Ik begin zomaar ergens.
Nee, echt.
Want als ik ga nadenken over een goed onderwerp blokkeer ik. Dat komt: ik zie maar één ding voor me. Rampen.
Hallo hee, Kilian, het is vrijdagavond, ja
Ik weet het.
Meneer Blogacademie schudt ook zijn hoofd. ‘Jij ziet dat helemaal verkeerd, hoe dat zal gaan met het klimaat. Je ziet een explosie. Maar die dingen gaan langzaam. En bovendien: we gaan allemáál een keer dood, maar daar hoeven we niet de hele dag aan te denken. Zet het van je af.’
Stoïcijns. Wat verwacht je anders van een man met slechts één blauwe en één groene trui?
Ik knik. Ik ben altijd bereid om naar goede raad te luisteren.
Lukt best, het van me afzetten
Ik lees Not forgetting the whale. Ik luister naar D.I. Callanagh. Of ik brei sokken, terwijl ik luister naar The Evening and the Morning. Ik kijk naar Weissensee, naar Shtisel, naar Sex Education. Kortom: ik verzuip mezelf in verhalen. Daar heb ik echt geen alcohol voor nodig, hoor, om een beetje te copen.
De krant lees ik zo min mogelijk. Van vriendinnen hoor ik hetzelfde. ‘Biden? Wie is dat?’
De voortreffelijke klimaatnieuwsbrief van de voortreffelijke Britse The Guardian heb ik uit mijn inbox verwijderd. Voor mijn gezondheid.
Nee, zolang ik bezig blijf is er eigenlijk niks aan de hand
Zolang ik les geef, of kweepeertaart eet met mijn overbuurvrouw, of mijn gedachten op een andere manier stilzet. Als ik maar geen blogonderwerp hoef te bedenken. Want die ideeën komen meestal uit mijn eigen hoofd. En mijn hoofd blokkeert.
Het erge is: ik voel mezelf een loser
Het lijkt wel alsof ik de énige ben die niet meer kan genieten.
De overbuurman (niet die van de kweepeer) rijdt elke maand vrolijk in wéér een andere SUV. Een andere buurman geniet van een huis dat hij een jaar lang door 10 bouwvakkers liet verbouwen – terwijl het niet lekte, niet tochtte en eigenlijk alleen een likje verf nodig had. Nog afgezien van buren die lekker voor een weekend naar Rome vliegen.
En dan heb ik het alleen nog maar over mijn éígen straat.
Maar zodra ik dat schrijf, denk ik: kom op, Kilian
Hoe goed doe je het zelf? Niks kopen en alles repareren?
Ik koop nog altijd te veel. Sokkenwol. Nog meer sokkenwol. Schoenen omdat gewone schoenen te krap zijn voor zelfgebreide sokken. Ik noem maar een obsessie.
Meneer Blogacademie wijst op the big picture
‘Of jij nou een druppeltje méér of minder CO2 uitstoot maakt echt niet uit. Het gaat om de grote getallen.’ En dan gaat hij weer fluitend de stad in. Van het leven genieten.
Ik kan er niet zo makkelijk omheen kijken
En ik ben niet de enige. Lees dit stuk uit de Guardian.
En dit:
seventy-one per cent of millennials and sixty-seven per cent of Generation Z feel that climate change has negatively affected their mental health. How upset were they? Four in five people in the eighteen-to-twenty-three age cohort “aren’t planning—or didn’t want—to have children of their own as a result of climate change.” The New Yorker
Het kost veel mentale energie
Omdat ik voortdurend switch van hebberig naar gewetensvol.
Hebberig J. heeft een coole nieuwe Oska-broek. Ik zeg: die wil ik ook.
Gewetensvol. Ik denk: o, nee. Geen kleren kopen. De mode-industrie is het allerergst.
Hebberig. J. zegt: was in de uitverkoop. Ze hebben er nog twee. Even heen lopen?
Gewetensvol. Ik zeg: nee, laat maar. Zeg, heeft jouw buurvrouw nou alwéér een nieuwe keuken? Het kan niet op, hè?
Het leven is één grote cognitieve dissonantie
Ik wil het één, en ik moet het ander. En ik niet alleen, maar iederéén.
Dat gaat niet lukken, want wees eerlijk, het lukt me zélf al niet.
Ik kom er minder en minder uit. Terwijl ik weet dat het óók geen zin heeft om somber te zijn.
