Leert goede schrijvers de laatste 20%

Hoe kan ik jou het beste manipuleren? (over reframen en destigmatiseren)

5 Min leestijd
64 comments
Bijgewerkt op 4 mei 21

hoe kun je je lezer reframen

Schrijven is manipuleren.
Het is niet anders.
Ik manipuleer je nu.

Ik gebruik korte zinnen, die je makkelijk leest. Ik spreek je persoonlijk aan. En ik ga nog meer doen: ik strijk je tegen de haren in, en straks maak ik het weer goed.

Ik plaats een plaatje van een leuke jonge vrouw boven mijn stuk, met een luchtige quote om te suggereren dat ik het bedoel als zelfspot. Ik gebruik ook weleens een mannetje, maar minder vaak. En zelden een vrouw van mijn eigen leeftijd. Elke kunsthandelaar wéét dat schilderijen met jonge vrouwen het snelst over de toonbank gaan.

Jajaja, daar denk ik over na.

Communiceren is manipuleren

Sommige mensen zijn er zo goed in dat ik alleen maar vol bewondering kan stikken in mijn jaloezie.

Zo zijn er mensen die zúlke goede toespraken houden dat je je mening over een onderwerp voor altijd bijstelt. Neem de Amerikaanse filosoof en anti-racisme-activist Tim Wise.

Tim Wise is een meester in het reframen van racisme
De originele video is helaas verwijderd. Klik op het plaatje voor een link naar een vergelijkbare speech. Begin op 6 minuten. (1.14 uur)

Je dacht dat je geen racist was?

Think again. Luister naar de toespraak.

De opening is meteen al verbazingwekkend en ontwapenend. Wise overdondert je met benauwende statistieken. En met retorische herhalingen.

Maar hij is ook een subtiel acteur – luister hoe hij hier het woord ‘help’ uitspreekt:

Hij heeft een geweldig gevoel voor timing. Voor druk opvoeren.

En hij bouwt zijn betoog overtuigend op. Hij stapelt feit op feit:

Je voelt het: over deze speech heeft hij jaren nagedacht. Hij heeft een hele bibliotheek over racisme van kaft tot kaft gelezen. Dit onderwerp heeft zijn hart en zijn ziel.

Het resultaat:

Die ene toespraak veranderde mijn zelfbeeld

Ik dacht altijd dat racisme niks met mij te maken had. Ik had het fout.

Ik zal nooit meer grappen maken over Zwarte Piet.

Wat Wise hier doet is bijzonder. Hij zorgt voor een paradigma-verandering (in elk geval bij mij).

Een paradigma, in de populaire zin, is een referentiekader. Een mindset.

Dit filmpje is een komische metafoor voor een paradigma-verandering (1 min):

Een andere term voor het veranderen van een referentiekader is reframen. Of omdenken.

Toevallig loop ik er al weken over te piekeren. Ik heb er al eens over geschreven, maar zonder heldere conclusie:

Wat is de beste manier om overtuigingen van anderen te veranderen?

En dan niet zomaar overtuigingen.

Niet dat je beter Volvo kunt rijden dan Porsche, al kan dat ook een hele uitdaging zijn.

Maar overtuigingen waarvan we niet eens willen weten dat we ze hebben.

Zoals racisme.

Humor helpt

Humor is het resultaat van verrassing. Humor is wat er gebeurt als je omdenkt. Als een idee opeens in zijn tegendeel verkeert (zie het filmpje over het Amerikaanse fregat). Ook Tim Wise gebruikt humor als techniek.

Maar humor alléén is niet genoeg.

Kijk maar naar dit Sire-filmpje uit 2013, bedoeld om het taboe op psychisch ziek zijn te verminderen (40 sec.):

De omkering – niet wij zijn fout, maar jullie – overtuigt alleen mensen die het taboe al hebben doorbroken.

Het filmpje preekt voor eigen parochie.

In feite is het een jij-bak (een drogreden waarbij je kritiek ontwijkt door de spreker schijnheiligheid te verwijten.)

