‘Je moet er wél over schrijven’, zegt H. ‘Stel je voor dat iemand je op Schiphol ziet lopen. Dat zou nog veel erger zijn.’
‘Natúúrlijk hoef je er niet over te schrijven’, zegt B. ‘Je bent niemand verantwoording schuldig.’
‘Ik ga vliegen. Naar Amerika’, zeg ik tegen S.
‘Leuk, toch?’ zegt S.
‘Ja, maar ik roep al jaren op mijn blog dat ik nooit meer ga vliegen.’
‘Aha’, zegt S., ‘je hebt jezelf klemgezet.’
We hebben allemaal zo onze dilemma’s, Kilian, moeten we die van jou ook nog horen?
Nee. Sla dit blog gerust over.
Maar het kwam zo. Mijn Amerikaanse vriendin C. besloot om in juni tóch niet met haar man naar Nederland te vliegen. Hij moest maar alleen. Want hallo, ze hadden al zo véél gereisd het afgelopen jaar. Naar Italië, naar Florida, naar de kleinkinderen, naar Griekenland. Ze wou weleens een weekje rust.
Klimaatcrisis?
Amerikanen, hè.
Nou is C. een bijzondere vriendin
Zij en haar man woonden een paar jaar in Utrecht, en zij was het eerste zwanger.
We zagen elkaar sindsdien bijna elk jaar. Om het jaar vloog ik naar Ohio. Ik leerde veel van hun tafelmanieren:
‘Honey, could you please hand me the butter? Thank you.’
en van hoe zij hun kinderen opvoedden.
C., tegen een zesjarige: ‘Bel je vriend op, en zég hem dat je verdrietig bent omdat hij niet met je wil spelen.’
Ik wist aan wie haar man een hekel had, op zijn werk. Zij wist hoe mijn tieners met hun zakgeld omgingen.
Zij kwam naar mijn verjaardagslunch, ik ging mee naar haar boekenclub. Ik keek mijn ogen uit in haar supermarkt (Kroger) en zag haar onafhankelijke boekhandel verdwijnen.
Tot ik eindelijk besloot dat het niet langer kon, zo, met dat vliegen
Maar gelukkig hadden zij geen gewetenswroeging, want ja, Amerikanen, hè.
Dus tot corona ontmoetten we ze gewoon in Europa. En dit jaar besloot zij dus om niet te komen.
‘Verdorie’, app ik haar, ‘straks vergeten we elkaar
En M. wil ook al niet met me wandelen in Noorwegen.’
‘O, maar ík wil wel naar Noorwegen’, typt ze.
‘Echt? We kunnen met de trein, en dan nemen we in Oslo de Bergensbanen. Wanneer zullen we gaan? In 2023, als jullie 3 maanden in Parijs zitten?’
‘O nee. Daar wil ik geen moment van missen. Let’s shoot for 2024.’
Let’s shoot for 2024?
‘Ik heb haar al vijf jaar niet gezien’, zeg ik tegen meneer Blogacademie. ‘En ze vliegt wél naar Italië. En naar Griekenland.’
Meneer Blogacademie denkt even na. ‘Wat is hier nou eigenlijk het probleem?’, vraagt hij. ‘Wie wil er nou niet vliegen? En waarom moet C. naar jouw pijpen dansen?’
‘Eh -‘ zeg ik. ‘Eh. Ja. Maar het klimaat.’
‘Je moet ook léven’, zegt hij.
Ik stuur een berichtje aan C.: ‘En als ik in mei nou eens naar jouw nieuwe keuken kwam kijken?’
De grijze puntjes op het schermpje dansen op en neer.
‘Kitty!’
‘Yes!’
‘Wow!’
‘Wow!’
‘Wow!’
‘Zie je?’ zegt meneer Blogacademie
Ik zie het.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Ai, confronterend. Ik vlieg ook niet meer. Maar heb vrienden in Zuid-Afrika. Stiekem hoop ik dat die eens deze kant op komen. Of zie ik ze anders nooit meer? Het hek is al een beetje van de dam als ik jouw blog lees.
Schitterende alinea trouwens:
‘Je moet er wél over schrijven’, zegt H. ‘Stel je voor dat iemand je op Schiphol ziet lopen.
