Hoe schrijf je een pakkende openingszin voor je blog? 23 reviews

Zoek je uitleg over hoe je een pakkende eerste zin schrijft voor je blog? Lees dan Hoe begin je een verhaal.

Stuur de openingszin van je blog, vroeg ik. Dan zou ik wel eens even commentaar geven.

Ik vroeg het aan de 500 blog-update-abonnees die afgelopen weken meededen aan de minicursus ‘De Eerste Zin.’

Welnu. Commentaar

Op volgorde van binnenkomst.

PS. Wil je een blog bekijken? Klik op de foto van de auteur.

 

De winter is ten einde, de lente kondigt zich langzamerhand aan.

De opdracht was: een pakkende openingszin. Dit, Francis, is een neutrale eerste zin. Hij roept in mij geen verlangen op om verder te lezen. Ik wéét al dat het lente wordt. Vertel me iets verrassends.

 

“Dit artikel lees je niet uit. Gegarandeerd. Al vér voor de laatste zin ben je afgehaakt. Wedden?”

Ah, een gouwe ouwe. Hij kan perfecter uitgevoerd, Arjan. Het is een pakkende zin. Maar hij is het begin van een wilswedstrijd met de lezer. Wil je slagen, dan moet je snel met een concrete aanval komen. Maar jij blijft gevaarlijk lang abstract. 4 zinnen lang. Dan zegt de lezer: inderdaad, ik stop ermee. Dus stop er eerder iets concreets in.

 

Het zit er gewoon in gebeiteld. De gouden regel, dat je bij vermogensfondsen geen geld kunt vragen voor de dingen die je nu eenmaal moet doen. Voor de dingen die tot je normale werk horen en waarvoor je dus al geld krijgt om ze te doen. Of het geld nu van je klanten of deelnemers of leden komt, van de overheid of van een zorgverzekeraar. Het zijn je ‘reguliere activiteiten’. Gewoon de dingen die je doet, hoe bijzonder en waardevol soms ook. Een toneelclub maakt toneel, een zorginstelling levert zorg, een centrum voor de kunsten geeft muziekles.

Marijke, een eerste zin is slechts een opmaat naar de tweede. Je eerste zin zegt nog niks, maar je tweede zin is interessant – als lezer krijg je het vermoeden dat hier weleens een levensgroot probleem kan schuilen. Geen fondsen voor dingen die je nu eenmaal moet doen – zoals: het zwembad voor meervoudig gehandicapte kinderen draaiende houden nu de subsidie wegvalt?

Val liever met de deur in huis. Vermogensfondsen geven geen geld voor… en geef dan meteen een paar voorbeelden. Het is een informatief blog, dat mag informatief beginnen.

 

“Wat weet jij er nu helemaal van… MIJN ARM gaat er morgen af!”, schreeuwde ze tegen me. Op een zaal vol patiënten. Die hard hun best deden niet te kijken.
Ik voelde me krimpen, kleiner en kleiner, en een traan gleed over mijn wang.
Exit dokter in charge, hallo kleuter.

Het is een pakkende inleiding van een blog over communicatie met patiënten. Maar het bevredigt nog niet helemaal, Marianne. Waarom is ze boos? Wat heb je misdaan? Er is veel emotie en er gebeurt veel in korte tijd. Maar als lezer weet ik niet waarom. Geef minstens een hint van waarom het gesprek fout liep. Bouw de escalatie iets langzamer op. Niet meteen alle registers opentrekken.

 

Ik lig bijna op mijn gezicht en vloek hevig, waarbij ik een vrouwelijk geslachtdeel ijdel gebruik… Ik hou me net vast aan de wasmachine, pfoeh… wat een geluk. De spanning is nog aan mijn verlamde voet te zien. Hij staat in een spasme en ik heb dezelfde toestand in mijn hoofd. Nu rustig worden, rustig, rustig…

Het kan korter, Siemon. Ik lig op mijn gezicht. Ik vloek. Gelukkig kon ik de wasmachine vastgrijpen. Net als bij Marianne: bouw het langzaam op. Je lezer moet de context snappen voor hij heftige emoties kan waarderen.

 

Timemanagement is net zo’n ramp als een vrouw die haar koffer probeert in te pakken. Vertwijfeld kijkt ze van koffer naar kledingkast en weer terug.
‘Dat gaat never nooit niet passen.’

Mooie vergelijking, Patricia. Hij kan nog korter en spannender: Timemanagement is een vrouw die haar koffer pakt.

 

Hij zat te eten en ging dood. Zonder waarschuwing vooraf en er was niks meer aan te doen. De dood is nogal definitief van aard.

Erg mooi, Nancy. Laat de derde zin weg. De tweede zin is overbodig, maar leuk-overbodig. Literair-overbodig. De derde zin is zonde, want die is totaal overbodig ;-)

 

Dat was de laatste druppel. Langzaam valt hij naar beneden, plonst in het water. En de emmer stroomt over. Je trekt het niet meer; de ruziënde stiefkinderen. Je man die ze altijd in bescherming neemt zodra je er wat van zegt. De ex die alweer de afspraken omgooit en je weekendplannen om zeep helpt.

