Leert goede schrijvers de laatste 20%

Hoe je een zaal met 200 ondernemers boos krijgt (over interviews geven en jezelf kennen)

3 Min leestijd
87 comments
Bijgewerkt op 6 dec 22
kitty kilian is belachelijk
belachelijk

– Ik heb je blog expres niet gelezen van tevoren, zei hij.

Hij keek me vrolijk aan. Hij had er zin in.

– Ik wilde niet bevooroordeeld zijn. Ik vraag straks gewoon: wie is Kitty Kilian?

We zaten in een klein restaurant in Apeldoorn. Lekker eten. Drie aardige mannen.

– Dat meen je niet, zei ik.

Op dat moment, zei iemand die me kent, had je naar huis moeten gaan

gered
geen inhoud
gek hè
Trots op?

Wij denken altijd dat we sterker zijn dan onze emoties. Ik ook.

Ik wist dat ik er wéér in was getrapt. In mijn eigen hoop, dat het inmiddels wel voorbij zou zijn. Dat ik niet was wie ik was.

Dat ik niet was gaan schrijven om de reden waarom ik was gaan schrijven: angst.

Angst om niet gehoord te worden, angst om verkeerd begrepen te worden, angst om niks te betekenen.

Angst om niet mee te mogen doen, angst om niet te mogen bestaan, en nog zowat van die fundamentele, alledaagse basisangsten.

Ik was 10.

Er is niet veel veranderd.

Een mens is in feite een bundeltje angst, overeind gehouden door een bundeltje hoop

In mijn geval is schrijven een dappere façade.

Andere mensen hebben wetenschappelijke façades, of uiterlijke, of religieuze, of kunstzinnige, of waar hun hart maar ligt en hun talent. Daaronder zijn we naakt.

Soms gaan we geloven dat we onze façade zijn.

Ik, bijvoorbeeld, ga weleens geloven dat ik degene ben over wie ik schrijf. Die ironische mevrouw op papier. Die zo stellig kan beweren hoe het allemaal zit met schrijven en bloggen en websites en punten en komma’s. Die er een sport van maakt om de handgranaat in haar Twitterbio te benadrukken.

Op zo’n moment vergeet ik dat ik niet live moet optreden

Geen netwerkborrels.

Niet de deur uit.

Tenminste: niet als ik geen juf ben. Of als ik geen toespraak heb voorbereid. Of als ik zelf niet het tijdstip kan bepalen, de tafelschikking kan doen, de mensen kan uitnodigen of het gezelschap gewoon beperkt kan houden tot twee. Kortom: niet als ik geen controle heb.

Want als ik moet improviseren onder druk kan het fout gaan

Wat?

De toegang tot mijn gedachten. Tot die deuren in mijn hoofd, die toegang geven tot de rest van de wereld.

Kan ook goed gaan. Dat ligt er helemaal aan hoe veilig ik me voel.

En in dat restaurant realiseerde ik me voor het eerst dat mijn blog een extra functie heeft: het is mijn gebruiksaanwijzing.

Een publiek optreden met iemand die mijn gebruiksaanwijzing niet kent is een reden voor paniek.

Kan ook goed gaan.

Als ik weet wat er verwacht wordt. Wat voor informatie, op welk niveau, over welk onderwerp.

Dat was ik vergeten te vragen

In een overmoedige bui had ik op mijn geluk vertrouwd.

Onprofessioneel.

The rest is history.

 

PS. Nog drie weken, dan is de website klaar waar alles voor moest wijken. Een belangrijk onderwerp is psychische kwetsbaarheid. Gisteren las ik de mooiste definitie van herstel: ‘Herstel is niet passen in de opgelegde maatschappelijke maten en moeizaam met vallen en opstaan op zoek gaan naar je eigen individuele levensvorm.’ Van Ann. Chapeau.

PS2. Hier is wat ik niet beantwoordde in Apeldoorn: wat een blog nou precies is.

