‘Ik ben bést aardig,’ zeg ik tegen Chris Rommers.
Ik schop tegen een wilde kastanje.
Hij kijkt me aan en knijpt één oog dicht. En hij doet alsof hij een aantekening maakt op zijn hand.
Ik stoot hem aan. ‘Kom op man, ik ben héél aardig. Ik uit het alleen niet zo in woorden. Wel in daden.’
Hij maakt nóg een denkbeeldige aantekening.
‘Ik brei bijvoorbeeld sokken. Ik maak zelfs weleens een hele website voor iemand. Dat is mijn manier om eh…’
Chris grinnikt en trekt zijn sokken recht (Regia tweed, kleurnummer 00052).
Hij hoeft niet zoveel te zeggen
Hij en ik weten best dat ik empathischer kon zijn. Ik zou er wat voor geven om te durven wat deze kleuter durft:
Het is niet dat ik niks voel. Ik heb alleen een hoge drempel om mijn emoties te uiten.
In woorden, dan
Als een hele tafel vol vriendinnen haar medeleven toont omdat één van ons gaat scheiden, bijvoorbeeld, ben ik degene die niks zegt.
Als een cursist aan de anderen meldt dat hij hoofdpijn heeft, en dus een dag niet meedoet, verbaas ik me over de steunbetuigingen. Ik denk: kom op jongens, een beetje hoofdpijn. Doe niet zo moeilijk.
En als we een familiefeest hebben, ben ik degene die bij de deur al roept: ‘Ik ga niet iedereen zoenen, hoor.’
Het is een fout in mijn bedrading
Zo zie ik het. Maar je kunt er heel gelukkig oud mee worden. Als je jezelf maar niet teveel kwalijk neemt.
- En als je vrienden snappen wat een sok betekent
- En als je man snapt dat je xxx onder een sms-je klef vindt
- En als je zussen snappen dat je niet mee wilt naar een concert van André Rieu, ook al is het de laatste wens van je moeder, omdat je weet dat iedereen daar zit te balen, behalve je moeder, en omdat je niet in toneelspelen gelooft
- En als je vriendinnen snappen dat een uurtje koffiedrinken je max is. Misschien anderhalf
- En als je cursisten snappen dat je niet eng bent, maar ongevernist (Wat nou, je commentaar tussen complimenten plakken? Hoezo, compassionate coaching?)
- En als je zelf maar snapt dat je sommige dingen gewoon echt niet kan, en nooit zult kunnen, en ook niet meer moet proberen
Hallo, Kilian, waar komt dit allemaal vandaan? En wat moet ik er mee?
Er is net weer een Blogpro cursus begonnen, en iedereen is druk fouten aan het maken.
Hoe meer fouten, hoe beter.
Hoe makkelijker een cursus is, hoe minder je leert.
Dus ik dacht na over fouten-maken. Want ik heb makkelijk praten. Schrijven gaat bij mij vanzelf, namelijk
Net zoals ik gewoon De Blogacademie begon, gewoon WordPress kende, gewoon in één keer een tagline bedacht, gewoon een strakke branding verzon met zwart-wit-blauw en oude foto’s, gewoon 350 blogs schreef, gewoon een online cursus maakte, en nog één, zoals ik gewoon Photoshop kon, gewoon webinars deed, gewoon vrienden had online, gewoon 4000 Twittervolgers kreeg, gewoon een lijst met 4000 abonnees –
Snap je?
Dat kost mij dus echt he-le-maal geen moeite. Ik hoef maar een keer op de grond te stampen, en klaar ben ik.
Dus ik begrijp heel goed dat ik ook moet laten zien dat dingen mij moeite kosten.
Nou, mijn antenne op anderen richten kost mij moeite. En daarom kan ik alleen online lesgeven.
Iemand vroeg laatst: vertel eens waarom je eigenlijk met De Blogacademie begonnen bent?
Daarom, Jacoline
Als ik één dag voor een groep sta moet ik twee dagen uitrusten.
IRL kost mij moeite.
Het moederschap kostte me ook moeite
Niet dat ik niet van mijn zonen hield, maar er mislukte van alles. Hun antennes deden óók een beetje raar. Het kostte me nog wel het meeste moeite om dat met droge ogen aan te zien.
Free lance journalist zijn kostte me idioot veel moeite
Als perfectionist was ik nooit klaar. Het was nooit goed genoeg. Ik werkte idioot hard voor idioot weinig geld.
Eerzucht, dear reader, eerzucht.
Dus nu ik eindelijk en grotendeels toevallig op een nuttig plekje zit
kan ik niet anders dan blij zijn met mijn lot. Alles wat ik in mijn leven leerde kwam per abuis samen in 2011. Daar is helemaal niks aan gepland.
