Wat is het verschil tussen een goede schrijver en een meh-schrijver? (Doe deze techniek vooral thuis)

Ik troost me na je stijl-sessies steeds met de gedachte dat ik best betere zinnetjes kan schrijven, als ik er de tijd voor zou nemen :)

Lieve Kitty (was dat niet de naam voor het dagboek van Anne Frank?)

Ik begrijp precies wat je bedoelt.
De meeste schrijvers zijn soooooo boring.
Je moet inderdaad een beetje (veel) creatief zijn in je metaforen, beelden en de mensen meeslepen.
Oftewel door spanning, humor en emoties oproepen.
Een schrijver moet je zien als een puppetmaster, een meester manipulator, de onzichtbare hand in de poppenkast.
Ikzelf noem het simpelweg: smeuïg schrijven.
En hier een voorbeeldje, een verhaaltje in één zin, die alhoewel misschien een beetje grof/schokkend (valt wel mee) toch een onvergetelijk beeld oproept, met een grote kern van waarheid, want dit is min of meer echt gebeurd in mijn jeugd, want ik kom dus werkelijk van een boerderij.

“Wij hadden vroeger een graanschuur en de katten hadden allemaal niesziekte, dus die liepen heel de dag met een mondkapje en een zakdoekje in hun poezelige klauwtjes rond en muizen vangen ho maar, maar daar had mijn vader met hetzelfde DNA als ik, maar dan slechter het volgende op gevonden: kinderen opstellen in rotten van 4, hij hield van even nummers vanwege dat de duivel dan geen grip had op je bestaan en allemaal je luchtbuks vullen met dumdumkogels en zogezegd zogedaan maar heel slim liet hij één gaatje open om de in het vecht/vlucht dilemma verkerende ratten toch nog een kans te geven laat dat gaatje nou precies uitkomen op de killing fields die wij zo noemden omdat er inderdaad gekilld werd kippen konijnen varkens elk levend wezen kwam krijsend aan zijn einde want ja een mens moet toch eten en zogezegd zogedaan ik zat al klaar in foetushouding met mijn buks in de hand en daar kwam Mr kraaloog numero uno al heel voorzichtig met zijn neusje de boel verkennen bam recht tussen die reebruine ogen en toen waren de rapen gaar en alle kanten kwamen ze piepend eruit en ik moest herladen en dat kost nogal moeite als je gehandicapt geboren bent maar gewoon niet opgeven en uiteindelijk leer je er mee leven maar de wond heelt nooit dus mijn zusje was een natuurtalent zij pakte gewoon een grote kolenschep en plette er drie in één keer zonder met haar ogen te knipperen zo bleef er natuurlijk minder over voor onze fun dus dat hebben we haar snel afgeleerd na afloop zat overal bloed en spetters en we kregen chocomelk van m’n oma volgens mij van De Ruyter met verse melk wat goed is voor je immuniteitssysteem maar wisten wij veel we waren Children of the Corn en Swiebertje leefde nog en hij had een oogje op Saartje maar die was al bezet door de burgemeester.”

Eigenlijk zoals met alles wat we doen. Tijd en Intresse om het goed te doen.

Toevallig net begonnen in “mijn west side Story” van Frits Spits.

Frits schrijft als muziek, poëzie of…… Geen idee

Ik ben maar een gewone lezer. Die door zijn werk “moet” schrijven.

Bedankt Kitty voor weer een inspirerend blog!

Ja hallo lieve Kitty, da’s allemaal leuk en aardig maar jij zegt dan ‘zoveel woorden heb je niet nodig’ en schrapt alles! ;-)