Social media voor gevorderden (Of: waarom je op Facebook géén plaatjes moet posten)

Ze zijn er.
Mensen die denken dat je zakelijk kunt bloggen zonder te twitteren.

Of te Facebooken, te Instagrammen enzovoorts.

Raar. Tot je helemaal vanzelf wereldberoemd bent moet je je lezers érgens vandaan halen, tenslotte.

Voor zulke ongelovigen is deze post niet bedoeld.

Ben je een beginner? Hoe je effectief bent op Twitter vind je hier op Frankwatching en in mijn Twitter-ebook. En wil je een pittige Twitter-bio? Lees dan deze post. De principes gelden min of meer voor alle social media.

Zet hem op.

En dan nu even als gevorderden onder mekaar

Jij en ik, wij zien weleens wat op social media.

Mensen die succes hebben terwijl ze rare dingen doen.

Mensen die géén succes hebben, terwijl ze netjes doen wat iedereen zégt dat je moet doen.

Dan schudden we ons hoofd en scrollen verder.

Blogposts lezen met tips over hoe je succes krijgt online doen we allang niet meer. We hebben zo onze eigen gewoontes opgebouwd.

Ze kunnen ons nog meer vertellen, de goeroes.

En toch.

Vorige week bekeek ik voor een praatje de timelines van zes mensen en deed een paar nieuwe inzichten op.

Eerst deze vraag:

Hoe meet je nou eigenlijk social media-succes?

Tel je volgers? Let je op retweets, shares en likes? Op comments? Of wil je pure invloed?

Als je invloed serieus wil meten moet je netwerkanalyses doen. Want of je een retweet krijgt van een autoriteit of van iemand met 6 volgers maakt nogal wat uit. Voor de reikwijdte.

Bij gebrek aan rekenruimte kun je een van de programma’s raadplegen die invloed meten. Klout bijvoorbeeld [bestaat niet meer]. Het is gratis. Het is Amerikaans en het heeft waarschijnlijk daarom een zware Facebook-bias. Zodra ik mijn eigen Facebook-account ontkoppel van Klout keldert mijn score. En dat terwijl ik alleen op Facebook zit om niet-zakelijke redenen. Voor de gezelligheid. Omdat er mensen zitten die ik niet uit het oog wil verliezen.

Op Twitter heb ik 2921 volgers. Ik post er veel vaker dan op Facebook. Op Facebook heb ik maar 261 volgers. Het Klout-diagram van mijn ‘invloed’ is dan ook verbazend:

Als Europeaan, kortom, neme men Klout met een korreltje zout. Het is vooral bruikbaar ter vergelijking van mensen die dezelfde social media profielen hebben.

Klout meet wie jouw posts delen, hoe vaak ze dat doen en waar

Het rekenmodel (algoritme) is onbekend. In feite meet Klout hoe goed je bent in het verspreiden van content. Het zegt niks over hoe goed de kwaliteit van je posts is – hoewel je mag hopen dat er een verband is met je aantal volgers. Het zegt ook niks over hoeveel bezoek je dat oplevert. Of hoeveel klanten.

Als je het een beetje onhandig aanpakt hoeven zelfs virale YouTube-filmpjes je geen enkele extra bezoeker op te leveren.

En ook als ze dat wel doen:

Traffic op zich betekent niks

Als je 100.000 bezoekers per dag krijgt die allemaal meteen weer teleurgesteld wegzappen is er niets uitgewisseld. Geen informatie, geen aandacht, geen vriendschap.

Zelf let ik er niet meer op, op traffic. Het enige waarin ik ben geïnteresseerd – in het dagelijkse leven én online – zijn de momenten waarop ik contact maak.

Mijn uitgangspunt is simpel: alleen mensen die ik ken doen er toe in mijn leven en in mijn werk

Een lezer die vijf jaar lang elke week mijn blog leest maar die nooit een commentaar schrijft, die nooit iets van mij retweet en die me nooit een email stuurt bestaat niet voor mij. Ik ken hem niet.

Ik kan hem niet helpen, ik kan geen grapjes met haar maken, we drinken nooit een kopje koffie samen.

Jammer dan.

Ik van mijn kant heb er alles aan gedaan.

Hoho, zeg jij. Die stille lezers helpen toch mee voor je ranking?

Tuurlijk. Hoe meer mensen je lezen, hoe blijer Google is. (NB Lees dit commentaar voor een correctie)

Maar ze vínden mij vanwege die anderen.

Vanwege mijn actieve volgers, met wie ik wél melige tweets uitwissel om half zes op donderdagmiddag. Die ik afgelopen winter aan een babysit hielp, terwijl zij mij op vakantie wezen op de beste buurtsuper.

De vrienden en de volgers en de plussers – hoe je ze ook wil noemen: het zijn mijn actieve contacten die zowel mijn psychische welbevinden als de uitbreiding van mijn lezersgroep mee bepalen.

Kortom: ik let alleen nog op contact

Een retweet op Twitter vind ik fijn. En helemaal als degene die retweet de moeite neemt om er een opmerking bij te zetten. Voor iemands eigen netwerk is een retweet met een persoonlijke toelichting betrouwbaarder. Dus mensen klikken eerder. En bovendien leer ík er iets van.

Liever nog heb ik een Twittergesprek. Een dialoog. Niks leukers dan een discussie waarbij allerlei voorbijgangers aanhaken.