De eerste zinnen zijn saai, Annette, want een cliché. Je lezer moet vier zinnen wachten voor hij er achter komt dat het gaat over een stiefmoeder die er doorheen zit. Begin liever meteen met wat er aan de hand is. En werk liever één voorbeeld verrassend uit dan er drie op te stapelen.

 

‘Ik wil je graag beter leren kennen. Wat voor werk doe je?’
Met enige trots antwoordt hij: ‘Ik ben directeur van een miljoenenbedrijf.’
‘Oh’ zeg ik.‘Een kantoorbaan dus’.
Lachend (en dan is hij nóg leuker) ‘Ja, daar komt het wel op neer.’
‘Heb je nog speciale hobby’s waar je veel tijd aan besteedt?’
‘Jazeker wel, …’

Dit zou het begin kunnen zijn van een leuke date.

Een dialoog is altijd lekker om te lezen. Goed voor een pakkende verkooptekst. Het woordje ‘enige’ staat een beetje raar. Ambtelijk. Je kunt ook schrijven: ‘Ik ben directeur van een miljoenenbedrijf.’ Zeggen mensen dat trouwens echt: Ik Ben Directeur Van Een Miljoenenbedrijf?

 

Toen onze zoon T. in groep 5 zat, verveelde hij zich regelmatig: hij had zijn werk meestal snel af, hij doorzag sommen vlot… Hij had altijd tijd over. We bespraken dat met zijn meester en die wist de oplossing: T. mocht, als hij klaar was met zijn reguliere werk, op de gang een werkstuk schrijven. Ik zou het ‘werkstuk’ misschien nog ergens kunnen vinden: Ons Zonnestelsel. Verder dan de titel is T. nooit gekomen…. Maar het probleem in groep 5 was opgelost: T was nooit meer voortijdig met zijn werk klaar! Daar zorgde hij wel voor….

De clou is me wel duidelijk: dat de leraar een contraproductieve oplossing koos. Maar niet waar je zoon last van had. Hij was snel klaar, maar hij wilde in de overgehouden tijd geen werkstuk maken. Waarom? Als lezer ga ik zitten raden. Dyslexie? Iets anders? Het begin kan korter: Tom verveelde zich in groep 5. Hij was snel klaar. De meester had een oplossing:…

 

“We moeten administratie sexy maken” riep de NIBUD-manager; “Dan vinden zelfstandig ondernemers het wél leuk om de boekhouding bij te houden.”

In zijn volgende sheet toonde hij een voorbeeld. Met vijf blauwe staafdiagrammen.

Zelfs ik – cijfernerd, excel-freak en overzichtliefhebster – viel bijna in slaap. Ik wist meteen: dat kan beter. Veel beter.

Heel mooi, Sandra. Een pakkende tekst. Ik heb de interpunctie aangepast.

 

“Het is niet zo leuk, als je elke keer dat je weggaat het gevoel hebt dat je je kinderen voor het laatst ziet.” Ik hoor het hem nog zeggen. Mat. Berustend. Of misschien is moedeloos een beter woord: “Maar wat kun je eraan doen?” Haast verontschuldigend voegde hij er als verklaring aan toe: “Ik weet nooit of ik wel levend aankom.”

Een geweldige eerste zin en alinea, Menno. Door de tegenstellingen. De uitspraken die heftige emoties oproepen en dan zijn vermoeide omschrijving: niet zo leuk.

 

2 van 9 levens verspeeld. Zelfs de locals verklaarden ons voor gek. Gewoon knettergek. Niemand rijdt over die weg, zeker niet in het donker. Maar wat moesten we dan?

Begin met het spannendste stuk: Niemand rijdt over die weg, zeker niet in het donker.

 

Aan de ene tafel klinkt hard gelach bij de ander zien we strakke gezichten en wordt er bijna gefluisterd. Bij weer een andere tafel is het creatieve proces in volle gang, er wordt geknipt, geplakt en er klinken harde stemmen. Ten slotte ergens op de gang hoor ik zo waar het instuderen van een lied. Zo maar een moment van een teambuilding met Appreciative Inquiry.

Deze zinnen roepen geen lust op om verder te lezen, Glenny. Je beschrijft een tafereel dat op zichzelf al niet zo spannend is. Hoe wil je ons vermaken? Daar moet je goed over denken als je iets voor anderen schrijft.

 

Rijbewijs? Check!
Helm? Check!
WA verzekering? Check!
Kentekenplaatje? Check!
Fietsen maar!

Sinds kort zijn er e-bikes op de markt waarmee je de snelheid van een bromfiets kunt halen (als je flink meetrapt).

