Dit blog gaat over iemand anders’ blog.
De vraag is of het mag. Auteursrechtelijk gezien.
Maar ik vermoed van wel. Ik wil namelijk helemaal niet pronken met zijn content. Ik wil niks jatten: ik wil laten zien hoe goed hij is.
Dus ik doe het gewoon. En anders gooi ik het wel op citaatrecht.
Ik heb het over Bernard Kuipers
Een van die vele gewone Nederlanders die níét aan de weg timmeren.
Ze programmeren een beetje, voor hun hobby en voor hun werk. Ze fotograferen wat, ze schrijven eens een regeltje.
Ze hebben een vrouw en twee kinderen, honden, een tuin: niks bijzonders verder.
Geen kapsoneswebsite. Geen ronkende Linkedin-profielregel. Nauwelijks connecties, ziet u wel?
En toch. Geheel onopgemerkt maken ze poëzie. Tersluiks, bijna.
Wie het tegenkomt mag het lezen. Maar alleen als dat toevallig gebeurt. Hier.
(Klik verder op de plaatjes, voor links naar de blogs.)
En nog mooier is dat de foto’s alléén al bijna genoeg zijn. Maar regelmatig schrijft Kuipers er een Ieniemienie-blogje bij van één of twee regels. En dan zijn ze af. Klaar. Niks meer aan doen.
Deze is onderdeel van een reeks dieren die iets snappen:
Het mooie is: er is niks verhevens aan
Kuipers werkt in zijn tuin, bedenkt een zin, en maakt een foto. Of andersom. Dat doet er verder ook niet toe.
En hij baalt echt weleens van zijn eigen leven.
Maar meestal wandel je in zijn blog dankbaar mee met een eigenzinnige poëet.
Iemand die speels associeert. Die zowel rechts als links kan denken, als op zijn kop. En die de wereld beziet met zelfspot en compassie.
Dus vergeet mijn blog voor vandaag. Ga naar Kuipers’ website, en blader terug. Of begin bij het begin, toen de pre-adolescenten in zijn huis nog babies waren, en de blogjes langer.
Je gaat van hem houden.
Of je wilt of niet.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Twee weken later. En ik heb ALLE posts op ALLE 55 pagina’s van zijn blog uitgelezen.
Het is pure poëzie. Het neemt me mee naar een andere wereld, die van Bernard. Maar die wereld is zo heerlijk gewoon, vertrouwd, dicht bij huis.
Het lezen en bekijken van de blogs maakt mijn wereld een beetje mooier.
Bedankt voor het delen!
Dank Bernard!
> “Ze hebben een vrouw en twee kinderen, honden, een tuin: niks bijzonders verder.”
Dat is het nou juist, Kitty. Het is niet wat het lijkt. Zulke schijnbaar saaie, oninteressante uiterlijke kenmerken zeggen niets over ’s mans binnenwereld.
Ik heb ook twee kinderen, een tuin, een hond en een saaie auto. Die zijn geen producten van mijn expressie. De eettafel is geen podium. De kneuterige voortgang van een goedlopend huishouden is juist de veilige voorwaarde. Als alles rustig is, komt de gekkigheid. Dan is er ruimte om te experimenteren, om dingen uit te spoken, dan is er een ‘gap’. Geen betere voedingsbodem om te creëren, zodat je de gekmakende grauwheid elke dag kunt ontvluchten.
Maar over Bernard: prachtig, in alles. Helemaal eens. Goed stuk! Hulde.
Natuurlijk. Je hebt helemaal gelijk. Ik zette het een beetje dik aan voor het effect – in werkelijkheid zijn zijn huis en zijn tuin al vrij ongewoon ;-)
Bernard is net zo gewoon-Nederlands als bijvoorbeeld Herman Finkers dat is ;-)
Wat een juweeltjes! Ik geniet me suf
Ik geef het door aan de schrijver.
Geweldige blog Kitty!
Helemaal eens met je lofzang voor de foto’s met teksten van Bernard! Ik ken Bernard niet, maar de puurheid, schoonheid en nuchterheid van zijn blogs raken mijn gevoeligheid voor eigenheid, humor en kunst. Wellicht zware woorden, maar ik begrijp je punt! ;-) @ Bernard: mooi werk, ik zal zo je site bezoeken.
