Waarom mannen zo goed kunnen bloggen

Vorige week schreef ik iets over mannen.

In een comment zei Albert Schuurmans:

Zou je niet eens een keer iets kunnen schrijven over waar mannen volgens jou heel goed in zijn? Lijkt me ook wel lollig om te lezen.

Roekeloos improviserend schreef ik terug:

Als jij een Gravatar-account aanmaakt zal ik volgende week schrijven over waar mannen goed in zijn.

Nu zit ik ermee.

Iets waar mannen goed in zijn

Ik dacht nog wel dat ik zo helder was. Wat ik niet schrijf in mijn teksten zet ik soms in plaatjes:

Of in een losse zin, her of der.

Hoe kan het ook anders? Je eigen hoofd is je inspiratiebron. Het is leuk om met geheime gedachten te spelen. Om ze zo te gebruiken dat niemand kan roepen: ‘Oh-hòh, denk jij dát?’

En zeker je eigen man niet.

Of, als je een man bent:

En zeker je eigen vrouw niet.

Of, als je homo bent:

En zeker je partner niet.

Laten we wel wezen:

Elke relatie is een krachtenveld waarin alles telt

Elke onachtzame uitspraak in een blog, elk verkeerd gebaar, elke opmerking die je er bij vrienden uitflapt, ’s avonds laat, na een glas wijn, kan dramatische gevolgen hebben.

Hoe belangrijker de relatie voor je is, hoe meer je je gedrag aanpast.

Doorgaans, dan.

En we hebben allemaal uitstekende radars voor hoe ver we kunnen gaan.

Ietsje té uitstekend, zelfs

We houden vaak te véél rekening met onze naasten.

Dan doen we aan overdreven zelfcensuur. Dat is jammer.

(Die laatste woorden zullen me wel weer een avond echtelijk gladstrijken kosten. Dat moet dan maar.)

Mijn oma was een keurige, streng-katholieke huisvrouw

Ze kreeg wekelijks huishoudgeld, hield zich aan alle echtelijke afspraken, trok één lijn tegenover de kinderen en stemde op dezelfde partij als haar man.

Tot hij, op hoge leeftijd, in een verzorgingshuis moest opgenomen.

Toen zegde zij, op hoge leeftijd, subiet de krant op.

Ze regelde Tafeltje-Dek-je voor zichzelf. (Wat nou, koken?)

En ze bleek stiekem lid van de 8 mei-beweging.

Iederéén kent zulke oma’s

En opa’s.

En we moeten altijd smakelijk om ze lachen.

Dat komt: we zijn het zelf.

We rukken allemáál aan onze ketens.

Echte, en denkbeeldige.

En dáárom hebben we ook zo’n bewondering voor mensen die veel verder durven gaan dan wijzelf.

Die zonder schaamte schrijven over hoe dat is, vrijen na prostaatkanker.

Die openlijk verslag doen van hoeveel ze verdienen.

Die zo indringend schrijven over het overlijden van hun kind dat we het nauwelijks kunnen uitlezen.

Dat willen wij ook

Maar we durven niet.

Stel je voor: wat zou onze man, vrouw, partner, vriendin, broer, collega, buurman, vroegere leraar, achternicht, groenteboer er van vinden?

Misschien merken ze opeens dat we minder slim, authentiek, nobel, ontzagwekkend, populair, succesvol of rijk zijn dan wij denken dat ze dachten.

Of misschien worden ze boos.

Omdat zij niet willen dat weer anderen zien dat hun vrouw, man, partner enzovoorts in het openbaar intieme details prijsgeeft.

Of omdat wij dat denken. Dat ze dat denken.

Wij denken:

Ivan Wolffers heeft een toegeeflijke vrouw

Net als Pat Flynn.

Of misschien hebben Pat en Ivan afgesproken, bij het begin van hun relatie: allemaal leuk en wel, maar ik schrijf op wat ik wil opschrijven.

Misschien ook niet.

Misschien heeft Wolffers pas toen hij ziek werd tegen Marion gezegd: Dit is belangrijk voor anderen, ik ga hierover schrijven. Of je het er nou mee eens bent of niet.

Hoe het ook zij: hij doet het. En wij durven het niet.

Inmiddels heb ik het vaker zien gebeuren

Bij iederéén gaat het stapje voor stapje: eerlijk zijn, online.

We weten best wie we zijn.

Maar het kost tijd om dat toe te geven.

Voor iedereen – ook voor onze geliefden.

En nu: waar mannen goed in zijn

Tot op schandalig gevorderde leeftijd dacht ik dat mannen alles konden.

Wiskunde. Hardlopen. Geld verdienen.

Tegenslagen negeren. Boven hun emoties staan.

Inderdaad, ongelofelijk.

Had ik verkeerde voorbeelden? Komt het door de katholieke meisjesschool? Is het egocentrisme?

Nog een bekentenis: ik denk het nog stééds

Ik weet dat het niet klopt.

Het zit gewoon verkeerd in mijn systeem.

Maar daarom heb ik er nooit zo’n problemen mee om grappen over mijn man te maken.

En wat mijn man daar weer van vindt, dat hoor ik zo.