Het medische raadsel van De Blogacademie

‘Misschien’, zegt Hij Die Niet Genoemd Wil Worden, ‘is het de kat.’
Ik kijk naar Minoes. Ze ligt te spinnen op bed. ‘Dat zou je wel willen’, zeg ik.

Want De Enige Man In Nederland Die Zijn Privacy Echt Serieus Neemt heeft problemen met haar. Problemen van hygiënische aard.

Minoes zegt namelijk geen nee tegen een lekker hapje. Dus als ze vermoedt dat wij zomaar ergens een lekker hapje hebben laten liggen, of op het vuur hebben staan, of hebben laten vallen, terwijl elke kat wéét dat je geen eten weggooit, dan gaat ze op zoek. Bijvoorbeeld op tafel.

En dat mag niet

Want haar pootjes, zegt De Enige Nederlander Die In Hunted Echt Niet Gepakt Zou Worden, zitten vol met bacteriën.

En niet met gewóne bacteriën. Nee: met vieze bacteriën.

Minoes komt dus nooit op tafel. Tenminste, niet zolang wij haar strak blijven aankijken.

Ze mag evenmin in de keuken. De keukendeur naar de gang én de keukendeur naar de tuin moeten dicht. Altijd.

Liever, veel liever nog had De Man Die Verwacht Dat Ik Zijn Kleren Was een huis zónder poes.

Maar hij is gecapituleerd. Ooit. Na lang zeuren.

En een capitulatie is een capitulatie. Als overwinnaar moet je geen centimeter terrein teruggeven. Vóór je het weet ben je je land kwijt.

Dus ik kijk hem koel aan

‘Misschien ben ik gewoon verkouden. Weliswaar al weken. En weliswaar alleen ’s ochtends vroeg.’
Hij haalt zijn schouders op. ‘Verban haar eerst maar eens een tijdje uit de slaapkamer.’

Ik gooi de lakens in de was en laat de kat miauwen op de gang. En de volgende ochtend is mijn neus schoon. De hele volgende week óók.

Tsss

Ik google op kattenallergie. Daar staat wat je moet doen: speeksel vermijden, handen wassen, stofzuigen, alle kleden wegdoen, gewoon geen kat hebben.

Ik begin met handen wassen.

Ik doe de deur van mijn werkkamer dicht.

Als ze dicht onder mijn kin kruipt, ’s avonds op de bank, maak ik me zorgen. De volgende ochtend heb ik weer een verstopt hoofd. Google waarschuwt dat een milde kattenallergie kan uitlopen op astma.

Misschien moet de kat weg

zeg ik tegen De Man Die De Situatie In Het Midden-Oosten In Drie Minuten Kan Uitleggen.

Hij kijkt op van de ochtendkrant. ‘Ik zal haar missen’, liegt hij.

Zoon reageert zakelijk. ‘Dan ga ik op kamers.’

Ik hou mijn mond. Ik begin de ontbijtbordjes op te stapelen. De Man Die Niet Snapt Dat Ik Saddam En Sadat Niet Uit Elkaar Kan Houden roept over zijn schouder: ‘Laat eerst nog even een allergietest doen. Om het zeker te weten.’

Wat een onzin, maar vooruit

Ik luister altijd naar mijn man.

Dus ik laat een buisje vollopen met bloed bij een vriendelijke verpleegkundige, die óók niet weet waarom een allergietest honderd euro moet kosten.

Ondertussen vraag ik op Facebook of iemand een bijzondere kat wil.

Haar nieuwe huis moet wel een tuin hebben, denk ik

Met bomen. Hoge bomen. En géén verkeer voor de deur. En natuurlijk een paar kinderen. En dan wel een beetje fatsoenlijke kinderen. Kinderen die regelmatig opkijken van hun computer om met een poes te spelen.

Voor de ouders geldt hetzelfde. Minoes heeft niks aan nieuwe baasjes die ’s avonds bij de televisie alleen maar bezig zijn met hun tweede en derde scherm. Er moet wel geaaid worden. De poes is trouwens ook gewend aan een ochtend- en een avondkrant. Weekbladen hoeft niet.

Terwijl ik de overdracht uitonderhandel belt de huisarts. ‘Zeg, de test was negatief. Je hebt géén luchtwegallergieën. Helemaal niks. Gefeliciteerd.’

Ik gooi meteen de deur van mijn werkkamer open

Ik druk mijn neus in de vacht van Minoes en snuif zoveel mogelijk haren op.

Ze spint.

Dan sms ik Hij Die Geen Smartphone Wil, Je Snapt Wel Waarom:

‘Ik ben niet allergisch. De kat blijft’

‘Tuurlijk’, smst hij terug: ‘XXXXX’

 

Save