 

|

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

Zie alle posts

87 comments

  • Wat een verbeten reacties waren dat al tijdens en na je ‘optreden’. Het komt over alsof men flink teleurgesteld was dat de hapklare brokken die vooraf beloofd waren toch iets moeilijker te verteren waren dan verwacht.
    Maar zou er echt iemand in die zaal serieus geloofd hebben dat je in een klein uurtje alle geheime tips van het bloggen gepresenteerd ging krijgen om daarna eenmaal thuis de ene fantastische blogpost na de andere te kunnen produceren?
    Apart verhaal en veelzeggend over incasseringsvermogen en realiteitszin.

    Antwoorden

    • Daar begon ik mee, met de opmerking dat niemand kan leren schrijven van alleen maar naar een interview luisteren. Maar ja, een net zo groot deel van de communicatie is non-verbaal. En mijn non-verbale combinatie deugde totaal niet. Ik was in verwarring, realiseerde me dat ik een grote fout had gemaakt, maar had niet meer de tegenwoordigheid van geest om er actief iets aan te doen. Dat is nou eenmaal zo als je dicht klapt: je moddert een beetje voort in de hoop dat het nog goed komt, je bent alleen nog maar reactief, en je frustratie is aan alle kanten te zien. Maar een zaal snapt niet waardoor die komt. Die denken gewoon dat je gek bent.

      Antwoorden

  • Weet je, mensen kunnen soms zo naar doen. Geef elkaar eens een beetje lucht, denk ik dan. We kunnen niets meer van elkaar hebben. Jammer dat het zo ging Kitty, maar je hebt erger overleefd. En mensen moeten ‘ns vergevingsgezinder zijn.

    Ik wilde eerst niet maar nou heb ik toch gereageerd…ik ben ook geen haar beter dan al die anderen…

    Antwoorden

  • …..en het was nog lang onrustig in Apeldoorn…… Wat een tegenstelling tussen het podium en de zaal. En alles in die arena draaide om achteraf gezien te hoge verwachtingen. Die kwamen voort uit de titel van de avond: “Belachelijk goed leren bloggen”. De lat lag daardoor al mijlenhoog bij de zaal. En Kitty moest aan die verwachtingen voldoen. Ook ik ging er in mee. Ik was niet kwaad/boos ofzo maar wel teleurgesteld (zoals meerderen). Zodanig dat ik, zoals op twitter te lezen viel, direct bij begin van de pauze weg ben gegaan. Dat was een persoonlijke keuze van mij omdat ik lange dagen maak en veel van huis ben. Tijd is schaars en dan moet je in een splitsecond een keuze maken. Ik vind je reactie heldhaftig Kitty! Ik begrijp nu veel beter waarom er een mismatch was. En je blogs zijn gewoon steengoed. Dat wist ik al langer. Dus: keep up the good work. Door jou te lezen, komen die tips er ook wel. Waarvoor bijvoorbaat al dank

    Antwoorden

  • Ik denk sowieso dat als je op een podium staat dat de helft van de toeschouwers vindt dat je suckt. Geldt voor mij ook, tijdens een lezing of met een gitaar om m’n nek. Punt is wel dat ik op dat podium sta en die lui voor dat podium niet. Vaak omdat ze het niet durven, meestal omdat ze het niet kunnen.

    Ik begrijp dat het hier om een gratis evenement gaat. Dat je je dan als toeschouwer nog druk gaat maken over wat er op het podium gebeurt snap ik niet. Dan kun je gratis en voor niets weglopen. Maar mensen laten op Twitter weten dat ze iets van je eisen. Alsof ze daar recht op hebben ondanks dat het gratis en vrijwillig is.

    Ik hou van het podium. Ook al ga ik op mijn bek, ik klim er weer op. Ik hou sowieso van dingen die niet helemaal goed zijn. Gewoon omdat ik kritisch ben en ik teveel dingen zie die niet goed zijn. Maar het gaat om de intentie die erachter zit, creativiteit en een hele hoop andere dingen. Sterker nog, een getiktheid in de presentatie is al snel saai vind ik.

    Antwoorden

    • Ja, het was een gratis avond. En ja, dat heb ik me ook afgevraagd. Die toon van sommige tweets, waar dat nou toch vandaan komt. Hate tweets bijna. Maar ja, het schijnt normaal te zijn, je hebt dat ook onder De Jaap enzo, websites die ik alleen al om die reden mijd als de pest. (Wat dat betreft zijn de comments op De Correspondent een verademing. Verstandig en opbouwend.)

