De bouwstenen van sluiertaal zijn eufemismen: mooie woorden voor kwade zaken.
Eufemismen zijn laf. Ze durven niet met de kop in de wind te lopen. Ze verdonkeremanen.
Of erger: ze misleiden bewust.
Wat is een cookie?
Een tracker.
Wat is een tracker?
Spionagedata die bedrijven ongevraagd op je computer zetten als je hun website bezoekt. Als je een pagina liket. Als je een app downloadt.
Je krijgt een code waarmee ze je surfgedrag kunnen volgen, en waarmee ze allerlei gegevens die je online achterlaat kunnen combineren. Niet alleen uit hun eigen bestanden, maar ook uit andere. Ze koppelen ze zelfs aan je off-line gegevens: je adres, je huwelijkse staat, je hypotheek, je gezondheid.
En denk je dat alleen bedrijven je gedrag bekijken?
Uh-uh. Vadertje Staat doet het ook.
In 2014 lachten we nog om de Chinese plannen om elke burger een gedragsscore te geven. Maar inmiddels heeft elk Nederlands gezin met jonge kinderen – via het Elektronisch Kind Dossier – een risicoscore: mishandelen de ouders? Eet het gezin wel gezond? Ondanks hun beroepsgeheim werken schoolartsen daar aan mee.
SyRI, van de Belastingdienst, geeft ons een score die het samenstelt uit data over zorgverzekering, schulden, huisvesting en pensioenen. De Belastingdienst kan trouwens bijna álles opvragen: kentekenregistraties van parkeergarages bijvoorbeeld, of van de politie. En ze deelt ze gul met inlichtingendiensten en met de officier van justitie.
Dat las ik deze maand in Je Hebt Wél Iets Te Verbergen
van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis.
Een schrikbarend boek. Het gaat over het online-privacy debat. Denk je.
Maar privacy is óók een eufemisme
Privacy lijkt een zorgzaam woord. Zo’n woord dat 75 centimeter afstand van je houdt bij een gesprek. Maar als je Je hebt wél iets te verbergen leest, besef je al snel: het gaat over onze veiligheid. Het is een veiligheidsdebat. Het gaat over onze vrijheid van denken en handelen.
Het gaat niet over privacy, het gaat over de opkomst van het spionage-kapitalisme.
Een vorm van kapitalisme waarbij geld wordt verdiend met de grootschalige surveillance van menselijk gedrag.
De nieuwe productiemiddelen zijn de technologieën die betekenis halen uit al die data.
En wijzelf zijn de bron om de data uit te tappen.
Martijn en Tokmetzis noemen het: surveillance-kapitalisme, maar ook dát is weer een te vriendelijke term. Surveillance is: toezicht, bewaking. Daar kleeft een plukje zorgzaam vaderschap aan. Nee, wat Je hebt wél iets te verbergen blootlegt is spionage: het stiekem achterhalen van informatie.
En hoewel we er als privé-personen weinig aan kunnen doen, hebben we toch een paar beslissingen te nemen. Zeker als je, net als ik, een website hebt voor je onderneming.
Ik vat eerst het boek even kort samen
De kern vanJe hebt wél iets te verbergen is: privacy is geen privé-probleem. We zitten middenin een revolutie. Zonder dat we het door hadden zijn we burgers geworden van een gescoorde samenleving. Afhankelijk van ons actuele risicoprofiel mogen we een land in, krijgen we een hypotheek en – straks – een zorgverzekering en een baan.
Niemand weet wat er waar over wie verzameld en gecombineerd is en aan wie die gegevens zijn doorverkocht. De datastromen vloeien alle kanten op: van bedrijfsleven naar overheden en andersom, en dwars over alle grenzen. Private en publieke netwerken versmelten. Inlichtingendiensten bespioneren ons via de gegevens die bedrijven over ons verzamelen. De overheid heeft daarom zelfs belang bij beveiligingslekken.
Politici doen aan dataïsme: een naïef geloof in hoe meer data, hoe meer waarheid. Net als wij lijden ze onder de informatie-asymmetrie: ze hebben een forse kennisachterstand op de nerds en de datamarketers.
