Leert goede schrijvers de laatste 20%

Is bloggen narcistisch?

5 Min leestijd
131 comments
Bijgewerkt op 14 feb 22

is bloggen narcistisch

‘Alwéér een zelfhulpboek?’
Hij Die Niet Genoemd Wil Worden buigt zich over mijn nachtkastje. Daar ligt The Three Marriages, van David Whyte.

Is bloggen narcistisch
The Three Marriages van David Whyte

‘Nee hoor’, zeg ik. ‘Dat is van die Britse dichter, waar ik vorige week naar toe was. In De Balie. Het gaat over je verhouding met je geliefde, met je werk en met jezelf. Heel mooi geschreven. Vol poëzie.’
‘Dat zeg ik. Een zelfhulpboek.’

Sommige mensen hebben geen levenslessen nodig

Mijn zoon ook al niet.

Toen hij net op school zat hadden we het over vriendjes kiezen. Ik vroeg: ‘Hoe weet je of iemand jou leuk vindt?’
‘Daar denk ik nooit aan,’ zei hij: ‘Ik denk alleen maar: vind ik hém leuk?’

O, I wish I wish I was born a man

Zelf sta ik niet zo stevig op de grond. Ik heb vaak een geestelijke klap op mijn schouder nodig, een refrein uit een song van Daniel Lohues; een blogpost vol optimisme, een troostend sonnet van Edna St. Vincent Millay:

Edna St. Vincent Millay (1892-1950) gaf zichzelf erg bloot
Edna St. Vincent Millay (1892-1950)

Ik moet steeds opnieuw horen dat wij allemaal hetzelfde lot dragen en dezelfde vreugde kennen. Dat mensen vóór ons liefhadden en stierven, dat overal in de wereld mensen dapper proberen elke dag weer tot een goed einde te brengen. Dat sterkt mij.

Het gemopper over Facebook en Twitter snap ik daarom niet: als je goed selecteert is je tijdlijn een fascinerende blik op hoe je vrienden zich door het leven slaan: met humor. Met ingehouden ongeduld. Met gemeende spreuken.

kwetsbaarheid is openheid
…ware spreuken…

Elk mens moet hard werken om gelukkig te zijn. De één oneerlijk hard, de ander een beetje. Maar bij niemand gaat het vanzelf.

Ik weet het.

Maar het is niet genoeg om het te wéten

Ik moet het keer op keer met eigen ogen zien.

Net zoals ik graag boeken van dezelfde auteurs lees, dezelfde vrienden bezoek, en zoals ik in mijn dagboeken, toen ik vijftien was, hetzelfde soort dingen schreef als nu, op mijn blog.

Het zijn allemaal variaties op één thema. De onophoudelijke vraag: hoe moet je leven?

Iemand vroeg mij: waarom blog jij zó, ben je narcistisch?

Iedereen heeft zo zijn eigen ideeën over iedereen. Ik ook.

En één van de ideeën over mensen die persoonlijk bloggen is dat ze narcistischer zijn dan anderen.

Dat krijg ik vaak te horen, en ik vraag het me zelf óók weleens af als ik andermans blogs lees: is ‘ie…

En zo liep ik te denken over narcisme, deze week.

Eerst even de definitie

Hoewel ik weinig problemen heb met psychiatrische diagnoses, mits goed gesteld en ruimdenkend gehanteerd – we moeten toch weten waar we het ongeveer over hebben – kunnen ze grote schade aanrichten. Vooral vanwege de self fulfilling prophecy: mensen die ze geven én mensen die ze krijgen gaan er vaak in geloven, zelfs als ze niet kloppen. Of als ze veranderen. Of als degenen die ze kregen besluiten zich er niks meer van aan te trekken. Tegelijk krijgen sommige diagnoses in de volksmond een inhoud die heel anders is dan hoe psychiaters haar bedoelen.

Narcisme is er zoéén.

Als je iemand met een full blown narcistische persoonlijkheidsstoornis tegenkomt kun je beter wegwezen. (Tip: vermoed je dat je met een echte narcist te maken hebt? Vraag hem iets voor jou te doen waar hij zelf geen belang bij heeft. Lukt hem niet.) Maar in de krant en in de kroeg heet iemand die een béétje ijdel is al narcistisch.

En een béétje ijdel zijn we allemaal

Gelukkig wel, zeg.

