Ik dacht altijd: doe niet zo moeilijk. Over claims voor plaatjes. Béétje gezond verstand gebruiken en dan komt het wel goed.
Maar dat denk ik niet meer. Toevallig verdiepte ik me de afgelopen weken in de praktijken van fotografen en bureaus die onterechte copyrightclaims versturen.
Lees even mee.
Copyrightjagers: een voorbeeld
De dochter van iemand uit mijn online kennissenkring maakt in groep 6 een werkstuk over kippen. Ze zet er een plaatje van een legbatterij bij, gevonden op Google. Martine Bakx is ontroerd. Ze citeert haar dochter in een blog:
De legbatterijkip zit in een hele kleine ruimte. En daar moeten ze maar eieren leggen. Zelf vind ik het heel zielig.
Ze zet er een foto van het werkstuk bij, waar ook de legbatterij-foto op te zien is.
Vier jaar later, in 2017, krijgt Bakx een factuur van Permission Machine, een interrrnationale firma die copyrightinbreuken op ethische wijze in orde brengt. Voor fotografen. Of ze een licentie wil kopen en de kosten wil betalen die zijn gemaakt om de digitale inbreuk op copyrights op te sporen.
En zij is niet de enige. Journalist Peter Olsthoorn op zijn nieuwssite Netkwesties:
Van rechtenhandhaving op internet word je niet vrolijk. Zo kreeg ik te maken met de private opsporingsclub Permission Machine – ook in België – die namens fotobureau Hollandse Hoogte rechten kwam innen voor per ongeluk gebruikte thumbnails waarop rechten zouden rusten. Nog nooit heb ik met zulke nare methoden te maken gehad als deze personen die optraden namens directeur/eigenaar Bas van Beek van Hollandse Hoogte. Hijzelf reageerde niet op verzoeken om fatsoenlijk te blijven.
Bakx meent in haar recht te staan – om deze redenen – en laat het voorkomen voor de kantonrechter. Uit principe. Dat gebeurt zelden: de meeste kleine bedrijfjes betalen. Ze verliest de zaak.
Let op: als je te maken krijgt met een dergelijke claim, lees dan eerst op je gemak dit artikel van advocaat/komediant Ewout Jansen over foute foto’s en claimbots. Hij vindt dat je je te weer moet stellen tegen dit soort geautomatiseerde fopschade:
Claimclubs kopen steeds vaker ‘licentiepakketten’ met saaie foto’s en scannen daarna gretig het web af op zoek naar een stoute medewerker die – u had het nog wel zo gezegd – niet voor een stockfoto heeft gekozen, maar gewoon is gaan “googlen” en zomaar een “foute foto” verwerkte in een blog of een presentatie.
Lees ook deze 25 auteursrechtclaim-drogredenen van Martine Bakx. En dit blog over wat te doen met blafbrieven van advocaat Hub Dohmen.
Want – geloof me – er wordt regelmatig hard geroepen dat er sprake is van auteursrechtinbreuk, terwijl niemand zich afvraagt of er eigenlijk wel sprake is van auteursrecht!
Plus, als kennisbodem, natuurlijk alles over auteursrecht van internetjurist Arnoud Engelfriet. (Hoewel hij hier ten onrechte aanraadt om gewoon maar te betalen).
Of huur een advocaat in. Let wel op, want lang niet alle advocaten snappen de materie. En lang niet alle advocaten spannen zich echt voor je in. Zelfs niet als ze er sympathieke blogs over schrijven die ik toevallig hier citeer.
Ook voor advocaten zijn de teweerstellingen tegen de claims een verdienmodel. Zo belooft Hub Dohmen dat je (bij stockfotokwesties) voor €300 van het gedoe af bent. Zijn kantoor levert een semi-maatwerkbrief en geeft advies. Maar €300 is maar een beetje minder dan een welgemikte claim.
Hetzelfde advies geeft Martine Bakx trouwens voor slechts €50 – ze is geen jurist, maar ze heeft zich vastgebeten in het beeldrecht. Juristen gebruiken de kennis in haar blogs voor hun publicaties. (En nee, ik doe nooit aan affiliate marketing. Bakx heeft mij onlangs geholpen bij een onterechte claim, en dat deed ze prima.)
Je teweerstellen kost soms veel moeite. Zo kreeg voormalig journalist Ton Verlind, die een foto bij een blog plaatste op grond van citaatrecht, pas na veel ergernis en hulp van een advocaat gelijk van ANP. (Ja ja, het Persbureau. Het heeft een fotorecht-jaagdienst die veel onterechte claims stuurt. Wees op je hoede.)
Waarom zijn die claims vaak onterecht?
De programma’s die fotografen of beeldrechtbureaus gebruiken om gestolen plaatjes op te speuren, kun je streng of soepel afstellen:
Als je het schuifje naar lower accuracy sleept, krijg je meer treffers. Maar ze lijken minder op het origineel.
De programma’s weten niet of de foto’s zijn gekocht of gestolen. Of dat jouw eigen foto van een zeilboot toevallig een beetje lijkt op die van de beroepsfotograaf.
De fotobureaus of de fotografen sturen standaard-claimbrieven naar de websites van wie ze snel adres en status kunnen achterhalen, vaak via de Kamer van Koophandel. En vervolgens bluffen ze en houden ze voet bij stuk, ook al hebben ze ongelijk.
Ook al hebben ze een beeldbank gekocht en innen ze nu de rechten als verdienmodel, zelfs uit periodes toen ze die rechten nog niet hadden.
Ook al is het je eigen foto, die alleen maar lijkt op die van hen.
Ook al ben je net geïnterviewd en plaats je een foto van het interview op Twitter:
Jij bent degene die je gelijk moet aantonen.
In dit soort gevallen hebben we het dus over oplichting.
Wat is het probleem?
De auteurswet (Nederland: 1912) is verouderd. Ze stamt uit de tijd dat we boeken van papier maakten, en dat het nog veel moeite kostte om foto’s te maken en ze af te drukken.
Het doel was: zorgen dat de makers een fatsoenlijke boterham aan hun werk konden verdienen. De Britse schrijver Charles Dickens moest in 1837, bijvoorbeeld, nog met lede ogen aanzien hoe Amerikaanse uitgevers rijk werden van The Pickwick Papers, zonder dat hij er iets voor kreeg.
Maar in het digitale tijdperk is alles anders. Ons gedrag is anders. We delen alles wat ons raakt online. Eigen foto’s, quotes, memes. Daar denken we niet over na.
De digitale producten zelf zijn anders. Ze zijn grenzenloos in aantal, in tijd, in prijs. (Er is nooit sprake van uitputting.)
De makers brengen hun auteursrechten onder bij instanties (de rechthebbenden), die ze vervolgens innen. Denk aan Buma/Stemra , Lira en Pictoright.
Die instituties willen mooie kantoren, en lease-auto’s (Tesla’s natuurlijk), en secretaresses, en zakenlunches, en bonussen, en dividend uitkeren. Ze hebben lobby’s. Ze willen groeien. Kortom, nu zitten we met een inningsindustrie. Een bedrijfstak die het auteursrecht net zo misbruikt als de farmaceutische industrie het patentrecht.