En ik weet óók dat het niet van goed koopmanschap getuigt om sombere blogs te schrijven. Ik raad het anderen tenminste altijd af.
Zie je.
Een loser.
PS. Hoe blijf jij in godsnaam vrolijk? En niet zeggen: verander de wereld, begin bij jezelf, want dat stadium zijn we allang voorbij.
Eerder blogs over het klimaat:
1 De dochter, haar ouders en detoekomst van de wereld (de speeches van Greta Thunberg)
2 Waarom we het maar beter over gewone dingen kunnen hebben #klimaat
3 Het verbazende effect van een blogcomment (#klimaat 3)
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Bezig blijven. Een mens dat bezig is piekert niet. Het is een welvaartsprobleem, tijd hebben om te piekeren. Alles is kant en klaar, voor minder dan waar je het zelf kunt maken, te koop. Jam. Sokken. Terwijl zelf creëren zoveel voldoening kan geven.
Bedenken dat je niet meer kunt doen dan wat je doet. Je kunt een probleem niet oplossen, je kunt bijdragen aan een oplossing.
Desalniettemin ben ik het met je eens dat het een sombere tijd is. Alles en iedereen lijkt geldgedreven.
En dat verpest de rest. Niet dat wereld ooit ideaal was. Maar we zitten nu wel erg klem.
Ik bedoel je kunt bijdragen aan het probleem verkleinen.
Ik geloof niet dat er dingen opgelost gaan worden.
Ik las in mijn jonge jaren (en ik lees niet veel) “Het trieste der Tropen”. De conclusie die ik eruit trok. “De hoeveel ellende blijft gelijk.”
Ah. De wet van behoud van ellende ;-)
Eens kijken of ik het in woorden uit kan leggen. Dat boek gaat over samenlevingen. Iedere samenleving heeft een orde, een hiërarchie, regels, religie, ideologie of iets dergelijks nodig anders is er chaos. Aan elk systeem zitten voor- en nadelen. Dat is wat ik bedoel met de hoeveelheid ellende blijft gelijk. Wij hebben een hiërarchie gebaseerd op geld. Onze ellende komt voort uit hebzucht, afgunst, ontevredenheid, egoïsme, uitbuiting etc. Daarbij denken wij ook nog dat democratie het hoogst haalbare is. Dat is niet zo. Een individu stemt voor zichzelf, voor zijn eigen groep. En dan gaan we “beschaving bijbrengen” aan volkeren waar leeftijd, talent of wijsheid de hiërarchie bepaalt. Anyway, ik denk altijd dat ik in een andere tijd beter mijn draai had gevonden. Dan was ik hoedenmaker of kruidenvrouwtje geworden. Met het gevaar dat ik op de brandstapel terecht gekomen was.
Goed weekend! Ik ga kijken of ik ze hier kan porren om tamme kastanjes te gaan zoeken.
In de Heile Welt van de middeleeuwen, bijvoorbeeld, was je misschien in het kraambed overleden (ik in elk geval wel). En je was hoogstwaarschijnlijk een keuterboerinnetje geweest, geen hoedenmaker ;-)
Ik snap je. Ik scheld ook altijd op ons huidige systeem van Staatskapitalisme (overheid en financiële wereld zijn intens verweven). Maar ik denk niet, uiteindelijk, dat de ellende in een politiek systeem zit. Het zit hem in de menselijke aard: we kunnen onszelf moeilijk iets ontzeggen, en we kunnen moeilijk kiezen voor de lange termijn.
Koppel dat aan de technische vooruitgang van de 20e eeuw en de overbevolking en klaar ben je.
De meeste mensen deugen. Ben ik nu aan het lezen. Dat is wel fijn. Maar ik herken het wel hoor. Even niet denken misschien? Niet denken in woorden dan, ga weer eens denken in beeld, doen in beeld! Dat deed je zo mooi. Pak een groot doek, een kwast, maak zelf je eco-verf (ei-tempera) en ga repetitieve meditatieve ritmes schilderen met groove-salad van somafm op de achtergrond. Werkt voor mij. Misschien is dat het een struisvolgeltactiek, maar het werkt voor mij. Voor zo lang het duurt.
Hee, Astrid! Da’s lang geleden. Gek is dat, maar ik ben helemaal klaar met plaatjes maken. En struisvogelpolitiek: dat doen we dus allemaal, alle commentatoren hier, in elk geval. Het is nodig om geestelijk gezond te blijven.