Zonder ijdelheid zouden we geen scholen stichten, geen bruggen bouwen, geen megalomane monumenten nalaten. Zonder ijdelheid was er geen Melkmeisje geweest, en geen Zonnebloemen. Zonder ijdelheid geen Chrysler building, geen Ronald MacDonaldhuizen. Geen kunst, geen wetenschap, geen vooruitgang.

IJdelheid die bevestiging zoekt is een gezonde drijfveer.

Is dát waarom we bloggen, een Ted-talk houden, piano spelen op een podium?

Ik geloof er eigenlijk niks van.

Ja, wel dat ikzelf óók gevoelig ben voor vleierij, vooral waar het schrijven betreft.

Raar? Cut me some slack. Ik heb rothaar, ik ben middelbaar, ik heb tics, ik kan zelden mijn mond houden op de juiste momenten, ik heb moeite met groepen: het enige dat ik nou toevallig een béétje kan is schrijven. Ik moet mijn eigenwaarde érgens aan ontlenen. Ik verwijt jou óók niet dat je trots bent op je sociale vaardigheden, je discipline, je wiskundeknobbel, je kookkunst en al die andere dingen die je zo goed kunt.

Maar dat is niet waarom jij en ik járen oefenen om goed te worden in wat we graag doen. (Bloggen, koken, pianospelen).

We oefenen omdat we houden van die bezigheden.

En omdat we ons er met alle macht aan vasthouden, aan dat wat we graag doen, zodat het uiteindelijk een talent lijkt.

En waarom houden we ons vast, uit alle macht?

Omdat het onze manier is om het leven te hanteren.

Geen narcisme.

Overleven.

Maar waarom moet je dan zo open zijn in dat bloggen, en zo ver gaan?

Daar had ik het gisteren over met een bevriende kunstenares. Zij beeldt zichzelf regelmatig af. Soms in heel persoonlijke scènes. Naakt. In – hoe moet ik het nou netjes zeggen?

Dat lukt dus niet.

Maar het stoort mij nooit. Ik zou het zelf niet willen, en niet durven, maar ik vind háár openheid krachtig.

Ze zei: ‘Ik ben er trots op. Vroeger durfde ik helemaal niks. En nu dit!’

Kijk, dat snap ik.

Jezelf blootgeven maakt je vrij.

Kwetsbaarheid is de ultieme verdediging.

 

|

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

Zie alle posts

131 comments

  • Ha Kilian,

    Ja! Oefenen, oefenen en oefenen.
    Daar gaat het maar om.

    Tot het zo diep in je poriën zit…
    dat ze je een ‘Westerkwartierder’ noemen.

    Je-weet-wel: ‘zij mokt van heur haart gien moordkuil’.
    Ach ja, als je iets weet is het niet ingewikkeld.

    Dus dat ge-sabbatical houden we er in.
    Ook in 2018 en verder!

    Hartelijks van Huub.

    Antwoorden

  • Mooi artikel en de reacties mogen er ook zijn.

    Ik heb het bloggen lange tijd nodig gehad. Wat ik de wereld in had gegooid kon ik niet meer ontkennen voor mezelf. Het heeft me uiteindelijk na 25 jaar herstel van mijn eetstoornis opgeleverd. Was me zonder bloggen niet gelukt. Dus narcistisch of niet, veel te danken aan het bloggen.

    En dan ga ik nu nogmaals Martha Wainwright luisteren. Hemels.

    Antwoorden

  • Dit is wel raak. Narcistisch? Nee. IJdel? Jazeker. En mijn blog (en dat van vele anderen) is in wezen een soort van egodocument. Laatst heb ik het reactieveld van mijn blog gesloopt. Een test of ik ook zonder de bevestiging van anderen plezier houd in het schrijven. Ik roep altijd heel hard dat ik voor mijn eigen plezier schrijf, maar controleer ondertussen nauwgezet de statistieken.

    Antwoorden

    • Snap ik. Zelf check ik de stats nooit, maar zonder comments hield ik er mee op. Voor mij is bloggen communiceren. Als niemand zou antwoorden, zou ik doodongelukkig zijn. Ik ben dus niet zakelijk genoeg ;-)

      Antwoorden

      • Geen statistieken checken, respect. Zeker als dat interessant is om het aantal aanmeldingen voor jouw cursussen te verhogen. Ik denk dat je daar juist zakelijker in mag zijn (over een half jaar dan).