Ik begon met bloglessen omdat ik geen mensen meer wou lesgeven die de journalistiek in wilden, want ik zag de werkgelegenheid daar wegvloeien.
En ik wilde ook niks meer IRL.
En ja, ik ben een onaangepaste donder
Die aan het eind van haar onduidelijke loopbaan een keer geluk had.
En die het goddank zelf niet erg meer vindt om fouten te maken.
Fouten zijn eigenlijk best lekker.
En bovendien, wat kun je anders?
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Hé Kitty, dank voor het beantwoorden van mijn vraag (een enigszins vertraagde reactie vanwege mijn vakantie).
Waar een vraag al niet toe kan leiden. Je hebt jezelf weer overtroffen in deze blog door een inkijkje te geven in je brein en de werking van je antenne. Niets mis mee, mooi zo houden.
Ik wist sommige dingen al van je, maar nu staat je ‘waarom’ heel helder weer gegeven. Lang leve de Blogacademie! Digitaal kennen we elkaar al jaren. Toch hoop ik je een keer IRL te treffen. Dank voor al je geschreven blogs, en tweets en posts.
Mag dit wel? ###
Geweldig! Dank je wel.
Een foút in je bedrading?
De meeste mensen zijn royaal met socializen, troosten, zoenen. Veel mensen zijn handig in schijnen en slijmen. Heel wat zijn er die gehaaid veinzen, ‘vergeten’, ‘verkopen’, ellebogen of genoegen nemen met half werk.
En omdat zij met méér zijn, is hun bedrading de norm, en die van ons de uitzondering.
Dus andere bedrading, ja. Maar fout, égnie!
Dat klopt. En alle typen mensen zijn nodig. Ik heb ook helemaal geen hekel aan mezelf. Maar je kunt ook eerlijk zijn met iets meer elegantie.
Als je zo compromisloos bent als ik, pikken andere mensen dat niet. Omtzigt is ook zo iemand. Compromisloos. Die wordt kaltgestellt.
(Dus als ik het filmpje goed begrijp, was een knuffel van Chris al afdoende geweest? ?)
Mooi blog. Errug mooi.
Hm. Chris weet wel beter dan mij te knuffelen ?
Dat filmpje, dat gisteren toevallig op Linkedin voorbij kwam, blijf ik afdraaien. Het is bijna té mooi, maar het kan niet gescript zijn. Het is wel knap gemonteerd, met extra interviewtjes van de betreffende kinderen en van de regisseurs (ofzo), die nog even voordoen wat je moet voelen.
Maar de timing is ook zo prachtig. Het ritme van de uitspraken. Plus dat engelachtige snoetje, en dan aan het einde goddank een kleutergrinnik.
Eigenlijk vind ik het begin nog het mooiste.
‘What does friendship mean?’
‘It means speaking in another language’, antwoordt een meisje.
En dat ís het. Het klopt wat ze zegt. Jouw vrienden snappen jouw ‘sokkentaal’. Mijn vrienden snappen mijn ‘kleine-cadeautjes-taal’.
Mooie bijvangst van het filmpje, wat mij betreft.
En ja, kleuters…heerlijk. Klonen, dat spul.
(Al denk ik niet dat het meisje het ook zo bedoelde, trouwens.)
Nee, ik denk dat ze friendship en french door elkaar haalde.
O. Ja. Hm. Daar gaat mijn filosofische insteek ?
Anders was ze de overtreffende trap van het meisje met het gekrompen hart.
Nee, nee, ik vind jouw verklaring juist zo móói!
Heerlijk blog. Zo herkenbaar.
Herkenbaar voor jou? Dat verbaast me.
Ja, joh. Mijn daad van liefde is het plakken van een fietsband. En nu werk zich weer IRL afspeelt, dagen achtereen hoofdpijn.
Ach. Dat ik dat nou niet wist.
En banden plakken is een geweldige geste! Doet meneer Blogacademie ook weleens voor mij, soms geheel onverwacht. Vooral bij achterbanden telt dat behoorlijk ;-)
?
Prachtig.
Daarom zijn we allemaal zo dol op je. Omdat je gewoon bent wie je bent
(Hier geen xxx)
Ook zonder xxx vind ik zo’n comment al te erg ?
Gelukkig hield m’n moeder niet van André Rieux (of destijds James overLast) en ook niet van concerten. Maar anders was ik wel meegegaan. Ben ik toch net iets meer gecondtioneerd.
Ik ben er ook bang voor. Saai, hoor ;-)
La Kilian, je maakt me aan het huilen. Maar WTF gebreide sokken? Waarom heb ik er nog geen? ?
