Ja, wat is het doel van je blog? (Over de bullshit van marktonderzoek)

Een vriendin schrijft over een blog dat ik niet ken.

The story of telling.

Mijn vriendin heeft smaak, dus ik ga even kijken.

Bernadette Jiwa blijkt een bestseller-auteur. Ze maakt online marketing voor bedrijven menselijk. Zoiets.

Ik ben enthousiast over de eerste regel van haar about-pagina:

Why is it that as soon as we put a logo on something we lose the ability to tell a story about it?

Goede vraag.

En natuurlijk blogt ze als de beste

Over wat klanten willen (als mens behandeld worden).

De foto’s zijn prachtig.

De koppen zijn geweldig.

De vormgeving is professioneel (kleine letter, geen foto’s op de homepage, maar aangenaam. Sjiek-maar-niet-té-sjiek. Warm-maar-niet-benauwd.)

Dus vooruit, ik schrijf me in op haar nieuwsbrief. Kijken we later wel verder.

Nu moet ik eerst nódig dit blog schrijven.

Hoewel..

..ik open nog éven haar ebook.

Mag wel, hè?

De meeste ebooks download ik niet eens, maar dat van háár moet wel goed zijn.

Toch?

Zo’n marketing-grootheid die nummer 1 op Amazon staat komt natuurlijk niet met een rijtje flut-tips.

Toch?

Surprise

’20 vragen die je moet stellen vóór je een nieuw idee lanceert’

Bummer.

Dezelfde vragen die elke Seth Godin-adept aan je stelt in elk marketing-ebook.

Geen domme vragen trouwens.

Maar zijn ze nodig? Zijn ze goed? Helpen ze je?

We nemen de proef op de som

Stel dat ik de Blogacademie als ‘nieuw idee’ wou lanceren. Eigenlijk: als nieuw product.

Als nieuw verhaal.

Hoe zou ik dan antwoorden op die vragen?

Wil je ze eerst even voor jezelf doorlopen?

Goed idee. Hou ik even mijn mond:

Vul in: Je ding

Waarom doe ik het?

Wat is het doel van mijn product?

Waarin is het beter dan wat er al is?

Hoe helpt het mensen om tijd te besparen?

Wat zeggen mensen tegen elkaar als ze het aanbevelen?

Heeft het een rationeel of een emotioneel appeal?

Op wie is het gericht?

Waarom willen mensen het hebben?

Kan ik een verhaal vertellen dat niemand anders kan vertellen?

Zal het ervoor zorgen dat mensen anders gaan denken over vergelijkbare, bestaande producten?

Maakt het mensen aan het lachen? Aan het huilen?

Kun je het in het klein uitproberen?

Hoe weet je of het werkt?

Wat zou succes kunnen verhinderen?

Wat heb ik er voor nodig – aan kennis, arbeid, kapitaal?

Hoe maak ik het bekend?

Wat gebeurt er als het geen succes heeft?

Welk eindresultaat wil ik hebben?

En welk resultaat over 1 jaar?

En welk resultaat over 5 jaar?

Ingevuld?

Mooi. Dan zal ik ook even:

Mijn ding: De Blogacademie

Waarom doe ik het?
Ik kan niks anders goed genoeg.

Wat ik ook wil: geld verdienen. Creatief zijn. Geldingsdrang. Aardig gevonden worden. Mensen helpen. Zingeving. Niet hoeven vergaderen, in de file staan of me schikken naar een baas. Net zo eigenwijs zijn als ik zelf wil, in elk geval op mijn eigen blog. De juiste volgorde is lastig.

Geld verdienen zet ik vooraan omdat het anders niet gaat, heb ik gemerkt. Als ik boos ben op mijn cursisten omdat ik een te lage prijs vraag, ben ik niet bereid om hard voor ze te werken. Ja, érgens had Laura Babeliowsky wel gelijk.

I’ve come a long way, baby.

Maar ik moet mezelf nog altijd streng toespreken als ik weer eens iemand gratis mee wil laten doen, omdat ik het ‘m zo gun. Niet doen, Kilian. De neuroloog vindt zijn werk ook leuk en die geeft óók geen korting.

Wat is het doel van mijn product?
Belachelijk goed leren bloggen in no time.

Waarin is het beter dan wat er al is?
Dat weet ik niet, want ik weet niet wat er is. Maar het is beter dan wat ik zelf aan blog- en schrijfcursussen heb gezien. Betere theorie, betere persoonlijke begeleiding, praktisch én improviserend. Uiteraard lijd ik aan kokervisie en ben ik arrogant.

Hoe helpt het mensen om tijd te besparen?
Helpt het mensen om tijd te besparen? En is dat het doel?