Haha, ja, dat zei ze echt. Goddank ben ik geen BN-er. Maar het probleem is eigenlijk dit: voor pakweg 1950 KON je helemaal geen vriendschappen onderhouden over lange afstand. Alleen per brief. Nu kan het, en tien jaar geleden dachten we nergens bij na en vlogen we lekker op en neer. Nu weten we hoe egoïstisch dat is, en nu willen we dat niet meer. Maar ja, in andere culturen en subculturen denken ze daar heel anders over. Ach, zelfs binnen één familie hebben mensen verschillende ideeën over vliegen. En omdat het wel gewoon KAN, blijft er sociale druk.
Dus jij vindt je principes belangrijker dan onze vriendschap/bruiloft/familieband?
Nu ik eenmaal heb besloten om te gaan heb ik er natuurlijk best zin in, en ik ga na het bezoek nog een week per trein van Chicago naar San Francisco – met die trein met het glazen dak, de Zephyr. Want waarschijnlijk is dit dan toch echt de allerlaatste keer.
Ik hoor ook wel van mensen die meereizen met vrachtschepen. Dat mag nu even niet naar de VS, anders had ik dat misschien gedaan. Maar ja, ook daar kun je weer een heleboel ethische bezwaren bij verzinnen.
Mensen doen niet altijd wat ze zeggen en zeggen niet altijd wat ze doen.
Belofte maakt schuld? M’n hoela, dat is een martketingtruc van de kerk.
Hahahahahaha!
Ik zou een antwoord van iemand die Meneer Blogacademie heet, niet heel serieus nemen.
Ik weet dat die naam niet erg serieus klinkt, maar ik kan geen betere bedenken. M. vind ik te saai. En ik kan je verzekeren dat hij in het echt verre van een sprookjesfiguur is ;-)
Als ik je antwoorden in de comments lees, hoe je jezelf op je kop blijft geven, dan is het of je hoopt dat iemand schrijft:
Tjonge Kitty, wat stom dat je nu toch gaat vliegen.
Maar ja. Zo denk ik er niet over.
Ja, eigenlijk wil ik op mijn flikker hebben. Misschien zoek ik een vader? ;-)
Ja, inderdaad, je moet wel leven. Die meneer Blogacademie snapt het. Geniet ervan! Regels zijn ervoor om overtreden te worden (als je daar een goede reden voor hebt).
Dank voor je toestemming ;-)
Van mij heb je geen toestemming nodig! Je hoeft alleen jezelf maar toestemming te geven. Misschien jezelf een briefje schrijven dat een keertje vliegen echt wel mag? Als iedereen zo weinig vloog als jij, dan zou de wereld er al heel wat beter uitzien.
Tel de keren dat je bewust niet hebt gevlogen. Kwestie van aandacht. Ik eet al 40 jaar geen vlees. Een grote speler op de vervuilingsmarkt. Behalve 2 x per maand een bio iets van mijn favo biologische vleesboer. Dat is pure winst.
En geniet van je reis.
Geen vlees helpt enorm!
Yup. Nog even los van al het dierenleed.
Ik geloof ook niet in compensatie maar wel in beïnvloeding. En dat doe je met je blog over het waarderen van vriendschap boven principes. Je schrijft zo eerlijk over je voornemen om nooit meer vliegen, dat ik je het gun om met een gerust hart te vertrekken. Veel plezier.
Je bent te aardig. Mijn vader zou hebben gezegd: ‘Praatjes vullen geen gaatjes.’ ;-)
De eerste keer fietste ik de USA in. Dat zouden meer mensen moeten doen. ;-)
Jij? De eerste keer? Ha!
Ik heb ooit gefietst in NY. De achterafstraatjes zijn rustig. Fantastisch was dat.
Fietste over de Sault Ste. Int’l bridge naar Cedarville (en meteen maar weer terug naar het mooiere Canada).
Een heel klein stukje VS, dus. Inderdaad, Canada zou ook mijn voorkeur hebben.
Ho ‘s ff. Betekent dit, dat ik nu twee keer per jaar binnen Europa mag vliegen? Of moet ik nu twee jaar overslaan om jou te compenseren?