De eerste zin van de tweede alinea is waar het stuk om draait, Roel. E-bikes die net zo snel gaan als een bromfiets. Een technisch onderwerp, dat je gewoon op een informatieve manier kunt beschrijven. De checks aan het begin leiden hier slechts af.

 

Misschien had je ooit een miskraam? Maakt het dan uit hoe lang of kort je zwanger was? Wanneer doet je ongeboren kindje ertoe? Soms leggen mensen de grens bij drie maanden. Kortere zwangerschappen zouden minder van belang zijn. Dat vertellen ook deze moeders, aan het woord over hun miskraam.

Het kan ook zo: Maakt het iets uit, hoe oud je ongeboren kind was? Volgens sommige mensen mag je pas treuren bij drie maanden.

 

Biokip. Nog niet zo lang geleden had ‘bio’ weinig met ‘natuurlijk’ te maken. Bioindustrie, lijkt wel verdwenen. Onverdoofd castreren en onverdoofd slachten mag niet meer, maar over wat er daartussen gebeurt, hoor je weinig meer. Biologische chocopasta, biologisch vlees. Het is biologisch, dus beter voor het milieu. Bioboer, biobrandstof, bioplastic.

De opsomming met heel veel bio-dingen werkt wel grappig. Maar de uitweidingen er tussendoor maken het een beetje onduidelijk wat je wil zeggen. Wat wil je zeggen?

 

“Wat krijgt dat meisje een grote voeten!” zei mijn opa vaak als we op bezoek kwamen. Dan gloeide ik van trots, want complimenten gaf hij verder als stugge Fries nooit.

Veel later kreeg ik pas in de gaten dat het helemaal geen compliment was. Jongens mogen grote voeten hebben, meisjes niet. Ik ging me schamen voor mijn maat, fluisterend vroeg ik er in een schoenenwinkel om. En waarom?

Een mooie eerste zin, Marijke. Ik zou het woordje ‘vaak’ schrappen. En een pakkende alinea.

 

Ik ben nooit ergens goed in!

Deze eerste zin kan ik eigenlijk nauwelijks beoordelen, Gerard. Alles hangt af van wat erna komt. Er kan staan: Ik ben nooit ergens goed in. Taarten bakken, belasting betalen, kinderen krijgen: geen van die dingen is me ooit gelukt. Er kan ook staan: Ik ben nooit ergens goed in. Wordperfect, WordPress, Woocommerce: ik snap er niks van. Die is al een stuk minder. Kortom, deze eerste zin is een opmaat naar de tweede. Het hangt van de tweede zin af of we doorlezen.

 

Ik beken:
jaloers was ik,
jaloers op een meisje van drie.
Een meisje, dat onder haar gekleurde dekbed op de bank in de kamer lag. Ze was een beetje ziek. Haar moeder was aan het werk en haar zus uit logeren. Haar vader zorgde alleen voor haar.

Ik interviewde hem over zijn vak, tegelzetter. Over alle modes die hij daarin voorbij had zien komen. Van gekleurde tegels naar wit, van klein naar groot, met afwerkbiesjes en in wild verband.

Met haar handje in zijn hand, haar knuffel onder haar arm. Zo dommelde ze langzaam weg en sliep in.

Je zo veilig en geborgen te kunnen voelen, ik was jaloers.

Een prachtige anekdote, Waldien. Andere levens kunnen zoveel beter lijken dan je eigen. Soms. Even ;-)

Wat mooi is hier, is allereerst die vader en zijn kleine meid. Niet jij. Dus begin de eerste zin niet met zoveel de nadruk op jezelf. Beter zou zijn: Ik was jaloers op een meisje van drie, dat onder haar roze dekbed op de bank in de kamer lag. Ze was een beetje ziek.

 

Ik wou en zou het echt nooit meer doen. Jatten. Als mijn dochters vroegen: ‘Mam, hoe kom je daar aan?’ (een mooie ketting of iets dergelijks) zei ik steevast: ‘Gejat!’ Ik kan er niks aan doen.

Een super pakkend begin. Ik heb de interpunctie aangepast, want anders werkt het niet.

 

Mijn oma werd begin vorige eeuw verbannen naar een woning buiten het dorp, want zij was in een ‘motje’ beland.

Ik denk dat je een moetje bedoelt, dat ze moest trouwen? Zo ken ik het in elk geval. Hou het simpeler: Mijn oma werd begin vorige eeuw verbannen naar een woning buiten het dorp. Omdat ze moest trouwen.

 

Nee, dit is niet mijn eerste zin. Die kan ik niet bedenken omdat een 3-jarig jongetje ONTBIJT in mijn oor schreeuwt.

Haha. Een mooi einde van deze reeks: dat je als jonge moeder nooit kunt doen wat je wil – hoeveel beter kun je het illustreren? Grappig. Leuk.

PS. Jakob Nielsen, ‘Dialogues should not contain information which is irrelevant or rarely needed’: bron.

Lees ook: Hoe begin je een verhaal.