen.
Toen ik eenmaal ging googelen: 2 seconden. Maar dat jij die nou weer kent! Ik kom vaak uit bij acteurs, omdat dat vaak ultra knappe mensen zijn.
Mijn neef – die historicus is op het gebied van filmgeschiedenis – stelde me die vraag. N.a.v. het posten van een link naar dit artikel. Dus het is eigenlijk ‘zijn’ vraag. Grappig hoe de flipperkast die internet is de bal laat rondtollen.
Aha. Ja, toeval dus. Hoewel ik door het speuren naar mooie oude foto’s steeds meer namen van acteurs leer kennen. Mijn favoriete gezicht is dat van Lily Elsie. Ik dacht laatst: laat ik een blog over haar schrijven. Maar ik bleef steken in het onderzoek, want er leek maar weinig over haar bekend (naast idioot veel beeld). En uiteraard is een mooi gezicht ook geen garantie voor een mooi verhaal. Acteurs zijn sowieso lang niet altijd interessant ?
Ken jij deze site?
http://www.lily-elsie.com/
Ja, en die is bedroevend slecht.
Jammer.
Geen literatuur te vinden?
Nog niet. Ze kreeg psychische klachten, las ik ergens. Ik ga nog weleens zoeken.
https://www.wikitree.com/wiki/Hodder-115
Las daar hier iets meer over.
Zelfs brainsurgery.
Precies. Dat las ik, en toen die website, maar verder was ik nog niet gekomen.
Wat zoek je dan precies?
Genoeg voor een mooi blog ;-) Komt nog wel.
Ik vind het ook fijn. Mijn stressniveau daalt elke dag wat meer. Nu nog de socials op slot. Dan hoef ik helemaal niets meer ;).
Daar zeg je wat. Daar loop ik ook niet zo warm voor, dezer dagen.
Het begint nu door te sijpelen in mijn vriendenkring. Vanochtend zei de een: Voor jou is er niet zoveel veranderd hè? En, ik had bij hoge uitzondering vandaag twee vriendinnen aan de lijn, de tweede zei: Ik snap nu pas hoe jij het druk kan hebben, zonder een baan van 40 uur.
Ik heb nog niemand gesproken die dit niet fijn vindt. Ja die centen, lastig, maar de kwaliteit van leven die daar tegenover staat… oeh.
O ja? Vindt iedereen het fijn?
Ik zie toch heel volle winkels weer, hier in Utrecht. En borrels met grote groepen, in de straat. Dat zullen dan de extraverten zijn, die staan te springen om externe prikkels ?
Ja, ik zag gisteren bij de Bijenkorf zelfs alweer een file(tje) van zo’n 10 auto’s. Maar die mensen spreek ik blijkbaar niet.
Parallelle universa denk ik.
Moet wel. Bij Ikea is het ook weer raak.
Nee, niet iedereen vindt het fijn. Ik haat dit. Ben nog niet gaan winkelen en ik heb ook geen illegale borrels georganiseerd, maar ik moet echt enorm mijn best doen om elke dag ergens energie uit te halen. Van mij mag de herrie gauw terugkomen. En de overvolle terrassen. Daar wil ik desnoods wel weer voor in de file gaan staan.
Haha! Ja, als er iemand in dit rijtje commentatoren extravert is, ben jij het. Energie krijgen van andere mensen – niks mis mee. De terrassen mogen vol, hoor, en de bioscopen ook. Alleen die auto’s en de vliegtuigen, die eindeloze verplaatsingen, dat mag stoppen van mij. Ga weer dichtbij je werk wonen, pak de fiets. Wishful thinking, ik weet het.
Hier wordt volop ge-elastiekt. En geskate. Oja, en salto’s op de trampoline. Was het altijd maar zo…
Geweldig! Zo moet het. Verstoppertje spelen met de hele buurt.
Mooi. En ja, hoera voor deze rust. Als het zo blijft, wil ik wel graag een tuintje.
Jij krijgt een tuintje. Dat kan dan ook. Als mensen nou weer dichter bij hun werk gaan wonen hebben ze daar ook weer tijd voor.
