Geen blog, maar sprookjes

Er was eens een lieve, jonge vrouw die een man zocht, maar er geen kon vinden.

De jonge vrouw, die Marie heette, had van alles geprobeerd: blind dates, speed dates, bowlen, alleen naar vreemde café’s, maar het was verspilde moeite.

Natuurlijk kwam ze wel getrouwde of gescheiden mannen tegen, maar Marie wilde een verse. Ze was al achtentwintig, dus de tijd begon te dringen.

Op een ochtend ging de voordeurbel. Marie deed open en zag de scharensliep. Net als elk jaar wilde ze roepen: ‘Niks te slijpen’, maar dit keer stak hij zijn voet tussen de deur en keek haar een paar seconden aandachtig aan. ‘Ik heb ook een adviesbureau’, zei hij tenslotte. Hij reikte in zijn zak en overhandigde haar een visitekaartje. In krullerige, gouden letters las ze:

Marie keek de scharensliep ongelovig aan. Hij was klein en dik, hij loensde en er groeide haar uit zijn neus. Maar hij wees over zijn schouder naar zijn bestelbus. Achter het stuur zat een oogverblindend mooie vrouw, die hem een kushandje toewierp.

‘Kom maar op dan’, zei Marie; ‘maar hij moet jong zijn en sterk en hij moet van gewone dingen houden, zoals pannenkoeken eten en wandelen in het park.’

De scharensliep knikte begrijpend, bracht zijn mond naar haar oor en fluisterde: ‘Koop een gele regenjas.’

Geel? Dacht Marie, die wist dat dat haar slechtste kleur was. Ze wilde vragen of het ook rood mocht zijn, maar hij was al naast zijn mooie vrouw gekropen. Ze reden toeterend de straat uit.

Marie ging naar C&A en kocht een gele regenjas. Toen ze de winkel uitliep, kwam er een jonge, sterke man op haar af. ‘Wat een bijzondere jas’, zei hij, ‘ik kan wel zien dat jij je niet aan conventies stoort. Mag ik je misschien een pannenkoek aanbieden?’

Na enkele wandelingetjes in het park besloten ze te trouwen. Het werd een lang en gelukkig huwelijk. Ze kregen 4 gezonde dochters. En tegen de tijd dat Marie naar kleinkinderen begon te verlangen, wist ze wat haar te doen stond.

II

Er was eens een man die zo opging in zijn werk dat hij alles om zich heen vergat, zelfs zijn gezin. Zijn vrouw probeerde op allerlei manieren zijn aandacht te trekken. Ze knipte haar lange haar af, trok groene sokken aan, liet het eten aanbranden en flirtte met de postbode, maar zonder resultaat. Meer kon ze niet doen, want ze had 3 kinderen en een baan. De vrouw begon te kwijnen.

Op een dag keek de man bij het ontbijt bij toeval op van zijn krant en zag dat er van zijn vrouw nog maar een streepje over was. Hij schrok geweldig en maakte een afspraak met zijn huisarts.

De huisarts was een verstandig man. Hij droeg een ziekenfondsbrilletje en had verzorgde nagels. Hij luisterde zonder iets te zeggen naar het verhaal van zijn patiënt. ‘Wat u vertelt komt veel voor’, sprak hij tenslotte; ‘ik hoor dit soort verhalen de hele week. U moet maat leren houden. Maar maakt u zich geen zorgen, de oplossing is simpel.’

Hij krabbelde iets op een recept en overhandigde het. ‘3 keer daags een kop kamillethee’, las de man, ‘en elke week seks.’ De man keek de huisarts geschrokken aan, maar die knikte bemoedigend. ‘Gewoon doen.’

De man nam dagelijks 3 koppen kamillethee, maar stelde de seks uit tot de 7e dag. Op de ochtend van de 8e dag zag hij tot zijn verbazing dat zijn vrouw weer wat vet op haar heupen had gekregen. Hij besloot het genezingsproces te bespoedigen. Elke ochtend zag zijn vrouw er nu beter uit, en ze hadden ook nog wat om over te praten.

Na een maand begon zijn vrouw te klagen dat ze haar knopen niet meer dicht kon krijgen. De man ging terug naar zijn huisarts en legde zijn nieuwe probleem voor. De huisarts kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Alles met mate, had ik toch gezegd. Stopt u maar met de kamillethee.’