Dinsdag was ik alleen thuis.
Zondag en maandag ook, trouwens. Maar dinsdag merkte ik het pas.
Meneer Blogacademie was in een verre tuin dingen aan het doen die mannen graag in tuinen doen
Je weet wel: met grote apparaten op wankele ladders staan en herrie maken.
Sjouwen. Boomstammen van de ene kant naar de andere kant van de boomgaard slepen.
Of kappen. Nóg beter.
Grasmaaien is ook goed. Als het maar véél gras is, dan, en dat maaien moet electrisch. Of met een nostalgische benzinetank. Iets waar je bovenop kunt zitten is natuurlijk helemaal mooi, maar meneer Blogacademie heeft grenzen.
Hij moet in élk geval zweten. Zo, dat hij aan het einde van de middag zijn voorhoofd kan afvegen met een roodgeruite zakdoek en, zijn ogen dichtknijpend tegen de boerenzon, kan denken: nou, ik heb mijn landerijen toch maar weer tiptop op orde.
Allemaal goed en wel, natuurlijk
Ik gun een man zijn illusies. Maar daarom was ik dus alleen thuis. En alle andere Nederlanders zaten nog op Schier of op Ameland.
Ik voelde me plotseling eenzaam. Ik raakte in paniek.
Bizar natuurlijk, want we leven met zijn allen in de engste dystopie aller tijden, maar díe kan ik prima negeren. Shit happens, volgende keer beter. Zoiets. En: we moeten toch een keer dood.
En van een paar dagen alléén schrik ik me dan opeens rot
Deep down weet ik wel hoe het komt: het wijst vooruit naar de dag des oordeels. De dag waarop ik mijn vet krijg voor mijn levenslange kluizenaarschap.
Waarschijnlijk is dat op 23 juni 2032, give or take een paar dagen. Meneer Blogacademie is dan helaas overleden. Dat maakt het leven sowieso ondraaglijk, natuurlijk. Maar op die dag zijn óók al mijn vrienden en kennissen verhuisd, al dan niet naar de hemel. En de buren, met wie ik nooit glazen wijn wou drinken, denken dan niet opeens: laten we háár er gezellig bijhalen.
Eigen schuld.
Maar wat dan?
- Ik kan niet bridgen – ik heb geen strategisch inzicht
- Ik ben niet geschikt voor zangkoren – als het niet opschiet ga ik klieren
- Golf is te sloom, en ik kan trouwens niks met ballen
- In een boekenclub maak ik ruzie – omdat ik altijd vind dat míjn oordeel klopt
- Vrijwilligerswerk? Tegen die tijd heb ik het zelf nodig
- Shared reading is een prachtig initiatief, maar ik heb het geprobeerd: ik kan de tekst niet loslaten
Dus ja
Daar kan ik nou rillend van in mijn bed liggen.
Ooit slaat het leven terug.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Ik improviseer maar wat tussen angst en verlangen. Ik luister graag naar m’n eigen verhalen, lach om m’n eigen grappen en samenwerken doe ik ook het liefst alleen.
Ja, alleen samenwerken, dat gaat het best ;-)
Ik kan je geruststellen, het went. Die dag heb ik 7 jaar geleden al gehad en er blijken veel meer mensen dan je denkt het toch leuk te vinden om je te zien. Ook al woon je al 10 jaar ver weg op een geïsoleerde berg in Frankrijk en ben je geen ster in het onderhouden van sociale contacten. Daarmee vergeleken is het middenin Rotterdam een eitje; je stapt (tegen die tijd) met je rollator de deur uit en je botst tegen een mens.
Bovendien, wie weet ga jij eerder dood. En oud hoeft niet perse hulpbehoevend te betekenen; mijn vader van 86 toert weer lekker rond in zijn camper in Portugal en belt mij iedere avond aangeschoten op om verhaal te doen met wie hij nu weer een borrel heeft gedronken. Hij heeft in zijn hele jongere leven niemand thuis willen ontvangen. Een mens kan veranderen, ook na zijn 70e ;-)
PS als meneer Blogacademie zich verveelt is hij van harte welkom de natuur te komen temmen op mijn terrein. Het gras staat kniehoog na de overvloedige regenval en er moeten nog zo’n 60 palen in de grond worden geslagen met de hand. In stenig terrein. Zweet verzekerd :-).