        Antwoorden

        • Hoi Paul, sorry, ik had je comment gemist. Je hebt gelijk, natuurlijk. Maar ik geef maar 2,5 cursus per jaar voor maar 36 cursisten. Dus ik hoef goddank weinig aan werving te doen. Ik ben dankbaar en tevreden met hoe het nu loopt.

          Antwoorden

  • Tegenwoordig bezigt men maar de term ‘narcisme’ als men ‘ego-centrisme’ bedoelt. Het is een echte trend. Het lijkt me sterk dat er zó veel narcisten zijn, namelijk. Als je kijkt naar hoe de wereld werkelijk in elkaar steekt…

    Ooit werd ik door de psychiatrie als schizofreen (psychotisch) ‘gelabeld’. Foutje bedankt. Maar die periode zorgde er wel voor dat ik ging schrijven. Dat schrijven heeft mijn blik als geen ander geopend. Echt, niemand anders heeft me ooit kunnen vertellen hoe ik me werkelijk voelde.

    Datzelfde schrijven middels een weblog, zorgde er ook weer voor, dat ik éindelijk doorkreeg dat ik als mens nog niet eens zo ‘gek’ in elkaar stak. Integendeel, door mijn ervaringen en gevoelens te delen, kwam ik er juist achter dat anderen zich soms meten, en dezelfde ervaringen en gevoelens hadden.

    Verrassingsgewijs kwam ik er dus achter, dat ik best wel een ‘normaal’ gek mens ben eigenlijk. Is dat narcisme? Ik was wel heel even zo ego-centrisch om voor mezelf op te schrijven dan wel duidelijkheid te krijgen. Dus zoals @JJVoerman beschrijft… kreeg ik voor mezelf alles helder, en anderen hebben daar ook baat bij… (hoop je dan).

    Sorry, voor deze reactie in blogvorm… ;-)

    Antwoorden

    • Nee, ja, helemaal eens, dat bedoel ik. Egocentrisch of egoïstisch is absoluut niet hetzelfde als narcistisch. Maar er is niks aan te doen, als die termen eenmaal zijn losgebroken krijg je ze niet meer terug in de zak. Schizofreen is ook een modewoord opeens en het betekent niet meer dan ‘een beetje dubbel’, zoals dat 20 jaar geleden nog heette. Ik erger me er aan, want schizofrenie bestaat niet eens, maar ja, de hele ggz blijft die term rondstrooien. Dus ik ga gewoon lekker in mijn eigen Netflixbubbel mijn eigen gedachten denken. Doei dan.

      Antwoorden

  • Gezien het aantal reacties heb je een van je meest succesvolle blogs geschreven denk ik. Proficiat Kitty.
    Gelukkig dat ik over je onderwerp niet kan meepraten. Leven is voor mij simpel. Ik leef en daarmee basta. En waarom en hoe, daar kom ik toch nooit achter. Dus ik doe geen moeite. Ik zie en ervaar het allemaal wel en ik accepteer het. Daarom ben ik ook niet kwetsbaar. Zo simpel is dat.

    Antwoorden

  • Prachtig en zo herkenbaar: steeds weer ‘moeten’/willen lezen hoe anderen zich door het leven slaan, en daar samen om grinniken en je ‘samen’ voelen omdat je steeds weer leest/ziet/hoort dat die ander het ook allemaal niet precies weet en net als jij ‘maar wat doet’. Wat natuurlijk op zich niet waar is, maar zo kan het voelen. En het verschil met de mannen in mijn directe omgeving is ook altijd weer verbijsterend. Maar gelukkig ben jij er met je prachtige, eerlijke en geestige kijk op het leven.

    Antwoorden

  • En mijn weekend is hiermee weer zo fijn begonnen.
    Dank je wel.
    Hoop dat je mooie maanden hebt met lekker veel van niks!

