Het is december, dus ik dacht: laten we het eens over iets gezelligs hebben. Grafredes.

Het is december, dus ik dacht: laten we het eens over iets gezelligs hebben. Grafredes.

Want behalve de uitvaart van de alleenstaande moeder, waarop haar kleuter met zijn vriendjes haar kist moest beschilderen, en ballonnen moest oplaten, alsof het de mooiste dag van zijn leven was, heb ik nooit een vreemdere uitvaart meegemaakt dan die van N.

Of eigenlijk was het vooral één grafrede die opviel

N. was overleden. Zoals op elke begrafenis waren de toespraken een bron van verbazing, vermaak en educatie.

In dit geval was de weduwe populairder dan haar man. Hoewel ze al met pensioen is, loopt ze marathons, is ze opgewekt, kookt ze zalig met verse groenten uit eigen tuin en ziet ze er ook nog eens fantastisch uit.

‘K.’, zei de spreker aan het einde van zijn grafrede: ‘Jij hoeft je volstrekt geen zorgen te maken. Elke man wil jou hebben.’

Er viel een stilte. Toen begon iedereen te lachen.

En dan de kleinzoon die een afscheidsspeech hield over een broodje kaas

Hij was een jaar of twaalf, maar hij stond er als een kerel.

‘Mijn opa’, zei hij, ‘was een man met principes.’ Hij nam een pauze en keek de zaal in.

‘Zoals die keer dat we naar een kaasboerderij gingen. We kregen een rondleiding en toen gingen we een broodje eten.

– Wat wilt u bestellen? vroeg de serveerster.
– Nou, een broodje kaas natuurlijk, zei opa.
– Dat hebben we niet, zei die mevrouw, wel een broodje ham.
– Wat zullen we nou hebben, zei opa, een kaasboerderij zonder kaas? Dan blijven we hier geen minuut langer.

Ik hou de krant in de gaten. Een dezer dagen wordt zo’n jongen minister-president.

‘Ik was eigenlijk altijd een beetje jaloers op mijn broer’

zei een jongen van 15 volkomen onverwacht bij een crematie. ‘Omdat hij veel slimmer was dan ik.’

‘Als ik had geweten dat je die hartaanval zou krijgen, was ik natuurlijk wél mee naar Spanje gegaan’

zei een zoon.

‘Ik had nog 100 euro van je tegoed’

zei een nicht.

‘God, jij had zo’n geweldige smaak. Ik aapte je altijd na’

zei een zus. ‘Deze jurk heb ik vast uit jouw kast gejat.’

‘Ik wou altijd jou zijn’

zei een vriend. ‘Behalve nu, dan.’

 

De tekst van John Cleese’s Eulogy for Graham Chapman (Monty Python-lid), uit 1989, staat hier.