Auteursrechten zijn tegenwoordig bovendien vaak gepretendeerde rechten. Want wat is artistiek en wat is slaafse navolging? Dat is niet vast te stellen. De claims zijn daarom lang niet altijd terecht. Advocaat Dohmen:
Geen zinnig mens dat vele honderden of zelfs duizenden euro’s voor een foto betaalt die men zelf ook kan maken of elders voor nop of voor hooguit een paar tientjes kan kopen. De fotocowboys beweren echter steevast van wel.
We zitten met een grijs auteursrechtgebied. Al jaren
Dat heeft allerlei gevolgen. Niet alleen voor bloggers die weleens onzorgvuldig zijn met hun plaatjes.
De instanties die copyrights beheren en innen beconcurreren ook elkáár, bijvoorbeeld. Ten koste van de makers. Zo mogen free lance fotografen voor De Persgroep zich in 2015 de facto niet aansluiten bij Pictoright (hier ging het om Trouw):
Wij zeggen niet dat als je voor ons werkt je niet aangesloten mag zijn bij Pictoright. Maar je kunt niet én je rechten bij Pictoright onderbrengen én aan onze inkoopvoorwaarden voldoen. Dan pleeg je contractbreuk.
En uit angst voor claims hebben de Nederlandse archieven in 2018 alle ansichtkaarten uit hun digitale databanken gegooid.
Aanleiding is een rechtszaak die het archief Erfgoed Leiden en Omstreken begin april heeft verloren van een Rotterdamse uitgever. Het archief had 25 prentbriefkaarten uit de jaren veertig en vijftig online geplaatst, waarvan de maker niet te achterhalen viel. Schending van het auteursrecht, protesteerde Arnoud Voet (74), een gepensioneerde wiskundedocent met een eigen uitgeverij van historische fotoboeken. Hij herkende de foto’s als het werk van stadsfotograaf Jan Roovers, van wie hij in 1982 het auteursrecht op diens fotocollectie van 40 duizend negatieven had overgenomen voor een ‘aanzienlijk bedrag’. Bron: Volkskrant
Doodzonde, en niet in het algemeen belang. Sindsdien zijn er weer nieuwe uitspraken geweest, en op anoniem gepubliceerde foto’s op prentbriefkaarten van vóór 1950 rust inmiddels geen auteursrecht meer. Toch vind je in de digitale beeldbanken van archieven nu dit soort meldingen:
Wietze Brandsma van de Piratenpartij:
Om gelijk maar een misverstand recht te zetten: het auteursrecht is niet bedoeld om makers te compenseren voor elk gebruik van hun werk. Wetten zijn bedoeld om de gemeenschap te dienen, en met de Auteurswet is het niet anders.
Mooi. Leuk. Interessant. Maar wat mag ik als blogger nou wel en wat niet?
Nu, in 2020, kun je als blogger beeld als volgt gebruiken ter versiering (A) en om te citeren (B).
A. Versieren of illustreren
mag altijd met:
- je eigen foto’s
- rechtenvrije foto’s (van Pexels, bijvoorbeeld, of van het Rijksmuseum.)
- foto’s waarvan de maker minstens 70 jaar dood is
- foto’s en filmpjes die je embedt (dus niet uploaden naar je eigen site), mét een aanklikbare link naar de bron.
B. Citeren
mag, uit tekst of beeld of film, voor een aankondiging, een bespreking, een kritiek, een polemiek, kortom: als het voor je blogpost nodig is. Als het je helpt om uit te leggen wat je wil zeggen.
Zo mag je een logo best gebruiken bij een artikel over het product of het bedrijf in kwestie. Lever je kritiek op een reclamespotje, of schrijf je een artikel over merkenrecht, dan mag je stukjes uit zo’n spotje laten zien ter illustratie van de spotjes waar je het over hebt.
Maar
- De maat van de foto of de lengte van het citaat moet proportioneel zijn – dus niet zo groot dat de maker er zelf niet meer aan kan verdienen, omdat mensen er nu via jouw site gratis aan kunnen komen
- Vermeld waar je het beeld vandaan hebt, als het even kan met een aanklikbare link naar de bronpublicatie
- Naamsvermelding hoeft alléén als die er bij de bron ook bij staat. Foto’s zijn losse bestanden, waar de naam vanaf valt zodra je ze deelt. Dat gebeurt zelfs met de deelknop van ANP. (Het ANP stuurt claims als je een naam vergeet, terwijl de naam van de fotograaf in hun eigen archief regelmatig ontbreekt.)
C. Let op!
Als je de kleine lettertjes leest, blijkt dat je zelfs moet opletten bij gratis fotobanken als Pexel (Terms and Conditions 5.6 en 5.7). Zij stellen de gebruiker verantwoordelijk voor de juridische gevolgen van het gebruik van hun foto’s. De reden: soms uploaden mensen foto’s naar Unsplash waarvan ze niet zelf de rechten hebben. In dat geval ben jij verantwoordelijk voor schadeclaims, als je ze op je blog zet. Hier staat een case.
Dat uploaden van niet-eigen foto’s gebeurt soms te kwader trouw. Martine Bakx:
Inderdaad, niets is veilig, zelfs een gekochte stockfoto niet. Om de simpele reden dat er met opzet illegale foto’s geplaatst worden en met opzet foto’s geplaatst worden die later verwijderd worden. Lokfoto’s.
Daarom is het vastleggen van de bronpublicatie (waar heb je de foto gevonden) zo belangrijk. Zodat je decennia later nog zwart op wit kunt aantonen waar die foto vandaan komt. Daar gaat het vrijwel altijd mis bij de rechter; je hebt het persbericht niet meer, je hebt het aankoopbewijs niet meer, de foto is weg op Unsplash en dan gaat de rechter uit van een inbreuk die jou aan te rekenen is. Terwijl je anders had kunnen doorverwijzen naar de bron, het is vervolgschade voor degene die hem (gratis) aangeboden heeft.
Dat vastleggen van de bronpublicatie hoeft niet met een aanklikbare link, dat mag ook met een tag/title of zelfs onzichtbaar. Maar doe het wel zó dat het vast zit aan de foto.
Ere wie ere toekomt
Natuurlijk ben jíj een fatsoenlijke blogger. Je geeft de credits aan wie ze verdient. Je doet dus nooit alsof foto’s van jou zijn, maar je vermeldt altijd wie ze gemaakt heeft en waar je ze vond. Ook van de copyrightvrije foto’s die je van Unsplash haalt, of die je gebruikt met een Creative Commons-licentie. Net zo goed als je geen teksten jat, of citeert zonder bronvermelding (dat noemen we plagiaat).
Maar áls je ten onrechte een te forse claim aan je broek krijgt, moet je je rechten kennen.
Medio 2021 gaat een nieuwe, Europese auteurswet in. Helpt dat?
Fijn, zou je denken, dan brengen we die auteurswet eindelijk up to speed met de digitale samenleving. Krijgen de makers nou eindelijk eens een fatsoenlijk inkomen, in plaats van dat de inningsindustrie er als lachende derde met de winst vandoor gaat. Of Google en Facebook en Instagram en Youtube enzovoorts.