      Jaaaa, ik bewonder mensen die zomaar een podium op stappen en die altijd wat te zeggen hebben. Of te spelen (instrumenten, kan ik ook al niet ;-) ) Maar ja, die hebben een ander hoofd. Iedereen heeft wel wat.

      Antwoorden

  • iedereen heeft wel eens missers, toch? Jammer voor hen dat ze jouw context niet kenden en jij die van hen niet. Dan wisten ze dat ze met een bijzonder mens en een van Nederlands beste bloggers te maken hadden. Ik schrik met name van de reacties tijdens dat event.
    Zeggen iets over de context van de avond, van de setting waar jij je in hebt begeven. En: ik vind jou ‘live’ precies zo als je blog. En ben van beide versies groot fan.

    Antwoorden

    • Whoa, Elja. Lief van je, vrouw. Maar nee, het waren gewoon 200 heel verschillende mensen. Ook sympathisanten. Maar de energie in de zaal was wel.. ja… woedend. Ze vonden me denk ik laconiek en arrogant en onvoorbereid. Ik had ook niet goed nagedacht. Me niet gerealiseerd dat het zou gaan over mensen die nog geen blog hadden, enzo. Ik dacht: het wordt net zoiets als mijn membersite-webinars, een onderonsje onder social media kenners en bloggers.

      Antwoorden

  • Hmm… Expres niet voorbereiden. Hip, heur! Artistiekerig, bijna! (..)

    Ach – ’t Is ook domme pech. Twee jaar geleden velde en versleepte ik honderd bomen, om vervolgens een tussenwervel te scheuren bij het oppakken van het dunste stammetje. Ook zo’n doe-ik-wel-even-momentje *omdat* ik al geruime tijd de ongeslagen held aan het uithangen was.

    Maar dat was fysiek, dus gepest werd ik er niet mee.

    Overigens: Ik heb -voor zover mijn omgeving weet- het ’t stammetje nooit kwalijk genomen.

    Antwoorden

    • Ja, een dat-doe-ik-wel-even-momentje, haha! dat was ’t wel, ja.

      Nee, dat stammetje kon d’r niks aan doen.

      Antwoorden

  • Je weet wat je waard bent. Je past zelfreflectie toe. Wie jou kent, weet dat het wel goed zit. Je graaft en schrijft het toch weer even mooi op. Dat is jouw manier. Iemand die (nog steeds) vindt dat je ‘gestraft’ moet worden voor een optreden dat nét even anders ging, maakt het zichzelf wel heel makkelijk. Durven erbij te blijven, je ‘bang zijn’ te erkennen en dan de draad weer oppakken, dat is wat jij doet, dat is toch hartstikke goed. Laat ze maar lullen. Ja, je bent af en toe kwetsbaar en ja, je hebt het recht om vervolgens je eigen handvaten te kiezen. In alle veiligheid.

    En dóór. Benieuwd naar je site!

    En ik moest lachen om ‘zelf de tafelschikking doen’. Ha!

    Antwoorden

  • Mooi, dat van dat bundeltje angst/hoop. Toch benieuwd waarom men nou precies boos was. Omdat je niet goed uit je woorden kwam?
    Whatever. Ik lees je graag.

    Antwoorden

    • Em… ze verwachtten heldere blogtips voor beginners. En algemene uitspraken. Wanneer een blog goed is. Hoe persoonlijk het mag zijn. Hoe lang een blog moet zijn. Zulke dingen.
      Die had ik niet voorhanden. Niet in zijn algemeenheid. En niet aan de hand van de vragen die er kwamen. En als je hoofd het niet goed doet, komt er niks meer. Normaal zou ik het heft in eigen hand hebben genomen. In kleine kring durf ik alles.

