Ouders houden meer van hun kinderen dan kinderen van hun ouders. Zo staat het in de grondwet, en daar houden we ons aan.
Ook nu zoon 2, toch nog onverwachts, het ouderlijk huis verlaten heeft. Met achterlating van 1 goudvis en 1 Ikea-boekenkast.
Hij heeft de laatste studentenkamer van Amsterdam betrokken. Hoe die er uit ziet weet ik niet, want hij heeft voorlopig even genoeg aan zichzelf. Dat mag, dat staat in artikel 12 lid 14B.
Maar opgestaan is plaats vergaan, dus ik heb een nieuwe werkkamer.
Ik had grote plannen
tot ik onverhoeds aan het klimaat dacht, en dus is er helemaal niks nieuw in de nieuwe werkkamer. Geen houten vloer; het zeil was nog prima. Mijn bureau ook. En goddank hebben we zoon 2 er van weten te weerhouden om de ingebouwde boekenkast te slopen. Daar staan nu mijn Cialdini – ken uw vijand -, mijn Chip en Dan Heath en mijn Stephen King On Writing (niet kopen). Ze passen precies.
Nou is mijn werkkamer ook mijn naaikamer. En dit keer wilde ik alle bandjes, elastiek en knopen bij de hand hebben. Dus meneer Blogacademie zou planken ophangen.
Maar je moet een man niet elk half jaar aan een timmerklus herinneren
en de Ikea-boekenkast stond in de weg. Het is zo’n kast van bordkarton, die je met één hand optilt.
Ik dacht aan de Ikea-gids, die bron van creatieve meubeltoepassingen, die nu ook al niet meer in de bus valt. Hoe zou die de kast hebben opgevat? Kon hij misschien op zijn kop? Op zijn kant? Aan het plafond gespijkerd? Of wacht: waarom maken we er geen opzetkast van?
Ik tilde hem met één hand op de naaitafel en hij paste precies.
Take that, Ikea, dacht ik.
We kunnen het écht wel zonder gids.
En zonder man.
En zonder kids.
PS. Voor vissen blijkt een asiel te bestaan. In Delft. Ze kunnen er zelfs logeren als je op vakantie gaat. Donaties en aquaria zijn welkom.
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
@HenkTerHaar https://t.co/zwK9rBo57B
zaterdag 6 juli 2019
ze vliegt uit
Laura is aan het verhuizen. Al een week. Ze gaat vanavond voor het eerst in haar nieuwe leven slapen.
Dat hele kamer-zoekproces heeft maanden geduurd. Ze heeft wel elf kamers bekeken, hospiteeravonden gedaan (overal wilden ze haar graag hebben), verschillende contracten van a tot z uitgespeld, maar ze kon de keuze niet maken. De kamer is ‘ te klein’, te duur’, ’te dicht bij de keuken’ (‘dan kan ik niet slapen door het lawaai, of word ik vroeg wakker”), de huisgenoten zijn ’te studentikoos’, ’te oud’ of: ‘ze werken allemaal al’, ‘OMG soo booooooooooring’, ‘wat een nerds’, ‘het is een feesthuis’. Het contract is ’te kort’, ’te lang’. Ik wil ‘niet midden in de stad’, ‘in Blijdorp’, ‘en zeker niet op Zuid’, maar misschien: ’tijdelijk bij Hanneke? Stella en Marcel?’. Ik wil ‘in de buurt van m’n werk’, ‘de universiteit’.
We hebben veel ruzie gehad. ‘Je moet het huis uit, je wilt toch al lang weg? Al voordat je naar Australië ging zei je dat je niet meer bij mij wilde wonen’. Er waren tijden dat we elkaar dagen niet zagen. Dan zat ik in het tuinhuisje van een vriendin en kwam ik haar alleen tegen als ik even de was ging doen. Soms dronken we dan samen koffie. Meestal niet. Het was niet gezellig. Er waren dagen dat we WordFeud speelden, en via die chat wat kleine dingen uitwisselden. Zij: ‘zeur’, ik: ‘trutje’. (Ik legde ook ‘elixer’, en haalde 45 punten). Er waren dagen dat ik huilde en huilde, omdat we elkaar niet begrepen. Omdat ze zo ver weg voelde. Omdat alles veranderde. Ik wilde haar knuffelen, maar ze wilde niet dat ik haar aanraakte.
