Bloggen – of het genot van een onderhoudsvrij lichaam

Ik heb ze.

Vriendinnen zonder uitgroei.

Vriendinnen met gepolsterde BH’s.

Vriendinnen met een Brazilian (nee, geen man).

Schatten zijn het.

Vrouwen met een verzorgd uiterlijk

Met Kleding van Goede Merken.

Met gelifte oogleden en gelaserde lachrimpels.

Maatje 36.

En allemaal even lief.

Zelfs L.

L.

Die, toen ze met ons op vakantie was, voor elke activiteit een ander tenue aantrok.

Een polkadot-jaren-vijftig badpak met bijpassende polkadot-parasol voor naar de rivier.

Een Tiroler driekwart broek met een Tiroler jasje voor onze wandeling heuvelop.

Een Schots geruit mantelpak met een Schots geruite alpinopet plús een Schots geruite schoudertas voor een dagje naar de shopping mall.

Ja, L. is me misschien nog wel het liefst.

Het leven als theater: what’s not to love?

Maar man, man, man, denk ik tegelijk: wat een tijdverspilling.

Bij mij heeft het er nooit ingezeten

Vrouwelijkheid.

Ik wíl wel, in principe, maar zodra het menens wordt wil ik niet meer.

Rokken blijven in mijn kast hangen.

Parfum geef ik terug aan wie ermee aan komt zetten.

Make-up smeer ik toch alleen maar uit.

Oorbellen? Vergeet ik in te doen.

Ringen? Geen gezicht bij mijn afgebeten nagels.

Hoge hakken? Puh-leeze.

Mijn kapper schrok zich dood

toen ik een afspraak afbelde omdat een vriendin onlangs een tondeuse door mijn haar haalde.

‘O mijn god,’ stamelde hij.

Maar ik riep: ‘André, kom op. Je wéét dat ik streef naar een onderhoudsvrij lichaam.’

Het kan mij niet comfortabel genoeg zijn

Niet kort genoeg, niet rekbaar genoeg, niet puur genoeg.

Een mens moet kunnen ademen. Hardlopen. Naar zichzelf ruiken.

In de regen lopen zonder af te geven.

In de zon komen zonder van haarkleur te verschieten.

Een vrouw moet grijs mogen worden.

En oud.

Kortom: ik hou niet van toneelspelen

En nu vroeg ik me af: zijn mijn teksten daarom zo kaal?

Want kijk eens naar al die ándere schrijvende dames.

Lotty Rothuizen.

De sfeer in de auto is nu om te snijden. Het verwijt hangt in de lucht. En het is mijn schuld als we het niet halen. Voor de zoveelste keer. In plaats van ‘sorry’ te zeggen, negeer ik het laatste rode licht en scheur met een vloeiende beweging door de bocht naar beneden de parkeergarage in.

Ik draai mijn raampje open. Niets is automatisch aan deze auto. Zelfs dát voelt nu als mijn schuld. Lief geeft me zijn pinpas om de slagboom te openen. Geroutineerd steek ik de kaart in de gleuf en wacht. Als ik de kaart niet snel genoeg terugkrijg, druk ik op een knop.

‘Wat doe je nou?’ schreeuwt Lief het uit. ‘Waar doe je die kaart nou in, muts?’

Nienke Gottenbos.

Als je ziet wat ik allemaal doe lijkt het net of ik er heel goed in ben, in leven. Alsof ik zomaar een succesvol bedrijf uit de grond heb gestampt, altijd übergezond biologisch verantwoord eet, met engeltjes van kinderen die goed gevoed door het huis huppelen.

Mocht je dat heel toevallig denken – bijvoorbeeld omdat je me nog niet zo goed kent – laat me je dan iets vertellen: niets is minder waar. My life’s messy. M-E-S-S-Y. En niet een beetje.

Justine Musk.

I have struggled with self-esteem issues since my teens, but it’s clear in my first long-ago diary that I didn’t start out that way. I acquired my low self-esteem. I learned it. I learned to play down the fact that I was smart, to bend over backwards so as not to “intimidate” people, to feel ashamed of the fact that I read so much and had an odd-for-my-age vocabulary (and mispronounced words), to feel ashamed for reasons I couldn’t pinpoint or articulate. What’s more, it was good to have low self-esteem; anything else was to risk a big head, and who would like me then? Confidence did not endear me to my peers. Insecurity did.

 

Om er zomaar eens drie te noemen.

Die schrijven met veel meer opsmuk.

En ze hebben lang, blond haar.

Ze dragen dui-de-lijk make-up.

Ze zetten verleidelijke foto’s op hun site.

Kijk.

Allemaal mooie vrouwen die bloggen

Díé hebben hoge hakken in hun kast.