Liesbeth P, wie is u?
En ja, dat weet ik ook, alles loopt altijd anders dan je denkt. Toen ik op mijn 40e stopte met werken (kinderen hadden rust nodig, ikzelf ook) dacht ik: nu kom ik nóóit meer aan de bak. ‘Ach joh, je begint gewoon een eigen bedrijfje’, zei meneer B. toen. Wat een optimist, dacht ik. Maar zie, het geschiedde nog ook. Puur toevallig, trouwens.
Ik moest hardop lachen om je aangeschoten vader. Na een vrijwel alcoholloos leven denk ik niet dat dat er nog voor mij inzit, maar wie weet ;-)
Meneer B. heeft zijn handen vol aan de tuin op afstand. Ik doe noodgedwongen de stadstuin, waar ik vroeger niet aan mocht komen. Ik denk dat nog een tuin helaas niet lukt.
hahaha, nog steeds dezelfde bloglezer als de vorige keer toen ik reageerde, we hebben al eens gecorrespondeerd over je boek en andere zaken. Blijkbaar heb ik weinig indruk gemaakt, dat is dan wel weer een hard feit om te verwerken op een grijze zondagmiddag op een berg.
Ik was er al bang voor dat ik zelf weer zou moeten maaien. Dat ga ik nu dan maar doen.
Ik ken meerdere Liesbeths. Ik kan ze niet uit elkaar houden, zonder gezicht erbij!
En hoe was woensdag?
Woensdag was meneer Blogacademie weer thuis.
Over een paar jaar kom ik bij je langs om over dahlia’s te praten ?
Dan pas? Kijk, zo schiet het niet op, natuurlijk ;-)
ZWEVEND OP LICHT
regen op het raam
de straat geurt naar natte stenen
een meeuw zweeft op licht
een kat verkent behoedzaam
haar hernieuwde wereld
gebroken tak bloedt langzaam dood
de klok slaat twaalf uur
een man kijkt naar buiten
ziet de onstuitbare wil
van alle dingen die gebeuren
Mannen mogen niet huilen, of lief zijn. Maar toch wel. Goed gedicht, en ook mooie vormgeving.
Ja, Kitty, ik begrijp je ironie met onderliggende wanhoop en verdriet heel goed.
Tong in cheek, maar dan in het Nederlands beschrijft het nog het best.
Je STIJL is perfect. Logisch, want je bent de dojo-meester, die met haar pink hele regimenten aan kan.
En daarna fijntjes glimlacht naar haar eager /leergierige/gedreven leerlingen, die ook de zwarte band willen halen.
Oefenen, oefenen, oefenen.
Vlak voor je dood bent kun je alles, maar dan hoeft het niet meer.
Toch ben ik, net als jij, niet echt depri, alleen een beetje last van spleen en melancholie, dat alles niet voor eeuwig is en voorbij gaat.
Maar wat doe je er aan?
Humor!
Precies. Humor zal ons redden. Kleine krabbelaars die we zijn.
Wanhoop is trouwens teveel gezegd. Beetje bezorgd, zou ik zeggen. Hopelijk nog volkomen onnodig ook.
En ja, vlak voor je dood gaat kun je alles. Da’s een mooie. Daar zit veel in.
Kitty, dank je voor je reactie op mijn reactie. Ja ik kreeg die oneliner opeens binnen.
Ook al is het gebaseerd op een opmerking van iemand anders, op een blog lang geleden, die schreef: Het is toch wat, heel je leven loopt je jezelf te scholen, te leren, op te bouwen, huizen af te betalen, pensioen op te bouwen etc., en dan heb je eindelijk alles goed voor elkaar, en dan ga je dood. Of iets in die trant.
Ik heet op een ander blog trouwens King of the Oneliner, dus dan weet je het wel. lol.
U bent altijd zo snel met uw reacties op comments van uw ‘volgelingen’. En u heeft een heel beknopte, edoch geestige schrijfstijl.
Voor de rest hoef ik niks van u, hoor. ;-)
Ik dank jou!
Je hoeft ook niks te hoeven ;-)
2032 zeg je? Dat haal ik wel. En dan heb ik nog meer tijd om te wandelen en is het nog harder nodig. Dus.
Man. Ik verheug me nu al. Twee rollators op het jaagpad, zou dat passen? ?