Ook de wetgeving loopt achter – de juridische vragen in het boek zijn fascinerend. De hoeksteen van het privacyrecht is dat de burger de over hem verzamelde gegevens mag inzien, maar dat is inmiddels ondoenlijk. Er moet een tegenmacht komen op een hoger niveau, zegt zelfs de jurist Prins, die in 2011 als lid van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid meeschreef aan het rapport i-Overheid.
En jij en ik waren ons van geen kwaad bewust
We hadden het te druk met grappen maken met onze Facebookvrienden, en ons websitebezoek in de gaten houden op Google stats.
Want het zijn van die makkelijke programma’s. Gratis, ook. En iederéén doet het
Maar als je dit boek leest, sta je er als website-eigenaar opeens bij stil dat je niet alleen jouw eigen gegevens, maar ook die van al je bezoekers gratis en voor niks aan Google levert. En aan Facebook.
Of aan ScoreCard Research, een tracker die op mijn eigen website blijkt te zitten. Die komt ongevraagd mee met Soundcloud, waar ik mijn podcasts op zet.
ScoreCard Research is een databedrijf dat volgens The Guardian 2 miljoen gebruikers volgt. Het verkoopt onderzoeksgegevens.
Of aan Gravatar.
Ik voel me opeens een beetje dom
Neem nou Gravatar. Dat propageer ik al jaren. Deze WordPress.com-dienst zet je foto bij elke comment die je achterlaat op het net. Dus als er nou één manier is om er snel achter te komen in welke websites jij veel interesse hebt, is het wel via Gravatar.
Ik sla me voor mijn kop en begin te googelen.
Kijk, er is een alternatief dat je zelf kunt hosten. Libravatar. Freeing the web one face at a time. Oók gratis, maar open source.
Klinkt goed. Kunnen we dat installeren? vraag ik aan mijn developer. Die trekt een bedenkelijk gezicht. Weet ik wel dat iedereen dan speciaal voor mijn site foto’s moet uploaden? Hij kent een betere plugin. Maar daarvoor moet iedereen eerst lid worden vóór ze een comment kunnen geven.
Ook niet de bedoeling. We stellen het even uit.
Google stats dan, is daar wat anders voor?
Jazeker. SimpleAnalytics. Alles wat je nodig hebt, als je niet dagelijks met SEO bezig bent, en het doet wat het belooft: het is simpel en totaal privé.
Wil je net zo veel gegevens als bij Google Stats? Dan is er Matomo (voorheen Piwik). Liberating analytics. Open source.
Ik installeer het Simple Analytics. Ik besteed minder dan 10 uur per jaar aan SEO.
Kan ik mijn podcasts op een andere manier op mijn website zetten, zodat ik die tracker van Scorecard kwijt raak? En waar komt die Twitter tracker op mijn site eigenlijk vandaan? En nu ik er weer eens naar kijk: hoezo staat Google Plus nog in mijn share-buttons? Gebruikt iemand die share-buttons eigenlijk nog wel? Zal ik ze gewoon weghalen?
Vóór ik het weet ben ik een paar dagen verder
De Correspondent is bezig met net zo’n onderzoek, over hoe ze hun website kunnen blijven runnen zonder alle informatie gedachteloos door te spelen aan andere bedrijven. De VPRO verantwoordt hier wat ze doet.
Als ZZP-er ga ik er iets meer tijd voor nemen. Maar dat ik een verantwoordelijkheid heb staat vast.
Hoewel ik alweer achter blijk te lopen, net nu ik het begin te snappen:
Currently 70% of global brand referrals happen on dark social, not via Twitter or Facebook, explained Adidas senior director of global brand communications Florian Alt, speaking at the Festival of Marketing today (6 October) about the value brands can add by gaining mentions in the private messaging sphere.
Conclusie
Als zelfstandige ondernemer kun je je verantwoordelijkheid nemen. Je kunt zoveel mogelijk plugins vervangen door andere, die misschien niet gratis zijn, maar die in elk geval niet klakkeloos de gegevens van al je bezoekers doorsluizen naar bedrijven die ze commercieel uitbaten. Je kunt de ontwikkelingen beter volgen.