Hoe snel iemand schrijft heeft weinig te maken met hoe goed iemand schrijft. Als je meer schrijft ga je vanzelf sneller schrijven. Ik geef wel methodes aan om sneller informatieve posts te schrijven, maar ik pas ze zelf zelden toe.

Dat komt: er zijn twee manieren om te schrijven. Redelijk gepland – dat gaat snel – of los en associatief. Zelf ben ik een losse schrijver. Als ik van tevoren zou weten wat ik ging schrijven was de lol er af. Ik denk dat de meeste ervaren schrijvers dat zo voelen. Mijn cursisten zijn ervaren.

Wat zeggen mensen tegen elkaar als ze het aanbevelen?
Je moet die Kilian gewoon met een korreltje zout nemen.

Heeft het een rationeel of een emotioneel appeal?
Emotioneel. Cursisten willen beter schrijven, indruk maken, hun geldingsdrang uitleven, creatief zijn, zin geven, geld verdienen. Wat we allemaal willen. Misschien is het dus wel heel rationeel.

Op wie is het gericht?
Op de top van de markt.

Waarom willen mensen het hebben?
Zie de voorlaatste vraag.

Kan ik een verhaal vertellen dat niemand anders kan vertellen?
Nee. Een vrouw van midden 50 met journalistieke ervaring, ADHD, Tourette en autisme in de familie, met alle gevolgen vandien? Daar moeten er nog wel een paar van rondlopen in Nederland.

Volgens mij klopt de vraag niet. Het gaat niet om het verhaal. Het gaat om hoe je het vertelt.

Alles is vorm.
Alles.

Zal het ervoor zorgen dat mensen anders gaan denken over vergelijkbare, bestaande producten?
Ben je gek. De Blogacademie is geen iPhone.
Hou toch op met die megalomanie.

Maakt het mensen aan het lachen? Aan het huilen?
O ja. Mijn cursisten huilen.

Kun je het in het klein uitproberen?
Ja, dat heb ik gedaan. Eerst proefgedraaid. Daarna uitgebreid.

Hoe weet je of het werkt?
Als ik er van kan leven. Het werkt dus.

Wat zou succes kunnen verhinderen?
Onbekendheid en onbemindheid. Gebrek aan kwaliteit. Ziek worden.

Wat heb ik er voor nodig – aan kennis, arbeid, kapitaal?
Ervaring met schrijven. Met lesgeven. Humor. Een computer, veel computerprogramma’s, een kantoor. Rust. Geestelijke stabiliteit. Gezondheid. Een gezin dat me de ruimte geeft om 40 uur per week te werken. Een fikse dosis geluk.

Hoe maak ik het bekend?
Bloggen, twitteren, beetje Facebook en Google+.

Wat gebeurt er als het geen succes heeft?
Daar hoefde ik me in 2011 goddank niet druk om te maken. Ik zou niet failliet zijn gegaan.

Welk eindresultaat wil ik hebben?
Drie cursussen per jaar met elk 12 cursisten. En genoeg tijd om dagelijks nieuwe dingen te leren. Leren en schrijven zijn mijn escape.

En welk resultaat over 1 jaar?
–

En welk resultaat over 5 jaar?
–

Waren die vragen nuttig?

Mwah.

Toen de Blogacademie begon had ik ze niet kunnen invullen.

Ik begon impulsief, omdat ik er zin in had.

Omdat ik tijd had.

Omdat het opeens kon: een online bedrijf beginnen zonder kosten, en lesgeven zonder school.

Ik ben geen trendsetter en geen volger: ik doe gewoon maar wat. Toevallig past de Blogacademie nou een keer bij wat ik kan. En zijn de arbeidsvoorwaarden exact wat ik nodig heb om goed te functioneren: rust. Alleen zijn. Eigen baas.

Een kwestie van geluk.

Heb ik dan geen doel op korte en lange termijn?

Schei toch uit.

Inmiddels ken ik het leven wel een beetje. Plannen heeft nauwelijks zin.

Straks hebben we opeens drie internetten. Of geeneen meer.

We worden ziek. Of arm. Of gek. Of we krijgen oorlog.

Dus laten we improviseren, in plaats van ons te laten imponeren door die bullshit van marktonderzoek.

Het kan helpen. Maar het is niet verplicht. Het is niet zaligmakend.

Levert je blog nog iets onverwachts op?

Dat is het gekke. Dat staat nou niet in die lijst.

Maar de afgelopen twee jaar hield het me op de been.

En het bracht me tientallen contacten.

Cursisten. Zakenpartners. Vrienden. Geestverwanten.

Niet slecht voor een meisje dat tot haar twintigste geen vrienden had.

En dat alleen al is nu de reden dat ik blog.