’t Is raar.
Hoe langer ik blog, hoe minder ik wil zeggen.
Dat zit zo.
Bloggen is een nieuwe vorm. Het is een vrij genre. Iedereen kleedt het zelf in.
Voor mij is het half column, half essay. Soms heel persoonlijk. Als schrijver balanceer ik tussen ijdeltuiterij en betweterigheid. Ik vertel immers geen verzonnen verhalen, maar observaties uit mijn eigen leven, of observaties over bloggen en online zaken doen.
En dat met aplomb
Het spannendst om te schrijven zijn de persoonlijke posts. Die zijn pas interessant als je taboes doorbreekt. Maar het vreemde is dat het, zodra je ze neerschrijft, al geen taboes meer blijken. Want het blog verandert vooral de schrijver zelf.
Een voorbeeld
In 2013 schreef ik voor het eerst over mijn tics. De nacht voor publicatie lag ik wakker. Maar er gebeurde niks. Behalve dat ik in één klap van mijn schaamte af was.
En ik ben niet de enige die bang is. Ik merk het ook aan mijn cursisten: eerlijk over jezelf schrijven is een hele stap. Die eerlijkheid zit hem soms in kleine dingen.
Nee hè. Ben ik ineens toch zo’n moeder.Die in de stress schiet als haar kind moet trakteren.
Mijn eisenlijst is lang. Ik wil dat de traktatie gezond is. En geschikt voor alle kinderen. Dat betekent zonder gluten, lactose of noten. Als er een cadeautje bij zit, dan graag iets wat duurzaam geproduceerd is. En misschien wel het allerbelangrijkste: ik wil dat de traktatie er leuk uit ziet. Pinterestwaardig als het even kan.
(Het oorspronkelijke blog is helaas verwijderd, KK, 2022.)
In Pinterestwaardig, ja.
En is die stap eenmaal genomen, dan wil je méér. Meer leugentjes ontmaskeren. Meer echt zijn.
Voor de schrijver is bloggen boeiend als het hem persoonlijk verder helpt
In zijn ontwikkeling. Als schrijver, als mens.
Voor de lezer geldt hetzelfde
We lezen romans om te leren hoe anderen hun leven leiden. Hoe ze hun echtelijke problemen oplossen, of hoe ze rijk worden. Hoe ze een doel in hun leven vinden – in 80 dagen rond de aarde vliegen in een luchtballon, na jaren van loodzware training de Olympische spelen winnen, kinderen krijgen. Hoe ze overeind blijven in een oorlog. En zelfs hoe ze sterven.
We hongeren doorlopend naar verhalen – om ons te kunnen voorstellen hoe het zou zijn. En om onze geest te prikkelen.
We lezen blogs om dezelfde reden.
En tijdschriften. En kranten. En film, tv, enzovoorts.
De lezer leert passief, de schrijver leert actief
Maar er is een einde aan de leercurve. Na een tijdje went het afpellen van de kleine dagelijkse leugens en schaamtes.
Je hebt het blog er niet meer voor nodig.
Het is een gewoonte geworden.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Ik heb deze angst ook, het gaat bij mij alleen niet over als het gepubliceerd is. Maar wie weet is het anders over vier jaar. En anders leef ik er gewoon mee. Als ik er wakker van lig, weet ik dat het goed is.
RT @chrisrommers: Bloggen: het afpellen van je kleine dagelijkse leugens en schaamtes > https://t.co/7HkI8705se @KittyKilian https://t.co/e…
newbee here.
geen blog heb ik zelf nog. en blogs lezen doe/deed ik 1x per jaar. dus dit is een mooie start om erover na te denken of ik blogs zal gaan schrijven. en wat ik hier leer: ik doe het voor mezelf om ervan te leren. eerst maar eens pinterest opzoeken. en misschien een paar bloggers een tijdje volgen. dank kitty, en ieder hier.
bloggen zie ik nog wel zitten, maar dat Pinterest, dat kan wel erg verslavend werken zeg! Ik ga maar gauw weer aan het werk en zet pinterest in de koelkast.