    Antwoorden

  • Ik geloof niet dat de drang tot creatie voortkomt uit ijdeltuiterij. Heb je The Fountainhead gelezen? Een belangrijk boek over autonoom handelen, en de gevaren van het verlangen naar externe bevestiging voor je gevoel van eigenwaarde.
    Ik geloof wél dat creatie voortkomt uit daarvan houden, het ‘moeten’ doen, ’n manier van overleven. En dat iedereen op zoek is naar verhalen over HOE TE LEVEN. Ja, dat geloof ik.
    Punt is, je stipt het hier niet aan maar wel in een andere post, dat je prima over jezelf kunt schrijven maar dan wel op zo’n manier dat het interessant is voor de lezer. Jijzelf bent niet interessant. Wát je schrijft, kan dat wel zijn.
    Over hoe te leven. Hoe doe jij dat. Nou, zo.

    Antwoorden

  • Bloggen, narcistisch? Whatever. Al is er maar één iemand die iets aan jouw tekst heeft. Dat is al genoeg.

    Antwoorden

  • Goh, Kitty. Ik vind het weer een fijn geschreven blog, maar een waarvan ik dit keer nog niet weet of ik het met je eens ben. Of oneens, for that matter.

    Als ik, zo ijdel als ik ben ;) wat van mijn gedachten mag delen:
    Volgens mij heeft het allemaal ook een beetje met cultuur en opvoeding te maken. En hoe je niet gemakkelijk van eerste indrukken afkomt.

    Ik was nooit trots, want dat hoorde niet. Je mocht jezelf pas goed (genoeg) vinden als een ander relevant persoon dat ook vond. En er viel altijd wel wat te verbeteren, dus was het nooit goed genoeg. Zit ik nu mooi mee. Hoewel ik mezelf soms best ergens goed in vind, vind ik mezelf vooral ‘stiekem goed’. Mijn vriend ergert zich eraan dat ik altijd maar aardig gevonden wil worden, dat ik steeds erkenning nodig heb.

    En eigenlijk vind ik, rationeel gezien, dat hij gelijk heeft. We zouden anderen niet nodig moeten hebben voor ons eigen geluk en om onszelf goed te vinden. We zouden die ijdelheid, zo je wilt, niet nodig moeten hebben.

    Meteen daar achteraan denk ik, ijdel, so what? Wat doet dat er toe? Als iemand zich daar aan stoort, dan moeten ze de blogs maar niet lezen of maar niet te vaak met je een kop koffie gaan drinken of iets dergelijks. En als het er niet toe doet, waarom willen we dan zo graag het stempel ijdel of narcistisch op iemand plakken? Dat dient dan toch nergens toe, terwijl het wel vervelende, negatieve gevoelens op kan roepen.

    Antwoorden

    • Even kijken of ik het snap.
      – Je denkt dat wel of niet trots op jezelf mogen zijn is ingegeven door je opvoeding
      – je vriend ergert zich eraan dat je aardig gevonden wil worden
      – zelf vind je dat je eigenlijk zonder waardering van anderen zou moeten kunnen
      – je vindt ijdelheid een negatieve term: iedereen mag van jou trots zijn en dat uiten, anders lezen anderen het maar niet.

      Ik geloof dat nummer 1 en 4 bij elkaar horen. Mensen mogen wel degelijk trots zijn.
      2 en 3 horen ook bij elkaar, de opvatting dat we eigenlijk zonder de waardering van anderen kunnen geloof je eigenlijk niet. Je hebt nou eenmaal waardering nodig.

      Volgens mij consistent! We zijn er uit!

      En ik ben het met je eens. Ik geloof dat helemaal niemand zonder de waardering van anderen kan. We zijn sociale wezens. Niet gezien worden vinden we verschrikkelijk. De een is wat meer een pleaser dan de ander, maar in wezen gaat het om kleine graduele verschillen. Ik weet het zeker.

      Zonder sociale steun gaan we gewoon dood.

      Antwoorden

  • Daar ben ik weer, en blij ook dat ik even teruggekomen ben, nog steeds niet helemaal happy in het lezen zelf, dat blijkt toch door mijn eigen eigenaardigheden en overgevoelige filterloosheid een blokkenrace- ik kan niet op het goede woord komen – een obstakelparcours door woorden die mij triggeren en mij de ogen doen sluiten. Maar jou kennende, en mijn allergieën een beetje, kom ik toch wel terug, en o wat zitten we dan in de kern op één lijn, of in ieder geval dicht genoeg in de buurt om elkaar of laat ik voor mezelf spreken mezelf aan te trillen…
    Zo vaak al gezegd: mijn blog is mijn redding geweest en blijft mijn therapie, die nooit op die manier had gewerkt als ik het op papier had gedaan, dan was ik verdronken geraakt in mijn eigen ellende en opgehouden met schrijven en misschien wel met leven. Vanwege het online zetten blijf ik meekijken met wat ik schrijf, hoe open en schaamteloos ik soms ook ben.

