Over het schrijven van een reclamefilmpje (of twee)

Ooit had ik een briljant idee.
Voor een reclamefilmpje.

Ik had in die periode een mislukt pr-baantje in het Arnhemse Openluchtmuseum. Toevallig was ik net aan het einde van mijn Latijn.

Maar het museum was dat ook, vond ik. De communicatie was oubollig.

Op een dag hoorde ik dat je er je hond mag meenemen. Ik zag meteen een filmpje:

Een commercial vanuit het standpunt van een hond

In kikvorsperspectief. Je ziet rennende kinderschoenen. Mannenschoenen. Tikkie onhandige, hoge hakken. Misschien een trendy rolstoel. Tussen die shots glimpsen van het museum: een Zaans huisje, de stoomzuivelfabriek, kinderen op vélocipèdes. Onderweg raakt de hond afgeleid door een andere hond, en doet hij onverhoeds een plas.

De tagline: Het Openluchtmuseum. Het enige museum waar de hond mee mag

Het viel niet in goede aarde

Ik had ook helemaal geen positie waarin ik iets mocht inbrengen.

Even vergeten dat je in loondienst alleen maar mag denken over waarvoor je bent aangenomen.

Dom.

Ook nu komt er weleens een reclamefilmpje in mijn gedachten

Drie weken geleden bijvoorbeeld.

Het kwam door een commentaar op een blogpost. Bernard Kuipers schreef:

Bij vriendinnetjes vroeger: als haar benen niet eindigden in een paar stoere schoenen, dan kwam het nooit verder dan praten. Want dan kon ze ook geen bal vangen, vond ik.

Ik knikte terwijl ik het las.

Als ik een man was, dacht ik er net zo over

Ook hij Die Niet Genoemd Wil Worden zou instemmend knikken, als ik hem zou durven opvoeren.

‘Mannen denken heel andere dingen dan vrouwen denken dat ze denken,’ zei ik tegen een vriend. ‘Die flauwekul met make-up en hoge hakken is nergens voor nodig.’

Hij keek bedenkelijk. ‘Ik ken heel wat kerels die daar anders eh… helemaal geen bezwaar tegen hebben.’

Ik zei: ‘Dus ze bestaan echt? Volwassen mannen die kicken op hoge hakken?’

Hij knikte.

‘Op lippenstift?’

Hij knikte.

‘Op parfum?’

Hij knikte.

‘Op slangeleren minirokjes?’

Hij knikte.

‘Op luipaard-leggings?’

Hij knikte: ‘Ligt aan wie ze draagt, wel.’

‘Geblondeerd haar?’

Hij glimlachte en haalde zijn schouders op.

‘Dat zou een goeie commercial zijn’, zei ik

‘In handen van een mooi reclamebureau.

Je interviewt 25 mannen. Echte mannen. Geen acteurs. Je laat ze vertellen wat ze aantrekkelijk vinden aan een vrouw. Aan haar kleding, haar make-up, haar haar, sieraden, parfum, ondergoed – alles.’

Hij wachtte af.

‘Je zet ze voor een zwarte achtergrond. Je houdt diepte-interviews. Je neemt er veel tijd voor. En dan maak je een hoge kwaliteit film – met close ups van minieme reacties in hun mimiek terwijl ze iets beschrijven. Je monteert het dynamisch.’

‘Jaja,’ zei hij ongeduldig; ‘een goed reclamebureau snapt dat allemaal zelf wel.’

‘En dan monteer je al die uitspraken door elkaar heen. Vol contrasten. Echte mannenmeningen.’

Hij begon te knikken.

‘Zo gevarieerd als maar kan. Per commercial kies je er een paar.’

‘Zou het ook goed doen online,’ zei hij

‘Elk kledingbedrijf kan dat zo gebruiken, toch?’ zei ik.

‘Denk Wehkamp. Denk Zalando’ zei hij.

‘Vijf meningen.’

‘En dan zegt zo’n kerel: ik kick op platte schoenen. Dan roept Zalando: Hebben we!’

‘There you go’, zei ik.

‘Op diamanten oorhangers: hebben we! Op leren minirokjes: hebben we!’ , zei hij.

‘En het is onuitputtelijk. Kan net zo lang lopen als Grolsch.’

We keken elkaar tevreden aan.

‘Maar hoe krijgen we dat idee op de juiste plek?’ vroeg ik

Ik ken maar één reclame-hotshot.

Wat doe je met zomaar een goed idee? mailde ik hem.

Er kwam geen antwoord. Hij had het vast druk met hele andere dingen.

En ik realiseerde me iets dat ik vroeger nooit snapte:

Je hebt niks aan een goed idee op een verkeerde plek

Neem de Blogacademie. Dat was een toevalstreffer.

• Ik had een achtergrond in journalistiek en lesgeven
• Het instituut waar ik lesgaf ging ingrijpend reorganiseren
• Online lesgeven was in 2011 net begonnen: de infrastructuur was er
• Ik had me al verdiept in websites, bloggen, Photoshop, WordPress en online marketing

Ik stelde een cursus bloggen voor

aan de man die het instituut ging reorganiseren. Hij keek me smalend aan. Ik moest eerst maar eens een lesplan ontwikkelen en dan mocht ik solliciteren op een freelance positie voor mijn eigen plan.

Foute plek, dacht ik:

dan doen we het maar zelf.

Dat lukte nog ook.

En nu realiseer ik me: al die eerdere ideeën, die mislukten, waren evenmin verkeerd. In elk geval niet allemáál.

De ideeën waren goed, maar ze kwamen niet op de juiste plek.

Je hebt zelfvertrouwen nodig om dat te snappen

Maar dat zelfvertrouwen kríjg je pas als je ideeën lukken.

 

Lees ook: Hoe schrijf je een mannengesprek?

 

Save