De 10 tips van je Kitty, die zet ik nu al veel bewuster in (bij schrijven van een nieuwsbrief)
Ja, met Pinterest moet je oppassen ;-)
Mooi geschreven zeg. En grappig genoeg krijg ik hiervan zin om te bloggen.
Herkenbaar… “De angst van de blogger” https://t.co/7Op3qYdDTF
“Voor de schrijver is bloggen boeiend als het hem persoonlijk verder helpt” https://t.co/rOBu4qOTOd https://t.co/hkvFVrfuan
Ik heb m ook: “De angst van de blogger”: https://t.co/2H6WqM8sB7 van @kittykilian
Hoi Kitty,
Mooi stuk.
Mezelf bloot geven blijft schuren.
Kortom ik ben nog niet uitgeleerd :)
;-)
“Hoe langer ik blog, hoe minder ik wil zeggen.” https://t.co/wkmWdjbYSr @KittyKilian
De angst van de blogger https://t.co/0b3bXGQi4y
Met andere woorden. Hou nu eens op met allerlei redenen te bedenken waarom je niet meer zou Bloggen. Ik schrijf al 18 jaar voor het Straatjournaal. Geen haar op mijn hoofd die denkt aan stoppen. Het is heel hard nodig. Net zo goed als jouw teksten. Hoe persoonlijker hoe beter. Dat weet je zelf ook wel. De man die niet genoemd wil worden, die is daar allang aan gewend. Snap out of it en gewoon doorbloggen.
All of us are afraid
More often than we tell.
There are times we cling like mussels to the sea-wall,
And pray that the pounding waves
Won’t smash our shell.
Times we hear nothing but the sound
Of our loneliness, like a cracked bell
From fields far away where the trees are in icy shade.
Many a time in the night-time and in the day,
More often than we say,
We are afraid.
If people say they are never frightened
I don’t believe them
If people say they are frightened
I want to retrieve them
From that dark shivering haunt
Where they don’t want to be
Nor I
Let’s make ourself, therefore,
An enormous sky
Or whatever we hold dear
And we’ll comfort each other
Comfort each other’s
Fear
Mooi teksten Kitty. Maar waarom ben je zo snel gestopt?! Ik wilde verder lezen en verder lezen, en verder lezen. Ga door!
Van David Whyte? Van jou?
Ik was klaar, er was niet meer over te zeggen. De spanning van dingen voor het eerst openlijk benoemen verdwijnt na een tijd.
Ik ben juist niet bang meer. Dat is niet spannend meer aan bloggen voor mij. Ik heb sowieso veel angst verloren sinds de zomer van 2013.
Ik zoek geen smoezen om niet te bloggen. Ik zoek juist naar manieren om wél te bloggen.
Elke week iets nieuws, dat valt na 4 jaar wekelijks bloggen niet meer mee.
Vol-ledig bloggen? Benieuwd naar de legere blogs.
RT @DeVideovakvrouw: “er gebeurde niks. Behalve dat ik in één klap van mijn schaamte af was” https://t.co/WFXMAYmzLR
RT @DeVideovakvrouw: “er gebeurde niks. Behalve dat ik in één klap van mijn schaamte af was” https://t.co/WFXMAYmzLR
“er gebeurde niks. Behalve dat ik in één klap van mijn schaamte af was” https://t.co/WFXMAYmzLR
Gewoon mooi.
En blij dat ik geen Pinterest heb, al zegt mijn dochter steeds dat ik daar ‘op moet’ ;-)
Is er echt een einde aan de leercurve? Of is het dat je dan de angst voorbij bent geblogd?
Ik had altijd schrik voor het plaatsen van een reactie. Omdat jouw blogs niet alleen leerzaam zijn, maar vooral een gevoel teweeg brengen. Dat is volgens mij het ultieme om met een blog te bereiken.