    Heel veel liefs en goeds Kitty en tot een volgende keer. (ik denk vaker aan je dan dat ik laat horen, en aan je zoon…en ja, nu volschiet. xxc)

    We oefenen omdat we houden van die bezigheden.
    En omdat we ons er met alle macht aan vasthouden, aan dat wat we graag doen, zodat het vanzelf een talent wordt.
    En waarom houden we ons vast, uit alle macht?
    Omdat het onze manier is om het leven te hanteren.

    Geen narcisme.

    Overleven.

    Antwoorden

  • “Kwetsbaarheid is de ultieme verdediging.” Die kan dus zó in alle citatenboeken, wat mij betreft. Ik ga ‘m van je jatten, ben ik bang, maar ik zal aan bronvermelding doen. :)

    De zin legt ook zo mooi de tegenstrijdigheid van kwetsbaarheid bloot: juist door kwetsbaar te zijn, kunnen anderen je makkelijker aanvallen. Je bent een veel makkelijker object voor spot, bijvoorbeeld. Ik merk het in mijn vriendengroep, waar degenen die zich bloot durven te geven constant leidend voorwerp zijn in allerlei grappen. En het deert de kwetsbaren niet. Die lachen het hardst mee. En juist degenen die zichzelf altijd groot houden, doen alsof zij het leven doorgrond hebben, voelen zich het ongemakkelijkst (tot kwaad worden aan toe) wanneer er eens met hén gespot wordt. :)

    Antwoorden

    • Nou, ik word nooit bespot. Zie de discussie hierboven, met Menno Oosterhoff en Sonja van Vuren en Marjon Bohré, die gaat precies over wat er nou wel en niet kwetsbaar is en wanneer..

      Antwoorden

  • Ik weet het niet hoor. Voor mij is kwetsbaarheid: onzekerheid, risico nemen, emotionele blootstelling. Dat is iets anders dan iets delen wat ooit spannend was. In het Engels noemen ze dat zo mooi: ‘Appropriate use of self’. Met de intentie om iemand anders verder te helpen, niet vanuit ijdelheid, een groot ego, laat staan narcisme. Maar iets delen wat niet meer onzeker of risicovol voelt, is voor mij ook niet hetzelfde als je kwetsbaar opstellen of je kwetsbaarheid laten zien. Misschien het verschil tussen een wond en een litteken?

    Antwoorden

    • Ja, daar kon je weleens gelijk in hebben. Als je niet bang meer bent, ben je niet kwetsbaar meer. Sonja van Vuren stelde daar een vraag over en Menno Oosterhoff ook, maar zoals jij het zegt snap ik de vraag opeens beter. Klopt. Wat ik doe en wat die kunstenares doet is een al dan niet appropriate ‘use of self.’

      Interessant, omdat Rokus Loopik in het interviewtje met Herminio Maldonado over Recovery, dat ik al een paar keer heb geciteerd in de comments (http://www.rokusloopik.com/recovery-mental-health-natural-breathing/), precies die vraag aan hem stelt:

      RL: Whenever you tell your story to other peers who are at the beginning of their recovery, does that help you too?

      HM: It does. It keeps it fresh in my mind, in my recovery, to remember where I came from.

      Antwoorden

    • Ik sprak zelf in een eerdere reactie op deze blogpost over ‘functioneel blootgeven’, maar dít is het. Sterk verwoord, Marjon.

      En ja, dat verschil tussen wond en litteken. Verschillende fases. Met litteken: openheid. In wondfase: kwetsbaarheid.