Het zet wel ons referentiekader op zijn kop, maar het geeft ons geen nieuwe inhoudelijke redenen om ons oordeel bij te stellen.

Behalve dan het visuele argument van een frisse jongeman, met wie we best een kop koffie durven drinken (of is het een acteur?)

Misschien zijn commercials daar überhaupt te kort voor.

Mogelijk heb je meer dan 40 seconden nodig om een bestaande overtuiging die je niet in de weg zit, te veranderen.

Het voordeel van een commercial is wel dat je hem krijgt opgedrongen

Ik bedoel: je hoeft hem niet te kiezen, hij komt vanzelf je huiskamer binnenrollen.

Want zeg nou zelf, wie neemt er een uur de tijd om naar een toespraak te luisteren over een onderwerp waarvan ze denkt dat het haar toch niet aangaat?

Hm?

Nou, waarom deed ik dat eigenlijk?

Uit vriendschap

Een bevriende, zwarte Amerikaan zette hem op Facebook.

Ik mag hem graag. We delen opvattingen over andere onderwerpen.

En omdat hij zich deze week opwond over het racisme van de Amerikaanse politie besloot ik een paar van zijn video’s te bekijken.

Ik besloot, uit sympathie, om me wat meer in zijn leefwereld te verdiepen.

Als vriendendienst, zeg maar.

Meer niet.

En Wise raakte een snaar.

Wij mensen

Omdat iemand twee maanden geleden in New York vriendelijk tegen mij lachte, omdat we enkele zinnen en wat blikken wisselden, gevolgd door een paar aardige opmerkingen in emails over en weer, en de lukrake bestudering van elkaars Facebook posts, op de landerige momenten dat we geen zin hadden in de afwas of de krant – vanwege die korte positieve contacten tussen een witte Nederlandse en een zwarte Amerikaan kwam ik uiteindelijk- via Tim Wise – tot de ontdekking dat ik wel degelijk racistisch denk.

Zó werkt destigmatisering in de praktijk.

Mens voor mens.

Positief contact voor positief contact.

En dus toevallig.

Hoe kunnen we dat versnellen?

Daar pieker ik nou al de hele zomer over.

 

PS. Klik hier voor een poster met 16 drogredenen.

|

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

Zie alle posts

64 comments

  • Wow, Kitty. Welkom terug!

    Met een onderwerp dat me direct raakt, omdat ik er zelf ook mee worstel: dat ik zogenaamd niet racistisch ben.

    Vroeger was het zo simpel, toen ik puber was: ik luisterde naar 2Pac, dus ik kon onmogelijk racistisch zijn. Toch?

    Later word je je bewust van kanten van jezelf die je niet had vermoed, die je niet leuk vindt. Waar je je tegen verzet, zo bewust mogelijk. Je realiseert je hoe complex jij en de wereld in elkaar steekt.

    Ik veroordeel mezelf (en anderen) ook liever niet. Zo lang ik me blijf verzetten, omdat ik wéét dat het nu eenmaal in me zit.

    Toespraak van Wise nog niet bekeken, overigens; maar zodra ik daar de tijd voor vind…

    Antwoorden

    • Nou, wat mij betreft verdwijnen vooroordelen snel zodra je je ervan bewust bent. Ik heb ook geen hekel aan niet-Nederlanders, maar ik was me niet erg bewust van een aantal van de fenomenen die Wise noemt. Dat blanken al 200 jaar beweren dat er geen discriminatie bestaat in de VS, dat is wel kras. Dat ik geen geduld had voor het gezeur over Zwarte Piet is ook een gebrek aan empathie, besef ik nu. En hoe de discriminatie in het systeem zit ingebakken is inderdaad beschamend. Heb ik zwarte vrienden? nauwelijks. Dat komt omdat ze nauwelijks voorkomen in de kringetjes waar ik me in beweeg. En dat komt weer door sociale en economische verschillen. Niet alleen culturele. Denk ik.