Als burger kun je Whatsapp inruilen voor Signal. Je kunt je computer en je andere toestellen zo goed mogelijk beveiligen. Je kunt langer nadenken voor je de schoolarts toestemming geeft om de gegevens van je kind in een digitaal dossier te zetten.
Maar uiteindelijk moet er nationale en internationale wetgeving komen die ons beschermt tegen de ongebreidelde datahonger van iedereen die er zijn voordeel mee wil doen.
Misschien is er hoop
Martijn en Tokmetzis citeren de beroemde Amerikaanse informaticus Sandy Pentland. Ze vinden zijn sociale-natuurkunde theorieën te optimistisch. Maar Pentlands pleidooi om ons de macht over onze eigen digitale gegevens terug te geven door de bouw van een beter systeem klinkt als iets dat – misschien, misschien, schiet op dan – mogelijk is.
You should have the same rights and obligations in your digital self as you have in your physical self.
Kijk vanaf 0:55.
Maar hoe naief mogen we zijn? In een verontrustende Ted-talk uit februari 2016 vertel Tijmen Schep van het SETUP medialab over data-verzameling-uitwassen. Ze leggen een verjaardagskalender aan met zoveel mogelijk informatie over alle Nederlanders – om te kunnen aantonen hoeveel er al over ons verzameld is.
De score van je vrienden bepaalt jouw score
in het Chinese burgerscore-systeem Sesam, zegt hij. Kijk via deze link vanaf 9:30, waar het interessant wordt. (Dank Sebastiaan Guliker voor de link).
Zie ook:
• Bits of Freedom: Fix je online privacy
• VPRO, Tegenlicht: What Makes You Click, september 2016
• Volkskrant: Zo sluipt de geheime dienst bij u naar binnen, october 2016
• Kritiek op Facebook over gebrek aan verantwoording, VPRO Zondag met Arjen Lubach
• Surveillance self-defense against the Trump administration, november 2016, TheIntercept.com
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
De privacyweek is voorbij, maar dit moet je toch nog even lezen #jehebtwelietsteverbergen https://t.co/8GC1AMRK7b via @KittyKilian
wat doe je als bloggende ondernemer? #privacyweek https://t.co/5HLXzFfpY0 https://t.co/mNRQ93w56d
Afgelopen jaar gezien bij TEDxUtrecht: https://youtu.be/XNF-rGiGb50
Deze club heeft van elke Nederlander een profiel gemaakt met openbare data. Gewoon omdat het kan en natuurlijk om te laten zien wat er te vinden is.
Yikes. Ik heb er net naar gekeken. Voor wie ook wil kijken: interessant vanaf 9:42 – het stuk daarvoor is een wat chaotische aanloop. Ik zet hem bij de links.
De voorbeelden die ze noemen – verzekeraars die korting geven in ruil voor gegevens over welk traject je rijdt, en applicant tracking systemen – heel eng. Een glijdende schaal. Nu iedereen zijn eigen medisch dossier mag downloaden zie je de volgende bui al hangen. En helemaal eng is dat – in dat Chinese systeem – de score van je vrienden die van jou beïnvloedt. Getver. Ik ga maar even iets leuks doen.
Kijk, @mrJip_drJanneke, we staan in het blog van @KittyKilian. Een verontrustend blog, dat wel… https://t.co/YA4Qr7Mx55
Je hebt wél iets te verbergen: wat doe je als blogger? https://t.co/HXZmCE3sYi #privacy #spionage via @KittyKilian
Helaas bekend en al jaren. Komt vaak voorbij in programma’s als Tegenlicht. Zelf blokkeer ik o.m. gravatar en facebook. Geen probleem, ik heb er weinig mee. Steeds eenzelfde plaatje bij een reageerder zien is irritant en kinderachtig. Gewoon niet doen, voegt niets toe aan de kwaliteit van een reactie. Hier blokkeer ik overigens ook doubleclick, wat mij betreft ook een zeer onfrisse club, maar dan heb ik het meer over malware.