      Antwoorden

  • Prachtige blog. Echt een hele mooie.
    Wat betreft het ijdele van persoonlijk bloggen : Ik heb me dat heel erg afgevraagd voordat ik mijn blog plaatste over mijn OCD. Ik wilde het niet doen als het alleen maar een egotrip was.Kijk mij eens open zijn. Maar zoals je terecht opmerkt: In veel van wat we doen zit dit element natuurlijk ook meer of minder. Zonder de behoefte gehoord te worden ga je niet schrijven of althans niet openbaar. Maar narcistisch of ijdeltuiterij is het pas als dat het hoofdmotief is.
    Er is nog iets anders wat ons doet praten over onszelf en dat is de menselijke behoefte om anderen deelgenoot te maken. Communiceren betekent ook gemeenschappelijk maken. Gedeelde smart is halve smart, maar ook leuke dingen delen we graag met elkaar. De een meer dan de ander, maar toch.
    Wat kwetsbaarheid betreft als ultieme verdediging: Dat zie ik wat anders. Het is tegennatuurlijk je kwetsbare plekken bloot te geven. Je moet dat ook niet doen zolang je nog afhankelijk bent van het oordeel van de ander. Ik bedoel niet dat je ermee moet wachten tot je daar ongevoelig voor wordt, maar tot je ook bij een negatief oordeel toch niet aan je eigen oordeel gaat twijfelen. Zoals heel mooi naar voren kwam toen Luther zei; Hier sta ik , ik kan niet anders.

    Antwoorden

    • Dan zeg je hetzelfde als Sonja van Vuuren, hierboven in de comments. Inderdaad, ik ben de schaamte voorbij. En ik moet zeggen dat het openlijk over mijn tics en adhd bloggen daar nogal bij geholpen heeft. Dus: er open over zijn heeft mij geholpen bij de acceptatie.

      Ik denk dat dat een zichzelf versterkend proces is. En ik merk hetzelfde bij (andere) mensen die moeten ‘herstellen’ van psychische aandoeningen. Eerst is er de verbazing dat anderen er zomaar over praten, en er verder niet moeilijk over doen. Dat zet anderen er toe aan om er zelf ook over te praten en om milder over zichzelf te gaan denken.

      Ik merk ook dat anderen zich gesteund voelen door mijn openheid.

      Kortom: openheid is beter en helender dan je denkt. Het verwijt dat je narcistisch bezig bent valt veel te gauw.

      Zie als illustratie van wat ik hier beschrijf dit korte filmpje:
      http://www.rokusloopik.com/recovery-mental-health-natural-breathing/

      Antwoorden

      • Eens. Open zijn kan ook weer helpen bij niet zelfveroordelen. Bekend is bijvoorbeeld dat iemand met een wijnvlek in zijn gezicht zich minder schaamt dan iemand met een wijnvlek op een plaatst waar je het kunt verbergen. Maar ik wil niet dat open zijn het nieuwe moeten wordt.

        Antwoorden

        • Werkelijk? Van die wijnvlek? Kan het haast niet geloven.

          Anyway.

          Ik snap je. Maar Menno – de druk om erover te zwijgen is zoveel groter dan de druk om erover te praten, wees voorlopig nog maar niet bang dat het doorslaat naar de verkeerde kant!

          Antwoorden

  • “Ik vroeg: ‘Hoe weet je of iemand jou leuk vindt?’
    ‘Daar denk ik nooit aan,’ zei hij: ‘Ik denk alleen maar: vind ik hém leuk?’
    OMG dat wil ik ook…

    Antwoorden

  • Grappig is dat, hoe je de titel weet te kiezen waardoor ik (nog) geen zin heb het te lezen maar al wel eerst de reactie te plaatsen.
    Retorische vraag, sturende vraag, prikkelende vraag als titel, it works.
    Is autobiografisch schrijven narcistisch, wat is narcistisch, waar dient persoonlijk bloggen to, if at all, en zo meer van die vragen.

    Mijn persoonlijke antwoord is: ik schrijf om mij te herinneren (wezenloos slecht geheugen door NAH) en terug te kunnen zien en lezen, om mijn gedachtes te ordenen en te zien wat mij bezighoudt en ik vind het leuk om dat te doorspekken met foto’s (wat ik ook al zo leuk vind, om te fotograferen) en links van wat mij treft of trof. Nu eerst naar de sauna en vanavond ga ik je artikel lezen.
    Liefs en nog meer liefs, en je weet, dat is #nokidding because i kid you not.

    Antwoorden

  • Is kwetsbaarheid makkelijker als je niets te verliezen hebt?

    Na het lezen van dit stuk vind ik je trouwens steeds meer een filosoof in plaats van ‘alleen maar’ een goede schrijver.

    Antwoorden

    • Ik kan er zelf geen naam aan geven. Ik doe maar wat ;-) Maar who cares. Blog, essay, journalistiek, column, copywriting.. het loopt allemaal door elkaar.

