‘Mijn lief. Wat vind jij daarvan, als naam voor je partner, in je blog?’
‘Getsie.’ Ik roer in mijn cappucino decaf. ‘Klef.’
T. knikt. ‘Ik vind het ook niks.’
‘Dat is net zoiets als je vader pappie noemen, in het openbaar.’
‘Ik ken dus iemand die zijn vrouw lief noemt, in zijn blog. Terwijl hij praktisch in scheiding ligt.’
Ik schud mijn hoofd.
‘Maar ik vind het óók niet aardig tegenover mensen die alléén zijn’, zegt T. ‘Dan confronteer je ze er zo mee.’
Dat heb ik nou weer niet.
Maar voor iedereen die blogt of columns schrijft, is het een reëel probleem:
Hoe noem je je partner in je blog, als je geen naam mag noemen?
Omdat je partner zegt: ‘Als je mij er maar uit laat. Ik wil Ab.So.Luut niet in jouw blog, dat jíj nou je hele hebben en houwen op straat gooit. Helaas kan ik daar kennelijk weinig aan veranderen. Hoe dan ook: míjn leven blijft privé.’
Je mag best weten dat dat probleem ook in Huize Blogacademie speelt
Meneer Blogacademie is voorzichtiger dan Edward Snowden. Hij heeft geen Insta-account. Hij heeft geen blog. Hell, hij heeft niet eens een smartphone. Je weet nooit waar hij uithangt.
Dus toen ik ging bloggen, in 2011, riep hij: ‘Ik wil niet dat je mij óóit noemt.’
Vandaar dat ik hem lang Hij Die Niet Genoemd Wil Worden noemde, of HDNGWW. Maar ja, het leek op Voldemort. Ik kreeg er kritiek op. Terecht. Ik heb het toen nog even met M. geprobeerd. Maar dat pakte niet.
Ik kwam er niet uit. Je moet goddorie ook altijd maar origineel zijn. Tot ik bij copywriter Ida Sluiskes van Teksbestendig las over Mister Tekstbestendig. Wat een slimme oplossing: een volkomen neutrale term, die niks zegt over de partner in kwestie. Ik vroeg of ze het erg vond als ik van M. Meneer Blogacademie maakte. Dat mocht. Als hij maar geen Mister werd.
Erewoord.
Jammer, maar over deze blognaam-kwestie is geen theorie te vinden
Dus ik heb een beetje rondgevraagd.
Allereerst: hoe lossen onze nationale columnisten het op?
Sylvia Witteman is getrouwd met de journalist Philippe Remarque, die jarenlang hoofdredacteur was van de Volkskrant, waarin ze haar bekendste column schrijft.
Huisgenoot P. is geestig, omdat ze hem met die aanduiding degradeert tot een toevalligheid.
Martin Bril, die ik nooit las, maar ik ben vergeten waarom, noemde zijn vrouw mevrouw Bril.
Efficiënt. Geen voornaam, gewoon een functie-aanduiding.
Een sjieke oplossing. De in plaats van mijn, en hoppa, dat hele bezitterige toontje verdwijnt. De man is direct weer een zelfstandig wezen.
De vervreemdt, maar dat is ongetwijfeld de bedoeling.
“Je moet hier naar links”, zegt de Man des Huizes dan bijvoorbeeld.
“Volgens mij niet hoor”, zeg ik.
“Jawel hoor.”
Yvonne Kroonenberg – van Alles went behalve een vent – noemt haar partner al decennia haar verloofde.
Grappig, want archaïsch, omdat niemand zich meer verlooft. (< die link is voor de zoomers.)
Het kan niet anders dan dat Van Deurzen die naam gebruikt als provocatie. Daar gaan we niet op in.
Ik geef toe: het is een opsomming uit de losse pols
Desalniettemin valt op dat huisgenoot P., mevrouw Bril, de Man, mijn verloofde, Blond en de leidinggevende allemaal neutrale termen zijn. Ze drukken geen emoties uit.
Op Twitter en Linkedin vroeg ik naar voorbeelden. De reacties lopen uiteen:
Er zijn nogal wat lezeressen die zich niks aantrekken van weerzinwoorden en taalpreutsheid, en die hun partner gewoon lief noemen.
Dat kan. We leven in een vrij land.
Maar wat mij betreft houde een professionele schrijver rekening met veel voorkomende overgevoeligheden, en vermijde hij koosnaampjes als aanduiding van een partner.
Renee Schouwenburg legt de vinger op de zere plek aan het andere uiterste: het waardenvrije mijn man geeft niet veel sjeu aan een tekst.
En een beetje copywriter, blogger, tekstschrijver wil niet saai zijn.
Een naam die vaak terugkomt mag niet storen, hij mag geen ongewenste emoties oproepen, hij mag niet te lang zijn, maar hij moet wel iets eigens hebben.