Maar een AH- of andere bonuskaart heb ik om dezelfde reden niet. Mensen bespioneren gebeurt dus al wat langer.
Gotcha, Ximaar op lieverniet@wordpress.com. Ik laat nooit anonieme comments toe, maar voor deze keer maak ik een uitzondering. Want daar geloof ik nou niet in: schuilnamen gebruiken op het net. Je eigen naam gebruiken is de beste garantie dat de discussie fatsoenlijk blijft.
Om dezelfde reden ben ik het er niet mee eens dat foto’s bij een commentaar niks toevoegen. Natuurlijk maakt het uit wie iets zegt – als Rutte en Wilders allebei dezelfde uitspraak doen, hebben die uitspraken toch een ander gewicht. Foto’s – gezichten – herken je heel snel en mensen die de comments lezen herkennen elkaar. Het vergemakkelijkt de communicatie. Het is ook gewoon gezelliger. Online zou een koude boel zijn zonder foto’s van mensen. En als je een zakelijk of een ideëel belang hebt – als je iets wil uitdragen of verkopen – is herkenning ook van belang. Niks mis mee.
Maar ik ben het helemaal eens met die bonuskaartkritiek. Dat was een big data-maatregel voordat het woord was uitgevonden. Daar zie je nou echt in werking hoe moeilijk het is voor mensen om te kiezen tussen een korte- en een lange termijn belang.
Zit double click op mijn website? Dat ga ik zo even checken. Ik was het zelf nog niet tegengekomen. Inderdaad, geen fijne club.
Mijn eigen naam is nogal uniek en leverde problemen op wegens ‘aanstootgevend’. Sinds een jaar of 12 gebruik ik een pseudoniem, op mijn website staat een mailadres die het wel doet. Het is vrij simpel om een plaatje van iemand anders als gravatar te bruiken en weet ook dat dat gebeurd.
Dit is een van de redenen waarom ik geen Facebook account heb. (Ook omdat ik er geen tijd voor heb en geen zin in heb.) Maar het is moeilijk om je aan alle data registratie te onttrekken, zeker als je online werkt.
Ik zie net dat er ook een Kindle versie is van “Je hebt wel iets te verbergen” – dus ik kan het boek hier ook kopen. Ga ik doen! Dank voor de tip.
Maar Henneke, als jij op een site komt waar een Facebook like-knop op staat dan zet FB ook een tracker in je browser. Of je nou lid bent of niet.
Zitten er ook nog positieve kanten aan Kitty? Heb jij die kunnen bedenken? Kan 1 van de effecten zijn dat mensen beter gaan nadenken over wat ze via internet delen en hun woorden met zorg gaan kiezen en niet alleen maar zwetstaal bezigen? Overigens, ik vind het allemaal even beangstigend als jij. Evengoed, elk nadeel hep z’n voordeel. Ik vind het wel weer een blog van ongekende kwaliteit. Zoals ik je graag ken.
Iets positiefs… hm… nee. Sorry. Sommige dingen zijn gewoon erg. Een groter bewustzijn is het begin. Gaan betalen voor diensten ook. Overigens blijft het internet natuurlijk ook ongekend fantastisch.
PS. Ik maak me al jaren zorgen over wat het opheffen van het medisch beroepsgeheim betekent voor mensen met een forse psychiatrische diagnose. Niet veel goeds, als Jan en Alleman en mogelijke werkgevers in hun medisch dossier kunnen snuffelen.
Maar Kitty (en Rokus), dat ‘Jan en alleman’ inclusief werkgevers nu in medische dossiers kunnen snuffelen, is dat geen ongefundeerde bangmakerij? Als ik het goed begrepen heb, is de mogelijkheid om medische dossiers in te zien door anderen dan de betrokken behandelaar en de patiënt zelf, omgeven met dusdanige zorgvuldigheidseisen dat ongeoorloofd gesnuffel helemaal niet kan. Maar als ik het mis heb, dan hoor ik het graag.
Wat betreft mensen met psychiatrische diagnoses: ik heb wel eens gehoord dat zorgverzekeraars die diagnoses al jaren heel simpel af kunnen leiden uit de declaraties van de behandelaars. En dus dat inzage in de dossiers daarvoor niet eens nodig is.