Daarom. Ik heb nog 178 paar te gaan.
Lieve Kilian, ik leerde je in november 2013 kennen toen jij mijn anoniem geschreven blog beoordeelde en stelde dat het wel door een professional geschreven moest zijn. Mooi niet?. Ik hou van je!
Mijn comment mocht niet te lief van je.
Wat een rotopmerking ;-)
Serieus: mooi blog. Ik trek lomp en onbeholpen (reken ik mezelf ook onder) echt een stuk beter dan geveinsd vriendelijk. Blijf maar lekker jij.
Lomp en onbeholpen. Hm…
Bedankt voor de sokken, punt.
?
Jezus Koen, jij ook al, en ??? hai, ik zat met je in de cursus. Weet je nog?
Jep. Komt weer binnen hoor. Das ook liefde, die eerlijkheid.
Hugo Bakker noemt dat “liefdogeloos”.
Ik doe vaak met mn grote mond net of ik alles goed kan. Das helemaal niet waar. En dat is dus niet erg. (Oei, dat kost me nog moeite)
Stof tot nadenken.
Dankjewel maar weer.
Dikke knuffel!
Nee, dat is niet erg. Trouwens, veel mannen doen niet anders.
Mooi. Mooi inzicht. Mooi blog. Ik vind alleen dat je jezelf tekort doet met dat draadje. We zitten allemaal ergens op de normaal verdeling (gaussverdeling) van aardig zijn, van betrokkenheid, van openheid. Waarom zou helemaal links – of helemaal rechts – een draadje los betekenen? Heeft iemand die altijd zich met een overweldigende aardigheid met iedereen bemoeit dan te veen draadjes? Of zit die zo dicht bij de huidige knuffelnorm dat het oké is?
Geen draadje los. Een fout in de bedrading. Dat is toch wat anders. Ik heb er ook veel leed van gezien. Als ik kon kiezen, was mijn hoofd wat minder overgevoelig voor emoties.
Maar verder ben ik het natuurlijk helemaal met je eens.
O ja! Als je ontdekt hoe je wat minder overgevoelig kan zijn, wil je het dan vertellen? Dat lijkt me heerlijk.
Psychofarmaca ;-)
Zonder mijn antidepressivum, dat mijn zwarte buien helemaal neutraliseert, en mijn overgevoeligheid voor prikkels redelijk dempt, was er geen Blogacademie.
Ooit had ik een ander merk, dat me bijna neurotypisch maakte. Zelfs geen tics meer, geen hoog arousalniveau, spierspanning normaal, rsi verdwenen! Helaas teveel negatieve gevolgen, ook. Dus nu ben ik tevreden met iets dat ik wel verdraag. Al 13 jaar inmiddels.
Ja, zo werkt bij mij rust, regelmaat en ruimte goed, samen met een snufje lithium. Doet wonderen voor stabiliteit en humeur.
Je hoofd veroorzaakt ze, die emoties ;-)
Maar het ene hoofd veroorzaakt er meer dan andere, toch? Of bedoel je dat niet?
Ik zou het liever omschrijven als: Het ene brein is beter getraind (afgericht? ;-) dan het andere.
Dan ontken je dat aan sommige hersenaandoeningen weinig te trainen valt. Net zoals niet ieders lichaam geschikt is voor een marathon.
Ik ontken niet, ik sprak in algemene termen. Uiteraard zijn er uitzonderingen. Zoals je zegt, mogelijk bij sommige hersenaandoeningen.
Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig in hoeverre een hersenaandoening (en welke) iemand beperkt in zelfreflectie.
Dat is een veel te ruime vraag… en het zogenaamde gebrek aan ziekteinzicht bij sommige aandoeningen is een gevaarlijk concept. Maar dat is toch meer een onderwerp voor een ander type website.
Heb ik toch zomaar eens zeker een uur met jou op een terras gezeten. Dat was al bijzonder en nu nog een tikkie meer.
En de juf van groep 3 zij het gelukkig vorig jaar al tegen J. “Fouten maken is goed, want daar leer je juist van.” Ik zeg het ook af en toe tegen mezelf, als herinnering.
Precies. Een uur ;-)
Goeie juf.
De enige echte Kitty…! Fout! eh… echt? Dank dat ik steeds weer mag genieten van onvervalste bloghumor.
Bloghumor. Dat is een nieuw woord!
mag je zomaar gebruiken :-)
O wat een fijne blog. Fouten maken: lekker! Het zou maar eens allemaal vanzelf gaan..
Ja, zoals een stripboek, en een crowdfunding, allemaal vanzelf ;-)
Haha, inderdaad.. ?