Koen. Goede grap, en ik weet waar je op doelt. Finland en mijn opgetrokken wenkbrauwen. Je hebt alweer gelijk. Dus mijn conclusie is dat de verleidingen onbereikbaar moeten worden gemaakt. Ik hou me niet aan mijn eigen normen. Bijna niemand houdt zich aan zijn goede voornemens. Dus het moet ons onmogelijk worden gemaakt. Overheden moeten drastische maatregelen nemen. Net als bij corona: een soberder leven. Naja, keep dreaming.
Vroeguh … was mijn vader dagen onderweg. Van Nederlands Indië terug naar Holland. Alleen. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Toen dacht je er niet over na om “even” naar Bali te gaan. Of Ohio. Nu doen we het omdat het kan.
Maar als je het doet, doe het dan om een goede reden. En niet omdat je “er even een weekendje uit moet”.
En zo te lezen heb je die.
Veel plezier!
We konden een brief schrijven naar onze oom in Amerika of in Indonesië. En hopen op antwoord.
We zijn allemaal ingesteld op gemak en genot. We doen wat kan. En we doen wat anderen doen – dat vooral. De sociale druk om dingen wel of niet te doen is groot.
Dat was het fijne aan corona. Rust. Tevreden zijn met weinig.
Oh yes. Héél soms hebben mannen gelijk. Dus: fly, Kitty, fly. En laat dat schuldgevoel lekker thuis.
Haha, heel soms. Maar niet hardop zeggen!
Niets is totaal zwart. Niets is totaal wit.
The middle road is often the best road.
Behind everything is a story or a blog 🤗
Enjoy life
Don’t hurt people
And be a good guest on earth as you can be 🌎
Ignar! Ik kan een betere gast zijn, ik heb geen ruggengraat. Ugh.
Een goede vriend heeft als stelregel dat hij 1 x per 5 jaar een lange vlucht mag maken en 1 x een vlucht die niet makkelijk te treinen is.
Als iedereen dat nou zo zou doen, dan was het niet zo ellendig gesteld met het klimaat. Hij doet dus niet het uiterste maar een haalbaar gemiddelde ;-) Nou dan heb jij nog wat vluchten te goed.
En wat ik hieronder las, hoezo vliegen we nog niet klimaatneutraal? Waarom wel energie verspillen aan sjoemelsoftware en aan wapens en nog meer wapens? Als we al die intelligentie nou eens in het klimaat zouden stoppen, dan ging het beter.
Maar goed het is natuurlijk vingerwijzen, wat makkelijker gaat vanuit m’n linkse woongroep dan vanuit het vliegtuig.
Trouwens. Als de bom valt.
Lig je in je nette pak.
Polis en je checks opzak.
Ja, ik denk zelf niet dat Poetin de hele wereld gaat uitroeien.
Mooi rijmpje!
Eens in de vijf jaar, mooie stelregel. Maar ik kom er niet uit, ik heb het opgegeven om het recht te praten.
Vliegen moet verboden worden, dan kan het gewoon niet meer. Dat was het fijne van corona. Er waren helemaal geen keuzes. Ik laat nu een vriendschap voorgaan.
Klimaatneutraal vliegen, dat schijnt lastig te zijn. Ze zijn wel bezig met supersnelle zeilschepen. In een paar dagen naar de VS. dat zou ik wel willen.
Ik heb ook nog gekeken naar meevaren met vrachtschepen, maar dat ligt naar de VS stil vanwege corona.
Doe maar, mooi rijmpje is ‘De Bom’ van Doe maar.
Toch ongeveer van onze tijd?
;-)
Ow. Zo goed ken ik hun teksten niet. Alleen Voordat de bom valt staat me bij. Ja, dat hadden we in de jaren tachtig allemaal af afgestreept, toch? Geen kernenergie, geen neutronenbom. Beginnen ze vrolijk opnieuw.
Tja. Dat wordt dus een jaar geen bitterballen eten. En geen kleren kopen. En je suf genieten daar.
Wat, geen bitterballen?
Ik verwacht steeds maar (al jaren) dat we straks helemaal niet meer kunnen vliegen. Maar nee. Het blijft gewoon kunnen.