      Antwoorden

      • Ik heb het ook niet zozeer over vooroordelen. Daarmee kun je relatief snel afrekenen, inderdaad.

        Maar dat je anders reageert en denkt bij bepaalde groepen, ongewild. Omdat het ingebakken zit. Het uit zich bij mij vaak in omgekeerde discriminatie: dan hoop ik dat een zwarte voetballer het goed doet, omdat ik dan hoop dat mensen die ‘echt’ racistisch zijn van gedachten veranderen. Dat soort idiote dingen. Is ook gewoon discriminatie.

        In mijn sociale kringen kom ik ook weinig tot niet in aanraking met niet-Nederlanders. Ik ben ze gaan opzoeken als vrijwilliger bij VluchtelingenWerk: heb verschillende Irakezen en Somaliërs begeleid op hun eerste stappen in ‘onze’ samenleving. Ik heb met ze gepraat en gediscussieerd over dingen als Zwarte Piet, en het homohuwelijk. We kwamen er niet altijd uit, maar je komt altijd nader tot elkaar.

        Antwoorden

  • Ha, ik gebruik altijd korte zinnen, dus ik manipuleer ook, naast dat het al schrijven is. Korte zinnen komen meer binnen vind ik. Niet gek voor een meisje dat vroeger vaak té lief was (en nog steeds op blogspot zit, oeps).

    Antwoorden

    • Communiceren is altijd manipuleren ;-)

      Korte zinnen komen makkelijker binnen. Ja. Gebruik af en toe een lange, anders wordt het kleutertaal. That’s all there is to is ;-)

      Blogspot, jajaja, ik zeg niks. En ook nog steeds geen gravatar? Foei.

      Antwoorden

      • Zelfs geen gravatar…….
        En die korte zinnen rollen eigenlijk zo vanuit mijn hoofd de computer in. Gelukkig schrijf ik ook gastblogs, die dan wel op echte websites staan, I love it. Schrijven is manipuleren, maar ook iets moois willen geven aan de wereld.

        Antwoorden

  • RT @RizaReads: Ook zin eens lekker gemanipuleerd en genudged te worden? Neem belangrijk kijkje achter de paradigm shift @KittyKilian http:/…

    Antwoorden

  • Hè, lekker, weer een blog van je Kitty. Heb je/ze gemist!

    Voor mij had het boek The Hidden Brain een inzichtelijk en prettig ontluisterend effect. Door dit boek ben ook ik anders tegen het fenomeen Zwarte Piet aan gaan kijken en inderdaad, Riet: zeg dat maar eens hardop zonder dat ‘iedereen’ over je heen valt.

    Verder sluit het ook mooi aan bij het artikel over ego depletion waar je inmiddels een paar keer over getwitterd hebt (op site youarenotsosmart en dan ego-depletion). Waarvoor dank; sterk artikel, goeie samenvatting van e.e.a.!

    (Helaas heb ik alle verwijzingen naar de betreffende url’s moeten verwijderen, omdat in reacties niet meerdere url’s mogen staan, dus vandaar dat ik het in woorden omschrijf voor de geïnteresseerden.)

    Waarschijnlijk hebben jullie ook al het nodige in dit kader gelezen, maar ‘The Hidden Brain‘ laat wel heel overtuigend zien waarom we zo vaak iets anders voelen of doen, dan we zeggen. Zelfs al ben je je bewust van je vooroordelen, dan is dat absoluut geen garantie voor anders denken en doen in de dagelijkse realiteit van de (lokale) dominante cultuur op de plek waar je woont en de sociale druk die dat met zich meebrengt.

    Onderstaand een deel uit m’n blog over THB – op m’n site na de / ‘verborgen-kracht-hidden-brain’ zetten (en aan het slot van deze reactie nog iets over ‘nudging’, schrijf ik er nu even bij voor wie geen zin heeft alles te lezen en wil doorscrollen – dan weet je wat hierna komt ;-) ):

    Het bewustzijn overweegt zorgvuldig, heeft een voorkeur voor rationele argumenten en onderdrukt impulsen die niet gewaardeerd worden. Dat vergt veel tijd en nog meer energie. Het onbewuste werkt snel, generaliseert en is energie efficiënt. Als het min of meer klopt, op basis van eerdere ervaringen, dan is het goed genoeg. Geen oog voor uitzonderingen.