Ik vind je niet bést aardig, maar hartstikke aardig. Die woeste nijverheid waarmee je feedback geeft op al onze blogs, de extra tips die je stiekem tussendoor geeft, die vat ik inderdaad allemaal op als het soort liefdevolle aandacht die een ander mogelijk in een kopje thee stopt.
Iemand schreef net prive: je bent wel aardig, maar het komt er zo rot uit.
Kitty, in de eerste les van BlogPro zei je dit: ‘Je bent iets aan het leren. Je mag fouten maken. En nog meer fouten. Sterker nog: dat moet.
Fouten maken is de enige manier om te leren. En als je een fout maakt, kan ik je feedback geven. En feedforward. Dus leg je angst in de kast. Je schiet niet tekort, niemand lacht je uit. Je bent gewoon iets nieuws aan het leren.’
Nou, als dat geen compassionate coaching is, dan weet ik het niet meer.
O ja. Misschien overdrijf ik weleens een beetje, de ene of de andere kant op.
IRL heb ik stapels momenten vol schaamte – momenten waarop ik achteraf weet wat ik had moeten zeggen. Maar in het moment bevroor ik.
Online lukt het me in elk geval ;-)
Toen ik fout op fout stapelde stuurde je me een gedicht.
O ja? Wat stond er in?
Tja, de inhoud van het gedicht is me minder bij gebleven. Dát je me een gedicht stuurde, dat weet ik nog.
Jammer. Ik had het wel willen lezen ;-)
Heerlijk eerlijk. Iedere management traning zegt fouten, klachten zijn geschenken en leermomenten.
Maar ik zie en hoor het niemand doen.
Iedereen probeert beter over te komen dan hij is.
Ik begin mijn training met: “Ik ben geen musicus, ik heb geen opleiding in de zorg gehad. Het enige wat ik gedaan heb is…….zie mijn site.”
Eerlijk zijn, jezelf durven te zijn is sterk staan. Is weten wat je wel en niet kunt. Daar hebben we wat aan. Daar kom je verder mee. Jij zelf, anderen, de samenleving en moeder aarde.
Ook is het de kunst om tussen de bedrading door te kunnen kijken. Zien, voelen, ruiken, proeven wat bedoelt wordt.
Makkelijk? Nee.
Maar wel mooi en bijzonder als er draadjes gekoppeld worden die eigenlijk niet gekoppeld zouden mogen of kunnen.
Onbedoeld gebeurt dit soms bij mijn traningen en ander werk.
Hulde aan iedereen die zichzelf durft te zijn.
Die durft te zeggen….dit kan en wil ik niet.
Natuurlijk, Ignar. Iedereen moet vooral zichzelf zijn, en daar van genieten. (Je hebt trouwens geen andere keuze).
Hee Ignar!
Onaangepast staat je goed. Niet teveel friemelen met die antenne. Normaal zou ik de rest van dit vak vullen met hartjes en xxx, maar ik hou me in.
Hahahahaha!
Dank u beleefd voor de anderhalve meter afstand.
Wauw.
Ha, mooi. Fouten maken. Er zit niks anders op.
Jij weet het, ik weet het en zelfs Sigrid Kaag weet het nu (en kan LinkedIn nou eindelijk haar kop weghalen bij mijn feed, want nee, ik wil haar niet volgen, al een jaar niet).
Ik schijn Sywert van Lienden te moeten volgen. Why?
Die oplichter. Zouden die mensen Linkedin soms betalen?
Week na week geniet ik van jouw schrijfsels Kitty, maar dit keer was het ongeëvenaard smullen! Als nadere kennismaking kan dat tellen. Bedankt!
O, fijn. Waarom? Enne – het woord schrijfsels wil ik nooit meer horen.
Waarom ik zo geniet van je schrijverij? Ik denk omdat er steeds die “tongue in cheek” aanwezig is.
Of, waarom ik deze keer extra genoten heb? Omdat je hier een flink stuk van je ziel bloot legt.
P.S. schrijverij zal je ook wel niet goed vinden zeker?
O ja, ironie. Inderdaad. Hoogstnoodzakelijk.
Nee, schrijverij ook niet. Kom op, neem het serieus. Je schrijft een boek, een blog, een tekst, een jaarverslag.
Ik hooooouuuu zooooooo veel van je!
Digitale knuffel op je gekortwiekte koppie en nog bedankt voor het bouwen van m’n website.
Nu ga ik m’n tranen drogen en door met schrijven.
Evelien
Ik heb weer lang haar!
Haha. Dat dus als reactie. Nou, xxx he!
Je hebt me door. Damn.