If I knew where inspiration came from’, zei de Britse kunstenares Julie Arkell, ‘I’d move there.’
Ik was verbaasd. Arkell maakt al decennia haar eigen droomwereld van papier maché en gevonden voorwerpen. Het soort kunst dat geen man serieus neemt, maar waar vrouwen en masse voor vallen:
Ze staat in alle kunsttijdschriften en ze exposeert overal. En toch wilde ze méér inspiratie?
Niet eerlijk
Hoe je aan je inspiratie komt is een geheim. En een taboe. Vorige week dronk ik koffie met een kunstenares van mijn leeftijd. Ze schildert al 30 jaar. En ze is geen amateur: ze leeft er goed van.
‘Daar heb jij geen last van, hè?’, zei ik. ‘Gebrek aan inspiratie.’
Ze zweeg. Ze roerde in haar cappuccino. Ze nam een hap van haar roomboterkoekje. ‘Nou,’ zei ze. ‘Gelukkig geef ik les.’
Ik dacht aan haar werk door de jaren heen. Haar thema’s kwamen meestal uit haar eigen leven. Kinderen, partners, vrienden, verlies, geluk. Maar haar laatste expositie ging opeens over honden.
‘Hee’, zei ik. ‘Jij ook?’
Ze knikte. ‘Op een gegeven moment heb je alles wel gehad. Er is gewoon niet meer. Een boel kunstenaars houden er dan mee op.’
‘Goh’, zei ik. ‘Ik dacht altijd dat dat kwam omdat ze niet genoeg verdienden.’
Ze schudde van nee.
Ik moest denken aan een Israëlische vriend
Die zat in het vliegtuig naast een Grote Blogger, die was gestopt.
‘Waarom?’ vroeg mijn vriend.
‘I could not stand the pressure’, zei de blogger. ‘To come up with something every fucking week.’
Was dat hetzelfde?
Ik keek de kunstenares aan. ‘Denk jij weleens aan hoe het leven is als je stopt?’
‘Met werken?’
‘Nee, met schilderen.’
‘O’, zei ze. ‘Want lesgeven vind ik leuk. Maar schilderen – man, ik heb al twee jaar geen expositie meer gehad.’
Ik boog me naar haar toe. Ik fluisterde: ‘Een vriend van mij zei: als je met pensioen gaat, kun je lekker voor jezelf gaan schrijven.’
Haar mond viel open. ‘Voor jezelf gaan schrijven?’ Ze begon onbedaarlijk te lachen.
‘Lekker’, schaterde ik.
‘Hou me vast’, zei ze, terwijl ze de tranen uit haar ogen wreef.
‘Voor jezelf’‘, snikte ik.
‘Maar dat kun je natuurlijk niet hardop zeggen’, zei ze
Je kunt niet lesgeven en dan zelf niet schilderen.’
‘Jawel hoor’, zei ik. ‘Jij wel. Je hebt al dat prachtige werk. En je techniek is super. Iedereen wil van jou leren. Met een blog is het anders.’
Ze stak het theelepeltje in haar knot. ‘Hoezo?’
‘Op jouw site kun je niet zien hoe oud je werk is. Bij mij wel. En ik kan moeilijk zelf niet bloggen, als blogjuf.’
Ze dacht na. ‘Wil je het niet meer dan?’
‘Jawel, maar niet meer op vaste tijden. Alleen als ik bloginspiratie heb. Ik wil mezelf niet herhalen. Dat is zó saai.’
Ze wenkte de studente die voor serveerster speelde. ‘Taart’, riep ze; ‘Twee appeltaart. Met slagroom. We hebben wat te vieren.’
Lees ook: Writer’s block
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Mijn moestuin groeit harder dan mijn blog. Zonder schuldgevoel, alleen af en toe een tikkeltje heimwee.
Dat is helemaal goed ;-)
Er zijn een paar woorden/zinnen die eruit springen: bewijzen (huh? waarom?).
