Ze was teleurgesteld.
De cursist van Karakter & Dialoog.
In je blogs geef je veel gratis weg. Dus ik dacht: in een betaalde cursus komt er nog een berg theorie achteraan. Dat was niet zo.
Daar dacht ik even over na. Ben ik een kaasboer, die zijn leerdammers lukraak aan voorbijgangers uitdeelt? Hier, neem ook een stukje mee voor je moeder?
Allereerst even dit: gratis weggeven is dubbelop
Dus laat dat gratis voortaan maar weg. Vooral uit je navigatiebalk.
Geef ik misschien te véél weg, dan?
Zóveel dat mijn cursisten denken: daar hoef ik niet meer heen, ik doe het zelf wel?
Stiekem is iedereen daar bang voor. Ik ook.
- Als ik deze oefening deel, kunnen andere speltrainers hem ook gebruiken
- Als ik die tenniselleboog-behandeling uitleg, breng ik andere fysiotherapeuten op een idee
- Als ik die collega help met een goede review, koopt iedereen straks háár boek, in plaats van het mijne
Al die angst zit je alleen maar in de weg
Hij is normaal, dat wel. Dus wees gerust even bang. Rol er maar lekker doorheen, dat is ook weleens goed.
Wees bang dat je niet genoeg gaat verdienen. Bang dat je vakgenoten je uitlachen, omdat je een arrest simpel uitlegt op je blog. Bang om het over klanten te hebben, want dat klinkt zo aanmatigend, voor iemand die er nog geen heeft. Wees bang om je prijs te verhogen. Wees bang om je prijs te verlagen. Wees –
Klaar? Mooi, dan is dat ook uit je systeem.
Je hoeft eigenlijk maar één ding te weten:
Iederéén is bang. Het hoort erbij
Je moet je er alleen wel overheen zetten. Gewoon, door tóch te doen waar je bang voor bent. Want niemand anders kan het voor je doen.
Maar kun je nou te veel weggeven?
Laten we een voorbeeld nemen. Van een dienstverlener. Stel: je vrouw en jij hebben een conflict over de kinderen. Zij wil dat ze sporten en leren pianospelen. Jij gunt ze hun vrijheid. Het loopt zo uit de hand dat je relatietherapie wil.
Dan ga je googelen op relatietherapeut in je eigen stad. Je wil er tenslotte geen uur voor rijden.
Er zijn er 8. 5 websites zijn zo verouderd dat je er meteen al geen vertrouwen in hebt.
Van de 3 die overblijven zijn er 2 met aardige koppen. De site zonder foto klik je weg.
Je leest hun teksten. Allebei hebben ze een sympathieke toon. De één heeft 5 statische websitepagina’s en een inschrijfformulier.
De ander heeft 9 pagina’s en een blog waarin ze al 7 jaar in korte scènes beschrijft met wat voor problemen mensen bij haar komen, en hoe ze met ze praat. Je begint te glimlachen en je leest er 12 achter elkaar.
Wie kies je?
Je kúnt niet teveel weggeven
Niet als dienstverlener.
Want de klanten die bij je komen, komen niet voor de therapieën die je al hebt gegeven: ze komen omdat ze hopen dat jij ook hen kunt helpen.
Je geeft geen stukken kaas weg, maar ideeën. Ze kosten niks. Deel ze ruimhartig.
En die cursist die teleurgesteld was omdat ze juist nóg meer theorie verwachtte dan ik al links en rechts had gedeeld?
Later zag ik dat het hem juist zit in je continue bemoeienis met onze teksten. Die uiteindelijk veel méér waard is.
Phew.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Mooi blog, angst is de slechtste raadgever en toch…. Ik heb geleerd dat niemand, niemand het zo “doet” en “kan” zoals jij het doet.
Bedankt Kitty om dit weer naar voren te halen.
Dat klopt. En mensen gaan naar mensen die ze zien zitten. Ieder krijgt het zijne ;-)
Haha! De gif van de kat gaat me het meeste helpen. Een beetje de beeldende samenvatting die ik kan oproepen.
Super blog weer, Kitty!
De kat! Jij onthoudt de kat!
Wat moet je toch met al die visueel ingestelde mensen?
Hahaha
De hele blog lang zat ik met mijn vinger in de lucht. ‘Ja, maar-‘
Tot het einde, toen kwam het gelukkig nog goed.
;-)
Ik noemde geen namen.
