Waarom ik wil dat jij mijn nieuwsbrief opzegt

‘Moet dat, dat gevloek?’ mailde een lezer van mijn nieuwsbrief.
‘Ja’, mailde ik terug.

Het was nog wel zo’n onschuldig vloekje: ‘Witregels op je blog, tjiezus, moet dat?’ Voor de meeste Nederlanders is dat spreektaal.

Ook op Twitter maande iemand me ‘er eens over na te denken of het iets toevoegde, al die krachttermen in de communicatie.’

Ik gaf hetzelfde antwoord. Hij ontvolgde me per direct.

Mooi.

Dat ruimt op

Ik blog namelijk niet voor fatsoensrakkers. Ik blog niet voor brave burgers, niet voor saaie pieten, niet voor Jan en Alleman.

Dat zou geen zin hebben. Jan en Alleman zijn niet in mij geïnteresseerd.

Maar jij wel, als je tot hier gelezen hebt.

Ik weet het, ik ben een eigenwijze donder.

En dat moet jij ook zijn

Als je enige indruk wil maken, tenminste.

Vergelijk het met kunstenaars. Zoete aquarellen van veldboeketten zijn er in overvloed. Die mag je best schilderen. Maar je hebt weinig kans dat je ermee opvalt.

Maar acquarellen van veldboeketten met doodshoofden?

Now we are talking. Dat is niet iedereen z’n pakkie-an. Nu heb je opeens een niche te pakken: kunstliefhebbers die zowel van veldbloemen als van doodshoofden houden, en dan ook nog in acquarel.

Maar ho, begrijp me goed

Ik pleit niet voor effectbejag. Ik bedoel niet dat je een bruine koe paars moet verven. Ik wil alleen maar zeggen: als je houdt van doodshoofden, steek dat dan niet onder stoelen of banken.

Wees jezelf. Leef je uit. Geef ze een mooie plaats in je werk. Want andere liefhebbers zullen je omarmen. En die kopen je werk.

Het is eigenlijk zo simpel. Op je blog laat je zien wie je bent en wat je kunt. De mensen die je gaan volgen zijn de mensen die dat waarderen. De rest van Nederland is niet interessant voor jou, dus daar hoef je niet voor te schrijven.

Is dat niet geweldig?

Je mag gewoon jezelf zijn ;-)

Niet dat je mijn toestemming nodig hebt, maar om het maar even helder te stellen.

En eigenlijk is het vreemd dat ik het nog een keer moet zeggen. Nu we zóveel online marketing coaches en goeroes hebben die hun brood verdienen met advies over hoe je online klanten krijgt.

Waarom wéét jij dit nog niet?

Dat loop ik nou me al tijden af te vragen. En ik denk dat ik het snap: niemand staat stil bij teksten. (Behalve tekstschrijvers, ja).

Want we begrijpen niet hoe krachtig geschreven teksten zijn als marketinginstrument.

Alles draait om techniek.

We maken een schitterende website met parallax scrolling, een eigen app, professionele foto’s en een paar gloednieuwe gadgets waarvan alleen onze ontwerper kan onthouden hoe ze heten. Het kost ons een godsvermogen. En dan zijn we klaar.

Denken we

Maar wat zetten we er op?

Dat we boekbinden, en welke cursussen we daarvoor hebben gedaan?

Dat we coach zijn, en alles weten van intermenselijke communicatie?

Dat we heus een betere accountant zijn dan alle anderen?

Niet erg pakkend. Hè?

Jammer van dat mooie design. Want met design alléén krijg je geen klanten.

Hoe moet het dan?

Dat zei ik al: laat zien wie je bent en wat je kunt.

Stel: je bent een loopbaancoach. Je weet alles van werkproblemen. Je kent de frustraties van je klanten, de ergernis van werken voor een baas die jou niet begrijpt, de overbelasting van ambitieuze ouders met jonge kinderen, de angst van werknemers die ondernemer worden.

Schrijf dáár dan over.

Val ons niet lastig met opgepoetste reclametekstjes en ellenlange lijsten met certificaten. Nee, laat gewoon zien hoe je je klanten helpt. Waar je met ze over praat. Wat voor effect dat heeft.

En of je wel aardig bent.

Ben je een illustrator?

Schrijf dan niet over welke pen je het liefst gebruikt. Niet over je tekentablet, je fotobewerkingsprogramma en alsjeblieft niet over hoeveel grams papier het meest geschikt is voor ecoline.

Dat kan de redacteur die jouw tekeningen moet kopen namelijk niks schelen. Die wil weten hoe je werk er uit ziet, hoe snel je werkt, hoe duur je bent, en wat je eerder maakte.

En of het gezellig is om met jou een kop koffie te drinken. Want hij wil wel lol hebben.

Ben jij wel leuk?

Ook al ontmoeten we elkaar tegenwoordig vaak online, we werken toch het liefst met mensen die we aardig vinden.

Die óók van PSV houden. Die óók kleine kinderen hebben. Of die net als wij geen genoeg kunnen krijgen van Marco Beasley.

Mensen met wie we ons verbonden voelen. Op wie we lijken.

Je website kan imponeren

Omdat hij state of the art is en technisch strak in elkaar zit. Maar het is op je blog dat mensen kunnen zie wie je bent.

Of je weleens vloekt. Of je aan sport doet. Hoe je met mensen omgaat. Waar je over nadenkt, en hoe.

Niet omdat je over ditjes en datjes blogt. Maar omdat je laat zien dat je nadenkt over je werk, als mens, en dat wie je bent je werk beïnvloedt.

Niet iedereen is het met je eens

Dat kan niet. En dat hoeft niet. Net zomin als je het in de kroeg met iedereen eens kunt zijn.

En daarom is het helemaal niet erg als je geen 12.000 volgers hebt op Twitter. Of 4300 abonnees op je nieuwsbrief. Het gaat namelijk helemaal niet om aantallen. Het gaat om verbondenheid. Om wederzijds aardig vinden.

Ja, wederzijds

Als zelfstandige kies je zelf je klantenkring.

Mensen mogen zich best op je nieuwsbrief abonneren. Maar jij mag jezelf zijn.

En als je iets zegt dat ze niet bevalt, mogen ze zich uitschrijven. Daar zit jij dan niet mee. Daar ben je blij om.

Want je wil alleen maar lezers met wie je ook een kop koffie zou willen drinken, in het echt.

 

Lees ook: Vloeken, schelden, en het laatste taboe op je zakelijke blog