    De pest is dat die heuristische werking van ons brein de plank in onze complexe samenleving nogal eens misslaat. Dat begint van kleins af aan. De kans dat je hier opgroeit in een gezin met witte papa en mama is aanzienlijk. Je ziet en hoort vooral witte mannen die directeur, schoolhoofd, chirurg, minister en staatshoofd worden. De enkele vrouw die dat doet, wordt 1 van de jongens (met andere woorden: ze heeft meer mannelijke dan vrouwelijke eigenschappen).

    Kortom, dat soort dingen kun je beter aan witte mannen overlaten. Zo generaliserend simpel is het voor je heuristische onderbewuste.

    Zonder dat het hardop uitgesproken hoeft te worden, is de onbewuste conclusie over wat ‘normaal’ is, snel getrokken. Al benadrukken ouders dat discriminatie slecht is en worden kinderen berispt als ze negatief praten over een ‘afwijkend’ kind in hun klas, dan wil dat nog niet zeggen dat ieders onderbewustzijn het daarmee eens is.

    Shankar Vedantam betoogt dat door het ontkennen van ‘the hidden brain’, veel onderwerpen niet écht besproken kunnen worden. Want iedereen met gezond verstand snapt toch dat je vrouwen niet anders mag behandelen dan mannen. Dat we allemaal mensen zijn en afkomst, uiterlijk, voorkeur, handicap, ziekte of wat dan ook, niets zou moeten uitmaken. Dat rationele verstand is echter een uiterst beperkt onderdeel van ons brein.

    Het negeren van ‘the hidden brain’ en stoïcijns blijven focussen op ‘gezond verstand’, zal ons (onderlinge) begrip niet vergroten. Zo blijven we blind voor hoe onze onbewuste voorkeuren ons sturen. Dat het meer regel dan uitzondering is dat onbewuste en bewuste verlangens conflicteren. Onderschatten we de invloed van de groep, de omgeving en (onverwachte) omstandigheden. Overschatten we de onafhankelijkheid van het individu.

    Tot slot dus nog iets over (onbewuste) beïnvloeding. Sinds de verschijning van het boek Nudge (Google op ‘boek Nudge samenvatting pdf’ voor meer info) is daar nogal veel over te doen en neuromarketing is inmiddels ook niet meer weg te denken uit het wapenarsenaal van de Coca-Cola’s en Unilevers van deze wereld.

    Maar het kan een manier zijn om mensen grootschaliger en sneller te beïnvloeden tot bepaalde keuzes die ‘wij’ gezonder en meer maatschappelijk verantwoord vinden. Wat onmiddellijk een ethische discussie met zich meebrengt, waar een debatreeks n.a.v. het rapport ‘De Verleiding Weerstaan – Grenzen aan beïnvloeding van gedrag door de overheid’ van de RMO, eerder dit jaar in De Balie over gaat. Alle 3 de afleveringen zijn aanraders en staan op Vimeo, deel 1 heeft dit na de /: 96740736 – voor als je wilt kijken.

    En ja, laten we wel wezen (je begint je blog er ook mee), we zijn elkaar continu aan het beïnvloeden of manipuleren, zo je wilt – dat is een essentieel onderdeel van een sociale samenleving waarbinnen onderlinge afhankelijkheid onvermijdelijk is, wil je gezond overleven. De vraag is hoe je die invloed aanwendt en het antwoord daarop en de invulling ervan verschilt per tijdsgewricht, (geografische) locatie en cultuur.

    Antwoorden

    • Ja, over de ethische kant van beïnvloeding maak ik me hier niet druk. Dat kan gewoon alle kanten op gaan, afhankelijk van degene die aan het woord is. Dat mag iedereen zelf uitzoeken.