Slapeloze nachten had ze van die kamer (en het hele loslaatproces). Ik hoorde haar woelen in haar bed (onze kamers liggen tegenover elkaar), zag het licht aan en uit gaan (ik zie haar kamerlicht als ik in mijn bed lig door de raampjes boven de deuren), nog een keer naar de wc, weer water drinken, diep zuchten. Dan: ‘Mama, mag ik bij jou?’ Ik stelde haar gerust, en vaak sliep ze dan snel. En soms ook niet. Vaak bleef ik wakker. Om haar rustige ademhaling te horen en heel veel van haar te houden.
Op een ochtend, net voordat ze per 1 juli in onderhuur zou gaan (wat niet ideaal was, maar ze had zich neergelegd bij het feit dat ze niet meteen haar droomhuis zou gaan vinden en ze was zo klaar met de stress en het zoeken en bijna vinden en dan toch weer niet) kwam ze juichend d’r bed uit: ‘Ik heb DE kamer gevonden en ik sta als eerste op de lijst.’
En zo geschiedde het wonder. Ze verhuist naar een prachtkamer in een paleis. Een heel mooi oud, maar goed onderhouden, pand met een kamer met terras en tuintje, een prachtige vloer, netjes geverfd, een keukentje voor zichzelf en hele leuke, lieve nieuwe vriendinnen.
‘En heel dicht bij jou en Daan.’
Kind, ik houd het allermeeste op de wereld van jou.
ze vliegt uit
Laura is aan het verhuizen. Al een week. Maar nu is haar bed naar de Bergselaan en gaat ze er vanavond voor het eerst slapen.
Dat hele kamer-zoekproces heeft maanden geduurd. Ze heeft wel 11 kamers bekeken, hospiteeravonden gedaan (overal wilden ze haar graag hebben), verschillende contracten van a tot z uitgespeld, maar ze kon de keuze niet maken. De kamer is ‘ te klein’, te duur’, te dichtbij de keuken’ (‘dan kan ik niet slapen door het lawaai, of word ik vroeg wakker”), de huisgenoten zijn ’te studentikoos’, ’te oud’ ‘ze werken allemaal al’, ‘booooooooooring’, ‘nerds’, ‘het is een feesthuis’. Het contract is ’te kort’, ’te lang’. Ik wil ‘niet midden in de stad’, ‘in Blijdorp’, ‘en zeker niet op Zuid’, ’tijdelijk bij Hanneke? Stella en Marcel?’. Ik wil ‘in de buurt van m’n werk’, ‘de universiteit’.
We hebben veel ruzie gehad. ‘je moet het huis uit, je wilt toch al lang weg? Al voordat je naar Australië ging zei je dat je niet meer bij mij wilde wonen’. Er waren tijden dat we elkaar dagen niet zagen. Dan zat ik in het tuinhuisje van een vriendin en kwam ik haar alleen tegen als ik even de was kwam doen. Soms dronken we dan samen koffie. Meestal niet. Het was niet gezellig. Er waren dagen dat we WordFeud speelden, en via die chat wat kleine dingen uitwisselden. Vooral veel heen en weer geplaag. Ook in het leggen van de woorden, zij: ‘zeur’, ik: ‘trutje’. (Ik legde ook elixer, en had 45 punten). Er waren dagen dat ik huilde en huilde, omdat we elkaar niet begrepen. Omdat ze zo ver weg voelde. Omdat alles veranderde. Ik wilde haar knuffelen, maar ze wilde niet dat ik haar aanraakte.