Als hij direct een beeld oproept krijg je extra punten
De beroemde Amerikaanse blogger Penelope Trunk noemde haar ex the farmer. Gewoon, naar zijn beroep. Bij een boer zie je een plaatje voor je, of je wil of niet.
Dus is je partner een huisarts, een politieagent of een belastingconsulent, dan heb je het makkelijk. De Loodgieter en De Uroloog werken ook.
Natuurlijk moet je dan wel het beroep van je partner mogen onthullen.
Een prijs voor originaliteit gaat trouwens naar Petra Lubbers:
Ze noemt haar man HA, naar zijn Harige Armen.
En Bjorn Franke krijgt een troostprijs:
Eerst noemt hij zijn vrouw E., maar na de geboorte van hun eerste kind gaat hij haar, uit respect, bij haar volledige naam noemen? Het kan Eleanor duidelijk geen biet schelen of ze wel of niet in zijn blog voorkomt.
Maar lief is het wel van Bjorn.
Het doet me denken aan het nummer Blauw van the Scene:
Ik heb vannacht gedronken en gezien
Hoe geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient
Het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd
Ik heb vannacht gekeken en beleefd
Hoe geen vrouw ooit terugkrijgt wat ze geeft {…}
Dat nummer ken ik alleen omdat meneer Blogacademie er altijd om moet huilen
God weet waarom.
Maar ik kan het met een gerust hart opschrijven.
Je weet toch niet wie hij is.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Wat een afsluiter van je blog. ❤️Maakt mij niet uit hoe je hem noemt.
;-)
Ik begon met manlief. Dat werd mijn man. En sinds kort noem ik hem bij zijn naam.
Hans vindt het goed. Mijn verhalen vind ik nu persoonlijker.
Ja, dan heb je helemaal geen problemen meer ;-)
Hier in Engeland, hebben ze het dan wel over “my better half.” Dat vind ik heeeeeelemaal verschrikkelijk.
Meneer Blogacademie vind ik leuk. Ik bedoel de term want hemzelf ken ik niet :-)
Fijne kerstvakantie!
Ja, dat is een uitdrukking… wat moet je daar nou van zeggen?
Heb jij hem nog nooit gezien? Kom langs!
Ik moet denken aan Lucy uit Gilmore Girls die het steevast over Boyfriend heeft als ze haar vriend Marty bedoelt.
(Waardoor Rory er pas na een hele tijd, als ze hem voor het eerst ziet, achter komt dat ze Boyfriend al kent – ze heeft hem eerder naakt voor de deur van haar dorm room aangetroffen.)
Ja, dat krijg je met aliassen ;-)
En wat denk je dan van Mr. Big uit Sex and the City? Over geweldige bijnamen gesproken.
O, ja, die is inderdaad ook goed.
Ik noem hem altijd Jan. Een bevestiging voor de mensen die hem al kennen en een uitnodiging voor degene die hem willen leren kennen.
Hier dus geen creatieve zoektocht voor Hij Die Graag Genoemd Wil Worden ;-).
Ik noem hem altijd Jan. Herkenbaar voor de mensen die hem al kennen. En een kennismaking voor degene die hem nog niet kennen.
Dus hier geen creatieve alternatieven voor Hij Die Graag Genoemd Wil Worden ;-).
Ik zeg soms in een winkel tegen mijn lieverd : “ Schat, maak me gelukkig, ik heb deze schoenen echt nodig!” Dan zegt hij steevast “Take it!”.
PS. Martin Bril ( Rokjesdag). Ikzelf draag wel rokjes …
Houden, die vent ;-)
Ik ben altijd nog zo naïef (optimistisch?) om te denken dat onbekenden mijn sidekick niet kunnen vinden, dankzij z’n nickname. Maar dat is natuurlijk tegen beter weten in.
Als iemand het echt wil weten lukt dat natuurlijk toch. Ooit. Maar hoe interessant is dat? Het raadsel is leuker dan de realiteit, denk ik.
Klopt helemaal. Een wederzijds geheim.
Bij mij heet hij De Echtgenoot. Nog geen klachten over gekregen.
Ook mooi.
Ik vond je Hdngww juist super. Het is jouw oplossing, past -ook al kennen we elkaar maar miniem- voor mij bij jou. De keuze om het zo op te lossen. Humorvolle omdraaiing van een gegeven (hij wil niet genoemd worden) naar een naam. En het gaf me meteen een kader rond hem, wat voor man hij is.
Onzin natuurlijk, dat laatste, want het is gewoon mijn inkleuring.
Maar goed, je vat vast en zeker mijn.
Benieuwd wat het commentaar was op deze aanduiding.
De meningen verschilden, natuurlijk, maar te veel mensen zeiden dat ze die naam niks vonden. Lijkt op Voldemort, te gekunsteld. En in het gebruik was hij ook erg lang.