      He feit dat de wereld gewoon te complex is voor ons staat als een paal boven water, en dat we daarom snelle snap-judgements maken op basis van allerlei patronen die allang in ons hoofd zijn opgeslagen lijkt me de kern. En omdat we ons niet de hele dag alles bewust kunnen lopen afvragen, hebben we ook zoveel vooroordelen. Over alles. Ik neem niemand echt iets kwalijk, mezelf ook niet.

      Niettemin. Zodra we weten dat het niet klopt, moeten we van het verkeerde pad af.

      Antwoorden

  • Wat is de beste manier om overtuigingen van anderen te veranderen? Door die van jezelf te veranderen, daarover te vertellen en niet bang te zijn voor de reacties.
    Zoals jij nu doet: mooi voorbeeld geef je, over Zwarte Piet. Ik durfde het zelf niet, bang om iedereen over me heen te krijgen die vindt dat het ‘maar’ een kinderfeestje is – dit is dus de eerste keer dat ik dit deel en dan ook nog online… pffiew…

    Antwoorden

  • Hahaha, toevallig gisteravond met vrienden erover gehad dat als je geen porsche kunt (wilt) kopen dan maar een volvo…. zoals ik;)
    Mooi artikel en ingeschreven voor je minicursus!

    Antwoorden

  • Hoe kunnen we het destigmatiseren versnellen? Hoe kun je daar de hele zomer over piekeren terwijl je zélf het antwoord al aan ons geeft: door méér vriendschappen aan te gaan. Met Jan, alleman en onbekende Amerikanen die ook geen zin hebben in de afwas.
    Want van de afwas doen leer je niks. Van je interesseren in het gezichtspunt van een vriend wel. Vooral als dat gezichtspunt je onbekend en beter nog: stiekem een beetje onbemind is, maar het toch je vriend is.

    Je overtuigingen onderzoeken kun je volgens mij alleen maar in de setting van voldoende vertrouwd contact met een ander. Zonder die ander zie je je overtuigingen volgens mij niet.
    En ik weet niet of de focus hóeft te liggen op ze moeten veranderen want daarmee begint m.i. een (defensieve) discussie over de (on)juistheid i.p.v. een oprecht zelfonderzoek hoe we er nou eigenlijk over denken en de moeite die we daar soms zélf al mee hebben.

    Zoals jij vanuit betrokkenheid nieuwsgierig werd naar wat racisme betekent door de ogen van je Amerikaanse vriend, dan gaat de rest volgens mij “vanzelf” en dat is ook het mooiste.
    Ons ego wil misschien angstvallig voorkomen dat we ontdekken dat we net als iedereen óók gewoon dubieuze ingebakken overtuigingen hebben en we geen geboren Gandhi zijn.
    Maar als we vriendschappen en het bijbehorende voortschrijdend inzicht meer zouden zien als verrijking i.p.v. falen of onderwerping dan houden we misschien nog eens tijd over voor de afwas ;)

    Dank je voor je blog Kitty met een inhoud naar mijn hart en prachtig beschreven.
    Ik kwam niet meer bij van die US vessel:
    “This is a lighthouse mate, it’s your call.
    Think he’s gone. Fair enough.”

    Antwoorden

    • Dank voor je uitvoerige commentaar, Ries!

      Eerlijk gezegd ben ik daar ook een beetje bang voor, dat dat gewoon de enige manier is die werkt. Maar ik zou me kunnen indenken dat een hele goeie film ook een destigmatiserende werking kan hebben. Weet niet of ooit is onderzocht wat de invloed was van One Flew Over The Cuckoo’s Nest?

      Antwoorden

      • PS. ‘ik weet niet of de focus hóeft te liggen op ze moeten veranderen want daarmee begint m.i. een (defensieve) discussie over de (on)juistheid’ – dat is erg insightful (hoe heet dat in het Nederlands? ;-) – en dat bedoel ik ook als ik het heb over die reclames die terugslaan naar de kijker met een jij-bak.

