Hij heet M. (En hij is een ongewenste bloggerspartner)

Hij heet M.
Hij Die Niet Genoemd Wil Worden.

Ik kreeg kritiek op die schuilnaam. Terecht. Het is een flauwe woordspeling op Hij Die Niet Genoemd Mag Worden, uit Harry Potter: Voldemort. De grote boze tovenaar.

Nou mag Voldemort écht niet genoemd worden, anders manifesteert hij zich. Met M. ligt het anders. Hij wil gewoon niet genoemd worden, online. Nergens.

Meer mag ik niet zeggen, anders is het alweer te veel.

Maar laten we wel wezen: M. hééft nu officieel het recht om vergeten te worden

En dus ook het recht om onbekend te zijn.

Ik wil nog wel een stapje verder gaan. Hij heeft zelfs het recht om over het hoofd gezien te worden. Hij heeft het recht om elke dag tot 11 uur in zijn bed te blijven liggen. En hij heeft het volste recht om een treinkaartje te kopen voor de Oriënt Express en onderweg uit te stappen. Hij heeft het recht om regelrecht te verdwijnen, nooit meer wat van gehoord, jammer van die mooie carrière.

Nee, waar die carrière zich afspeelt mag ik óók niet zeggen

Maar omdat ik wél mag zeggen waar het allemaal níet is, natuurlijk, kan ik je dit verzekeren: hij werkt niet bij de ING. Niet in de politiek. Hij houdt niet van koeien. Hij zit niet in het corps diplomatique en hij heeft niks met de politie. Metselen vindt hij ook niet leuk.

Ik zou het trouwens niet goed vinden als hij daar nóú nog aan wou beginnen. Ik bedoel: hij moet een beetje op zijn rug gaan passen, want we raken zo langzamerhand op leeftijd.

Ja, ja. Op leeftijd. Verzachten heeft geen zin.

Nee, we zijn niet oud van bínnen, natuurlijk

Maar het is wél zo dat we steeds vaker gesprekken hebben als:
– Zullen we naar de film gaan dan?
– Welke?
– Met hoe heet ze ook weer. Met die neus, weet je wel. In haar naam zit ergens een e.
– O ja. Je bedoel met die acteur die speelde in die reclame van… kom op hoe heet dat koffiemerk ook weer?

Dat je opeens je ouders voor je ziet. Of nee:

Dat je opeens denkt dat je je eigen moeder bent gewórden

En dat is ook een beetje zo.

Het fijne is dat je dat vanzelf minder erg vindt, naarmate je verder opschuift op de generatie-trap.

Echt.

Het is net als met kleine kinderen: je hoopt dat je plakkerige peuter nóóit te groot wordt voor je schoot. Maar als ze dan opeens zelf naar school fietst kun je je geluk niet op. En zodra ze uit huis is wil je haar niet meer terug – believe you me.

Het leven is niet omkeerbaar

Maar het is wel een cirkel.

Zo rond je zestigste word je eindelijk weer verstandig. Je gaat de betrekkelijkheid inzien van roem, rijkdom en revolutie. Je gaat minder denken en meer voelen. Love is all you need.

Eigenlijk ga je jezelf steeds minder belangrijk vinden, als je ouder wordt.

Ja, echt.

Je begint al een beetje op te gaan in het al.
Beetje oefenen, voor straks.
Dat denk ik.

Ook je gedachten worden steeds meer wáár, en steeds meer algemeen. En uiteindelijk blijft er dan dit over:

(Uit: Tommie in de zorg. Lees dat blog. Mooie, rake stukjes. De filmpjes staan hier.)

Meer lezen over M?

• Waarom ik mijn eigen man zo saai vind ( en het verschil tussen thrillers en chicklit)
• Waarom La Babeliowsky gelijk heeft en ik nog steeds geen miljoen verdien