      Antwoorden

      • ‘Ik doe maar wat’ klinkt voor mij als valse bescheidenheid. Maar daarom stond die knipoog er vast ook achter ;-).

        Antwoorden

        • Het was een citaat van Karel Appel: ‘Ik rotzooi maar wat an.’

          Het is geen valse bescheidenheid. Ik ga zitten met het begin van een blogpost in mijn hoofd en een idee van het onderwerp. Een paar uur later ligt er een stuk. Zo gaat het. Alle schrijvers doen maar wat. Schrijven is spelen, dat weet jij ook wel, toch?

          Ik bedoelde ook: ik doe maar wat qua stijl.
          Er zijn geen regels.

          Antwoorden

          • Ja, dat weet ik.
            Ik lees momenteel ‘On Writing’ van Stephen King. Hij doet ook maar wat, zegt hij. En hoewel hij één van de meest succesvolle schrijvers van onze tijd is, is hij super kritisch op zichzelf en vindt hij dat het altijd beter kan. Kunstenaar zijn is wat dat betreft één van de mooiste én moeilijkste beroepen ter wereld. Vind ik dan. Maar ik vind ook maar wat ;-).

            Antwoorden

              • Zwaar overrated in wat voor opzicht? Het is niet de bijbel voor iedereen die beter wil leren schrijven, als je dat bedoelt. Maar het is wel heel relativerend. Als ik het verbind met het thema van dit blog, narcisme, is het boek van King een prachtig voorbeeld van overleven door middel van schrijven. Door alle citaten van King die overal te pas en te onpas worden gebruikt (ook door mijzelf overigens) lijkt het alsof hij zijn eigen zienswijze als de waarheid ziet, alsof hij het het beste weet van allemaal. Terwijl schrijven voor hem niets anders is dan ‘a way of living’. Hij doet me wel een beetje denken aan jou: stronteigenwijs maar tegelijk vrijgevig met adviezen. Ik hou van King, in meerdere opzichten :-).

                Antwoorden

                • Ja, als schrijfbijbel, bedoelde ik. Iedereen raadt het overal aan, het staat op elk lijstje van schrijfboeken die je moet lezen, dus ik verwachtte er veel van. Maar het gaat vooral over writer’s block enzo… Wacht even.. Ik ga het er even bijhalen om te checken of ik het me goed herinner.

                  Ah. Oeps. Ik bedoelde Steven Pressfield. The War Of Art. En ik blijk Stephen King ook in mijn boekenkast te hebben staan, maar ongelezen! Dus ik kan beter even mijn mond houden.

                  Antwoorden

  • Ik zou eigenlijk stofzuigen maar sta opeens je mooie blog te lezen.

    Het is als n steuntje in de rug om te doen en schrijven wat me past.

    Dank.

    Antwoorden

  • Je inspireert me met je blogs en je tips voor bloggers. Mijn blog ligt al een tijdje stil, en nu schrijf je dit
    … “Jezelf blootgeven maakt vrij” …
    creëert bij mij heerlijke ik-wil-ook-terug-schrijven-kriebels ;)

    Antwoorden

  • Dit is nu precies de kwetsbaarheid waarvan ik houd, en die anderen de ruimte en de moed kan geven om ook zichzelf te zijn. Dank je Kitty, voor deze mooie show don’t tell.

    Antwoorden

  • ‘Jezelf blootgeven maakt je vrij.
    We oefenen omdat we houden van die bezigheden.
    En omdat we ons er met alle macht aan vasthouden, aan dat wat we graag doen, zodat het vanzelf een talent wordt.’
    En Kitty het gaat bij mij ooit lukken!
    Miss M.

    #levenlangleren #heerlijk !

    Antwoorden

  • Dank je Kitty. Kwetsbaarheid is eerlijkheid, denk ik. En dat vraagt moed. Keer op keer.

    Antwoorden

  • Hmm. Ik zit te peinzen over wat je schrijft, Kitty. Wat er in me opkomt:

    Je hebt zoiets als ‘functioneel blootgeven’, zoals een psychiater die vertelt dat hij zelf ook een dwangstoornis heeft (waardoor hij op bepaalde momenten geloofwaardiger overkomt en zijn patiënten beter kan begrijpen, waarvoor ze hem dankbaar zijn). ‘Relevante anderen’, mensen wiens mening jij zelf belangrijk vindt, hebben er dan als het ware ook een belang bij.