        Aan de ene kant is dat een teken van emancipatie van de ‘doelgroep’. Maar aan de andere kant leidt het niet tot meer begrip aan de kant van de niet-weters.

        En aan de derde kant ;-) geloof ik dat afdwingen niet helpt. Wat wel helpt: mensen versteld doen staan.

        Ja, ik denk hier nou al maanden over en ik kom er niet uit. Ik denk dat er gewoon geen antwoord is. Sommige dingen kun je niet forceren.

        Antwoorden

        • Wat een prachtig gesprek wakker je aan Kitty! Ik zit er al steeds over na te denken, ook over je eerste reactie.

          Zo toevallig ook dat je derde kant ;) precies in dezelfde lijn zit van wat ik nog even wilde komen toevoegen en ik toen je tweede interessante reactie zag!

          Volgens mij is inderdaad de conclusie dat het een paradox lijkt te zijn. Dat empathie, je mening openstellen voor een andere, die onder de loep leggen etc. dus inderdaad niet te manipuleren ís! Daar zijn de juiste omstandigheden voor nodig.

          Het is in elk geval géén quick-fix. Het is niet zo maakbaar als we denken. Het is slowfood, niet te faken met nep, met commercials, met gladde of lompe jij-bak.

          Het gaat denk ik toch om de wens om écht contact te maken met iemand om wie je genoeg geeft dat het de wirwar aan menselijk ego en focus op (on)recht en (on)juistheid kan verdragen. En dat pas daarna ruimte komt voor zoiets als: ja, racisme dóet pijn en nee, ik zie ook pas net dat ik er nog niet vrij van ben. Maar iets hoeft niet je schuld te zijn om er toch iets aan te willen doen. Talk to me bro.

          PS> ik denk echt dat de neiging om te denken in termen van schuld en dus ook verwijt, maakt dat we i.p.v. dichterbij juist steeds verder weg raken van elkaar en de zin om elkaar te willen begrijpen. Er zijn zeker rotte appels, maar veel van ons zijn gewoon gebutst en gedeukt en weten ook niet precies waarom ze doen wat ze doen.
          Daarom zijn dit soort blogs zo’n supermooie eye-opener!

          Antwoorden

          • Talk to me bro ;-)
            Haha!
            Man, jij moet de journalistiek in.

            Nee, ja, nee, ja, eens, en een klein beetje oneens met dit: het gaat niet om schuld of dat we dingen niet willen weten persé. Zoals Sonja ook al schreef: het zijn veelal onbewuste overtuigingen. Of ik bedoel: je weet niet precies waar ze vandaan komen en of ze kloppen, ze zitten gewoon als waar in je hoofd.

            Ik bedoel dit: bij psychische aandoeningen kan het een kwestie van leven of dood zijn of iemand op tijd de juiste dingen hoort. Als je een heel recoveryproces (want daarom denk ik er over) in je eentje moet doorlopen duurt dat vaak jaren. Dat kan te lang zijn. En er is al veel kennis, kan die niet sneller worden aangeleverd? Daar denk ik over.. Hoe krijgen we die op tijd op de juiste plek..

            Antwoorden

            • Haha cutie pie :)

              M.b.t. het eerste, als ik je goed begrijp dan zie ik nog steeds een overeenkomst: juist omdát het veelal onbewuste overtuigingen zijn, is het makkelijker die te onderzoeken als we m.i. niet zo snel schieten in dat het slecht is of dat we onrechtvaardig zijn bla. Want dat verpest de moed om juist te kijken naar die overtuigingen die in de taboesfeer liggen. Zonder bespreekbaarheid (lees: veiligheid) gebeurt er m.i. in elk geval niets.

              Jeetje Kitt, dat raakt me wel nu je vertelt over waarom je er over nadenkt. Ik heb nog geen tijd gehad andere reacties te lezen, wellicht kwam het daar al aan bod.