Maar nee. De Europese Auteurswet heeft een ander doel. Peter Olsthoorn van Netkwesties vat het goed samen:
Het doel van het Europese voorstel [is] om de Amerikaanse techreuzen (meer) te laten betalen aan Europese makers van inhoud en hun exploitanten, en om piraterij verder terug te dringen. De twee belangrijkste middelen waarin de wet voorziet: het verplichte filter voor partijen als Google/YouTube en Facebook om content te controleren op rechtenschending voorafgaan aan het uploaden; en de vrijheid voor het linken en overnemen van fragmenten/citaten beperken.
(De uploadfilters zijn overigens geen voorschrift, maar ze zijn een gevolg van de eis om grote hoeveelheden content snel te beoordelen.)
Je zou denken: nou, en? Prima als ze gaan checken of mijn muziek niet door iemand anders wordt geupload naar Soundcloud
En dat is zo, ware het niet dat filters veel fouten maken. En dat de platforms geen juridisch risico zullen willen lopen, en naar verwachting dus extreem voorzichtig zullen zijn, met strenge filters.
Maar het is nog erger. Wietze Brandsma van de Piratenpartij:
Alleen grote Amerikaanse internetbedrijven zoals Google of Facebook hebben de technologie en de middelen om de vereiste uploadfilters te bouwen. Het ‘Content-ID’-systeem op YouTube heeft 100 miljoen dollar gekost, een zeer beperkt copyrightfilter dat alleen naar video’s kijkt en alleen inzendingen blokkeert van een selecte groep van vooraf gescreende rechtenhouders.
Europese bedrijven zullen dus gedwongen worden om hun gegevens aan hen over te dragen, waardoor de onafhankelijkheid van de Europese technologie-industrie en de privacy van onze gebruikers in gevaar komt.
Als je geïnteresseerd bent: bekijk ook deze VPRO-uitzending uit juni 2019 over de uploadfilters. (Advocaat Ewout Jansen en Kasper Jansen fileren tegelijk een Nieuwsuur-item. Hilarisch.)
De kern is: in de Europese Auteurswet is alléén dit aangegeven ter bescherming van het hergebruik van digitaal materiaal voor de vrije meningsuiting:
De lidstaten moeten zélf zorgen voor extra bepalingen voor hergebruik van tekst, foto, film, muziek enzovoorts ten behoeve van citaat, kritiek, recensie of parodie. Als afterthought.
In haar voorstellen schiet Nederland tot nog toe erg tekort (Brief van BitsOfFreedom):
Uit het conceptwetsvoorstel wordt ook niet duidelijk hoe het kabinet denkt te kunnen waarborgen dat gebruikers zich op uitzonderingen of beperkingen op het auteursrecht (zoals karikatuur of citaat) kunnen blijven beroepen, zoals in artikel 17(7) van de richtlijn is bepaald
Dus als we niet uitkijken, krijgen we als burgers, journalisten, wetenschappers, bloggers enzovoorts juist minder rechten.
• Dit blog had ik niet kunnen schrijven zonder de hulp van Martine Bakx, die zich sinds de legbatterijfoto-rechtszaak druk maakt om het leed dat copyrightjagers aanrichten. Ze houdt de jurisprudentie bij en ze verzamelt hier cases. Veel dank, Martine.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Ik hoor ook regelmatig dat men claims ontvangt doordat tekst en beelden niet juist gebruikt worden of gebruikt mogen worden. Zelf zorg ik er altijd voor dat ik de rechten van de beelden zelf in handen heb. Ook koop ik mijn afbeeldingen wanneer ik zelf niet het juiste materiaal heb. Zo voorkom ik juridische procedures.
Waar hoor jij dat dan, Marie?
Juridische procedures gaan over gekochte foto’s waar men geen bewijs meer van heeft, foto’s op overgenomen websites, foto’s die door gebruikers zijn geplaatst, foto’s die ontvangen zijn bij een persbericht, foto’s die aangeleverd zijn, foto’s die gratis werden aangeboden doch op die plaats zijn weggehaald en foto’s die onder citaatrecht zijn geplaatst. Niemand maar dan ook echt niemand gaat procederen over een foto waar men van weet dat ze een foutje gemaakt hebben.
Ik dacht in eerste instantie een 1-aprilgrap… https://unsplash.com/blog/unsplash-getty/
Bizar, no?
Benieuwd hoe vaak je nog gaat aanpassen :-). Neverending story.
Vroeg of laat heeft iedereen een onredelijke claim gehad en zal er begrip komen voor de “fotojatter”. Voor mij was het een rare gewaarwording om dit artikel uit 2014 te herlezen… https://www.villamedia.nl/artikel/help-mijn-foto-mag-worden-gejat
(foto postzegelformaat, met naamsvermelding gebruikt als thumbnail naar filmpje).
Sins het begin van het internet blog ik. Eerst zelf geknutseld met Frontpage, later had ik drie sites in de lucht, een gratis WordPress site en twee zelf gehoste, daarnaast nog een paar dingen als Posterous en wat ander verzamel-sites. Daarop zette ik foto’s. Pexels, Pixabay, Unsplash en heel vroeger in mijn onschuld nog wel eens wat loslopende foto’s van het web.
De meeste posts heb ik staan op Facebook en Linkedin, maar ook Twitter ik al jaren. Met foto’s, soms doorgeplaatst, zoals je dat gemakkelijk doet.
Na jouw blog ben ik alle foto’s van mijn sites gaan weghalen, just to be on the safe side. Halverwege dacht ik: nog even dat artikel nalezen. En zo kwam ik van het ene artikel op het andere. Van Charlotte’s Law op verhalen van mensen die boetes kregen. Langzaamaan dringt tot mij door dat ik waarschijnlijk de klos ga zijn. Ik zie niet in hoe ik alle foto’s die ik sinds 2003 heb geplaatst en niet netjes heb voorzien van tags of verwijzing (ik ben de slordigheid in persoon) nog kan weghalen.
Eén slapeloze nacht heeft je blog al opgeleverd. Ik ben bang dat het niet de laatste zal zijn. Niettemin waardeer ik je tip enorm. Het geeft de kans na te denken over wat te doen. Mocht er iemand een gouden idee, hebben, dan houd ik me aanbevolen!
Jeannette, via Permission Machine zie ik eigenlijk alleen maar claims voor bloggers die ingeschreven staan bij de Kvk. Dan hebben ze a. de adresgegevens en b. is het te framen als commercieel. Ik kreeg de sommaties , incasso en dagvaarding binnen op Artoek.
Verder zie ik nogal wat claims voor stichtingen en verenigingen, eveneens ingeschreven bij de Kvk.
Dus als je geen Kvk hebt zou ik me niet al te veel zorgen maken wat betreft Permission Machine. Er bestaan juristen die tijd steken in particulieren aanschrijven, uurtje factuurtje natuurlijk, maar dat zijn er niet veel.
Hm. Dat ben ik dus wel. Ingeschreven. Het verontrustends vind ik dat je wel van een CC license gebruik kunt maken, (Wat ik altijd heb gedaan) maar dat iemand die rechten kan veranderen, zonder dat jij dat weet. Dan kun je alsnog een mega claim aan je broek krijgen. En als ondernemer met een eenmanszaak ben je dan ook privé de klos.