In het begin van de jaren 80 kwam in weleens in polen. Daar was een totaal ondergrondse cultuur, van mensen die zich van de officiële cultuur hadden afgewend. Zoiets doen we nou ook, maar dan in ons hoofd.
Dat de meeste mensen deugen helpt niet. Het politieke systeem werkt niet genoeg voor het algemeen belang.
Ha, Kitty, jammer dat je niet meer visueel bezig bent. Jouw ‘I wasn’t the best version…’ hangt hier in het zicht!
En ja, een ondergrondse cultuur in ons hoofd. Individueel dan. Das misschien het jammere, dat individuele? Verenigd ons, “afwenders van de officiële cultuur”! Pro natuur mensen. Las laatst een term daarvoor: ‘ecoist’.
En de meeste politici zouden moeten deugen inderdaad, voor het algemeen belang, je hebt gelijk.
Zo te zien (alle commentaren) zijn er veel mensen hier die je volgen èn voor een betere wereld willen zorgen. Als je werk bijdraagt aan ontwikkelingen waar je achter staat, voelt het goed om er aan te werken. En dat lijkt dus zo te zijn.
Zo ervaar ik het bij mijn werk. Dus daar richt ik me nu steeds meer op. Groetjes en dank voor je mails. Anne Marie
Ja, jij staat echt met je laarzen in het groen. Ik zit net je blog te lezen over tuinplanten die het goed doen bij droogte én die bijen aantrekken. Ik kan me indenken dat zulk werk je met beide benen op de grond houdt.
Heel herkenbaar. Bijna alles wat je schrijft. Om toch te blijven genieten van mijn leven doe ik dingen die goed zijn voor het klimaat: ik haal nog wat tegels uit de tuin, leer veel lekkerder vegetarisch koken, leg een sedum-dak op mijn schuurtje en ben lid van Land van Ons. Dat soort dingen. Ik lees niet alle ellende (hou mezelf wel op de hoogte), eis niet van mezelf dat ik consequent moet zijn en geniet zoveel mogelijk. Tenslotte moeten alle klimaatredders goed in shape blijven, we hebben ze hard nodig.
Verstandig.
Ja, het is zwaar. Ik blog weinig want ik heb er de energie niet voor. Dat is deels fysiek maar deels ook mentaal. Het kost veel energie om mijn hoofd boven water te houden. Ik voel me vaak machteloos en ben boos op de mensen met macht die er een potje van maken.
Wat me helpt is aan “tiny ripples” te denken. Wie weet raakt deze blog post iemand en die doet iets dat echt verschil maakt. Of je leert iemand beter te schrijven en die doet daar dan iets nuttigs mee.
Proberen te focusen op wat ik kan en waar ik goed in ben, niet op de dingen waar ik geen of nauwelijks invloed op uit kan oefenen. En proberen lief te zijn voor mezelf.
Ja, Henneke, maar jij hebt het ook wel dubbel voor je kiezen! En toch heb je net een cursus af. Goed hoor.
Het is schipperen, met die gevoelens. Ik zie ook dat ik lang iniet de enige ben.
En jij ook niet.
Maar jij hebt ook je RSI; dat maakt het ook niet makkelijk.
Ik denk dat bijna iedereen het zwaar heeft. Ik kom maar weinig echte optimisten en stoicijnen tegen. Iedereen probeert er op zijn eigen manier maar het beste van te maken.
PS Cursus is nog niet af. Wel bijna. Phew.
God wat herken ik mezelf. Ik dacht dat ik de enige was. Geeft lucht.
Nee, joh. Zodra ik met een vriendin koffie drink zitten we samen te zuchten. En dan zegt een van ons: even iets anders… en dan veranderen we van onderwerp ;-)
Ik vraag me af of het meer een vrouwending is, trouwens.
Zo herkenbaar! Ik heb laatst besloten tot een carrière switch: ik word Struisvogel. En ik ben lid geworden van Land van Ons. Doeners met een missie.
Goh, dat is nieuw voor mij. Ik lees: samen met burgers 15 % van het landbouwareaal opkopen om de biodiversiteit te herstellen. Land verpachten aan boeren onder strikte eco-regels.
Relativeren is de kunst van het accepteren van de tijdelijkheid van zaken. Je kunt momenteel geen vrolijke blogonderwerpen verzinnen: so be it. Vecht er niet tegen, want dat maakt het alleen maar moeilijker. Schrijf maar lekker nog wat doemblogs; op enig moment ben je je eigen geneuzel zat en komen er vanzelf weer vrolijke onderwerpen voorbij. En had je zonder dit blog de biowoltips gekregen? Of geweten wat solastalgia was? Ik niet. Dank.