Ik ben net als jij. Helaas is mijn 2032 nu al aangebroken en 2033 wordt het denk ik niet meer. Nu heb ik wel een heel lieve meneer, waarvoor ik in gedachten al tientallen keren op de blote knieën gedankt heb. Het is niet zo dat ik ineens heel veel behoefte aan mensen heb. Zo was ik al niet. Maar je staat er wel meer bij stil. Het is een vreemd pad nu.
Hee, Georgina, dat doet me verdriet. Ik ken je al een hele tijd uit de comments – over fotografie en als verwante introvert. Ik denk dan vaak: die kom ik vast nog weleens in het echt tegen – hoe onwaarschijnlijk dat eigenlijk ook is. Maar je bent opeens ernstig ziek, begrijp ik. Vrouw, wat zwaar.
2032, dat haal ik makkelijk. Tegen die tijd kan ik misschien wel sokken breien – hoewel vast nog niet. Wil jij me dat leren dan? Errug gerustellend overigens, dat er een moment komt, dat jij teksten wilt lezen om je verveling te verdrijven, in plaats van je leerlingen onder de grond wilt bekritiseren (opvoeden).
Koen, ik heb tien jaar weinig gewerkt, tussen mijn veertigste en mijn vijftigste (kinderen), en in die tijd merkte ik al dat een goed boek lezen nog veel plezieriger is dan een tekst vervolmaken. Ik miste schrijven geen moment. Ik geef les vanwege de mensen, niet vanwege de taal.
Herkenning is heerlijk geruststellend :-).
Mijn oplossing is een hond, naast de voor de hand liggende redenen om een hond te hebben is het ook een prima excuus om rond te hangen op veldjes met mensen waar je in ieder geval 1 ding mee gemeen hebt en waar je ook zonder excuus van weg kan weglopen :-).
Ademt in….
Storytel heeft Olive Kitteridge, ga ik uitproberen. Een tweede kans voor Missy, Beth Morrey gaf mij het gevoel dat het goed kan komen.
Ja, een hond. Dat mag pas na meneer Blogacademie’s verscheiden. Maar dat kan ook nog. Al heb ik liever iets dat praat ;-)
Het is zwaar en licht tegelijk. De ellende van ziekenhuis, pijn e.d. Maar ook dankbaarheid voor mjjn mooie leven. Maar er komt een einde aan. Maanden? Een jaar nog? Geen idee. Genezen kan echt niet meer.
Goed dat je het zo kunt zien. Zwaar en licht tegelijk. Dat is de enige manier, stel ik me voor. Ik hoop dat je niet teveel stress hebt. Adrenaline. Gelukkig heb je je grote liefde naast je.
Dat is zeker een enorm voorrecht.
Tegen die tijd zijn ze elektrisch en zelfsturend. Kan je er achterstevoren op gaan zitten.
Nee nee nee, we moeten lopen. Zelf duwen.
Het leven slaat terug, altijd.
Maar misschien heel anders dan we denken.
De wetten van de kosmos steken anders in elkaar dan wij kunnen denken, vermoeden, raden.
Boek tip:
De alchemist paulo coelho
Oke twee tips dan
Laat Me Je Een Verhaal Vertellen Jorge Bucay
Vier het leven
Deel liefde, kennis en je lach
En er gebeurt of komt iets op je pad
Fijn weekend
Ignar
Dat klopt. Geslagen wordt er, sowieso. Maar inderdaad, het leven loopt meestal anders dan je denkt.
Dank voor de boekentips. Coelho ken ik, maar helaas, die is niks voor mij.
Geeft niet Kitty, dan drinken we dán koffie. Ik ga later hemelen dan jij, beloofd. En dan ben ik met pensioen, en heb ik meer tijd :)
Daar ga ik me dan maar op verheugen. Lekker lange voorpret ;-)
Zooooo herkenbaar….! Wat prettig ook, die herkenbaarheid. Voel me een stuk beter?
Insgelijks.
Ik word tzt hospita*. Ook iets voor jou, misschien?
*Met een muntjesdouche en een zure blik
Hee, dat is een goede oplossing! En dan moet elke student elke week een half uur verplicht converseren :-D
Ja, mooi! (Mits je aan het eind van die conversaties ook altijd gelijk krijgt :-))
Goeie. Dat nemen we op in het huurcontract ?