Ik heb een post geschreven, ooit, met kritiek op HDNGWW uiteraard, waarin ik allerlei variaties verzon op die naam, maar ik kon hem gisteren zo gauw niet vinden.
Het mooie was inderdaad dat het een omschrijving gaf, het had een functie.
Die man van mij is net als die van jou wars van alle sociale media. Ik mag niets, maar dan ook niets delen. Maar dat doe ik natuurlijk toch. Maar wel zonder zijn naam te noemen ;).
Ja, ze laten ons geen keus, he ;-)
Welke titel je ook geeft, volgens mij gaat het erom dat het voor jou klopt. Als je zelf overtuigd bent, zullen weinig mensen er iets van vinden. Straal je twijfel en onzekerheid uit, dan wordt er aan je bewoordingen gemorreld en gezaagd. Welke je ook kiest.
Ik ben het half met je eens, Charlie. Als je iets schrijft waar je niet achter staat, voelt je lezer dat. Dat klopt. Taal is energie. Maar aan de andere kant is de intentie van de schrijver niet belangrijker dan de interpretatie van de lezer. Dus als een schrijver termen gebruikt die voor het gevoel van de lezer niet kloppen, ook al voelen ze goed voor de schrijver, dan kan hij zijn lezer nog afstoten. Ook al beoogt hij dat niet.
Ikzelf probeer weinig weerzin oproepende woorden te gebruiken. En de weerzinwoorden die ik wel gebruik – goddorie, bijvoorbeeld – gebruik ik expres. Ik ben overtuigd atheïst.
Maar natuurlijk mag iedereen zelf kiezen.
Helemaal eens om rekening te houden met je lezers en stil te staan bij dingen die gevoelig kunnen liggen. Dat lijkt me evident. Toch is een beetje schuring niet te voorkomen of je moet helemaal stoppen met schrijven of communiceren. De een z’n gevoeligheid is de ander immers niet.
Ik vind het altijd wel interessant om in gesprek te gaan over waarom een bepaald woord weerstand oproept. Waar dat haakje vandaan komt. Om elkaar te begrijpen zonder het misschien eens te hoeven zijn.
Grappig trouwens dat lief opeens in de categorie weerzin oproepende woorden valt of als intiem koosnaampje betiteld wordt. Ik noem onze kinderen in mijn blogs ook dochterlief of zoonlief om niet hun namen te gebruiken en zo hun privacy toch enigszins te beschermeen. Lief valt voor mijn partner ook in die categorie. En toevalligerwijs ook nog eens genderneutraal geformuleerd wat ik bij de kinderen dan weer niet doe (kindlief vind ik zelf een beetje oma-achtig klinken).
Ik ben overigens wel benieuwd wat het haakje is dat een woord als lief weerzin oproept.
Daar heb je ook weer gelijk in. Wat voor de een klef voelt, vindt de ander juist warm. Er is geen peil op te trekken. Ik heb ooit een blog geschreven over talige preutsheid en het interessantst zijn de comments. Niemand is het met elkaar eens. Maar de gevoelens bestaan, en ze zijn heftig. Dus mijn devies is: kies neutrale termen. Als je eennreclamebureau was, of een krant, welke term zou je dan gebruiken?
Maar ieder trekt zijn eigen plan.
Haha, ik zal vanavond wat voorstellen doen. Fijne feestdagen dagen.
Ben benieuwd.
Mijn man heet op FB Meneer Lief en Leed. Als we iets samen doen, heten wij daar Meneer en Mevrouw. In mijn blogs figureert hij soms als manlief. Maar het blijft gedoe. En hij wil ook vaak níet meer, hoe hij ook genoemd wordt :)
Meneer Lief en Leed klinkt zo poëtisch. Heerlijk.
Leuk! Vanavond eens bespreken met welke aanduiding mijn partner kan leven, mocht zijn voorkomen in mijn blog plots nodig zijn.
De codeklopper ;-)
We zijn eruit.
Het is niet je suggestie geworden. (-:
Man, je weet de spanning wel op te bouwen. Wat is het geworden? Of blijft dat geheim? Dan wacht ik rustig af.
Dat heb ik van jou geleerd!
Ik bewaar ‘m nog even, tot ik ‘m daadwerkelijk op mijn blog gebruikt heb.
Ik noem hem altijd manlief.
Manlief is een redelijk neutrale benaming, want een staande uitdrukking. Niet dat jij je iets van mijn mening aantrekt. En terecht ;-)
*gniffel*
Mooi. Ik weet er ook nog eentje. Esther, een vriendin van me, oftewel De Jonge Vrouw Die De Beste Jaren Van Haar Leven Aan Mij Vergooit.
O! Een beauty!
Ja, hè. Bedacht door een dichter, dat zal het verklaren. https://dvhn.nl/cultuur/Column-Jean-Pierre-Rawie-Feestdagen-24017997.html
Aha. Hij is wat lang, hè ;-) Maar mooi en hij meent het nog ook.