1. Dat heb je mis. Jan en alleman kan er bij. De buurtzorgteams, ambtenaren op het stadhuis, co-assistenten.
2. Ja, dat zal wel kloppen, dat een zorgverzekeraar dat kan afleiden. Maar het gaat er om dat je niet wil dat een toekomstige werkgever dat dossier ook even kan lichten voor hij iemand aanneemt. Dat wordt steeds makkelijker nu er steeds meer mensen bij de info kunnen.
3. Diagnoses zijn vaak onjuist. Je krijgt ze haast niet meer uit je dossier. Erger: behandelaars zijn gedwongen om je een diagnose te geven omdat ze anders geen vergoeding krijgen. Ze geven soms een te zware diagnose omdat ze langer willen behandelen dan ze van de zorgverzekeraar mogen – vanuit goede bedoelingen dus.
Neem je verantwoordelijkheid. Denk aan privacy. Ook die van je bezoekers. Lees t blog van @KittyKilian https://t.co/7uGSZIz9Ue
… en wist je al dat het CBS net deze maand heeft aangekondigd dat zij de centrale rol op zich willen nemen voor het verzamelen van alle big data in Nederland?
Brrr…
Nee. Wat een idee. ‘Laat ons dat maar even doen, dan.’
Ha Kitty,
Thanks. Ik zie voor dit probleem voornamelijk technische oplossingen. Als Pikwie en LibreAvatar makkelijker zijn, dan zijn ze een alternatief. Anders niet. Internationale wetgeving lijkt me een illusie, de belangen zijn erg groot.
Dit lijkt me een mooie taak voor de programmeurswereld. En er zijn ook kansen. Google-Analytics is verschrikkelijk onduidelijk, dus als je daar een alternatief voor hebt dat makkelijker te begrijpen is … Ik zal het boek lezen en eens kijken wat we er aan kunnen doen vanuit een technische invalshoek.
Ik ben ook bang dat die hoop naief is. Jij hebt me al jaren geleden uitgelegd hoe lek alles is, maar nu snap ik het pas.
Tis lastig onder woorden te brengen waarom. Het boek hielp daar bij. Dit blog ook weer.
Voelt nu alsof ik minder voor joker sta als ik kritisch ben op keuzes voor online tools, slimme meters, schoolartsen etc.
Dank dat je t zo expliciet benoemd.
Ontzettend goed als je daar kritisch op bent! Ik sla mezelf voor mijn kop dat ik het niet serieuzer heb genomen.
Tis ook zo groot en onwerkelijk. Kop in het zand is zoveel makkelijker. Wat je je op de hals haalt als je t anders wilt… Poe.
Wat ouwe koeien:
Hardleerse Stedin uit je huis proberen te houden. Niet eenvoudig, wel gelukt.
Ervaring met t opvragen van het offline medisch dossier van mn eigen kind is ook niet bepaald hoopgevend. Je wordt gewantrouwd alsof je een potentiële kindermoordenaar bent.
Geen herkenbare foto’s van je kind online willen en merken dat daardoor je kind buitengesloten wordt. Op zijn eigen school nota bene. http://puurmaaike.nl/fotos-van-kinderen-online-regel-het-goed/
Het zijn kennelijk de gevolgen van verantwoordelijkheid willen nemen. Niet klagen maar dragen.
Maar goed.
Ken je trouwens t experiment ‘super stream me’ van vorig jaar zomer? Ook bij de vpro. Ook heel bijzonder. http://puurmaaike.nl/giga-gaaf-privacy-experiment/
Dat van die kinderfoto’s had ik me niet gerealiseerd. Onze kinderen waren net van voor die tijd dat iedereen digitale camera’s en smartphones had. Wat een gedoe, een school die daar onzorgvuldig mee om gaat. Ook een bewustwordingskwestie.
Wat je hier mee maakt is hoe het is om tegen de stroom in te roeien. Dat moeten mensen als de journalisten die dit boek schreven ook continu meemaken. Het is erg moeilijk om een algemeen heersende mening om te buigen.