De leercurve in het open zijn online, je schroom en je schaamte en je angst overwinnen: ja, die is eindig. Je blogt de angst voorbij, exact. Als je die drempel eenmaal genomen hebt is elke volgende keer weer makkelijker. Het is een gewenningsproces, net zoiets als spreken in het openbaar: iedereen kan het leren.
(En het is net als met commentaar leveren :-) )
@Natasja Ik moet eerlijk bekennen dat ik Pinterest leuk vind. Niet zozeer voor communicatie met anderen, maar gewoon privé, om ideeën te verzamelen. Als je visuele dingen zoekt.
Ik denk dat ik het ook heel leuk zal vinden, maar tegelijk wil ik niet teveel nieuwe schermtijd creëren, vandaar dat ik het niet doe. Ooit neem ik vast een kijkje.
RT @arjan_jonker: “Hoe langer ik #blog, hoe minder ik wil zeggen.” via @kittykilian – https://t.co/MFDHi5K01m
De angst van de blogger https://t.co/tirDmLyv7l
De angst van de blogger https://t.co/TOSKSqTt1c en dat je je lezer verhalen moet geven. Mooi gezegd weer van Kitty
Ik herken dat wel dat een blog je verder helpt, of als schrijver, of als mens.
Soms leer ik iets over mezelf (als het meer persoonlijk is). Meestal leer ik iets over schrijven. En zolang ik blijf leren, blijft het leuk.
Het moet geen kunstje worden dat ik iedere week herhaal. Dan is de lol eraf. Ik hoop dat er altijd iets te leren blijft.
Dat blijft er natuurlijk wel. De vraag is of je interesse niet zo gespecialiseerd of gedetailleerd wordt dat het je lezers niet meer interesseert ;-) Dan heb je weer een nieuw probleem: dat van de vakidioot.
Dat is precies waarom mijn blog opdroogt
Als ik een dichter was
verklaarde ik mezelf
de oorlog in mijn hoofd.
Veldslag na veldslag
richtte ik gedichten op.
Ik kroop door het slijk van niemandsland.
Ik verlegde grenzen.
Mijn woorden troffen
rondslingerende gedachten.
Mijn verstand sneuvelde
bij bosjes.
Maar in vredestijd
kan ik geen dichter zijn
Ik weet
er valt niets te verklaren.
Want nu
nu de woorden gevonden zijn,
ja kunst,
nu is het al voorbij.
Mooi gezegd, JJ.
Ja kunst, nu de woorden gevonden zijn is het al voorbij.
De spanning van het schrijven zit in het formuleren van een nog niet bedachte vraag. Plus een antwoord.
Natuurlijk bloggen veel zakelijke bloggers puur voor de SEO of voor de klandizie – maar ik snap niet hoe ze dat volhouden.
PS Mijn woorden troffen rondslingerende gedachten is ook prachtig!
Mooie comment: “Juist het niet perfecte heeft een tedere schoonheid.” https://t.co/uKhe8jln3O
Ja, dat was een mooie bekentenis van Laura. Waarom we dingen doen. Deels, dan.
Dat is trouwens een rotgedicht. Kan het niet uitstaan.
PS. Mooie uitspraak: Juist het niet perfecte heeft een tedere schoonheid.
Ben ik het ook mee eens.
Wabi-sabi.
Mmm, misschien schrijf ik blogs om complimentjes te krijgen. (Wat zijn jullie weer leuk bezig!) ook wel omdat ik hoor dat het inspireert.
Maar wat uit dit blog blijft hangen is uit het stukje van de “moeder blogger” is het wel “Pinterestwaardig”
De heerlijkheid en tegelijk ook de valkuil van Pinterest. We hebben het er maar druk mee.
En intussen raast de wereld verder…
Schoonheid troost, dromen ook.
Mijn dochter en ik helpen mensen soms een klein beetje om de dromen om te zetten in een stukje waarheid. Dat kan ook fijn en troostend zijn.
Maar die “Pinterestwaardigheid” kan ook flink in de weg zitten. Tussen droom en daad (staan wetten in de weg) en praktische bezwaren.