Groeten,
Arjan van den Oever
Ja, nuchterheid. Dat zit er ook bij. En lekker spelen. Bijvoorbeeld hier, waar hij zichzelf 4 keer in dezelfde huiskamer zet: https://bernardkuipers.nl/thuis-dinsdag-13-december-2011/
En dan die ontroering over zijn mannetjes. En de grappige koppen bij enkel een foto: https://bernardkuipers.nl/sodom-en-gomorra/
Ik hou wel van websites zonder kapsones. Mooi woord trouwens. In het Engels noemen ze het hubris of arrogance maar voor mijn gevoel is kapsones toch een beetje anders.
Kapsones.. dat is een volkse term voor mensen die zich te goed voelen voor hun clan. Schat ik. Hybris of arrogantie is algemener. Even opzoeken.
Ah, het is jiddisch: kapsones – Zelfstandig naamwoord 1. (Jiddisch-Hebreeuws) (kouwe) drukte; in ‘kapsones hebben’: het hoog in de bol hebben, een overdreven hoge dunk van zichzelf.
Kouwe drukte – ook al zo’n mooie term.
Kapsones en kouwe drukte zijn allebei termen voor het gewone, dagelijkse leven. Voor mijn gevoel zijn er altijd twee realiteiten – rauw en volks of opgepoetst.
Ja, precies. Zo zag ik het ook (“je beter of the goed voelen voor je eigen groep”), maar jij verwoordt het veel beter dan ik!
Ik associeer het vooral ook met opmerkingen als “zo doen we het hier niet” en “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.”
Ik heb de hele dag handtekeningen uitgedeeld..
;-)
Wat geweldig, inderdaad. Een zo’n zin maakt je dag weer goed. En een verademing: iemand die niet kickt op likes, views, exposure. Waar vind je ze nog ;)
Ver weg van de bewoonde wereld, in de bossen, waar ze onverstaanbare dialecten spreken ;-)
Taalgevoel is niet alleen voot tekstschrijvers, wou ik geloof ik ook zeggen met deze post.
een vent uit duizenden, dank dat je een glimp aan ons van dit hebt laten zien.
Je kunt zijn hele site lezen!
Ik hou al lang van Bernard.
Hij is al vergeven. Maar ik snap wat je bedoelt.
Hm. Hamers kun je weghangen. Venten niet. Die zijn veel veeleisender in het onderhoud. Daarom dus niet, Bernard.
;-) Dat weet jij natuurlijk niet, maar dit is zijn eigen vrouw.
wauw, dankje voor de parel. Ga ik lekker van genieten en op mijn gemak doorlezen dit weekend.
Jij zit toch in Curaçao zag ik ergens? Pas je goed op jezelf met die rellen?
Nee, ik ben hier. Ik deelde alleen de foto’s door vrienden gemaakt van de vrijwilligers die opruimenden na de rellen, want vond het iets positiefs in al die tot niets leidende rellen. Ze zorgen alleen naar voor meer problemen op het eiland die rellende mensen.
O, gelukkig. Ik hoop dat het niet verder uit de hand loopt!
Ik vind het vooral ook geestig. In al z’n eenvoud.
En wat een heerlijk woord ’tersluiks’.
Heel geestig. En vaak ook heel lief.
Haha, dit vergeeft-ie je nóóit.
Waarom niet?
Ik chargeer een beetje natuurlijk. Maar ben wel benieuwd hoe ver z’n wenkbrauwen omhoog gingen, en hoe lang ze daar zijn blijven staan.
PS: Bedacht me net dat zijn blogs gebundeld een briljante scheurkalender zouden vormen.
Met de foto’s erbij. Inderdaad. Al die series op volgorde zijn ook hilarisch. En veel van de uitspraken van zijn zoontjes. ‘Vind jij god ook stom, Han?’
Jawel hoor, ik ken maar weinig mensen die meer vergevingsgezind zijn dan Bernard. Maar hij zal er wel van schrikken. :-)
Hebben we wat om over te praten, volgende keer in Meppel. :-)