‘Ik wil mezelf niet herhalen. Dat is zó saai.’ Precies, dat is saai voor jezelf en dat doe je dan dus ook niet. Behalve als het per ongeluk gebeurt. Dan heb je het zelf niet in de gaten en waarschijnlijk je lezer dus ook niet.
‘Daar heb jij geen last van, hè?’ Hahahaha dank, ik lag dubbel. Waarom zou zij daar géén last van hebben? Iets met aannemen. Nooit doen. Gewoon vragen. Iederéén heeft toch wel eens een off-periode? En dan heb ik het niet over een dag…
Dank voor dit bijzonder prettig leesbaar blog.
Nee, die aanname is expres. Want zo denken wij. We denken altijd dat wij de enigen zijn.
Ze stak het theelepeltje in haar knot.
haha, briljant.
Als dit geen goede reclame is voor Karakter en Dialoog!
Ja, daar zat ik zelf ook om te grinniken toen ik hem schreef. Je moet het leuk maken voor jezelf en de lezer, toch? Dank.
Ik kom wel graag een keer koffie drinken, in die gele molen zelf gemalen
Dat mag hoor.
Liever dit af en toe. Verlost van het wekelijkse ritme, lees ik je met meer aandacht. Denk ik:’ hè leuk’, en niet ‘alweer’. Pak ik er eerst zo’n in je blogs altijd zo bekwaam beschreven kopje koffie bij.
Nou, je krijgt je zin! Ik snap wat je bedoelt. Het kan ook te veel zijn, zowel voor de lezer als voor de schrijver.
Waarom zou je als blog juf moeten blijven bloggen? Jij heb toch al bewezen dat je het kan?
Je moet er alleen voor zorgen dat je nieuwe mensen bereikt voor je cursus. Ik neem aan dat een groot aandeel al via-via komt. En je kunt nieuwe mensen die zich op je email lijst inschrijven, een serie van je beste blog posten sturen zodat ze je ook leren kennen. En daarna af en toe een nieuw blogje zodat iedereen weet dat je nog bestaat en nog steeds les geeft.
En wat oude blogs updaten (als je daar zin in hebt), is ook goed voor SEO — vaak beter dan nieuwe blogs schrijven. Dus je hoeft geen zoekverkeer te verliezen.
Kreativiteit is gek. Soms heb ik geen inspiratie, dan is het hard werken om te schrijven en haal ik er minder voldoening uit. Soms heb ik teveel ideeen en raak ik hopeloos gefrustreerd omdat ik niet genoeg energie heb. Ik weet niet wat ik moeilijker vind. ’t Is allebei lastig.
Doe vooral lekker waar je zin in hebt! Je bent je eigen baas.
Die oude blogs updaten ben ik van plan. Een serie blogs sturen bij inschrijving is wel een goede – niet eens aan gedacht! Thanks!
Maarre – waarom blog jij dan om de week?
Om de week bloggen geeft structuur aan mijn leven. Ik vind een blog post ook prettig om te schrijven omdat het redelijk kort is. Ik heb moeite met grote projecten.
Een serie blogs sturen bij inschrijving werkt voor mij erg goed. Je kunt onderaan een paar van de blogs dan ook een “advertentie” zetten (of in the emails) voor één van je cursussen (die meest relevant is voor die blog post).
Structuur: snap ik.
Grote projecten: idem ;-)
Je weet niet half wat jij je allemaal kan veroorloven, Kitty. Doe lekker, schrijf onverwacht. Maar wel schrijven, hoor. Mijn spirit heeft af en toe wat ‘lifting’ nodig. Botox voor de geest.
Kweenie. Het is ook SEO, hè. Daar ben ik niet sterk in.