Wakker liggen hoeft niet, denk ik. Ik moet het blog sowieso aanpassen – ga ik morgen doen – want in deze kwestie, die voor mij ook nieuw terein is, heb ik een en ander nog steeds niet helemaal op een rijtje. Mijn idee dat die nieuwe Europese auteurswet veel zou kunnen veranderen voor kleine zakelijke site-eigenaren klopt waarschijnlijk helemaal niet. En de programma’s om op het net naar foto’s te speuren bestaan allang. Het gaat om de afstelling van die reeds bestaande filters, en wie je vervolgt, zoals Martine in het commentaar hierboven zegt.
Het is allemaal fucking ingewikkeld, want de wetgeving is onwerkbaar in het huidige tijdperk. Zoals Martine ergens schrijft: het is een juristenfeestje op het moment.
Ik ga het stuk aanpassen en misschien moet ik Martine maar eens interviewen. Als ze dat wil. Op video. Want misschien komt de informatie dan beter over. Zij heeft meer overzicht dan ik, blijkt elke keer. Ik ben haast een vertaler hier ;-)
Inmiddels word ik ook heel wat wijzer. Dat kan nooit kwaad. Deze pagina is verhelderend, die heb ik dan ook gekopieerd en bewaard: https://pixabay.com/nl/service/license/
Voortaan:
– controleer ik of de CC licentie in orde is
– verwijs ik altijd naar de maker
– bewaar een printscreen van de downloadpagina als bewijs.
Nogmaals dank!
Je kunt ook gewoon embedden ipv downloaden en zorgen dat de naam/bron van de maker in de WP-gegevens van je foto staat. Dat scheelt je enorm veel administratie. En eigen foto’s maken.
En PS. Klik door op de pagina die je noemt naar de volledige license: daar staat, net als bij alle gratis beeldbanken, dat Pixabay niet instaat voor gevolgen van misbruik enz. door uploaders.
Reactie op de aanvulling:
Inderdaad, niets is veilig. Stichting Foto Anoniem niet, zelfs een gekochte stockfoto niet. Om de simpele reden dat er met opzet illegale foto’s geplaatst worden en met opzet foto’s geplaatst worden die later verwijderd worden. Lokfoto’s.
Daarom is het vastleggen van de bronpublicatie (waar heb je de foto gevonden) zo belangrijk. Zodat je decennia later nog zwart op wit kunt aantonen waar die foto vandaan komt. Daar gaat het vrijwel altijd mis bij de rechter; je hebt het persbericht niet meer, je hebt het aankoopbewijs niet meer, de foto is weg op Unsplash en dan gaat de rechter uit van een inbreuk die jou aan te rekenen is. Terwijl je anders had kunnen doorverwijzen naar de bron, het is vervolgschade voor degene die hem (gratis) aangeboden heeft.
Dat vastleggen van de bronpublicatie hoeft niet met een aanklikbare link, dat mag ook met een tag/title of zelfs onzichtbaar. Maar doe het wel zodat het vast zit aan de foto.
Aanklikbaar verwijzen naar de bronpublicatie is alleen verplicht als je beeld zonder toestemming wilt embedden. De gedachte daar achter is dat het dan niet als nieuwe publicatie gezien wordt (Svensson-arrest). Maar nu kom ik in een soort van college terecht.
He wat toevallig Charlotte schreef hier ook over: https://www.charlotteslaw.nl/auteursrecht-ook-een-foto-op-een-persoonlijk-blog-is-een-inbreuk/
Dank je.
Haha ja Charlotte! Als er nu één jurist in heel Nederland is die haar onafhankelijkheid te grabbel heeft gegooid dan is het deze dame wel. En dan nog zelf op haar eigen website schrijven: “Inmiddels word ik ‘de social media jurist van Nederland’ genoemd”. Zonder bronvermelding dat citaat. Dat is Monty Python, Jiskefet en Koefnoen in het kwadraat.
Stop met het verwijzen naar die babbels en begin zelfstandig na te denken over dit lelijke fenomeen, waarbij mensen met een uitkering zich wanhopig bij mij melden omdat ze een intimiderende dikke rekening krijgen voor een plaatje van zes jaar geleden van een file.
Ik schreef ook over mijn vonnis, net als Charlotte: https://www.martinebakx.com/2019/02/kromspraak.html
De rechter zag het juist niet als een persoonlijk blog.
En ook nog maar een blogje n.a.v. onze informatie-uitwisseling Kitty.
https://www.martinebakx.com/2020/07/auteursrechtboeven.html
Over het liquidatietarief. Mooi.
Zo overal gereageerd waar ik iets aan te vullen had Kitty :-). Want ik geloof niet dat juristen hier nog gaan reageren. Noch met kritiek. Noch met bevestiging. Dus dan moet ik het maar weer doen. Geintje.
Dat dit zo mis gaat komt door het frame van “jatten” dat degenen gebruiken voor wie dit een verdienmodel is. Dat geeft het een nobel sausje. We pakken boeven aan. Dit stuk illustreert dat mooi: https://www.villamedia.nl/artikel/help-mijn-foto-mag-worden-gejat Ging over een portretfoto op postzegelformaat die mét naamsvermelding was gebruikt om te linken naar een filmpje met de geportretteerde. De rechter had de claim onder citaatrecht afgewezen.
Jatten impliceert echter opzet en dat de oorspronkelijke eigenaar er niet meer over kan beschikken. En opzet is nou net datgene wat meestal ontbreekt…
Voor de liefhebbers verwijs ik in deze ook graag naar mijn verhaal, met als kernvraag of er iemand die dit leest kan bevatten waarom een foto van een bestaand document zoveel geld moet kosten. Ik denk niet dat er iemand is, jurist of niet, die dit met goed fatsoen kan verdedigen; met andere woorden: je moet wat onfatsoenlijks hebben als je dit wil rechtvaardigen. Recht en rechtvaardigheid zijn namelijk 2 totaal verschillende zaken in deze.
Ja, ik ben uiteindelijk akkoord gegaan met een betaling, maar alleen door het perverse dilemma tussen betalen en je de pleuris ergeren, uren besteden aan idioot gedoe en de vogelvrijheid in een mogelijke rechtszaak. En juist dat dilemma doet veel mensen besluiten ’toch maar’ te betalen, waardoor het perverse systeem zichzelf handhaaft.
Gelukkig heb ik dan nog een scherpe pen.
https://www.stephanwetzels.nl/verzet-en-verdediging-tegen-permission-machine-deel-i/
Tjiezis. Dat is een pure reproductie van een origineel, die foto. Ben het met je eens.
Wat een fijn artikel, en zo uitgebreid! Wat ik niet terug las is hoe er omgegaan wordt met plaatjes die ter inspiratie zijn gebruikt. Ik zelf maak zeefdrukken, en gebruik soms als basis -naast gewoon aangekocht shutterstock beeld- ook wel eens afbeeldingen die ik van internet afpluk om er vervolgens een hele eigen artistieke versie van te maken. Hoe moet ik dat zien?