Tja, principes zijn k*t. Ik herken het. Toch een fijne tijd gewenst in the States.
En je kan altijd nog CO2 compenseren om je schuldgevoel (deels) af te kopen.
Dank je. Maar die compensatie, daar geloof ik helemaal niet in. Daar komt niks van terecht en het zet geen zoden aan de dijk.
Goed zo. Meneer Blogacademie… je verdient een pluim.
O, daar zit hij straks weer van te glimmen ;-)
Ach Kitty, volgens mij zou ik dat net zo moeilijk vinden als jij. Mensen moeten minder vliegen, veel minder vliegen, zo goed als niet vliegen. Dat moet echt.
En tegelijk is vriendschap ook belangrijk. Heel belangrijk.
Het is niet zwart-wit en het is niet in beton gegoten. Maar we hoeven er ook niet met de pet naar te gooien. En dat doe jij niet.
Ja mooi gezegd Sandra.
Dankjewel., Sandra. Dat betekent wat, uit jouw mond.
Desalniettemin tellen mijn intenties niet, bij de opwarming van de aarde en de rest van de ellende (biodiversiteitscrisis enz.) Alleen mijn acties.
Een andere Amerikaanse vriendin, in Los Angeles, die ik ook ga bezoeken – want nu ik toch nog een keer in Amerika ben neem ik ook de trein van Chicago naar San Francisco, om eindelijk een keer al die staten te zien waar ik nooit ben geweest, en dan de bus naar Los Angeles, waar zij woont – die vriendin dus, die riep door de telefoon: What? Why? I was so proud of your decision never to fly again!
Ha. De ene vriendin is blij, de ander maakt me een verwijt. Ondertussen valt dat allemaal weer in het niet bij de CO2-uitstoot van een oorlog…
Dat klimaat hè… Wist je dat als alle 7 miljard aardbewoners 1 vierkante meter zouden krijgen, we allemaal in drie provincies van Nederland passen? En als we het wat ruimer nemen: 3 mensen in een huis met voor- en achtertuin – dan passen we allemaal in 70% van de staat Texas.
Dat klimaat is de nieuwe religie, inclusief schuld en boetedoening. Ik geloof geen van beide.
Vlieg maar lekker de wereld rond. Mijn zegen heb je. Amen.
Dank je. Maar ik geloof het wel. Het gaat niet goed.
Ieder zijn eigen verantwoordelijkheid. Jij hebt geen controle over het klimaat. En als jij dat wel zou hebben, dan zou nog steeds niet alles gaan zoals je zou willen, zie daarvoor de documentaire The dimming.
Ga keihard genieten daar. Daar heeft de wereld meer aan, dan aan je zorgen. (Iets met vibratie hoog houden.) Go girl! :-)
https://www.youtube.com/watch?v=rf78rEAJvhY
Nee, ik heb er geen controle over, overheden moeten regels stellen. Anders is het te moeilijk om je eigen hebzucht en sociale conventies in te tomen. Maar desondanks ben ik niet trots.
O auw. Wat een duivels dilemma. Gelukkig kan ik me verschuilen achter een lichte vliegangst.
Happy days in May.
Dat helpt enorm, vliegangst ;-)
Zo heb ik vandaag rookvlees gekocht. Vers. Terwijl mijn regel is: vlees mag alleen als het is afgeprijsd. En dat een week na mijn terugkeer uit Curaçao. Mijn allereerste vlucht over de oceaan na vijftig jaar. (Brrr. Dat je dat kan zeggen). We hadden het erover, daar. Bij een koele cocktail. Dat we toch niet terug kunnen naar de oertijd. En dat ze (ZE!) ook maar eens zuinige vliegtuigen moeten maken. We namen nog een slok. Met schuldgevoel, dat wel.
Ze doen het niet goed, hè ;-)
Timmer eerst even de glimlach van mijn gezicht. Wat een mooie weer, Kitty! En: ooit, toen ik eerstejaars psychologie was, zei een docent dat je noooooit het antwoord moest vertrouwen als je aan iemand had gevraagd waarom je iets doet. Je hebt geen idee. Zo werkt het gewoon. Ga lekker over je eigen grens en de landsgrens en hou contact!
Hebzucht. Het blijft een dingetje.