‘Dan sla je toch gewoon een voeding over?’ – een blog over een moeder

‘Mág dat?’ vraagt mijn moeder.
De baby slaapt op mijn borst. Zijn neusje steekt boven het ziekenhuislaken uit.
‘Mag wát?’ vraag ik.
‘De baby zomaar in bed nemen?’

Mijn moeder

Ik woon op kamers. Ik bel om te zeggen dat ik kom koffiedrinken.
‘O, wat gezéllig’, zegt mijn moeder.
Ik bel een zus. ‘Jezus. Wat is er aan de hand? Heeft ze een cursus gedaan?’

Haar vader

Als de bel gaat, wijst hij één van de zeven kinderen aan. Die moet in zijn koffie roeren tot hij terug is.

Mijn ouders

Ze staan onverwachts op de stoep van mijn studentenhuis. Ik smijt de voordeur dicht. Ik ben zojuist zonder te vragen vol op de mond gezoend door een huisgenoot. Ik krijg de sigarettensmaak niet uitgespuugd.

Mijn moeder

Nico Jesse, de fotograaf onder de huisartsen en de huisarts onder de fotografen, maakt foto’s van het gezin. Ze lezen samen aan tafel een boek.
‘Zo was het nooit, hoor’, zegt mijn moeder.

Mijn vader

Hij neemt een hap.
‘Misschien,’ zegt hij. Wij houden onze adem in.
‘Misschien kun je het volgend jaar vóór het kerstdiner al een keer proberen. Een konijn koken.’
Mijn moeder zwijgt.
‘Dat zou je nou toch godverdomme wel eens een keer kunnen onthouden.’

Mijn zus

‘Jouw neus bijvoorbeeld’, zegt mijn zus. ‘Die is net een kers aan een steel.’ Ze probeert uit te leggen waarom ik zo lelijk ben.
We fietsen een stukje samen, van school naar huis.
‘Nou,’ zeg ik, ‘zolang ik maar niet op mama lijk.’

Mijn moeder

‘Anders sla je toch gewoon een voeding over, op zaterdag? Dat deed ik vroeger ook bij jullie. De ene voeding wat later, de andere wat eerder. Je mag ook weleens een dagje rust hebben.’

Over mijn zoon

‘Je zit er veel teveel bovenop. Dáár komt het van.’

Mijn moeder

‘Jongens’, zegt ze, terwijl ze de motor afzet, ‘jullie moeten stil zijn. Ik móét even slapen. Geen ruzie maken. Kitty? Denk eraan. Maak me over een kwartier maar wakker.’

Over haar moeder

‘Ach ja, kind. Maar ze heeft er zo’n plezier van, zo’n nieuwe jurk. En zolang ik nog de tijd heb om te naaien.’

Over mijn vader

‘Hij bedoelt het zo goed. Dat zullen jullie later wel begrijpen.’

Mijn moeder

‘Mág dat, zomaar in bed nemen?’
‘Ja mam, natuurlijk mag dat.’
‘O, kind.’
Ze trekt een stoel bij. ’Dat had ik ook zo graag gewild, maar dat mocht niet. Ik kreeg jou even bij me, alleen om te voeden, en meteen daarna werd je weer weggehaald.’
Ik kijk haar aan. ‘Waarom zei je niks?’
‘Tja. Dat kon toen niet.’

Mijn moeder

Het is 2007. Ze is klaar voor een hartoperatie. Ik neem me voor om het nu eindelijk te zeggen.
Ze ligt in het verhoogde bed. Moe. Rode wangen.
‘Hoe is het thuis?’ vraagt ze, en voor ik het weet heb ik alweer een kwartier mijn hart gelucht.
Ik sla mijn hand voor mijn mond. ‘O. En ik wou niet over mezelf praten.’
‘Ach.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Doe dat nou maar gewoon.’

Mijn vader

‘Ik heb een hele mooie camera van je moeder gekregen. Kijk. Handig, hè? Hij heeft maar één knop.’

Mijn moeder

We eten hazelnootgebakjes in de tuin. Ik draai mijn hoofd naar het licht: ‘Heb je mijn rimpels gezien? Het gaat hard, hè?’
‘Ach’, zegt ze. ‘Ik vind trouwens dat je steeds meer op mij gaat lijken.’
Ik glimlach. ‘Ik weet het, mam. Ik heb altijd op jou geleken.’

(Foto 1 en 2 zijn van Nico Jesse)