Als buitendedoosdenker heb ik geen enkel gebrek aan inspiratie. De grootste fout die ik kan maken is een te goed blogbericht, waarna alles wat daarna komt minder is. Gelukkig waak ik voor zo’n te goed blogbericht. ;)
Hahaha!Seth Godin heeft weleens uitgelegd dat hij expres onaffe blogs schrijft. Om mensen te activeren. Zit wat in.
Gefeliciteerd, voor elke blog die je niet hoeft te schrijven nog een taartje :)
Nee nee nee, ik ben net van de suiker af ;-) Het was een grapje. Maar ik snap hem!
“Daar heb jij geen last van, hè?’, zei ik. ‘Gebrek aan inspiratie.” https://t.co/mPaHNgdI0A Zou niet iedereen daar… https://t.co/bsgFXo4v2A
Bloginspiratie: geheim en taboe – De Blogacademie https://t.co/hPzKvcQ0ZB
Aaaah Kitty, als je nu nog alleen nog maar gaat schrijven wanneer het opkomt en je echt aandrang krijgt, dan kan het uitvloeisel daarvan alleen maar verlossend zijn! Ik verheug me daar ook op!
RT @KittyKilian: Haar mond viel open. ‘Voor jezelf gaan schrijven?’ Ze begon onbedaarlijk te lachen. > https://t.co/PGW7NYrrsv https://t.co…
” ‘Een vriend van mij zei: als je met pensioen bent, kun je lekker voor jezelf gaan schrijven.’
Haar mond viel op… https://t.co/xRzVf41yct
O, wat een heerlijke blog. Je brengt me op een idee en dat ga ik morgen doen: Vieren dat ik een ouwetaart ben, met appeltaart en slagroom.
Grinnik. Ken je dat gedicht van Patty Scholten?
De lunchroom
Hier zitten ze, de dames middelbaar,
De meeste met vriendinnen, zonder kroost.
Een schaaltje comfort food, een kopje troost.
Het werken is gedaan, het baren klaar.
De rimmel is nu rimpel en het haar
grijsweg verlakt tot Chestnut, Golden Coast.
Geen schaamte meer, ’t is rouge als ze bloost
of opvliegers. Niets roept: bevrucht me maar.
Ik neem de koffietip. Een zoete droom
van koffie, appeltaart, likeurtje, room,
proef het bewijs waarop ik zit te kauwen:
er zijn toch mannen die ons strelen willen,
al is het enkel onze smaakpapillen.
De warme bakker troost verjaarde vrouwen.
Patty Scholten 1946 – 2019
Uit: Slapen zonder weerga. Uitgeverij Atlas 2002
Dankjewel, heb het thuis voorgelezen…
Oh, gelukkig. Ik miste je al, afgelopen vrijdag. Niks ernstigs aan de hand dus.
O, jij had het gemerkt! Ik heb al twee vrijdagen overgeslagen. Dat is nou ook weer niet de bedoeling, maar we zullen zien.
Leest weer fijn weg! Ik kan alleen maar hopen dat ik ooit zo goed schrijf als jij. Van mij mag je alles doen wat je wil. Zolang je ons af en toe blijft verblijden met een mooie blog, maakt de frequentie mij niet uit.
Elke keer als ik een mail krijg dat je een nieuwe blog hebt geplaatst, maakt mijn hart even een klein vreugdesprongetje. Zegt genoeg toch?
Whoa, dank je.
Ik heb al een aantal blogs gezien zonder datum boven de artikelen. Dan ziet niemand hoe oud je werk is. Toch?
Ja, dat is een oude truc. Doen alsof je werk tijdloos is. Ik heb het ook een tijdje gedaan, maar ik vind het niks. Ik ben natuurlijk wel een historicus, van opleiding, dus ik wil de dingen graag kunnen plaatsen. Dus ik heb de datum weer teruggezet, maar ik vermeld nu bij de blogs wanneer ik ze hebt bijgewerkt. Als ik de komende tijd ook af en toe oudere blogs ga bijwerken en versturen, ga ik ze een nieuwe datum geven. Want dan zijn ze echt weer up to date.
