Waarom De Blogacademie een sabbatical neemt

Zo ging het:

Ik loop op straat. Een jonge man komt me tegemoet. Als hij net voorbij is maakt hij een u-bocht. Hij houdt zijn hoofd scheef: ‘Mag ik u wat vragen?

En kijk: als een jonge man mij tegenwoordig al aanspreekt, dan is het omdat hij zijn tas verloren is. Terwijl hij naar zijn moeder moet. Die op sterven ligt in het ziekenhuis. In Alkmaar. En hij komt nog één euro tekort voor de trein.

Ik heb een tientje in mijn portemonnee, denk ik

Dan doen we het meteen maar een keer goed. Hij ziet er vriendelijk uit. Schoon, ook.

‘U bent toch Kitty Kilian, van de Blogacademie? Ik lees uw blog.’
‘O’, zeg ik.
Hij steekt zijn hand uit: ‘Ik ben Anuar. Wat leuk, ik herkende u van de foto. Ik wil een keertje koffie met u drinken.’
‘O’, zeg ik. ‘Maar wie ben jij dan?’

Hij blijkt cabaret te maken

(Alwéér een cabaretier, denk ik.) ‘Maar dan kan ik beter een keer naar jouw show komen,’ zeg ik.
‘Sja’, zegt Anuar, ‘ik heb een sabbatical. Maar laten we een afspraak maken, dan neem ik meteen mijn eerste roman voor u mee.’ (Alwéér een eerste roman, denk ik.)
‘Heb je een website?’ vraag ik. Ik denk: ik ga hem eerst even googelen.
‘Heel makkelijk’, zegt hij: ‘Dezecomedian.nl.’

De link voert naar zijn Facebookpagina

Ik trek een wenkbrauw op. Weet die jongen niet dat je een eigen domein nodig hebt? Maar al gauw zit ik hardop te lachen.

Ik denk: het tempo van zijn smartphonefilmpjes is een beetje off. Soms duren ze te lang. Of ze zwalken een beetje. Maar hij is zo grappig, en zo mild, en zo vol levenslust.

Eigenlijk is het wel fijn, denk ik even later, dat hij die filmpjes niet zo strak snijdt. Eigenlijk is het niet zo erg dat hij de tijd neemt. Het geeft rust. En WTF, het is geen theatershow. Wat maken die paar milliseconden ook uit. Eigenlijk zijn we hartstikke gek met zijn allen.

Een sabbatical:

moet je ook doen, zegt hij.

Ik zou wel willen, denk ik jaloers: een half jaar offline. Maar hee, dat is hetzelfde als jezelf failliet verklaren, zeggen mijn online vrienden en ik vaak tegen elkaar. Want we dromen er allemaal van: even ontsnappen aan het voeren van het beest.

Een half jaar weg?
 Een half jaar niet je gezicht laten zien op Twitter, Facebook enzovoorts? Niet meer top of mind zijn? En erger nog: een half jaar niet bloggen?

Onmogelijk

Ik heb net mijn lesje geleerd over SEO. Daarom verdiep ik me daar nu óók weer in. En hoe meer ik erover lees, hoe schadelijker het me lijkt om offline te gaan.

Zucht. (NB Correctie in dit en het volgende comment)

Op Twitter komt een geestige metafoor van Tanja de Lang voorbij

Ik klik door naar haar blog. Wat schrijft die goed. Haar onderwerp is burn out. Ik moet lachen om een blog over simpel eten als je moe bent:

En ik geef toe dat ik wel érg veel slaap de laatste tijd. Dat ik ’s ochtends moe mijn bed uit stap. Dat ik weerstand voel tegen de grote hoeveelheid informatie die ik van mezelf moet bijhouden. Dat ik mijn feed reader niet meer open. Dat ik mijn werkkamer begin te mijden. ‘Klinkt dat als een burn out?’, vraag ik aan Tanja.

Ik open de eerste mail

en zie dat ik een geluidsfragment van 10 minuten moet beluisteren. Ja, ho, dáár heb ik nu even geen tijd voor, ik loop al achter op mijn schema.

Pas een week later klik ik op de link. Ik heb het beloofd.

Ik moet gaan zitten. En mijn ogen dichtdoen. En me ontspannen. ‘Misschien denk je nu: hier heb ik hélemaal geen tijd voor,’ hoor ik Tanja zeggen. Ik schiet in de lach. Spot on.

Ik luister een paar ochtenden naar haar geleide meditatie en ik doe mijn huiswerk: ik schrijf op hoe ik me voel. De eerste dag voelt mijn hele lijf zwaar. De tweede dag mailt iemand: hoezo kun je geen sabbatical nemen? Je trekt gewoon de stekker eruit en je stuurt je nieuwsbriefabonnees je beste oude blogs.

Verdomd, denk ik. Wie zegt er eigenlijk dat het niet kan? Alleen ikzelf.

De volgende ochtend schrijf ik in mijn boekje dat mijn hoofd wat lichter voelt.

Ik maak een ommetje met hij die niet genoemd wil worden

‘Er moet iets veranderen,’ zeg ik. ‘Ik heb te weinig ideeën. Ik ben de hele tijd moe. Ik wil een half jaar offline. Een blog sabbatical. Vanaf 1 juli.’
‘Goed idee,’ zegt hij. ‘Je zit al 10 jaar onafgebroken achter je computer.’

Die dag schrijf ik een blog

Maar als ik het geplaatst heb, en het teruglees, vind ik het niet goed. Ik mis iets. Ik hoef er zelf niet om te lachen. Ik wéét dat het niet deugt. Ik gooi het in de WordPress prullenbak.

Harder werken is niet het antwoord. Creativiteit kun je niet forceren. Het komt vanzelf, als je ontspannen bent.

Ik wéét het wel, maar ik doe het niet.

Ik hou op met mezelf forceren, besluit ik.
En daarom gaat mijn blog sabbatical niet op 1 juli in, maar vandaag.

Mooie boel. En nu?

Wat ga ik doen?
Nieuwe dingen, weg van de computer. Ik ga in elk geval mijn wandelschoenen invetten en mijn schetsboek klaarleggen. Er is een een boel van Nederland dat ik nog niet heb gezien.

Tot wanneer?
Tot 1 januari 2018.

Hoe moet het dan met de najaars- Blogpro-cursus?
Die vervalt. In januari is de volgende. Meld je ruim op tijd aan, want je moet drie boeken lezen van tevoren.

En Karakter&Dialoog?
Die gaat gewoon door.

Ben ik onbereikbaar?
Nee hoor. Ik lees mijn e-mail.

En de nieuwsbrief?
Ik stuur je elke twee weken een van mijn beste oude blogs, in plaats van een nieuwe. Tot vrijdag 5 januari 2018: dan ben ik er weer.

Lees meer over bloggen en creativiteit:

• Hoe blijf je creatief als blogger?
• Hoe hou je bloginspiratie? (Ben jij een creativo of een realo?)
• Wat heb je nodig om creatief te zijn?
• Internet en the world we have lost