              Ik ben bang dat het dan inderdaad hetzelfde is: het is helaas niet af te dwingen. Er zijn zoveel factoren van invloed waarom iets wel of juist (nog) niet aanslaat.
              Dit thema boeit me wel erg. Het is wonderlijk hoe je interventies herinnert van pak ‘m beet 7 jaar geleden die nul komma nul effect hadden en nu ineens, als slag bij heldere hemel het totale eureka is! Bijna als the missing link. Maar dat valt dan meestal een paar dagen later wel weer mee ;)
              Maar ik wil zeggen: 7 jaar geleden en nu is ook al niet meer dezelfde, toch weer ik niet of het sneller kon. Zou je dan forceren? Misschien is dat wel goed, voor sommigen? Maar misschien (zie Landmark) ook wel niet.

              Als je dit proces in het realistische kader ziet van leven en dood, dan snap ik dat je alles wil doen om die factoren te ontfutselen en beïnvloeden om het proces te versnellen. Het zal de Nobelprijs voor de Wetenschap opleveren, zo van belang zal dat zijn.

              Ook is het filosofisch. In de trein door UK zag ik een meisje op een scooter met een grote L er op geplakt. Ze viel bijna om doordat ze onhandig hard remde voor de spoorbomen. Ik dacht: hoe kan het zo zijn dat dit meisje dit moet leren anno nu met zoveel mogelijkheden? Waarom kan dat niet makkelijker? Al miljoenen meiden en jongens vóór haar hebben die vaardigheid al eigengemaakt. Elk mens moet het voor zichzelf weer opnieuw, wat een martelgang, wat een armoe.

              Maar het had ook even iets moois, bitterzoet. Het was wel háár keuze en háár overwinning. Ze kan er straks haar zelfvertrouwen aan ophangen, het was geen 9 voor wiskunde die je kreeg door te spieken.

              Maar misschien is dit alleen maar cognitieve dissonantie. Dat een mens en zijn proces zó individueel en uniek is, is allemaal leuk en hip enzo als we weer praatjes hebben voor tien. Maar op het moment dat de tijd dringt, dan wil je gewoon nondejus een protocol en een resetknop en als-je-blieft laat het weer goed gaan…

              Maar laat je niet ontmoedigen! Er is altijd ruimte voor verbetering en insights ;) De wetenschap is er nog lang niet en wij zelf ook niet. Dus we piekeren de winter ook genoeg nog stug door Kitt, we geven niet op!

              Antwoorden

              • Nee hoor, niks Nobelprijs, het is gewoon een heel oud communicatieprobleem.

                Ik heb er nou genoeg over nagedacht, er moet een tekst uit over deze materie en ik ga hem nu schrijven. (Vierde poging ofzo). Ik stuur je wel een privé-linkje als ie af is. Mag je schieten.

                Dank voor je opbouwende commentaar!

                Het probleem ligt nog wat ingewikkelder dan ik hier schets, ik laat het je zien en dan snap je het..

                Antwoorden

                • Als je een oud communicatieprobleem oplost dan gaat het sowieso de geschiedenisboeken in ;)

                  Ik zie uit naar je link. Benieuwd wat je bedoelt. Succes met uitwerken.

                  Jij ook bedankt, ik vond het ontzettend inspirerende materie.

                  Antwoorden

      • Daar heb je gelijk in (dat laatste dan), maar ik geloof wel in een toekomst waarin WE meer gaan samenleven in kleinere community’s.
        Ik voel een blog aankomen, dankjewel voor de inspiratie :)

        Antwoorden

  • Ik merk dat ik je gemist heb. Volgens mij moet je een groot deel van je vakantie gebruikt hebben om dit nieuwe, uitvoerige blog te schrijven en te bedenken.
    En ik heb er ook een hele tijd voor nodig om dit alles onder mijn pet te krijgen. Ik hoop dat daar ruimte genoeg is. Nog niet in me zelf ontdekt rascisme en florerende drogredenen. Toe maar. Je begint je nieuwe blogseizoen heftig Kitty.

    Antwoorden

Lees meer

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html