Ik hou van duidelijkheid in alles, en wanneer een stuk is geschreven kan veel uitmaken.
Daarom op donderdag.
Geen cadeautjes meer, maar surprises; het wordt steeds leuker.
Hee, die Arlen! Lieve reactie! Zie ik goed dat jij iets anders bent gaan doen? Alles goed?
Ja, ik zit in de infraroodwarmte. Met m’n jongste broer. Heel anders. Soms bergtoppen. Soms slapeloze nachten. Veel er tussenin. :)
O ja. Ik geloof dat ik dat al had moeten onthouden. Leuk, met je broer!
Zo herkenbaar, als je het gevoel hebt dat je alles wat je te zeggen hebt wel gezegd hebt. En om het dan nog weer een keer te herhalen in andere woorden…. dan wordt het maar saai. Toch?
Voor mij wel. Kijk, bij bloggen en bij lesgeven in schrijven is de stof steeds hetzelfde. Ik schrijf wel graag dialoogjes en als ik met een probleem zit is het heerlijk om er een beetje omheen te schrijven tot alles op zijn plek valt. Maar als ik niks kan bedenken wil ik niet hoeven. Heb jij dat ook?
Jazeker.
En je wordt door de goeroes toch gemaand om regelmatig te blijven schrijven. Nu doen we dat op dit moment in mails, want dan kun je wat makkelijker die dialoog maken (daar ben jij grote inspiratiebron :-)), of inhaken op de actualiteit.
En dan wijzen naar een blog.
Kan ook. Maar hoe krijg je dan nieuwe mensen op je lijst?
Door via bijv. facebook mensen te wijzen op onze bestaande inhoudelijke blogs, waar je kunt inschrijven op een weggever. Maar ook via challenges en webinars.
Aha. Er zit een strategie achter ;-)
Uiteraard :-)
Jee, wat toevallig dat ik nu dit stukje onder ogen krijg. Ik heb vanochtend nog gegoogeld ‘what to do when creative inspiration is gone’. Ik dacht, ik zoek in het engels, dan krijg ik vast meer resultaten. De adviezen kwamen neer op neem een pauze en ga iets anders doen dan komt het vanzelf. Daar wacht ik nu maar op. :-)
Haha! Dat is ook zo. Hoe meer je achter je computer vandaan komt, hoe meer je hebt om over te schrijven. Maar de meeste mensen die ik lesgeef bloggen voor hun bedrijf of voor een ideëel doel. Die hoeven niet op inspiratie te wachten. Overigens: toen ik begon blogde ik elke week, jarenlang, ik had zoveel uit te zoeken. Maar na 8 jaar wordt het steeds moeilijker om op commando een stuk te schrijven. Voor mij, in elk geval. Er zijn ook genoeg mensen die hun hand er niet voor omdraaien. Die hebben een andere insteek. Of een ander karakter.
Haha hilarisch! Jij kan het ook hoor, je hebt jezelf toch lang en breed bewezen en het is allemaal terug te lezen hier.
Wel benieuwd, ik heb nog een tijdje te gaan als ik het zo lees, en ben niet fulltime 1 ding aan het doen (ik denk mede om die reden), dan heb je minder snel het gevoel alles al een keer gedaan te hebben.
Hoe meer dingen je doet, hoe meer je te overdenken hebt. Dus hoe meer inspiratie. Absoluut.
Yes! Alleen bloggen als je inspiratie hebt. Dat kan dus ook een donderdag zijn. Goed van je. En klopt het dat ik die kunstenares met een theelepeltje in haar knot toevallig ook ken?
Lijkt me stug.
Heerlijk! Lekker jouw energie en inspiratie leidend laten zijn. Altijd doen. Ook als blogjuf. Ook in je bedrijf. Omdat dat kan, als eigen baas.
Ha, een fijne reactie. Ik vind het eng. Maar als ik naar mijn lichaam luister…