Dat heb jij dus bij zo’n school: alle andere ouders en de staf vinden je een zeikerd. En ze straffen je kind omdat jij zo’n zeikerd bent, die zich niet wil houden aan de gemiddelde opinie.
Die reality show-achtige programma’s, daar hou ik niet zo van. Maar dat is ook een weer een heel ander probleem hè, dat is zelf gekomen openheid. Bewust en opzettelijk.
ja en nee.
natuurlijk zet t programma het extreem in met hartslagmonitoren enzo. maar toch…. ik weet niet hoe zelfgekozen het eigenlijk is. het is ook wat er ‘gewoon’ is. het is steeds gewoner om elke milimeter van je leven te delen. zeker voor de generatie die digitaal opgroeit. en ssm (dat lijkt op n reality show, maar eigenlijk een geweldig interessant experiment is) legt mooi bloot wat zoveel delen en zo zichtbaar zijn betekent voor je psyche. dat bleek zwaar. het bleek onmogelijk. privacy hoort absoluut in de piramide van maslow.
Eens, over Maslow.
Goeie weekend kost: Je hebt wél iets te verbergen: wat doe je als zzp-er? https://t.co/d3XhRNYoiK
Dank voor dit belangrijke blog. Zo moeilijk om hier handen en voeten aan te geven omdat de materie zo ingewikkeld is. Maar hier ligt zeker een verantwoordelijkheid voor ons als zelfstandigen. Dus als eerste stap ga ik het boek maar eens lezen.
Je hebt het snel uit, het is niet dik. Zie ook de Privacyweken op NPO3 de komende tijd.
Een MUST READ voor iedereen met een website (maar ook voor alle andere!! https://t.co/UbJPvyuMAs
Dank voor dit blogbericht.
Ik vertel dat ik de adressen niet door verkoop, dat klopt nu blijkt dat ik ze gewoon weg geef.
Ik ga dit massale delen, de hele wereld moet dit weten/lezen.
Dank je Kitty, voor deze noodzakelijke bewust-wordings stap.
Ja, dat klopt, van die adressen.
Inderdaad goed dat je hier aandacht aan besteedt, Kitty.
Wie het boek van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis niet gaat lezen, zou minstens dit moeten bekijken: https://decorrespondent.nl/209/nee-je-hebt-w-l-iets-te-verbergen/6428004-ab2d5fc2. Dit was voor mij het stuk dat mij het belang van het onderwerp echt deed inzien.
(Psst Kitty, verbeter ‘inlichtendiensten’ nog ff.)
Dank, verbeterd.
Heb jij het gelezen?
Mijn korte bespreking doet geen recht aan het boek, het is beknopt maar het behandelt omgelofelijk veel. Aparte hoofdstukken over bedrijfsleven, overheid en criminelen die stiekem data verzamelen voor eigen doeleinden, aandacht voor verschillende juridische problemen rond die dataverzameling en onze veiligheid, voor hoe de gedragspsychologie en marketing erdoor zullen veranderen, gevolgen voor de democratie, en een soort inventarisatie van hoe het bewustzijn aangewakkerd kan worden. Ze bespreken allerlei critici en wetenschappers en andere onderzoeksjournalistiek. Echt heel interessant, schrikbarend en belangrijk werk.
Nee, niet gelezen nog, maar ik ga dat nog wel doen.
In het stuk waarnaar ik hierboven link, zie je op hoeveel manieren je kunt zeggen dat je wél iets te verbergen hebt, maar de uitleg ‘per manier’ is erg beknopt. Het boek zal daar veel uitgebreider op ingaan.
Ik maak me ook echt zorgen over dit onderwerp. Zorgen dat de wereldbeelden die schrijvers als Orwell en Huxley beschreven, in ijzingwekkend tempo werkelijkheid aan het worden zijn.