Op Facebook ben ik nauwelijks geïnteresseerd in likes. Uit eigen ervaring weet ik hoe gedachtenloos je die uitdeelt. Zelf geef ik ze vooral als ik niet wil dat iemand uit mijn timeline verdwijnt. Bij een share denk ik wat langer na. Ook op Facebook is een share met een aanbeveling erbij meer waard dan zomaar-delen. Maar uiteindelijk kost ook een share weinig moeite.

En moeite willen doen is waar het allemaal om gaat.

Ik let daarom alleen op commentaren. Ik wil mensen leren kennen. Ik ben nieuwsgierig. Ik wil een daloog.

Ik laat wat voorbeelden zien van Facebook

Voor het praatje van vorige week bekeek ik de timelines van zes actieve Facebookers die werkzaam zijn in de psychiatrie. Vanwege privacy-redenen kan ik die hier niet laten zien. Ik gebruik daarom mijn eigen posts als illustratie van wat ik constateerde.

Posts zonder persoonlijk commentaar krijgen minder aandacht

Ikzelf zet altijd commentaar bij elke update. Dus bij dit punt zet ik een geanonimiseerd plaatje van iemand anders:

Geen commentaar. Geen likes, geen shares.

Kies een helder doel

Posts over andere onderwerpen dan je lezers van je gewend zijn krijgen minder aandacht. Social media zijn net als het gewone leven: mensen raken gewend aan hoe je bent. Als ze je gaan volgen omdat je van vissen houdt, moet je niet verbaasd zijn als ze je posts over eekhoorns niet delen.

In mijn geval: op Facebook zet ik vooral persoonlijke dingen. Artikelen over online marketing en vergelijkbare onderwerpen vinden mijn volgers daar weinig interessant. Of ik er nou een toelichting bij zet of niet.

Heb je dus een onderwerp waar je aandacht voor wil hebben: beperk je zoveel mogelijk tot dat onderwerp. Het voorkomt dat mensen je ontvolgen wegens gebrek aan relevantie.

Hoe persoonlijker je bent, hoe meer interactie

Als je een nieuw kapsel hebt en je verandert je avatar krijg je al gauw 100 likes en 50 complimenten: ‘Zoooo cool!’

Maar pas als je persoonlijk schrijft over onderwerpen die je diep raken krijg je uitgebreide, weloverwogen reacties, waarin anderen ook iets van zichzelf laten zien. (Om privacyredenen kan ik ook dat hier niet illustreren. Jammer.) Dan ontstaan groepsgesprekken waarin mensen meerdere keren terugkomen om commentaar te leveren en bij te lezen, om standpunten te verhelderen en te leren van elkaar.

Zulke dialogen zijn leerzaam en steunend.

Voor echte aandacht zijn plaatjes minder belangrijk dan je denkt

Ook ik zeg het al jaren, tegen iedereen die luistert: gebruik plaatjes. Plaatjes trekken de aandacht, daarná lezen mensen door. Het is mijn eigen ervaring en het blijkt uit lezersonderzoeken.

Maar zo’n algemene regel blijkt niet altijd op te gaan. Op de zes timelines die ik bekeek kregen steevast posts ZONDER plaatjes de meeste aandacht. Ik vermoed dat hier een omgekeerde aandachtsregel geldt: op Facebook is het zó makkelijk om plaatjes en video’s van anderen te delen, dat we er niet meer zo snel van opkijken.

Maar als iemand een post schrijft zónder plaatje is dat een signaal voor originele content. Het betekent geheid dat iemand iets persoonlijks kwijt wil. Een opmerking waar hij eens goed voor is gaan zitten. Niet zomaar een reactie op een bericht in de krant of een uitroep bij een video van de één of de andere artiest.

Géén plaatje betekent: een mededeling uit iemands hart.

En hoe langer het stuk tekst, hoe meer aandacht het trekt – logisch, want het neemt meer centimeters in in je timeline.

Maar ook een páár regeltjes met een oprechte verzuchting krijgen meer aandacht dan een plaatje met een paar regels toelichting erbij.

Je krijgt meer reacties als je een goede gastheer bent

Iets posten en je verder niet meer laten zien: dat bevordert het gesprek niet. Net als in het echte leven willen mensen dat je een gesprek afmaakt, als je het begint. Luister dus naar het antwoord als je een vraag stelt. Kom terug naar je oude posts. Je herkent social media spammers (de link dumpers) aan het gebrek aan follow-up.

Ja maar – ik ken mensen met heel veel comments die nóóit terugkomen

Dat klopt. Ik ken ze ook.

Onderzoek naar social media is ongelofelijk ingewikkeld, omdat je zoveel variabelen moet meewegen. Statistisch onderzoek, zoals Hubspot het bijvoorbeeld doet, is zelden bevredigend. De grote social media bedrijven zitten op hun gegevens. Wat je als gebruiker zelf kunt waarnemen en begrijpen is gefragmenteerd.

Zeker is, dat alle wetten uit het dagelijks leven ook op social media gelden. Bekende Nederlanders en knappe jonge vrouwen hebben een voordeel, terwijl vrouwen in het algemeen een nadeel hebben – ik schreef er hier al over.

Mensen met veel invloed trekken onevenredig veel fans aan – wij mensen denken nou eenmaal dat er meer te halen is bij andere mensen die succesvoller zijn dan wij. En mensen met invloed stijgt het weleens naar de bol. Die denken dan dat het genoeg is om op social media alleen te zenden.

Gelukkig weten wij daar wel raad mee.

Die ontvolgen we gewoon.

 

PS. Update october 2016: Klout is inmiddels achterhaald. Lees hier waarom: Remembering Klout: how ‘influence’ has hanged over the years.