We kunnen toch een bondje sluiten met gelijkaardigen (mooi woord trouwens, nu ik het proef), met het voornemen elkaar dán op te zoeken?
O ja. Dat doet me denken aan het Vlaamse vakantievriendinnetje met wie ik op ons elfde afsprak dat we elkaar, wat er verder ook zou gebeuren, in élk geval zouden uitnodigen voor elkaars bruiloft. ;-)
en? is het ervan gekomen?
Natuurlijk niet!
Ik ben trouwens in het geheim getrouwd, zoals dat heet, zonder bruiloft enz. Maar ik herinnerde het me wel.
Niet alles heeft een feestje nodig, toch? Gaat men alleen maar zo ongeveer om de 5 jaar vragen of er nóg een feestje komt. Nee. Scheidingsfeestje lijkt me dan wel weer wat…
Ineens heb je ’t door. Het leven slaat elke dag terug. Daar helpt geen kluizenaarschap tegen, helaas. Gelukkig geeft het ook wel een aai. Of kopjes: ik ben net poezen-zijinstromer geworden.
Poezen! Daar zeg je wat. Al had ik me jou eerder met een jachthond voorgesteld.
Och, wat mooi. Ik ben deze week ook een week alleen. Daar zie ik van tevoren tegenop, maar als het zo ver is vind ik het heerlijk. Er stond een glas wijn in mijn agenda, vanavond. Die heb ik afgezegd. Maar dat is dus niet handig voor 2032.
Nee. Helemaal niet. Bel ze maar weer gauw op dat je toch komt ;-)
Huiveringwekkend als er dan ook nog geen comments onder je blog staan! Ik ben er hoor! Ik schenk je binnenkort weer een glaasje water in.
Lekker.
Hé, doe je ook aan glaasjes? Ik dacht alleen koffie. Dat verruimt de contactmogelijkheden ;-)
Het kan je zomaar bekruipen ja. Doet me denken aan die mooie zin uit dat liedje: ‘Een man weet pas wat ie mist, als ze er niet is.’
Toevallig was ik ook even alleen. Ik dronk mijn kopje koffie alleen, in bed. Moest het zelf nog maken ook. En dan naar het vogelhuisje kijken, was maar half zo leuk.
Effect was dat het genot van het simpele samenzijn weer dubbel genoten wordt, nu ie er weer is. Dat is winst.
Zelf je koffie moeten zetten. Dat ook nog.
En nee, ik doe juist niet aan glazen wijn. Eigenlijk alleen af en toe een Irish coffee, en dan nog décafé ook ;-)
Ik zag zojuist pas dat het om een glaasje water ging. Das m’n favoriete drankje ;-)
Décafé Irish coffee… dat dat bestáát!
Alles dat kan, bestaat.
Maar kán het eigenlijk wel ?
Ik vind persoonlijk dat het ab-so-luut niet kan ;-)
Maar ja, ik drink geen koffie meer. Dat scheelt somberte in mijn geval. En alleen whiskey en slagroom is niks.
De juiste combi is whiskey met port… ik moest altijd lachen dat de whiskey in een heupfles de pub in werd gesmokkeld. Alsof Sean (uitbater) niet wist dat hij de port “aanlengde”.
Ja mannen en machines, dat heb ik alleen met gadgets (liefst van apple, foei). Kitty, de ondertiteling doet het. Hihaa.
Heb jij Olive Kitteridge al gelezen? Deel 1 en 2. Dat gaat over deze levensfase, ik ben graag vroeg oud want ik heb die boeken verslonden. Het beste wat ik lange tijd gelezen heb.
We leven niet in doemtijden. Nog niet, misschien zijn die wel nabij, maar tot die tijd hoef je daar je mooie hoofdje niet over te breken (doe je toch wel, maar vooruit). Meer dan je best kun je niet doen #m’noma.
Je bent altijd welkom bij mij.
Lof!
Evelien
Deze levensfase? Jij komt pas net kijken ?
piep zei ’t kuiken ;-)
En nee, ik zal die Kitteridge eens googelen. (Wat een naam trouwens!)
Och Kitty. Zo te lezen pas je precies in mijn boekenclub. Komt goed.
Yihaa! Zou het dan toch?
Alles is beter in het noorden.
Als je dat maar onthoudt.