Oei. Geen idee. Inspiratie mag, slaafs navolgen niet. Maar waar de grens ligt is aan de rechter :-/
Ik ken helaas het probleem van twee kanten. Enerzijds wordt het van mijn partner, uniek werk waar veel moeite,tijd en geld in is gestoken, zo ongeveer wereldwijd gebruikt door iedereen die daar zin in heeft. Ook wij maken gebruik van een ‘copyrightjager’. Want zelf doen – dat is een dagtaak. Er zijn landen, waar je werk vogelvrij is, en waar nooit iets te innen is, bijv. China.
Elke keer als je mensen aanschrijft, is het ‘kinderachtig’, ‘maar een klein plaatje’, het ‘ging per ongeluk’, ‘sorry hoor, ik haal het wel weg’ en dat zijn nog de beleefde reacties. Mensen denken het product van iemand anders werkzaamheden te gebruiken zonder te betalen. Je verwacht ook niets gratis van de bakker toch?
En ja, ik heb een keer een plaatje op mijn blog gebruikt zonder toestemming. Ik was van plan het later nog te vervangen, maar gewoon vergeten. Het was 300 x 300 px geloof ik, en stond er twee jaar op. Kostte me volgens mij nog 800 euro. Die heb ik zonder morren betaald.
Natuurlijk ben ik tegen onterecht en/of automatisch in het wilde weg aanmanen. Maar mensen: het ís jouw werk niet. Blijf er van af. Gebruik rechtenvrij of zelf gemaakt materiaal. Ik lees hier reacties, waarom sommigen mopperen over het feit dat ongeoorloofd gebruik eigenlijk onterecht bestraft wordt. Dat het allemaal flauwekul is. Dat is niet zo. Vraag desnoods toestemming aan de maker als je het tóch wilt gebruiken. Geef credits.
Het is geen copyright jagen als je fatsoenlijk betaald wil worden. Zie mijn andere antwoord op jouw comment. En 800 euro voor een ongelukje is idioot veel. Wat je kunt claimen zijn de inkomsten die je misliep. Schadevergoeding. Geen boete of fantasiebedrag.
Ik ben zzp-er (met klein inkomen in de zorg, ver benden modaal) en heb in 2019 een gepeperde rekening ontvangen van een advocaat uit Duitsland vanwege gebruik van een foto dat aan een wetenschappelijk artikel vastzat. Dit had ik gedeeld met mijn cliënten op facebook en ik was mij hier niet bewust van. Heb sorry gezegd en het artikel gelijk verwijderd. Hij rekende hier in de eerste instantie allerlei megabedragen voor, variërend van 1200,00 tot 3077,00 euro en een dreiging tot verhoging van ‘legal costs’ omdat ik niet meewerk. Jaren niets meer gehoord. Nu hebben ze een incassobureau ingeschakeld in NL, bedrag is verhoogd naar 4.423,00 en als ik nu even betaal mag ik 2848,00 betalen. Anders: deurwaarder. Slaap hier al weer heel wat nachten niet van. Voor mij nogal veel geld n.l. Wat zou je mij adviseren?
Stuur je verhaal naar Martine Bakx, en kijk hier even: https://artoek.nl/diensten/auteursrecht.
“Want zelf doen – dat is een dagtaak. Er zijn landen, waar je werk vogelvrij is, en waar nooit iets te innen is”
Ik gok zo dat er inmiddels meer opgehaald wordt met claims dan met de normale verkoop.
“Ik was van plan het later nog te vervangen, maar gewoon vergeten. Het was 300 x 300 px geloof ik, en stond er twee jaar op. Kostte me volgens mij nog 800 euro. Die heb ik zonder morren betaald.”
Jij wist dus dat je iets deed wat niet mocht. Natuurlijk moet je dan betalen zonder morren, zeker als je zelf ook van dat soort bedragen claimt.
Nee Martine zo is het dus niet. Er wordt niet meer verdiend aan claims dan aan normale verkoop. En ik claim die bedragen ook zelf helemaal niet. Dat doet een bureau voor ons. Dat werkt wereldwijd, en wij zijn er blij mee. Ik proef bij jou wel heel veel achterdocht. Jn driekwart van de gevallen is het een obscure website of een Chinese krant. Geen kans.
En voor mijn eigen blogplaatje: een korte blog, ik zette er een plaatje in dat ik later wilde vervangen door werk uit eigen archief. Gewoon vergeten.
Ik geloof dat ik bij jou overkom als een enorme profiteur die om een inkomen te verwerven anderen geld om slinks enorme bedragen probeert af te troggelen. Mijn verhaal was een verhaal vanuit de maker van werk. Misschien voor jou ook eens interessant om je in te verdiepen.
Fotografisch werk ligt ingewikkeld. Maak goede afspraken en leg élk gebruik vooraf vast. Als je werk betaalt voor het ene gebruik, dan kan je dat niet automatisch voor een ander doel gebruiken. Dan betaal je voor onbeperkt gebruik meer.
Iemand die zonder morren €800 betaalt voor een al eerder openbaar op internet gepubliceerde foto van 300×300 px bij een kort blog komt op mij over als iemand die vindt dat dat klopt.
Ik vind het een absurd bedrag. Voor dat bedrag kan ik een fotograaf inhuren die een serie foto’s op maat maakt.
Je haalt dus twee dingen door elkaar. Het doet me denken aan een gesprek wat ik ooit had met een potentiële afnemer. Die wilde een mooie grote afdruk, van een opname die was gemaakt in Iran Jaya. Dat zou 350 euro gaan kosten. Nou, zei hij, bij de Hema kostte zo’n afdruk maar een paar tientjes! Waarop ik voorstelde, dat hij dan zijn eigen foto moest laten afdrukken. Maar die had hij niet. Waarop ik weer voorstelde dat hij die dan ging maken. Maar dat kon hij niet, en hij had ook geen camera. En dan moest hij ook nog eerst leren fotograferen… En hij was ook nog nooit op Irian Jaya geweest, en dat was ook best een dure trip…
Kijk, ik begrijp best wel dat jij pissig bent, omdat je geen gelijk hebt gekregen en een naar jouw idee te hoog bedrag moest betalen (en dan had die kip ook nog niets eens geposeerd! Hilarisch argument overigens).
Maar fotograferen is veel meer dan alleen maar even afdrukken. En juist daar wringt het, want hé: het is zó simpel, want dat kan toch iedereen? Waarom zou jij daarvoor dan (veel) betalen? Voor jou is een foto is inwisselbaars tenslotte.
Je vindt geloof ik ook, dat alles wat al ‘openbaar’ op internet gepubliceerd rechtenvrij is? Nee dus. En terecht.
En ja, ik vind dat iets klopt. Heel bedrag natuurlijk, maar als iemand twee jaar lang een van onze foto’s gebruikt op internet, kost dat ook geld. Bovendien mag het bedrag worden verdubbeld vanwege ongeoorloofd gebruik en niet vermelden van credits. Het was ook een bijzondere opname. Er zijn er meer van, maar dat doet daar niets aan af.
>> Als je werk betaalt voor het ene gebruik, dan kan je dat niet automatisch voor een ander doel gebruiken. Dan betaal je voor onbeperkt gebruik meer.
