Tekstschrijfster Cynthia Streefkerk stuurt soms plaatjes waarover ik moet nadenken. Rond kerst mailde ze dit:
(Vapor = damp, incandescent = gloeiend)
Ik had nog nooit van illustrator Nathan W. Pyle gehoord, ook al is hij een hit op Instagram en staat hij in de New York Times bestsellerlijst. Toen ze dit stuurde, vroeg ik: ‘Eh… Cynthia, wat is precies de grap?’
Dit is de grap: je moet het kerstliedje let it snow, let it snow, let it snow erbij denken.
Sinds 2019 tekent Pyle cartoons met aliens, die onze wereld beschrijven in neutrale termen. Soms wetenschappelijk, vaak abstract. Een doos heet geen doos, maar een container. Als je het eenmaal snapt – crystallize betekent sneeuw, Kitty – ga je vanzelf uitkijken naar hoe hij onze wereld in zijn volgende cartoon nóú weer vervreemdt.
In juni 2021 komt een kinderboek van hem uit, over een kat:
Lees vooral ook de achterflap:
When the nearest star rises, Lifegiver has an exciting quest planned for Offspring! Follow along as they observe a strange creature that sneaks, hides, and vibrates around their house. Hilarity ensues as the blue beings try to mimic this talented creature.
(Nearest star, lifegiver en offspring zijn zon, ouder en kind. Het went.)
Hier legt hij zelf uit wat hij doet:
Hoe meer je van hem leest, hoe meer je je verbaast over zijn milde humor, en over de onbelemmerde verhoudingen tussen zijn aliens. Hij verzint een betere wereld zonder ook maar één enkele politicus bij naam te noemen.
De vraag is: hoe heet deze vorm?
Is het een metafoor? Een metafoor beschrijft een ding in termen van een ander ding.
Persoonlijk leiderschap is als een huwelijk zonder echtgenoot.
Oftewel: je verschuift de context van een ding, en je blik verandert. Een Britse actiegroep die buitenreclame wil verbannen (2016) plaatst buitenreclame naast de wc-pot:
Je vergelijkt twee dingen met elkaar, en er ontstaat een nieuwe betekenis:
Praat ik met God, dan heet dat bidden.
Praat hij met mij, dan heet het psychose. Bron
Pyle doet geen van die dingen
Hij stript bekende gewoontes van hun gewoonheid: cadeaus inpakken voor Kerst noemt hij concealing objects you will soon posess. 1 Januari noemt hij the day we traditionally become better things.
Het is humoristisch omdat de aliens ons naar ons leven laten kijken met de nieuwe blik van een baby. Omdat hij voorwerpen, gebruiken, categorieën ontdoet van hun naam, zien wij ze ook weer voor het eerst.
Heet dat soms demetaforiseren?
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Leuke blog met een verrassend onderwerp. En wat een leuk interview met Pyle! Ik ben ook een van zijn volgers en kan heel hard lachen om zijn grappen. Op het moment zit er ook altijd een grap met duiven bij (als je ver genoeg naar rechts swiped… swipet? swipt?)
De aliens zorgen bij mij voor het gevoel van vervreemding en dan herkenning. Of andersom. Heel fijne humor.
Ja, heel verrassend, die vervreemding.
En het is swipet, vind ik in elk geval ;-)
In mijn hoofd zit een middeleeuwer die vaak op deze manier naar mijn leven kijkt. Het is fijn om zo’n middeleeuwer te hebben. Hij laat me continu beseffen hoe ongelofelijk luxe we leven. Maar soms mist hij de gewone dingen van toen: veel wandelen, fysieke arbeid, zonlicht, buitenlucht.
Nu vraag ik me af: Wat zouden de aliens missen?
Jaaa! Dat heb ik nou ook. Misschien omdat ik geschiedenis heb gestudeerd en omdat het hier thuis vaak over de zeventiende eeuw gaat. Maar ik realiseer me dat we leven als goden, en ik realiseer me ook dat dat niet door kan gaan, zo. Ik probeer me voor te stellen hoe fijn het is om eenvoudiger te leven, en dankzij corona went dat al behoorlijk. En ouder worden helpt ook.
Ik ben hem wel eens tegen gekomen. Ik denk op Instagram. Maar ik snapte ook maar de helft (of zelfs minder?).
Ik vraag me wel eens af wat aliens van ons rare leven nu zouden vinden.
Dat zouden ze waarschijnlijk heel normaal vinden ;-) Allemaal als gekken over de wereld vliegen, nooit rust, nooit tevreden: dát is pas raar.
Ja, dat gekke, drukke leven van sommigen is ook raar. Maar die aliens lijken nog wel gezellig bij elkaar op bezoek te gaan. Dat mag hier al maanden niet meer, en dat is toch ook wel heel vreemd, dat je eigenlijk alleen nog maar contact met mensen hebt via Skype of Zoom en dat je je stad niet meer uitkomt.
O, je bent jaloers! ;-)
Nee, niet jaloers. Op zich kan ik goed tegen alleen zijn, maar ik ben wel erg moe van de puinhoop hier in Engeland.
Oh, wauw. Ik was even helemaal leeg toen ik dat eerste plaatje zag. Ik keek en ik keek en er was niks dat ik snapte. Bijzondere gewaarwording. En vervolgens moest ik alsnog de songtekst erbij pakken voordat ’t allemaal op z’n plek viel. Maar mooi! Ik zal ‘m eens even gaan volgen.
Dat had ik dus ook. Ik dacht: is dit grappig, ofzo?
Haha, dat is een verrassing.
Ze laten me glimlachen, die gekke aliens.
Naar ons leven kijken met de blik van een baby, dat klinkt als wat we nodig hebben :-). Dank, ook aan Cynthia, voor de tip en de aliens.
Ik weet niet of het de wereldproblemen verhelpt, maar het stemt wel mild.
Precies!