Ben je bang om te bloggen?

‘Angst’, zegt de violiste.
‘Ik help musici van hun angst af.’

‘Echt?’, vraag ik. ‘Waar zijn ze bang voor, dan?’
‘Om fouten te maken’, zegt de violiste. ‘Klassieke muziek moet je foutloos spelen.’

Ze heeft een goede methode om ze te helpen. Maar ze kan er niet van leven, omdat haar klanten weigeren om hem in groepjes te doen.
‘Waarom?’, vraag ik.
‘Omdat ze bang zijn dat die ándere musici erachter komen dat ze bang zijn.’

Damn. Een vicieuze cirkel.

Mensen die beginnen met bloggen zijn ook vaak bang

‘Help. Ik wil meer van mezelf laten zien’, mailt een tekstschrijfster van 36 deze week, ‘maar ik durf niet.’

Ze is bang om te bloggen. En zij is niet de enige. Ik hoor het zelfs zó vaak, dat ik er vandaag maar eens mee wil afrekenen.

Dus laten we die angst analyseren.

Waar ben je bang voor?

Ik hoor al 10 jaar deze belemmerende overtuigingen:

1. Ik ben bang dat ik niet origineel ben – álles is al geschreven

Zou tandarts Franssen geen gaatjes durven te vullen, omdat hij de techniek niet zelf heeft bedacht?
Zou zwemjuf Carola denken: ach nee, de schoolslag, daar kan ik echt niet meer mee aankomen?

Nee.

En waarom verlangt een schrijver dat dan wel van zichzelf?

Waarom moet een schrijver – geen Shakespeare, trouwens, ook geen Nick Hornby, maar gewoon: een Nederlandse boerenkoolstukjesschrijver – hyperorigineel zijn?

Hoeveel broodschrijvers zouden we hebben in Nederland? Pak hem beet 20.000? En zouden die echt allemaal elke dag iets nieuws verzinnen, dat nog niet eerder is bedacht?

Nou dan.

Ikzelf heb het trouwens ook al eens eerder over dit onderwerp gehad. Ik doe het gewoon nog een keer. Ja, lekker origineel.

Bovendien: wat ís originaliteit?

Creatief ben je als je bestaande ideeën op een nieuwe manier met elkaar verbindt.

Ik begin een stuk over schrijfangst met een anekdote uit de muziek. Jij zou misschien zijn begonnen met een verhaal over je gereformeerde opvoeding. Jij schrijft een totaal ander stuk, over hetzelfde onderwerp.

Bovendien heb ík een irritant pedant toontje, terwijl jij een warm mens bent. Dat verschil is misschien nog wel belangrijker voor je lezer.

En er is nog iets

Niemand is op zoek naar de beste of de meest originele stukjesschrijver.

We zoeken allemaal naar antwoorden, op het internet, of we stuiten toevallig op een Linkedin-bericht dat onze aandacht grijpt. Ga maar na: hoe mensen op je site verzeild raken is achteraf zelden meer te reconstrueren.

Je weet dus nooit waar en wanneer je iemand raakt. Je kunt het nauwelijks sturen. Je kunt alleen het beste van jezelf opschrijven. En filmen. En tekenen. Enzovoorts.

2. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben

We moeten allemáál ergens beginnen. En ieder mag beginnen waar hij is. Elke plek is goed.

Heb je alleen de Huishoudschool gedaan? Geeft niks, maak gerust een spelfout. Snappen we toch.

Ben je hoogleraar econometrie? Dan heb je er een klus aan om je blog zo te schrijven dat wij het snappen. Doe je best.

Het punt is: wie bepaalt wat goed is?

Eigenlijk alleen jijzelf.

Ben je zelf trots op wat je schrijft? Zit je hart er in? Dan is het goed

Met blogs is het als met schilderijen: voor elke stijl is een publiek. Je hebt conoisseurs en je hebt mensen die nog nooit in een museum zijn geweest. Sommige mensen houden van Henk Helmantel, sommigen houden van Antony Gormley. Het publiek sorteert zichzelf.

Belangrijker is, dat je begint. Dat je laat zien wie je bent. Voor zakelijke websites: zodat mensen die overwegen om klant van je te worden, vast kunnen lezen of ze je aardig vinden. Of je ook naar Adam Green luistert. Of je toch hopelijk geen PVV stemt. Of je humor ook zo belangrijk vindt.

Want we houden van mensen die dezelfde smaak hebben als wij.

Een niche? Allemaal leuk en aardig. Maar eerst moet het klikken.

3. Ik heb mijn eigen stem nog niet gevonden

Nee, natuurlijk niet.

Die vind je pas als je regelmatig gaat schrijven.

En dan hoef je er weer helemaal geen moeite voor te doen: je tone of voice, dat is gewoon hoe jij denkt en praat. Ik maakte er al eens een filmpje over, voor Twitter:

4. Ik ben bang voor wat mijn vrienden ervan vinden. En mijn collega’s. En mijn man

Je vrienden lezen je blog niet. Die van mij niet, tenminste.

Mijn zussen lezen hem zelfs niet. Een zwager, weleens, als hij zich verveelt.

Het gekke is: mensen die je al kennen hebben jouw blog helemaal niet nodig. Ze wéten al wat je doet. Ze kennen je grappen en je verhalen al. Ze willen je aan de keukentafel, op de koffie. Niet op papier.

Je collega’s?

Interessant dat je dat zegt. Want kijk, we hebben het hier over zakelijk bloggen. Oftewel: over schrijven om iets te verkopen. Een dienst, bijvoorbeeld. Coaching, of tekstschrijven, of fysiotherapie.

Dus voor wie schrijf jij je stukken? Voor je vakgenoten, om te laten zien waar je staat in de pikorde? Of voor je klanten?

Dat is misschien wel de moeilijkste denk-switch voor nieuwe schrijvers

Dat je alleen goed kunt schrijven zonder last of ruggespraak. Zonder te denken aan wat je intervisiegroep ervan zou vinden, of je oude baas. En zonder je vakgenoten te willen imponeren. Je schrijft je stukken juist voor lezers die al jouw kennis niet hebben.

Dat kun je alleen als je schrijft zonder te denken aan al die niet-klanten, die in het dagelijks leven belangrijk voor je zijn.

Je houdt dus ook geen rekening met je man, of je vrouw. (Je kinderen vinden je blog sowieso stom.) Je mag blij zijn als je partner de moeite neemt om je stukken te lezen.

Maar als hij zich ermee gaat bemoeien is er maar één oplossing. Je kijkt hem aan over de rand van je bril, en je zegt, met grote stelligheid: ‘Schat, je bent nou eenmaal getrouwd met een schrijver. Deal with it.‘