Schrijven: waarom ik een sekreet ben (en waar sta jij op de balans?)

Ik geef het eerlijk toe: ik ben een sekreet. Jij?

Altijd lief voor je man/ vrouw/ kinderen? Geduldig, empathisch, ‘Wat-doet-dat-met-je,-schat?’

Poets je de wc met dankbaarheid?

Schuif je de sneeuw van je stoep in de winter?

Bel je niet op de fiets?

Zo

Petje af. Ik wou dat ik zo was.

Maar nee, ik zit het liefste helemaal in mijn eentje aan mijn bureau. Te schrijven. Of te brainstormen met anderen, via Zoom.

Ik verwaarloos familie en vrienden tot op de rand van waar het net nog kan.

Als ik lekker bezig ben stel ik zelfs naar de wc gaan urenlang uit.

Waarom?

Taal is mijn escape. De plek waar ik het liefste ben. Liever dan in de echte wereld.

Dit doe ik elke dag: nieuwe dingen leren. Experimenteren. Puzzels oplossen. Zelfgemaakte, of die van anderen. (In woorden, dan. Verder niet.)

O ja. En genieten van wat anderen maken. Lekker jaloers zitten zijn.

Zo volg ik een paar twitteraars die dag in dag uit hyperorigineel zijn. Dat kost ze geen moeite: zo dénken ze gewoon.

Kijk maar:

(Actualiteit van dit blog: de Rabobank maakte net bekend dat ze de Nederlandse wielerploeg niet meer sponsort omdat structureel dopinggebruik niet strookt met het imago van de bank.)

Dat lukt mij nou van geen meter. Ik ben net een tikkeltje meer analytisch dan associatief.

Vorige week had ik het over creativiteit

Om precies te zijn: over het verschil tussen creatief en analytisch denken.

Creativiteit is spelen, en spelen kun je alleen als je goed in je vel zit. De analyse is er om de creativiteit in toom te houden.

Een beetje associëren is leuk, maar het moet nog wel ergens op slaan.

Hoe zit dat bij jou?

Denk je strak en zakelijk-rechtuit, maar heb je moeite met humor?

Ben je waanzinnig associatief maar begin je te rillen bij het woord structuur?

Bijna iedereen zit ergens tussen die twee punten.

Behalve een geoefende schrijver. Bij hem zijn ratio en creativiteit in balans: hij associeert zonder moeite en brengt tegelijkertijd structuur aan.

Is dat normaal?

Natuurlijk niet.

Dat willen ervaren schrijvers je soms wel doen geloven:

Maar die vergeten dat ze van jongsafaan dagboekjes hebben geschreven en schoolkranten hebben gemaakt.

Jarenlange training heeft de samenwerking tussen hun analytische en hun creatieve hersenhelften geoptimaliseerd.

Geen enkel talent komt alles aangewaaid.

Is het in te halen?

Yep.

Met oefenen. Met de kunst afkijken. En als je het snel wil: met een cursus.

Ik zie het al jaren voor mijn ogen gebeuren: hoe mensen in een paar weken de knop leren omzetten.

Hoe schrijvers van taaie stukken vol jargon grappen beginnen te maken.

Hoe geestige mensen doorkrijgen dat een heldere lijn onontbeerlijk is.

Zijn het na die cursus betere schrijvers?

Vaak wel, niet altijd.

Vroeger gaf ik een cursus van acht weken. In een leslokaal. Iedereen kon meedoen. In elke groep zaten een paar talenten die een razendsnelle ontwikkeling doormaakten.

Voor de online cursus van tien weken, die ik nu geef, selecteer ik de mensen met het meeste talent en de grootste motivatie.

Ik vind dat zélf gewoon de leukste manier van werken.

Ik zei toch al dat ik een sekreet was?

 

photo credit: melodramababs via photopin cc