Eigenlijk was dat al begonnen sinds door Edward Snowden bekend werd dat de NSA zo’n beetje al het internetverkeer kan afluisteren. Alleen al het feit dat mensen wéten dat ze kunnen worden bespioneerd, zorgt voor een ander, meegaander gedrag, zo wordt betoogd in dit artikel in de Washington Post: https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2016/04/27/new-study-snowdens-disclosures-about-nsa-spying-had-a-scary-effect-on-free-speech/
Dat klopt. Ik ken mensen die hun eigen email al jaren censureren.
En ja, dat artikel is goed. Maar je hoeft slechts te denken aan de jodenvervolging of de Culturele Revolutie om je in éên klap te realiseren hoe gevaarlijk de opslag van een persoonlijk profiel van elke burger is, toch?
Uitspraak Rechtbank Den Haag 10-12-2015 in een vrij ingewikkelde terrorismezaak: http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBDHA:2015:14365. Kijk bij punt 5: hoe de politie met nep-accounts via Facebook en Twitter probeerde te penetreren in het netwerk van de van terrorisme verdachte personen. Het staat tot in detail beschreven. Of dit helemaal onder ‘privacy’ valt, daarover kun je discussiëren, maar ik vind het heel intrigerend.
Ze maken een fake Facebook-account aan om met mensen die ze van terrorisme verdenken in contact te komen. Dus ze gaan online undercover, in heel bescheiden mate. Ik vind het interessant hoe diep ze daar op in gaan – zal wel moeten omdat de wetgeving en de jurisprudentie hier ontbreken – omdat het een achterhoedegevechtje is als je leest wat er internationaal al allemaal gebeurt aan informatie-uitwisseling.
Interessant was deze alinea: “In dezelfde memorie van toelichting heeft de Minister van Justitie naar voren gebracht dat een opsporingsambtenaar op grond van artikel 2 van de Politiewet 199335 ‘als ieder ander kan rondkijken in de digitale wereld en kennis kan nemen van de voor een ieder raadpleegbare informatie. (…) Zoals de politie, al dan niet in burger, op straat mag surveilleren en rondkijken, zo mag een rechercheur vanachter zijn computer hetzelfde doen op internet.”
Want op straat hangen óók overal camera’s. Daar loopt de politie al nauwelijks meer zelf rond te kijken ;-)
Interessant onderwerp, dat inderdaad heel veel mensen ontgaan is. Bedankt voor het aanscherpen van onze alertheid!
Ik denk dat het maatschappelijk bewustzijn achteraan hobbelt. Het boek is er ook pas nu. De ontwikkelingen op internet gaan ook razendsnel, en dat is het probleem. Als je de technologie niet de vrije hand wil geven moet je hem eerst snappen. Toch?
“En jij en ik waren ons van geen kwaad bewust…” – nieuwe @KittyKilian blog over ongebreidelde datahonger: https://t.co/NUXB1T9BYp
Van mij hoeven we niet meteen paranoide onze data te beschermen, maar doen alsof er niets aan de hand is kan na dit boek echt niet meer. Lezen dus!!
Ik vind het niet paranoïde, Jeroen, we zitten echt middenin Brave New World. Ik denk dat we ons er veel te weinig bewust van zijn geweest. Ik in elk geval wel.
Middenin 1984 van Orwell zul je bedoelen. Ik moest in elk geval meteen aan Big Brother denken.
Je hebt gelijk, ik haal ze door elkaar. Big brother. En de tv’s die spioneren, die hebben we ook al.
Goed dat je aandacht besteedt aan dit thema, Kitty.
Ik heb het boek toevallig ook net gekocht en wil het dit weekend gaan lezen.
‘Maar uiteindelijk moet er nationale en internationale wetgeving komen die ons beschermt tegen de ongebreidelde datahonger van iedereen die er zijn voordeel mee wil doen.’
Dat zie ik zo snel nog niet gebeuren, omdat regeringen en overheidsinstanties overal op de wereld al net zo zitten te azen op onze gegevens als de grote commerciële spelers op de markt …
I know. En het is een gigantisch probleem. Maar misschien kan het op een positieve manier, met een beter systeem dat wel veilig is? Zoals Pentland wil? Uiteindelijk kunnen consumenten stemmen met hun voeten.
Ik weet het niet. Deze materie gaat boven mijn pet.