Hoe heurt het eigenlijk op social media?

 Ze maakte prachtige tassen. Van linnen, met leren hengsels. Antiek linnen. Tikkie duur. Verlekkerd en enthousiast drukte ik op de retweet knop als ze voorbij kwamen. Bijna wekelijks. Op een dag had ik een workshop, waar nog niet genoeg inschrijvers voor waren. Ik vroeg hulp aan mijn tweeps. Tot mijn verbazing deed de tassenmaakster niks.

Hij was een indrukwekkende kunstenaar. Zijn werk was robuust, gemaakt met snijbranders en lasapparaten. Zijn tweets waren geestig. Woordvonsten. Ik retweette er bijna elke dag wel één. Als hij een vraag had kwam ik altijd met een antwoord, behulpzaam als ik ben. Maar toen ik hem onlangs een direct bericht wilde sturen, bleek hij mij niet te volgen.

Is dat de bedoeling? vroeg ik ongerust.

Jazeker, twitterde hij terug.

Ik: Maar weet je wel hoe vaak ik jou geretwéét heb de afgelopen maanden?

Hij: Ja, en?

Ik: Moet je mij dan niet terugvolgen, volgens de Internetetiquette?

Hij: Etiquette? Etiquette? Weet je wat niet hoort? Zeuren om volgers.

Een stoer antwoord

Maar volgens mij snappen de kunstenaar en de tassenmaakster het niet helemaal. De online wereld is niet anders dan de echte. We gaan relaties aan, hoe veraf en digitaal soms ook. We helpen elkaar, met advies, bemoediging en retweets. Sommige online vrienden groeien uit tot échte vrienden, zakenpartners, kroegmaatjes, zielsverwanten. Andere contacten blijven vluchtig, en raken na een tijdje uit het zicht. Je hebt aan elkaar gesnuffeld, maar er was geen duidelijke klik. Zo gaat het overal en altijd.

Dankzij social media is de mogelijkheid om mensen te ontmoeten oneindig veel groter dan vroeger. Zelfs zieken die aan het bed gekluisterd zijn kunnen nu een rijk internationaal netwerk onderhouden. Ik vraag me wel eens af wat een 17e-eeuwer zou zeggen als hij een Iphone in zijn handen kreeg gedrukt. Hij zou denken dat hij in de informatiehemel was beland.
En dat is ook zo.

Sinds 15 jaar zweven wij over de oneindige digitale grasvelden met zijn allen

Vol hemelse genoegens, zomaar voor het oprapen.

We mogen dan zuchten en steunen over hoeveel tijd Twitter, Facebook en Linkedin kosten; ze leveren ook een schat aan inspiratie, nieuwtjes, waardevolle gegevens en online vrienden op.

De twee kernwoorden bij dit alles zijn: content en contact

Over content kunnen we kort zijn. Als het goed is, maak je die zelf.

Dan contact.

Echt contact.

Daarvoor moet je je openstellen. En luisteren. En andere mensen gunnen wat je jezelf gunt.

Ja, hoor ik je zeggen: duh. Je preekt voor eigen parochie

Goed, mooi. Jij bent de uitzondering. Jij snapt gelukkig waar het om draait in relaties. Je neemt wat, je geeft wat. Als het goed is gééf je meer dan je neemt.

Natuurlijk is de een wat guller dan de ander. Maar bij een al te duidelijke scheefgroei haak je af.

Jij hoort dus ook niet bij de 70 procent van mijn nieuwe volgers op Twitter die alleen maar tweets versturen, maar nooit beantwoorden. Die nooit een grap maken, en nooit laten zien dat ze zichzelf niet zo serieus nemen. Die niet snappen dat links, likes, shares en retweets het ruilmiddel zijn op Internet, en daar dus ook nooit ruimhartig in delen.

De spammers, in feite.

Dat is mooi

Dan hoef ik jou tenminste niet te ontvolgen.

Sterker: misschien ga ik wel iets van je retweeten of sharen.

 

PS. Maakt niet uit of we werkzaam zijn in dezelfde branche. Kappers en uitzendbureau’s gaan ook in dezelfde straat zitten. Zo zijn we allemaal beter vindbaar.

 

(Eerder gepubliceerd op Papaver Communicatie in november 2011. Papaver communicatie is helaas niet meer actief.)