Slapeloze nachten had ze van die kamer (en het hele loslaatproces). Ik hoorde haar woelen in haar bed (onze kamers liggen tegenover elkaar), het licht aan en uit (ik zie haar kamerlicht als ik in mijn bed lig door de raampjes boven de deuren), nog een keer naar de wc, nog een keer water drinken, diep zuchten. ‘Mama, mag ik bij jou?’ En dan stelde ik haar gerust, en vaak sliep ze dan snel. En soms ook niet. Vaak bleef ik wakker. Om haar rustige ademhaling te horen en heel veel van haar te houden.
Op een ochtend, net voordat ze per 1 juli in onderhuur zou gaan (wat niet ideaal was, maar ze had zich neergelegd bij het feit dat ze niet meteen in een paleis zou gaan wonen en ze was zo klaar met de stress en het zoeken en bijna vinden en dan toch niet) kwam ze juichend d’r bed uit: ‘Ik heb DE kamer gevonden en ik sta als eerste op de lijst.’
En zo geschiedde het wonder. Ze verhuist naar een prachtkamer in een paleis. Een heel mooi oud, maar goed onderhouden, pand, met een kamer met terras en tuintje, een prachtige vloer, netjes geverfd, een keukentje voor zichzelf en hele leuke, lieve nieuwe vriendinnen.
‘En heel dicht bij jou en Daan.’
Kind, ik houd het allermeeste op de wereld van jou.
Dat is prachtig gegaan. Daar kunnen veel ouders en kinderen alleen maar van dromen. Dat komt helemaal goed met Laura – en met jou!
Mooi. Mooi. Mooi.
Ha! Dank voor de tip. Wist niet dat er een vissenasiel bestond. Heb daarmee eindelijk een goede bestemming voor het aquarium met toebehoren van mijn zoon. Ook inspiratie opgedaan voor mijn werk- anex naaikamer.
Herkenbare en inspirerende blog.
Ja, goed hè! Dat asiel.
Ik ben al zo’n fan van je schrijven en als je er dan ook nog van die milieubewuste opmerkingen tussendoor gooit, bedenk ik me dat ik écht héél erg fan ben. :-D
Hier een dochter van net 9 maanden oud, dus ik hoef gelukkig nog lang niet na te denken over kinderen die uit huis gaan. Maar ik zie er nu al tegenop, haha.
Nu ik zelf moeder ben, heb ik wel weer meer contact met mijn eigen moeder. Leuk, die cirkels waarin het leven ronddraait.
Ja, dat merk je pas als je zelf een cirkeltje opschuift. Alles begint steeds weer opnieuw! Mooi is dat. Tijd bestaat niet ;-)
Ha ha, die zag ik niet aankomen ?
#ikeakastoptafel
Wat liefdevol zeg, dit: “Hoe die [de studentenkamer] er uit ziet weet ik niet, want hij heeft voorlopig even genoeg aan zichzelf.” Ik had mezelf allang opgedrongen met een bakje macaroni-van-gisteren en een set nieuwe theedoeken. Maar ik ben dan ook geen moeder, dat zal het zijn ;-)
Dat ik mezelf niet opdring is liefdevol, in dit geval. Maar ik snap het als je het niet snapt.
Heerlijk blog. Ik heb zo gehuild de dag dat ze vertrok. Gewoon snikkend op haar bed. Nu is het de logeerkamer en af en toe crasht ze er. Ze hebben je nog steeds nodig (deze week nog een ‘mam moeten lakens nu wel of niet op 60 graden’ appje). Alleen anders. Goeie naaiplek.
Gehuild. Kan me voorstellen. Jullie hadden een goede band, hè?
ja, nog steeds, een hele sterke band. Blij mee. Ze weet me te vinden als het nodig is, dat geeft vertrouwen. Al zie ik ook dat ze zaken afhoudt; blijkbaar wil ze dat eerst zelf doordenken of uitvogelen. Of niet met haar moeder bespreken :)
Wij hebben ook een paar van die kasten van bordkarton, en wat mij verbaast is dat ze het toch wel verrassend lang volhouden.