      Antwoorden

  • Hai Kitty,

    Moedige blog. Recht uit het hart. We maken allemaal wel eens missers. Dat is volstrekt geen schande. Wel goed dat je zelf concludeert waar je naar je eigen maatstaven de mist bent ingegaan. Mooi ook dat iemand die je kent tegen je zei ‘op dat moment had je naar huis moeten gaan’. Ik herken dat soort momenten ook. Maakte het ooit mee in een in-company workshop, waar de deelnemers eigenlijk alleen maar bevestiging van hun eigen ideeën wilden hebben. Maar die gaf ik niet, want die ideeën waren niet sterk genoeg, vond ik. En zo moest ik het bezuren. En op het moment dat ik voelde en wist ‘deze groep weet niet wat het betekent om iemand in zijn waarde te laten’ had IK naar huis moeten gaan. Ik deed het niet. En daar heb ik lang spijt van gehad. Gelukkig gebeurt het maar zeer zelden. Maar het maakt wel indruk. We zijn ook allemaal niet van steen.

    X Jojanneke

    Antwoorden

  • Mooi open en eerlijk blog Kitty. Ik was er niet bij, maar via de tweets met #smc055 kreeg ik wel een indruk. Waar het fout ging is nu (deels) duidelijk. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat jouw tweets voorafgaande aan deze avond (over de Stationsstraat en over het stadhuis) niet louter positief op me overkwamen.
    Interpretatie is alles. En ja, die interpretatie ligt bij degene die interpreteert. Maar toch: die tweets kunnen bij meerdere mensen zo binnenkomen als bij mij.
    Hoe dan ook dapper dat je je alsnog zo bloot geeft in je blog. En ik denk dat de meeste bezoekers van Social Media Club Apeldoorn je wel vergeven hebben nu.

    Antwoorden

    • Haha, wat heeft dat nou met mijn optreden te maken? De Stationsstraat kwam op mij niet positief over. Het stadhuis nog minder. Maar ik had een goeie bui, hoor.

      Antwoorden

      • Er zijn wel meer straten waar je niet blij van wordt in Apeldoorn. En in Arnhem, en in Amersfoort. Oftewel: die kom je overal tegen.
        Wat ik wilde zeggen is: als mensen jou volgen op Twitter, dat soort tweets lezen en je dan zo meemaken bij zo’n interview, doet dat wat met de perceptie. Of is het heel gek dat ik dat zeg? ;-)

        Antwoorden

        • Niet gek, maar een beetje vergezocht. Daarnaast: ik geloof er niks van dat veel mensen in de zaal mij volgden. En zoals je weet maakt het bij Twitter niet zoveel uit hoeveel volgers je hebt: niemand leest ooit meer dan een handjevol tweets tegelijk. Belangrijk is op hoeveel lijsten je staat. En reken maar niet dat veel mensen in de zaal mij in hun lijst hadden. Daarnaast vind ik het ook wel een beetje een erg politiek correct standpunt. Dan zou ik dus niet mijn verbazing mogen uitdrukken in een tweet over dat stadhuis, dat ik nog nooit in het echt had gezien: de vleesgeworden arrogantie van de macht. Man man, van de historische panden op dat plein blijft helemaal niks over. Postmodernisme en machtsmisbruik ten top.

          Antwoorden

          • Zoals ik al aangeef: perceptie en interpretatie. Ik wilde vooral aangeven dat dit wel kan zijn opgemerkt.
            Over die megalomanie kan ik het zeker eens zijn. De stad Apeldoorn miste helaas lange tijd langetermijnvisie als het om de bebouwing gaat. Het feit dat dit stadhuis al te klein was op het moment van oplevering zegt ook wat.

            Hoe dan ook Kitty. Volgens mij heeft vrijwel iedereen het je vergeven. En zij die dat niet hebben gedaan, zullen daar zelf mee verder moeten ;-)

            Antwoorden

            • In Utrecht hebben ze in de jaren 70 (of 60, daar wil ik af wezen) ook een doorgaansroute gepland tussen de domtoren en de domkerk door. Goddank is dat niet doorgegaan. Hoog Catharijne is al erg genoeg.

              Ja, het was een ramp. Achteraf weet ik uiteraard precies wat ik had moeten zeggen en wanneer en waarom en hoe. Zand erover. Dank voor je commentaar.

              Antwoorden

  • Het siert je dat je niet met een beschuldigende vinger wijst, maar er moet me toch iets van het hart.

    Ik heb heel veel interviews gedaan en nog nooit heb ik het in mijn hoofd gehaald om me niet voor te bereiden omdat ,,ik niet bevooroordeeld wilde zijn”.

