‘Ik denk’, zegt een vriendin die ziek is, ‘aan wat ik allemaal níet heb gedaan.’
Ik trek mijn wenkbrauwen op.
‘Ik dacht dat ik een heel ander leven zou hebben. Toen ik jong was. Ik dacht dat ik Thomas Mann zou lezen. En dat ik naar de opera zou gaan.
Ik knik. ‘De hoge kunsten.’
‘Ik zou opiniestukken schrijven in de NRC. Deelnemen aan het maatschappelijk debat. Is allemaal niet gebeurd.’
‘En nu heb je tijd’, zeg ik. ‘Kijk je nu naar La Bohème?’
Ze lacht. ‘Ik kijk alleen maar Netflix.’
We zijn twee dingen tegelijk
Wie we ambiëren te zijn, en wie we zijn.
Droom en werkelijkheid.
En ergens, ooit doe je afstand van de droom.
- Damn, je zult nooit in het Stedelijk hangen
- De marathon van New York? Gaat niet meer lukken
- David Bowie interviewen? Te laat. En die buurman met wie je eigenlijk bevriend had willen raken, is ook al verhuisd
Er zit schoonheid in de realiteit
Een rauwe schoonheid. Niet poëtisch. Het is de schoonheid van het gewone. Van wat we allemaal delen. Van waar niks aan te doen is. Het is de schoonheid van:
- Elk huisje heeft zijn kruisje
- Het blijft tóch je moeder
- Je kunt niet méér doen dan je best
Ouderen zijn goed in zulke uitspraken
Vroeger snapte ik niet waarom. Nu wel. Het is niet omdat ouderen zo graag clichés gebruiken: het is omdat ze meer in de realiteit dan in de droom leven.
Ik moet vaak denken aan opa uit Groningen
Hij was stervende. We kwamen afscheid nemen. Toen we onze jassen alweer aan hadden probeerde hij nog iets te zeggen.
‘Wat zegt u, opa?’
‘…’
‘Maakt u zich geen zorgen opa, met ons komt het wel goed.’
Hij grijnsde onverwachts. ‘Met mij niet.’
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Mooi. Heel prettig om aan jezelf (en elkaar) toe te geven dat je niet meer van plan bent om groots en meeslepend te leven, maar lekker onpretentieus met beide voeten op de grond.
Ja. Dat is het wel, ja. Niet dat je helemaal geen dromen meer hebt.. maar kleiner.
Mooi Kitty, heeft inderdaad ook met de leeftijd te maken, ook al zo een cliché. Maar nu we inmiddels als een verschrompeld appeltje ons vastklampen aan de tak, hebben we wel het overzicht :)
Haha, wat? Verschrompelde appeltjes? Even over dubben…
Mooi.
Prachtig. En hoezeer ik ook een dromer ben… Juist ik die rauwe realititet vind ik mijn voeding.
Dus, is hij wel rauw dan?
*in
Haha, door De Blogacademie is het bij mij andersom. Ik ambieer een potje Kolonisten van Catan met mijn zoon en een paar mensen om samen ademhalingsoefeningen mee te doen. Maar sinds De Blogacademie verschijnen mijn boeken in meer dan tien talen en lezen ik weet niet hoeveel mensen mijn blogs. En dan heb ik ook nog de marathon van New York gelopen ?. Dank Kitty! Dankzij jou zijn ambities wat opgeschoven. Hoewel: ik wil nog steeds Catan spelen met mijn zoon.
Het is nooit eerlijk verdeeld, in dit leven ;-)
Ben ik vroeg oud? Ik denk ook wel van dat soort dingen als iedereen draagt zijn eigen kruis. Ik zeg ’t alleen niet zo vaak hardop. Of is dat het verschil?
Jij hebt ook wat dingen te verdragen. Misschien dat dat scheelt. En je bent geen 20 meer ;-)
Ik herinner me veel van dit soort uitspraken, gedaan door mensen uit mijn omgeving, op cruciale momenten. Rond overlijdens, bij dingen die verkeerd lopen in het leven. Hoe ouder ik word, hoe meer ik de waarheid ga inzien van veel van die dooddoeners. Soms zit er niks anders op dan samen te zuchten en er één uit de kast te halen.
Maar – terugkomend op de songteksten uit jouw blog van deze week – ook daar kun je dan weer creatief mee omspringen. Daniel Lohues heeft een prachtige song over dat iedereen zijn kruis moet dragen – maar dat toch niemand met het kruis van een ander wil ruilen. Luister eens – prachtig!
Ja, dat is een mooie tekst en een mooie manier om creatief te zijn met cliches:
“Elk mens die hef zich ‘m kruus te dragen
Opzich bennen die kruuzen precies eben groot
’t verschil is; de iene hef der iene van piepschoem
En de ander die hef ‘m van lood”
Bijna net zo mooi als ” ‘k
heb de banden vol met wind”
Ik heb de banden vol met wind is de mooiste Nederlandse metafoor ;-)
Heerlijk om te lezen Kitty, prachtig voorbeeld van ritme. Ritme van het leven en ritme van de tekst.
Herkenbaar ook, zo’n Groningse uitspraak van je opa. Kort en recht voor z’n raap.
Bedankt voor het delen. Wat mooi van je opa. Op het 40 jarig huwelijk van mijn brabantse opa en oma werd het lied gezongen: nie kniezen niet zeuren das hardstikke fout, vergeet niet te leve want straks bende oud. Ik denk nog vaak terug aan die tekst.
Mijn aangetrouwde opa. Wat een uitspraak, hè. Van hem – maar ook van mij. Ik was een onnozele twintiger die alleen maar aan zichzelf dacht. Ik schaamde me dood, achteraf. Maar ik vermoed dat hij er niet zo’n aanstoot aan nam.
Mooi!
Dank u, zuster.
Weet je wat het is met zo’n blog lezen óp het blog zelf? Zo zonder social like knoppen? Je kunt niet makkelijk een like geven. Het enige wat ik nu kan, is reageren en mijn complimenten geven voor dit mooie stukje. Ik weet niet eens meer hoe ik dat doe zónder emoji’s! Ik denk dan gewoon zo: wat een mooie blog! Mooi inzicht, heel waar. En mooi om het hier te lezen.
;-) Straks gaan we zo ver dat we emoji’s gaan nadoen. Ik begin mijn duim al een beetje klein te vinden, op de emoji’s is hij altijd veel groter.
Loop ik al een tijdje bij een coach om uit te zoeken hoe het leven toch in elkaar zit, zit het gewoon zó!
Lekker relativerend blog.
Em.. hoe dan?
Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, hoor.
Ik wil nog effe meer blijven dromen dan realiteit. Gelukkig is de 40 dichterbij dan de 50 op dit moment. ?
Keep dreaming ;-)