Hoe moet je bloggen als je geen blogger bent? (Dawn Barclay)

Ze heet Dawn. Barclay.
Ze is een coach uit Edinburgh, en ze is moeilijk te verstaan.

Schotten.

Gisteren skypete ik met haar, en om de paar zinnen moest ik haar vragen iets te herhalen.

Meestal lees ik haar. Haar blog op Living Moxie.

Ik lees haar vol bewondering. Ze is geestig, en open. Zelf ziet ze dat anders.

‘I am no blogger’

klaagt ze. ‘Ik ben een coach. Dát is mijn werk.’

Schrijven? ‘Gawd, it takes forever! You would not believe the hours I spend’.

We kennen elkaar toevallig. Zoals dat gaat online. We zitten allebei in die grote club mensen die dezelfde Amerikaanse online cursussen heeft gedaan bij hetzelfde clubje A-listers (topbloggers). En ook die club is weer moeilijk te definiëren, maar het komt er op neer dat elk subcircuitje langs Copyblogger loopt.

Looking back, I wonder why I spent all that time and money to learn blogging

zei Dawn. ‘I got caught up. But it is not my main interest. I coach. It’s what I do best. I help people start businesses. Overcome fear. You would not believe how scared everyone is when they start out.’

‘I know’, zei ik. ‘But you write so well. How do you mean you’re no blogger?’

Dawn: ‘It is not how I define myself. I am no pro. I don’t even want to be.’

I do NOT want to be the next Brian Clark

(Brian Clark is de oprichter van Copyblogger).

We begonnen allebei te lachen. Dat was een bevrijdend idee: niet te hoeven worden zoals een van je voorbeelden.

We maakten meteen een lijst van alle mensen die we nog meer niet wilden zijn.

En van alle dingen die we nog meer niet wilden worden.

Niet rijk. Niet beroemd. Wij willen gewoon doen wat we leuk vinden.

Voor Dawn: coachen. (En mensen over hete kolen laten lopen, dat doet ze ook.)

I don’t even make money from my blog

mopperde Dawn.

‘So where do your clients come from?’ vroeg ik.

‘Well, they may meet me online…’ zei Dawn. En ze begon te lachen. ‘Actually all of them meet me online. OK, I do make money from my blog. It’s just:  it’s so much fucking WORK.’

Niet het bloggen alleen, bedoelde ze. Maar aandacht krijgen online. Commentaar krijgen. Tweets. Shares. Likes. Plusjes. Pins.

Pssst. Niet verder vertellen. Dat is hoe wij elkaar echt kennen

We waren allebei uitgenodigd voor een Amerikaanse secret blogging ring. Een club van bloggers die elkaar promoot. Door commentaar bij elkaars posts te schrijven, elkaar te retweeten enzovoorts.

Het is een van de manieren om sneller te groeien als blog, en social proof te verzamelen. Alle Amerikaanse A-listers doen het, of hebben het gedaan. Online vrienden helpen elkaar überhaupt, zonder afspraken, of met, al naar gelang het uitkomt.

De club waar wij deel van uitmaakten bestond vooral uit Amerikanen met blogs over online marketing.

Er zitten hele goede schrijvers bij.

Maar de onderwerpen.

Positief. Optimistisch. Correct. Drieëntwintig keer opgewarmde marketing-ideeën van Seth Godin.

‘If I need to comment on one more marketing story I am going to puke’, zei Dawn.

‘Me too’, zei ik. ‘You know what? Let’s start a new secret commenting group.

A group consisting of Women Who Blog And Say Fuck

‘Right’, zei Dawn, en maakte ter plekke een Facebook groep aan.

(Je kunt hem niet zien, want hij is geheim).

‘Can we really call it that?’ deed ik nog even braaf.

‘Of course we can’, zei Dawn. ‘People who take offense  are not the people we want in the group anyhow. Fuck them.‘

‘No men?’ vroeg ik. En opperde: ‘Women are better at sharing online. Let’s go for it.’

No marketing stories, zei ik

‘No’, zei Dawn. ‘And one more thing. They need to have found their own voice. We don’t want any more blandness. Our bloggers can make mistakes and write bad grammar. But they have to have something to say. Something recognizably theirs.’

‘Amen’, zei ik.