Fijn dat je weer terug bent!
Zolang je ze maar niet hoeft te verhuizen, of zolang ze niet per ongeluk nat worden ofzo. Het ziet er uit als hout, maar het is gelijmd zaagsel met fineer. Zoiets. Eigenlijk heb ik er een bloedhekel aan. Doe mij maar eerlijk eikenhout. Niettemin: ik heb deze zonder enig schuldgevoel volgetimmerd met spijkers en haken en waar ik maak zin in had.
Ja, ik ben weer online. Ik ga jou es even bijlezen.
Ja, ik zou nu ook iets duurzamers/tweedehands kopen, maar nu we ze toch hebben, proberen we het er zo lang mogelijk mee uit te houden. Ze gaan toch al zo’n twintig jaar mee, en twee of drie keer verhuisd.
Ha!
Ja ja, jij maakt het nog wel mee, ooit ;-)
Stephen King ‘On Writing’ niet kopen? Ik heb hem hier al jaren staan. De Guardian heeft een punt – dat zijn schrijftips open deuren zijn – en toch, ik zou dit boek niet willen missen. Alleen al vanwege de overige 95% van de inhoud. En jij? Waarom ligt dit boek nog niet in het ‘boekenasiel’?
Ik denk altijd dat ik het ooit nog moet lezen. Maar omdat hij geen schrijftips geeft stoor ik me alleen al aan de titel ;-)
Eigenlijk is het boek één groot pleidooi voor schrijven. Hij geeft weldegelijk tips, maar dat lijkt op een open deur. Die andere 95% zegt veel meer over schrijven als leefwijze dan de 5% tips. Bovendien, het blijft King hè, dus het is ook een spannend boek.
Okee, okee, ik zal het eens open slaan ;-)
Prachtig blog weer.
Jij schrijft zo prachtig, altijd.
Hahaha! Wat een fijne blog. Erg grappig.
Heerlijk en heel herkenbaar Kitty. Hier inmiddels 2 zoiets als uitgevlogen (regelmatig is alles nog een weekend thuis, zo gezellig. Heerlijke avonden buiten bij het houtvuur van takken uit onze eigen tuin, moet nog maar kunnen… Tegenwoordig mag er niets meer) en nog eentje thuis… Inderdaad kamers die een nieuwe bestemming kunnen krijgen. En, nee, geen nieuwe spullen aanschaffen, maar oude creatief hergebruiken of eventueel even bij de kringloop kijken. En als het daar niet is, iets creatief omvormen tot datgene dat nu handiger is.
Enjoy. (Geniet er van klinkt zo ouderwets.) Vooral van die kampvuren.
Kitty ik ben maar een klein beetje jonger dan jij dus je mag ook ouderwetse taal gebruiken. Moderne taal is ook prima. De jeugd zorgt er wel voor dat je op taalniveau bij blijft, want af en toe zijn er vriend(inn)en die roepen dan iets en dan heb ik de eerste keer echt even ondertiteling nodig. En anders helpen alle boeken die ik lees wel om bij te blijven.
Ik vrees dat ik de boot wat ga missen. Maar who cares.
Arme jij. Dan moeten jouw kids toch nog maar vaak met vrienden over de vloer blijven komen, blijf je een beetje bij… Ik denk niet dat jij de boot gaat missen, als ik zo zie wat je produceert.
Lig ziek in bed, maar word zo ongelooflijk vrolijk van jouw blogs!
GE-NI-AAL
Beterschap!
‘Zo staat het in de grondwet en daar houden we ons aan.’ Briljant gevonden Kitty -voor altijd mijn blog-held.
;-) Niet dat ik altijd zo gezagsgetrouw ben verder, hoor.
Voorlopig laten we hier de natuur zijn gang gaan. Zoon 2 op het moment dat hij hoort dat Zoon 1 wellicht dit jaar in Rotterdam wil gaan wonen:
“Waaat!!! Daar weet ik nog niks van! Ik hoor dat ik nodig met hem moet praten.” (lees: dat laat ik niet gebeuren).