    Maar mensen kunnen keihard (voor)oordelen als ze iets horen over/van iemand wat ver van ze afstaat, waar ze weinig begrip voor kunnen opbrengen of wat ze om wat voor (culturele) reden dan ook (moreel) verwerpelijk vinden. Daar moet je tegen kunnen.

    Is kwetsbaarheid de beste verdediging als je jezelf hoe dan ook goed genoeg vindt, no matter what? Als je heel sterk en veerkrachtig bent?

    Is jezelf (online) blootgeven als je je heel kwetsbaar voelt, tegenover anderen dan je geliefde/dierbaren, niet van een andere orde? Kwetsbaarheid vanuit kracht is toch wat anders dan vanuit behoeftigheid?

    Antwoorden

    • Ik voel me niet kwetsbaar. Ik ben niet bang meer. Waar ik het meest bang voor was is al gebeurd. Ik heb ook geen hoop meer. Mijn hoop ligt in het verleden. Dus mijn gebrek aan angst komt voort uit een verlies.

      Dat ik tics heb, dat ik impulsief ben, dat ik vaker mijn mond wil houden dan me lukt: dat kan ik net zo goed meteen vertellen. Vroeger was dat een teer punt. Nu nauwelijks meer. Ik heb weinig reden om iets op te houden. En ja, dat is fijn.

      Maar kwetsbaarheid en kracht kun je niet echt scheiden. Ze gaan hand in hand. Ik ken kwetsbare mensen die daar zo krachtig mee omgaan dat je alleen maar vol bewondering je hoofd kunt schudden.

      Kwetsbaarheid uit behoeftigheid bestaat niet volgens mij. Wel kwetsbaarheid uit noodzaak.

      Antwoorden

      • Ben je onkwetsbaar als je nergens meer op hoopt, niets meer verwacht? Dat is ultiem bevrijdend, lijkt me. Bijna onmenselijk ondoenlijk? Een mens kan te veel verschrikkelijk moeilijks meemaken, waardoor alle hoop verdampt… En waar hou je je dan aan vast?

        Misschien is het wat jij een poosje terug twitterde, Kitty, een uitspraak van de terminaal zieke denker des vaderlands, René Gude: “Nergens meer naar streven en toch niet stilvallen.” Ik heb dat toen ge-RT met ‘precies dát, ja’ erbij, want deze uitspraak resoneert door heel m’n lijf…

        Antwoorden

        • Ik kan me niet herinneren dat ik dat tweette, ik ken hem niet eens. Maar ik ben het er totaal mee eens. Ik denk dat nu en ik vermoed dat ik dat ook zou denken als ik zelf ongeneeslijk ziek was.

          Er is niks ondoenlijks of dappers aan, het is gewoon zo. Sinds onze oudste zoon is overleden heb ik geen andere plannen meer dan plannen op korte termijn. Ik streef naar niks. Ik ben niet depressief, ik ben vrolijk, en het leven gaat gewoon door, maar ik heb geen grote wensen of ambities. Alleen maar alledaagse plannetjes. Ik hoef niet beroemd te worden, ik hoef niet op TV. Rijk is ook niet nodig. Het zal ook wel aan mijn leeftijd liggen.

          Antwoorden

          • Als je het eenmaal meemaakt, ervaart, is het inderdaad ‘gewoon’ zo en dan is het logischerwijs niet ondoenlijk meer. Is het zoals het is.

            Beroemd en/of rijk, nee zeg. Daar hoef je zeker niet ouder voor te zijn om dat niet te willen.

            Antwoorden

    • Bloggen is voor mij onderdeel van het acceptatieproces. In woorden opschrijven hoe het voor mij is, is ook accepteren hoe het voor mij is. Gek genoeg hoef ik daar dan geen goedkeuring meer op te krijgen. Gek he? waarom blog ik het dan toch? Omdat bloggen hardop denken is, en hardop zeggen. Effectiever dan tegen de spiegel praten.

      Antwoorden

  • Kwetsbaar? Nou mag ik passen? Ik stel mij noot meer kwetsbaar op. Ken je dat? Die combinatie van deksel en neus?

    Antwoorden

Lees meer

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html