    Dat is geen reden, dat is een excuus.

    Een excuus voor luiheid of gebrek aan interesse.

    Een goede interviewer is niet lui en zeker niet ongeinteresseerd. Een goede interviewer is nieuwsgierig en probeert interessante uitspraken los te krijgen.

    Prikkelend mag.

    Uitdagend mag.

    Provocerend mag.

    Maar lui en ongeinteresseerd? Dat mag wat mij betreft niet!

    Antwoorden

    • Mooi hè! Die vele mensen die ik de afgelopen anderhalf jaar heb ontmoet, die moeten vechten tegen hun psychische kwetsbaarheid, dag in dag uit… Die maken net zoiets mee als dit, maar dan veel erger. En dan ook nog een potje gediscrimineerd worden door volk en overheid… Tijd dat die site online komt.

      Antwoorden

      • Heey Kitty, ik lees hem nu pas. Vreemd, want normaal gesproken zie ik je iedere vrijdagavond heel laat. Dank voor het delen van je innerlijk gevoel. Authentiek, sterk door het kwetsbaar op durven stellen. Ik zou je niet anders willen. Wou dat ik ook zo durfde.

        Antwoorden

  • Op zoek gaan naar je eigen individule levensvorm -https://t.co/k455Jb8qY4 van @KittyKilian

    Antwoorden

  • Misschien een mooi moment om de handgranaat uit je twitterbio te halen en ook online te laten zien wie je echt bent. Een mooi mens dat belachelijk goed kan bloggen. Veel kwetsbaarder dan je de afgelopen dagen bent geweest, kan het toch niet worden. Chapeau.

    Antwoorden

    • Haha! Nee hoor. Ik ben gewoon niet bang meer. Kan wel in paniek raken, maar ben nooit bang. Erger kan het niet meer worden dan het al geweest is. Je weet wel.

      Antwoorden

  • Shit happens. Gelukkig schrijf je er niet minder goed om en ben je vast nog steeds net zo’n goede blogjuf.

    Zou het je dan geholpen hebben als je het niet in een interviewvorm had gedaan, maar gewoon een presentatie voorbereid zou hebben? Of zou ook dat te weinig controle zijn geweest? Bedoel ik niet vervelend hoor, maar gewoon als vraag naar aanleiding van wat je hierboven schrijft.

    Antwoorden

    • Daar had ik geen tijd voor. Ik werk van 1-12 tot 1-3 alleen maar aan de nieuwe site. Dus ik had gezegd: okee, als jullie me interviewen. Impulsief hè.

      Antwoorden

      • juist een interview is alles uit handen geven. je had ook kunnen weigeren. wat was de reden dat je bedacht: ondanks de drukte, ik ga het toch doen? (ben nieuwsgierig.)

        Antwoorden

        • Ik was toe aan een avondje vrij. Ik vond de man die me uitnodigde aardig. Ik dacht: why not, voor een keertje. Ik was niet alert genoeg. Nu weer code rood ;-)

          Antwoorden

    • Haha! Ik ook. Onbewaakt ogenblik, overmoed, precies wat ik schrijf.

      Grappig want ik hoor dat ook steeds terug in de interviews van al die mensen met psychoses enz: ze denken dat het over is, dat ze niet meer zo op hoeven letten en BAM dan gebeurt het weer.

      Je leven zelf in de hand nemen is ook echt: in de hand nemen.

      Antwoorden

      • Het had mij ook kunnen gebeuren. ‘Spontane’ interviews of discussies: ik probeer ze zo veel mogelijk te vermijden. Maar soms zit je er ineens midden in. Tja.
        Ik daag alle mopperaars in die zaal uit om er zo’n sterk blog over te schrijven. Hoera voor de zelfkennis-met-terugwerkende-kracht ;-).

        Antwoorden

        • @Eef, Twitteren gebeurd in snelheid, op emotie dat blijkt maar weer. Veel aanwezigen hebben ook na maandagavond hier volop op gereageerd met vooral vragen en steun.
          SMC055 heeft als organisatie zelf ook een reactie (blog) geschreven.

          Antwoorden

Lees meer

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html