Zo’n fijne IKEA-kast heeft Zoon 1 ook op zijn kamer. Zou handig zijn in mijn schrijfhoek.
Maar waarschijnlijk moet ik nog een poosje geduld hebben.
Haha, wat een toffe reactie! Broers die van elkaar houden, dat vind ik zo ontroerend.
En ja, jouw tijd komt nog wel. Of eigenlijk heb je die nu al ;-)
Nawoord: en vissen natuurlijk ook. Welkom. In dat asiel.
Heb geschaterd om je opgestaan is plaats vergaan. En me positief verwonderd over je milieu-afweging bij de herinrichting. En herkend. Dat ook.
Haha, ja, duh. Vissen allereerst. De vis is erheen gebracht in een rode emmer. Door zoon zelf. Dat stelde toch gerust.
Kitty, die klosjes!!!!!!
(Bij mij een kluwen losse draadjes, in alle opzichten eigenlijk.)
Soit, je bent dus een Ikea-hacker. In het Ikea museum in Älmhult bieden ze artist-in-residence-ateliers aan voor mensen zoals jij. Dat kan dus ook.
O, dat is een idee. Ik wil al jaren naar Zweden ;-)
Die garenrekjes zijn gewoon een lust voor het oog vanwege de kleuren. In Amerika zijn ze overal te koop voor een tientje. Hier importeren ze ze duur in quiltwinkels. Of goedkoop via Alibaba, maar die boycot ik. Ik heb deze van Marktplaats.
Haha, een asiel voor vissen! Echt geweldig.
Ja en ook een beetje maf. Zeventiende-eeuwers hadden zich dood gelachen. Maar toch. Het scheelt een boel leed. Voor mens en dier.
Ja, nou snap ik het! Een hobby die eigen ruimte vereist moet je hebben om niet melancholisch te worden van die verandering.
Heb nog een paar jaar om die te vinden ;-)
En moet denken aan wat mijn vriendin schreeft toen haar spruit vertrok > http://www.healthyneurotics.com/empty-nest/
Haha. Zoiets, ja. Nou was ik wel 37 toen ik hem kreeg, en eigenlijk had ik al oma moeten zijn. Biologisch gezien, dan. Ik ben 59, dan hoor je op zeven kleinkinderen tegelijk te letten. Dus het werd ook wel tijd dat de natuur zijn beloop kreeg.
En ja, dat is een heel mooi vers. All I’ve invested, now others will reap. Damn.
Toen zoon 1 uit huis ging, 9 jaar geleden, maakte ik ook een versje, maar heel kort:
Wat een prachtig versje. Het zegt alles.
Mooi. Heel mooi.
Heerlijk Kitty, je hebt het weer voor elkaar! Een grijns op mijn gezicht bij het lezen van jouw verhaal.
Heb jij nog van die dingen thuis rondslingeren? ;-)
Ja….mijn kinderen wonen nog thuis..;)
Enjoy.
Opgelost. Kijk uit naar mooie creaties.
Dan ga ik nu verder met het door jou genoemde wetsartikel.
Heb ik nodig.: ‘genoeg aan mezelf’… in R’dam.
Het kan maar duidelijk zijn. X
Graag gedaan, Marjanne. Ik moest er ook even een zomer over nadenken ;-)
Haha, Ikeacrea hoor. Gelukkig hebben we de ‘bookbook’ van Ikea nog (https://www.youtube.com/watch?v=MOXQo7nURs0). Dank de 2 minuten smile!
O ja, dat was een super reclame. Natuurlijk wel een beetje gejat van die middeleeuwse monniken: https://www.youtube.com/watch?v=pQHX-SjgQvQ
Die kende ik niet, ook grappig en inderdaad hetzelfde idee maar dan eerder bedacht. Nu nog een versie waarbij ze van rotswanden op papyrus overstappen :-)