En zo vraag ik me opeens af waar dat gezegde eigenlijk vandaan komt en kom op deze pagina uit. http://klassiekegedichten.net/index.php?id=158
Lol, weinig “Pinterestwaardigheid” in dat huwlijk.
En ik heb toch weer (opnieuw) wat moois geleerd.
Juist het niet perfecte heeft een tedere schoonheid. En het besef van dat gegeven geeft misschien wel meer troost.
xxx
Dit gedicht vraagt om een vrouwelijke variant ;)
Haha, eens. Kom maar op.
En intussen raast de wereld verder
‘We hongeren doorlopend naar verhalen om onze geest te prikkelen. De angst van de blogger’ via @KittyKilian #blogger https://t.co/mBRwehqIm7
Herkenbaar.
En toch is er ook nog iets anders wat bloggen voor mij verslavend mooi maakt. Dat is dat ik van elk verhaal dat ik met anderen deel ZELF zoveel leer. Daardoor krijg ik weer nieuwe ideeën, waar ik ook weer over wil schrijven, waardoor er weer nieuwe ideeën komen, waar ik ook weer over wil schrijven.
Bij mij raakt die stroom nooit op. Het kan wel geblokkeerd worden. Als ik niet meer schrijf over de dingen waar ik zélf nieuwsgierig naar ben.
Ja, een blog is het spannendst als je zelf aan het ontdekken bent. Dat bedoel ik precies.
Grappig, dat viel mij van de week ook in over een frustratie in samenwerken. Niet balen, maar food for blog.
Ik denk dat ieders hoofd getriggerd wordt door andere dingen. Maar het is zeker ook zo dat je, als je net begint, heel enthousiast aan het ontdekken bent. En na een paar jaar ontdekken wordt de verbazing minder. Dan kom je weer terug op je eigen, blijvende fascinaties. Voor mij is taal en communicatie altijd de kern.
Het schrijven van een blog helpt mij te analyseren wat me bezighoudt.
Het schaven aan de inhoud, eindeloos schrappen en naar de juiste woorden zoeken, de lay-out, het maken van de foto’s – het geeft structuur aan mijn gedachten.
Juist het publiceren maakt dat ik extra mijn best doe mijn gevoel exact te formuleren.
Soms kan ik eindeloos aanhikken tegen het gaan schrijven maar opeens kan ik er niet meer onderuit.
En na soms uren bezig geweest te zijn is daar het wonder: mijn hoofd is opgeruimd en vrij – ik kan weer verder!
Voorlopig blog ik dus nog lekker door.
Precies. Dat klopt.
Er is veel over bloggen te zeggen – ik stop nog niet hoor.
Heerlijk wakker worden met koffie en.. blog :)
Knap als je zo kan schrijven dat je als lezer alleen maar wilt versnellen, om te weten waar het verder heengaat.
Thanks voor sharing
Thankz!
Het is niet vaak dat ik iets mis in je blog, Kitty. Nu wel. Uitgeleerd? Nooit.
Maar er zijn nog zoveel meer redenen om te schrijven. Wat dacht je van delen? Genieten. Herkauwen….
Ja, tuurlijk.
En wie zegt dat een blog altijd af moet zijn?
Nee, joh!
Dit was een overpeinzing. Ik neem allerlei dingen waar. Ik ben nog steeds in transitie.
Enne.. als er geen andere mensen in de trein zaten die je kende dan HOEFDE je toch ook niks te zeggen? ;-)
De eerste vraag die me te binnen schiet bij je laatste zin is: Is dit je laatste blog?
En de eerste gedachte die me te binnen schoot bij je intro was mijn herinneringen aan de dagelijkse treinreis toen ik nog in Amsterdam werkte. Op een gegeven moment hoopte ik dat ik andere mensen trof want ik wist niks meer te zeggen.
Inderdaad, dat vroeg ik me ook af :)
Prachtige blog Kitty!
Dank je.
Voor de schrijver is bloggen boeiend als het hem persoonlijk verder helpt, geschreven door @KittyKilian
https://t.co/1jYETbQ5SB