Gek verdienmodel, eigenlijk. Het is nou niet dat je meer verantwoording op je neemt, ofzo.
Maar zo werkt het niet. Elke vergoeding is afhankelijk van de mate en frequentie van gebruik. Als je dat als klant niet wilt: kan ook, maar leg dat vast.
Ik lees hier steeds maar, dat fotowerk wordt vergeleken met ‘gewoon werk’. Je drukt eventjes af, en dan is het klaar. Komt ook, omdat mensen tegenwoordig met de smartphone zelf lekker foto’s maken (en gebruik die vooral, heb je van dit soort ellende geen last!). Maar bij fotografie werkt het anders. Eén foto kan in heel veel media worden afgedrukt, en krijgt dan meer exposure = meer verdienen. Daarom zijn ook de hier zo verguisde copyright cowboys ontstaan: door internet wordt werk heel snel op grote schaal verspreid. En is het lastiger te achterhalen voor de individuele fotograaf. Foto’s worden versneden, soms wordt doodleuk je naam weggekloond.
Je maakt afspraken met je klant: als je bijv. voor een tijdschrift werkt, kan je het copyright zelf behouden, of juist weer niet. Er zijn kranten, die vinden dat een één keer voor een paar tientjes gebruikte foto tot in eeuwigen dagen door hen kan worden gebruikt, zij eisen dat zelfs. Veel fotografen wordt het veel over de oren gehaald, en ze zijn terecht voorzichtig met hun copyright.
>> Elke vergoeding is afhankelijk van de mate en frequentie van gebruik.
En dat vind ik dus een gek verdienmodel. Ik zie de logica niet.
Waarom niet? Stel: je maakt één goede opname. De klant wil die volgens afspraak gebruiken voor een website. In de loop der tijd wordt je werk gebruikt voor nog een website, voor een tijdschrift en een krant. Het werk wordt dus vaker en anders gebruikt dan afgesproken. Waarom zou daarvoor niet meer betaald mogen worden? Ik heb ons werk in een decennium ongevraagd teruggezien in reclamefolders, op CD-ROMS, op websites via, via, via. Steeds gebruikt als reclamemiddel – niet alleen door de eerste kopende partij, maar door gelieerde partijen die dat gebruiken om er zelf geld mee te verdienen. Daarover maak je afspraken. Als je dat niet wilt, gebruik je ander werk. Dat staat je helemaal vrij. En natuurlijk gaat het dan niet om een simpel plaatje dat jij met je smartphone ook kunt maken (want dan deed je dat wel). Het gaat om professioneel kwaliteitswerk.
Jij blijft maar de vergelijking maken met ‘gewoon’ werk, met verantwoordelijkheid of niet. De inkomsten van een fotograaf zijn afhankelijk van de kwaliteit van zijn werk: hoe beter, hoe vaker gebruikt. En daarvoor doe je investeringen. In tijd, en ook in geld.
Nee joh, die vergelijking zit in jouw hoofd, en die heb je niet van mij. Ik heb verdorie jaren lang fatsoenlijk geld verdiend met fotografie. We staan aan dezelfde kant van de lijn.
Maar je verklaart nog dat verdienmodel niet. Ik snap wel dat iemand er voor moet betalen, en ook dat die hem niet mag doorverkopen. Maar dat de oplage een rol speelt, dat snap ik niet. Want geen enkele investering wordt daar anders van.
Dank je wel Kitty! Ik heb gelijk mijn “under construction” zijnde homepage aangepast en gelinkt naar jouw blog. Bescherming van rechten is goed. Mijn copyright is in het verleden ook regelmatig geschonden en dat is niet leuk. Zeker niet als de andere partij niet van zins is om je alsnog te vermelden. Maar dit gaat wel ver. Goede bedoelingen verdrinken in de poel van het grote geld.
Dat is het. Wolven. Niet een fotograaf die betaald wil worden voor zijn werk, maar kantoren die het net afspeuren en kleine ondernemertjes ten onrechte proberen op te lichten.
Kitty, die bureaus werken voor andere ondernemers: oftewel: fotografen die graag betaald willen worden.
Ha Georgina, je moet goed lezen, want het is een gebied waar iedereen tegenstrijdige belangen heeft. Dit is waar ik tegen ben: dat iemand die een fotoreeks van zijn hotel bestelt en betaalt, een claim aan zijn broek krijgt als hij een van die zelfbestelde foto’s in goed vertrouwen op zijn eigen Facebookpagina zet, en dat de dienstdoende advocaat dan 12.000 euro kosten rekent.
Hehe gedoe… paar jaar geleden heb ik alle plaatjes op mijn site al nagelopen.
Met hulp van https://tineye.com/ en van Google afbeeldingen https://www.google.com/imghp?hl=nl (klik op het cameraatje) kun je overigens uitvissen of je gebruikte afbeeldingen oorspronkelijk van een betaalde stockphotosite vandaan komen.
Krijg nu de neiging om dat toch nog eens opnieuw te doen…
Naar aanleiding van dit blog heb ik besloten dat ik de afbeeldingen nu lekker zelf ga tekenen :-) twee vliegen in één klap: eigen afbeeldingen en weer lekker creatief bezig. Dankjewel Kitty :-))))
Hee, wat een goede tips, Riet! Dank je! Vandaag ben ik niet thuis, maar morgen ga ik ze uitproberen en dan zet ik ze bij het stuk.
Tnx Kitty! Het is even werk om alles na te lopen als je veel afbeeldingen hebt, maar je voelt je daarna een stuk safer.
(PS: het is TinEye, niet TinyEye – hoewel die laatste wel leuker klinkt)
Oeps, ik verbeter het!
Mooi, Kitty. Thx. Fyi: https://www.erfgoedleiden.nl/nieuws/1170-online-plaatsen-oude-foto-s-gerechtshof-den-haag-vernietigt-uitspraak
Bedankt voor die link, Els! Het probleem is dat de schrik er goed in zit. Ik hoorde dat sommige archieven inderdaad foto’s hebben teruggezet. Erfgoedinstellingen wringen zich in allerlei bochten. Ook ongewenste. Maar mijn informatie daarover is uit de tweede hand – het punt is dat het huidige auteursrecht alleen maar leidt tot meer en meer beperkingen, opgelegd dankzij de inningsindustrie.
Er is inderdaad doorgeprocedeerd in deze zaak. Waar er eerst ik meen €75,- per foto betaald moest worden is dat nu slechts een paar euro. Doorprocederen is ontzettend kostbaar, en alleen mogelijk bij bedragen boven de €1750,-. Reden waarom het niet gebeurt bij de neuzelzaken.
Het lijkt een hele goede uitspraak van het hof. MAAR. Artikel 8, dat de rechten overgaan naar de uitgever bij anonieme publicaties, is aangescherpt. Daar was een beroep op gedaan en dat is afgewezen. Komt erop neer dat het hof vindt dat rechten alleen over kunnen gaan als de foto in opdracht is gemaakt én dat de uitgever een beroep op de rechten gedaan moet hebben. Totaal onwerkbaar. Hoe moet je dat decennia na dato nog aantonen? Stukje over geschreven (sorry eigen link, heb er nog geen goed stukje over gezien) https://www.martinebakx.com/2020/06/arrest-erfgoed-leiden-fotos.html
Jij mag dat, links naar je eigen blogs plaatsen hier ;-)
Fijne info, dankjewel.