Ik geniet ook. Van een leven zonder haast. Mensen die elkaar op straat goedendag zeggen. Stoepkrijt. Skateboards. Een streeploze lucht. Al mijn dagen verlopen op dezelfde manier en toch is geen dag als de andere. Ik ben wel blij dat mijn mannen weer een beetje kunnen sporten. Hoewel krachttraining en wielrennen een mooi alternatief zijn.
Ik zag zelfs meisjes touwtje springen in onze straat. Pas op, dacht ik, direct gaan ze ook nog elastieken ;-)
Ik ga bijna denken dat ik dan dus ook een introvert ben. Eergisteren werd ik wel heel blij van die kinderen die weer naar hun sportclubjes reden. Ik wist niet dat ik ze gemist had.
Ja, mar blije kinderen, dat hoort bij de Goede Geluiden. Alles dat niet gemotoriseerd is.
en volgende week wordt het pas echt bliss; kind 2 dagen naar school. Net genoeg, en niet te veel. Hoera! Maar zonder dat mag het ook nog wel zo doorgaan.
Aha. Jij ook al.
Heel herkenbaar. Ik zie zelfs een beetje op tegen de dag dat we weer ‘normaal’ gaan doen en het overal weer druk is.
Oef, ja, ik ook.
Ik ook. Ik ga het ook niet meer doen. Maar de stilte, die is dan weer voorbij. De rust op de weg. De vogels.
Kitty, waarom doe je niet gewoon altijd wat je wilt? Ook in tijden waar we nog wel burgerrechten hebben, er geen uitgangsverbod heerst, statistieken met gewone getallen geschreven worden en wij in onze aderen geen bleekmiddelen en cellen van dode embryo’s hoeven te laten spuiten, zoals Bill Gates dat will. Dat kun je gewoon doen, hoor.
Ik hou van zoenen, maar je hoeft het maar te zeggen en ik blijf op 3m afstand. Of we appen alleen maar. Wat jij wilt.
Maar ik hoop dat later je rust niet verstoord wordt door een chip die bepaalt of je wel dan niet met het OV mee mag en een wereld waarin alleen nog enkele groten zijn overgebleven omdat ze alle kleine bedrijven voor een prikkie hebben opgekocht. Want ik ga failliet! Ik werk 15 uur per dag en heb nu een uurloon van euro 0,75. Dat is beter dan niets.
Ik hou van je scherpe tong en lees je blogs met genoegen. Graag tot een volgende keer.
Goddorie, dat is erg. Een uurloon van 75 cent is niet beter dan niks, dat is onzin. Ga je echt failliet? Heb je hoge lasten?
Ik weet het, ik verkeer in een gezegende positie nu, met een online bedrijf. Dat we geen koks meer nodig hebben bedoel ik ook niet: juist geweldig om een thuiskok in te huren.
Thuiskok inhuren dat is een zeer bevoorrechte positie. Maar dat kan nu niet. De corona is een grote gelijkmaker. Maar verder vind ik er niets goeds aan.
Ik bedoelde voor een groot feest. Toen mijn ouders trouwden was de feestmaaltijd in het ouderlijk huis, alle tafels dwars in de kamer. Met een kok in oma’s keuken. Toen wij een jubileum vierden hebben we het ook zo gedaan. Gezelliger en relaxter kan niet, wat mij betreft.
Ok nu snap ik het. Ja dat is natuurlijk normaal. Al zou ik het liever in een goed horecabedrijf houden in plaats van thuis. Ook al ruimt zo’n bedrijf zelf op. En niemand komt in mijn keuken, haha.
Ja, lekker hè?
Ik mis het om dichtbij mijn ouders en een paar heel dierbare vrienden en familieleden te kunnen komen. Maar voor de rest? Ik red het nog wel even.
Ja, de jaren 50 wil niet zeggen dat je geliefden niet mag zien. Dat aspect bedoel ik niet.
Ik vind het heerlijk zo!
Jij ook al!
fijn he. Ik ben niet introvert, maar ook ik geniet van alleen zijn, van stilte, van mijn privé strand, van een verjaardag met maar 5 mensen in plaats van 50. Van mij mag het ook zo blijven. Nou ja, grotendeels dan, want ik mis knuffels.
Ik heb mijn verjaardag zelfs helemaal overgeslagen. Voor één keer. Maar knuffels moet je toch wel regelen, hoor.