Waarom schrijven is als thee zetten – voor iemand anders

‘Goed schrijven, hè’, zegt Annemiek. ‘Wat is nou het állerbelangrijkste dat je daarvoor moet leren?’

Ze roert in haar gemberthee. Ze kijkt me aan. Ze wil het echt weten.

Ik denk na. Is de vorm het belangrijkst, of de inhoud? Moet je stijl perfect zijn, of de emotionele lading?

Ik denk aan mijn cursisten.

‘Het is voor iedereen iets anders,’ zeg ik

‘Ja,’ zegt Annemiek, ‘maar als je nou moet zeggen wat je het mééste tegenkomt?’

‘O. Okee. De mééste mensen moeten er een schepje bovenop doen. Je wil geen troonrede: je wil een nieuwjaarsconference. Dus je moet niet stoppen bij 80 procent, maar pas bij 100.’

Annemiek zuigt het plastic stripje met honing leeg. ‘Dat geldt voor wel meer dingen’, zegt ze. ‘Hoeveel stop je bijvoorbeeld in je relatie?’

‘Goede vraag,’ zeg ik. ‘Kun je dat kwantificeren? Ik denk dat ik er 50 procent in stop.’

Ze trekt haar wenkbrauwen op. ‘En meneer Blogacademie?’

’70. Die is zorgzamer dan ik. Hij brengt me de hele dag kopjes thee.’

‘Maar misschien’, zegt Annemiek, ‘is 50 jouw max. Misschien stopt ieder er zijn eigen max in. En dan is die 50 procent dus jouw 100 procent. En misschien weet meneer Blogacademie dat.’

‘Goddomme’, zeg ik, ‘jij bent veel te slim. Zo kun je het óók zien.’

Ik bestel nog een cappuccino.

Ja, met een roomboterkoekje

Doe er maar twee.

‘Het andere is’,  zeg ik, ‘dat veel schrijvers niet doorhebben dat ze niet voor zichzélf schrijven. Maar voor anderen. En dat je dus aan de ander moet denken terwijl je schrijft.’

Annemiek glimlacht. ‘Zorgzaam.’

‘Precies’, zeg ik. ‘Je zet thee voor je lezer. Niet voor jezelf.’