(En gedaan!)
Heb óóit eens een brief én een factuur van een Engels advocatenkantoor ontvangen, met een print van een pagina van mijn website met daarop -volgens dat kantoor- een afbeelding waarop copyright zou rusten. Heb er toen niet op gereageerd en er ook niks meer van gehoord. Tegenwoordig heb ik een abonnement bij ‘Shutterstock’ waar ik zorgen- en claimvrij afbeeldingen kan downloaden en gebruiken. Wel zo makkelijk. En top kwaliteit.
Ja, dat is een prima oplossing natuurlijk.
Plaatjes bij een blogpost zijn leuk. Zonder meer. Het vrolijkt de boel gelijk op. Heb wel vaker op het punt gestaan ze allemaal te verwijderen en me te focussen op alleen tekstueel, maar naar aanleiding van diverse polls hieromtrent durfde ik het nooit goed aan. Nu wel. Want weet je, ergens ben ik het er stiekem niet mee eens, dat ik als blogger die wezenlijk louter wil schrijven, min of meer ‘genoopt’ word afbeeldingen te gebruiken…
Met dit artikel heb je me daarmee opnieuw gestimuleerd, waarvoor mijn grootse dank!!
Ik zou je dat niet aanraden, tenzij je een puur feitelijk blog hebt. Plaatjes maken snel sfeer. Maar kies voor absoluut rechtenvrij.
Irene, het hangt ook een beetje van je thema af of mensen je blog ook goed lezen zonder een plaatje bij de artikelen.
Maar ik zou zeggen: laat je niet bang maken. Als je er een beetje op let waar je je materiaal vandaan haalt voorzie ik (in het pragmatische Nederland) niet zo snel problemen.
@Alexandra: het is niet, dat ik me bang laat maken. Eerder dat ik nu bewust de keuze maak voor geen afbeeldingen bij mijn artikelen. :-)
Okay, ik snap het. Heb net even gekeken waar je over blogt en bij dat onderwerp zou ik (als lezer) juist wél graag plaatjes zien. Die maken het allemaal net wat persoonlijker en toegankelijker, vind ik. Maar je moet natuurlijk doen wat je zelf het prettigst vindt.
Groetjes uit Duitsland, Alex
Wat goed dat je hier over schrijft! Unsplash is heel handig. Pexels is ook tof, een soortgelijke dienst met veel focus op inclusiviteit. Pixabay is nog een alternatief. En voor wie wil betalen maar niet teveel, neem een abonnement op Canva. De goedkoopste optie daar is niet duur en je krijgt een gigantische hoeveelheid plaatjes en illustraties en weet ik wat allemaal.
Ja, kan allemaal. Dank voor de tips. Die sites met gratis plaatjes veranderen steeds – in de loop van de jaren heb ik er al veel zien komen en gaan.
Ja ok ok, weg met de copyrightjagers. Maar ook een andere kant: laten we geen plaatjes pikken van elkaar. Ik ben al vaak ‘bestolen’ van tekeningen, foto’s, teksten, enz. en ben ELKE keer dat ik er iets van zei uitgemaakt voor iets in de orde van “Stel je niet aan” tot “Nee joh, die foto staat gewoon zonder copyright op Google” en: “Je schreef het toch voor de nieuwsbrief en die zetten we nu eenmaal ook online (voor altijd)”. Of een complete omkering: “Iedereen pikt van iedereen, dus jij heb dat vast ook niet allemaal van je eige.” Deze laatste vond ik denk het ergst. Dat was een redacteur van de ANWB Waterkampioen. Destijds.
Als ik een copyrightjagersgeweer had gehad…
Dat ben ik helemaal met je eens. Daarom zeg ik ook in het blog: geef credit aan wie het toekomt. En zomaar jatten om je eigen blog te illustreren mag niet.
Ik heb dezelfde ervaring. Leukste commentaar: Jullie Hollanders willen ook overal geld voor hebben. Terwijl ik niet eens vroeg om geld, alleen om het weg te halen.
Je kunt gelijk insteken met een goede brief. En vraag een schappelijk bedrag als het een commerciële partij is die er voordeel van gehad heeft. Succes!
https://www.nvj.nl/rechtshulp/juridische-voorbeeldbrieven
Gut. Ik hoorde al via via van zo’n zaak. Die mensen hadden een gratis foto van Pixabay geplukt en inderdaad gesodemieter gekregen. Terwijl dit stock-vrije foto’s zouden zijn op donatiebasis.
Ik pluk daar ook alles vandaan. Mooi balen. Tijd om fuckbook te boycotten. Ik krijg zo tabak van die grote jongens!
Altijd nalezen wat je rechten en verplichtingen zijn. Of betlen voor plaatjes. Of zelf maken.
Dit is echt een mega nuttig en handig blog.
Hartelijk dank.
Ik heb het ook gedeeld op de ambiteuze meisjes facebook pagina.
Groet! Angelique
Dank je. Graag gedaan. Ik hoop dat ik niet op de vingers word getikt door de juristen die ik hier citeer. Even afwachten nog.
Getver, krijgen we die Duitse toestanden nu ook in de rest van Europa. Hier draait de Abmahnindustrie al jaren op volle toeren … Vond de Nederlandse gezondverstand-mentaliteit altijd een verademing.
(Heb er zelf gelukkig tot nu toe geen last van, maak nagenoeg al mijn plaatjes zelf. )
O ja, zijn ze daar in Duitsland zo sterk in? Zonde van ieders tijd. Het auteursrecht is echt achterhaald en de huidige Europese aanpassing maakt het alleen maar erger.
Je zou het niet denken, maar wat copyright betreft is Duitsland echt het wilde westen in omgekeerde zin.
Er zijn hier advocatenkantoren gespecialiseerd in het opsporen van Urheberrechtsverletzungen en die verdienen daar grof geld mee.
In Duitsland is het niet erger dan hier.
Wel heeft Duitsland een net wat vervelendere auteurswet. Foto’s hoeven daar niet oorspronkelijk te zijn en het stempel van de maker te dragen. In Nederland wel. Helaas is de praktijk zo dat rechters zelden een foto afwijzen op dit punt.
Wat dat betreft is het in Amerika beter geregeld. Daar moet een foto gedeponeerd zijn om je rechten uit te oefenen.
Martine, in de VS is het een ramp! Ik hoor van kunsthistorici (moderne kunst) dat ze eigenlijk niet meer kunnen publiceren door de restricties en de kosten. Sowieso moet je zelfs voor wetenschappelijke tijdschriften en voor catalogi enz – in publicaties voor wetenschappelijke doeleinden – voldoen aan de meest idiote eisen als je er foto’s in wil laten opnemen. Echt onwerkbaar.
Zeker, in de VS is het een ramp op gebied van rechtszaken, claims en schadevergoedingen.