Die opmerking verbaast me eigenlijk een beetje want mijn indruk is dat je vergeleken met de Engelstalige blogs vrij weinig gratis schrijftips geeft. Je doet natuurlijk wel goed voor hoe het moet!
Het boek staat er wel vol mee. En veel mensen hebben de wording van het boek op mijn blog gevolgd. De betreffende cursist had dat in elk geval.
Het hangt er denk ik wel vanaf wat je doet. Als je iets heel graag wil bereiken, als je haast hebt, dan hoop je dat anderen dat wat jij doet nog tien keer beter en sneller doen.
En dan? Dan ben je – als alles toch nog goed komt ;-) – niet meer nodig. Dat zou mooi zijn, én het is beangstigend: want dan ben je niet meer nodig. Maar hee, is de wereld dan af?
In de eerste alinea is je = een klant en in de tweede alinea is je = een aanbieder?
En nee, het werk is nooit af. Tenzij de hele bedrijfstak verdwijnt.
Je ben ik.
Je is een coöperatie.
Je is een duurzaamheidsinitiatief.
Je is – al het mee zit- ook een ambtenaar.
Gewoon doen waar je bang voor bent. Niemand anders kan het vóór je doen – deze tip hangt nu als post-it op mijn laptop.
Thanks Kitty!
Hup, hup! Aan de slag.
Lang was ik bang. Nu niet meer. Mijn meekijken, brainstormen en specifieke tips, die gaan over de inhoud van elke afzonderlijke spreker. Die zijn uniek. Het heeft even geduurd voordat ik dat besefte.
Het kost tijd. Zeker voor vrouwen ;-)
Fijn om dit blog als reminder terug te kunnen lezen bij zeldzame twijfel.
Ik was nooit bang om weg te geven – ik houd ervan. Tot ongeveer een maand geleden bij een blog waarbij ik van collega merkstrategen hoorde dat ze het zo’n eye-opener vonden.
Daar werd ik even zenuwachtig van. Inderdaad; bang dat een ander ermee aan de haal gaat. En bang dat mensen geen klant meer zullen worden omdat ze alles al uit m’n blogs halen.
Gelukkig sprak ik een wijs en ervaren iemand die die belemmerende gedachten aan de kant schoof.
Blij, want ik wil me niet inhouden als ik blog. Het is juist de bedoeling dat mensen ervan leren.
Thanks.
Bovendien: zoals Miranda Apeldoorn altijd zegt: die karmapunten komen bij je terug. En zo niet, dan doen we het nog. Leven is delen.
Samengevat: “Je begint te glimlachen en je leest er 12 achter elkaar. Wie kies je?”
Ja, het kan altijd korter ;-)
Mooi gezegd Kitty, en hoe waar.
Wij delen al 14 jaar al onze kennis. Sterker nog: we vertellen hoe je onze spullen zelf kunt maken. En onze app is helemaal gratis.
Dan nog zijn er altijd een paar die nog meer willen.
Maar het gros is hartstikke blij en wordt vroeger of later onze klant.
Neemt niet weg dat zo’n klacht toch even steekt ;-).
Ja, dat ken ik ook. Het is net het echte leven, hè?
Maar ja, die vorm hè, waarin je het deelt. Niet als de schooljuf, maar als de verteller.
Dat blijft oefenen ;-)
Ook die mag bij iedereen anders zijn.
Pfew :-)
Zit ik opeens met tranen in m’n ogen. Omdat je m’n bange kern raakt.
Niet om wat ik deel op mijn website want daar geloof ik wel in. Ook al zeggen mensen weleens ‘jij geeft wel veel weg’.
Wel nu ik mensen aan het opleiden ben die met mijn programma gaan werken. En dan ontstaat ook even angst. Want zijn zij dan opeens niet leuker, slimmer of gaan ze met mijn gedachtengoed aan de haal?
Denken uit schaarste.
Tot ik besef. Er is genoeg en er is plek voor iedereen op z’n eigen manier. De toegevoegde waarde zit in je eigenheid en die is onvervangbaar. Net als die bij jou.
En dan kan ik weer ademen en blij zijn.
Angst helpt voor niks. En het gaat niet eens om je eigenheid. Het gaat om wat je kunt. En als je genoeg klanten hebt, als je kunt eten, dan hoef je niks méér. Dus hier, mijn zakdoek ;-)
Dank. Zie gelijk de fijne stoffen gestreken zakdoeken van mijn vader voor me.
Toi toi voor je mooie werk, waar zoveel mensen blij mee zijn.