Ik weet ook dat er veel inbreukbrieven verstuurd worden en dat die betaald worden om een rechtszaak te voorkomen. Je zou dus verwachten dat er vele absurde vonnissen zijn. Maar die zijn er niet voor foto’s, wegens de registratieplicht denk ik. Jurist: https://twitter.com/YvonneVetjens/status/1192023727707508736
Dat eerste weet ik niet, maar ik bedoelde: kunsthistorici zijn enorm veel tijd kwijt met het regelen van de juridisch verplichte rompslomp voor elke foto die ze willen plaatsen aldaar. Ik bedoel: voor elke foto die ze plaatsen moet een hele waslijst aan dingen bekend zijn. En als een foto rechtenvrij is moet dat er ook nog bijgezet. Alles is driedubbel dichtgetimmerd. Dat dient geen nuttig doel meer. Ter vergelijking: dankzij symboolwetgeving ter bescherming van onze privacy moeten gewone burgers online nu continu cookiewaarschuwingen wegklikken of instellen – het levert niets anders op dan ergernis.
Je kunt de zaken ook teveel dichttimmeren. En dat doe je dan om jezelf in te dekken voor de juridische consequenties van foutjes. In de VS zijn ze daar sterk in – terwijl ze tegelijk een zeer onrechtvaardige samenleving hebben.
De juridisering van de samenleving is een slechte zaak. Hoe meer je de inningsindustrie tegemoet komt, hoe meer het de samenleving kost.
Oplossingen moeten de gewone burger dienen, niet de ambtenaren of de bureaucraten of de mensen die hun verdienmodel zoeken in foutjes in een wet.
Idealiter zou je naar een simpel, werkbaar model willen, toegesneden op de digitale samenleving.
Ja eens.
“De juridisering van de samenleving”
Ja het begint op werkverschaffing te lijken. Dat is ook iets wat ik niet begrijp, dat er voor geneuzel hoorzittingen georganiseerd worden in Nederland. Twee-en-een-half-uur een zaaltje, een rechter en een griffier waarvan weer een procesverbaal gemaakt moet worden. Hoeveel belastinggeld kost dat wel niet?
Goed zo Kitty! Jij bent op je best als je pislink bent. En terecht hier ook. Wat een bullebakken. Ik doe sinds jouw cursus alleen nog unsplash/pixl maar ik ben dan weer niet zo zo goed dat ik steeds de maker vermeld. Ik wil over op alleen eigen maaksels.
Hmpf.
Moet je wel doen. Zet de credits gewoon onderaan je blog. Jij maakt zulke toffe illustraties.. je kunt het ook zelf. Neem je eigen foto’s en maak ze zwart-wit. Contrast een beetje opvoeren. En dan bewerken zoals jij dat vaak doet. Kwestie van een eigen databankje aanleggen, en indexeren zonodig.
Twee jaar geleden was ik ook een keer aan de beurt. Suf van me, ik had een nieuwsfoto uit een of andere online krant gebruikt, dan kun je er ook op wachten.
De claim was € 318. Ik mailde terug zonder te bestrijden maar argumenteerde wel dat de foto slechts een paar maanden op mijn site had gestaan (ik had ‘m na ontvangst claim meteen verwijderd) en dat de jaarlicentie die zij in rekening brachten dus onevenredig was.
Ik stelde voor daarom een veel kleiner deel te betalen. Ze trapten er niet in, maar verlaagden het bedrag wel met bijna € 100, wat dan toch snel verdiend is met één mailtje.
Niet erg strijdbaar van me dus (life’s too short), maar als het je overkomt en je besluit om maar te betalen om van het gezeik af te zijn: waag er nog een onderhandelingsmailtje aan, want de kans is groot dat je er wat vanaf kunt kletsen.
Zolang het om kleine bedragen gaat lig je er niet van wakker. Niettemin zou ik altijd checken of ze echt gelijk hebben. Zie alle tips in het blog. Soms hebben ze de rechten zelf niet eens. Vraag maar aan Martine Bakx.
“wat dan toch snel verdiend is met één mailtje”
Da’s de truc. Ze geven je het gevoel dat ze je gematst hebben zodat je er geen naar gevoel aan over houdt en niet gaat klagen op de sociale media.
Hm, ja, da’s ook weer zo. Getver.
Dank voor dit artikel! ik gebruik voor mijn site eigen foto’s of unsplash, dus dat is safe. Maar hoe zit het dan met bijvoorbeeld Facebook? daar plaats ik nog wel eens een plaatje ”gewoon” van Google, bij een post. Valt dat ook onder deze nieuwe regels? mag dat ook eigenlijk niet? ? ben heel benieuwd, Groetjes Jannet Veenbaas
Nee, dat mag niet. Nu ook al niet. (Tenzij ik nu gecorrigeerd word door een jurist). Het is wel staande praktijk, en voor zover ik heb begrepen blijft het delen van grappige gifs en quotes (Memes) toegestaan. Ik heb ook geen idee hoe de toekomst er werkelijk uitziet. Maar ik zou sowieso altijd copyrightvrije plaatjes delen.
Nee op Facebook mag het nu ook niet. Straks wel met de nieuwe wet. Dan kun je doorschuiven.
Hier een relaas van een dame die mét watermerk een paar foto’s zonder toestemming had gebruikt op haar Facebookpagina van haar broodjeszaak. https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=2108626025854066&id=100001200682755
Ze heeft haar broodjeszaak inmiddels moeten sluiten. Niet alleen vanwege het bedrag van bijna €5.000 wat ze moest betalen, ook vanwege het gehaat en slechte reviews. Kijk maar eens in de reacties hier, waar ze geld probeert in te zamelen. (Voor zover de bekende claimfotografen hun reacties nog niet weggehaald hebben.) https://www.doneerdoel.nl/actie/1065/help-broodje-ros
Wow! Dankjewel Kitty. Publiciteit is het enige middel dat we hebben.
Overigens is er al een bot die foto’s detecteert waarna een sommatiebrief wordt verstuurd. Foto’s…het ding kan niet zien of het daadwerkelijk een inbreuk is.
Wat betreft de nieuwe wet.
Het is rampzalig voor de onafhankelijke contentmaker. Als eenling sluit je geen contracten af met Facebook en co om te filteren en te innen. Dat doen alleen de Disney’s. Dus jouw materiaal glipt er tussendoor.
Ander probleem is dat platformen aansprakelijk worden voor de inbreuken. Kleine onafhankelijke platformen moeten investeren in filters of rechtszaken gaan voeren.
Jij bedankt!
Ja, al dit soort dingen zullen ze op gaan lossen met AI. Dure grap. Tenzij er nog aanvullende wetgeving komt. Of andere oplossingen.
Over de moeite van kleine makers om hun rechten te krijgen: dat is de andere kant van het probleem, waar ik niet op in ga. Misschien moeten we naar een totáál ander systeem. De makers zijn nu nog steeds niet echt beschermd.
Maar ja, we zitten in een internationale politiek-economische situatie waarin overheden en bedrijven innig verstrengeld zijn.
Ja de makers zijn hoe dan ook het haasje. Zich moeten aansluiten bij iets groots dat het merendeel van de royalties opstrijkt of “onbeveiligd” werk publiceren dat Jan en Alleman op de sociale media kan pleuren en waar ze de claims kunnen doorschuiven.