Haha. Ik wou er toch maar geen gewoonte van maken.
En op een dagelijkser niveau: ik heb een hele lijst met goede biowoltips gevonden zelfs: uit een blog van een Groningse breifanaat, Willemien.
Antigif zoeken, dat is wat ik probeer.
Want als ik alleen maar kijk naar stroom voor 230.000 huishoudens die naar Google gaat, alles wat we te veel kopen en maken, onze vervuiling, het gelieg en bedrieg van bedrijven en politiek, een kapitalisme waar Keynes zich van omdraait in zijn graf dan ben ik alleen nog maar chagrijnig en vol ontploffingsgevaar.
En daarom zoek ik tegengif. Windmolen aandelen, dikke vilten sloffen, geen auto, biologisch vlees (soms), mijn groenteman, een dekbed van schaapjeswol ipv ganzendons, 30 jaar hetzelfde klapstoeltje, zo veel mogelijk lokaal kopen et cetera.
En misschien de beste van alles, mijn lievelingsblad van de WUR lezen. Ze werken altijd aan duurzaam, gezond, verantwoord. Helpen lokaal op de hele wereld. Doen dingen waar ik nog nooit van heb gehoord. En alles maakt de wereld een klein beetje beter. En daardoor zie ik ook weer de kracht van allemaal een beetje en samen een boel.
Helpt. Tot ik weer lees hoe slecht het gaat, hoe stompzinnig een bedrijf of onze eigen regering is. Dan moet ik weer opnieuw opzoek naar antigif.
Ja, precies. Wij moeten vooral geen koffie drinken samen. Dat zou helemaal niks worden ?
?
Hi Kitty, ik denk dat ik wel een goeie tip voor je heb, eentje die mij in ieder geval geweldig helpt. Sinds maart bestudeer ik het Stoicisme en ik ben zwaar onder de indruk van deze leer uit de oudheid. Het doel van de Stoicijnen is om een fijn en zinvol leven te leiden en om je niet te laten beinvloeden door de dingen waar je niets aan kan doen. Heel praktisch en geen gezweef. Mijn favoriete boek is ‘The little book of Stoisism’ van Johan Salzgeber. Dat is ook nog prima geschreven.
Dank je! Ik ben op de hoogte van de Stoa – sterker nog, ik ben met een stoïcijn getrouwd ;-)
Vaak werkt het. Niet altijd.
Ik maak me zo’n zorgen … ik zou hier een lijst kunnen maken maar dat doe ik niet. En gelukkig heb ik steeds minder geld voor vliegtickets en spullen :) dan blijkt dat je best zonder kunt! Heel goed, zelfs.
Wat mij helpt is Twitter dichtlaten, want iedereen is boos op iemand of iets.
Ik heb een best wel rotsvast vertrouwen in de mensheid op meta-niveau. Wat minder op micro-niveau – de auto’s in mijn straat. arghhhh -.
Wat ook helpt is dat er zoveel goede dingen gebeuren. Zoals deze kunstenares https://www.nienkehoogvliet.nl/ die een manier vond om met stoffen te verven met natuurlijke materialen (want als je hoort hoe slecht textielverf is schrik je pas echt! Google maar niet). En zelfs nu met verf die goed is voor je ipv slecht. Zo tof. Er zijn gelukkig altijd mensen die opstaan en de wereld veranderen. En dat jij erover blogt, helpt ook!
Ik heb geen vertrouwen in de mensheid. Ik ben neutraal. Mensen vernietigen meer dan ze maken, en er zijn er bovendien teveel van. Mensen zijn goed en slecht tegelijk. Maar biologisch gezien is het een agressieve soort.
Copingstrategieën….. Wat voor mij werkt? Een beetje wereldvreemd worden. Nieuws en bovenal meningen over nieuws uit mijn leven verbannen. Ik kan de wereld niet veranderen. De wereld in mezelf wel. Vanaf zondag ga ik een week lang wandelen op het Dwingelderveld. Hoofd leeg, creatiemodus aan.
Negeren, dus. Wat we allemaal doen, eigenlijk.
Wat me erg vrolijk maakt, is te weten dat ik mijn negatieve gedachten niet bén. In plaats van een gedachte op een voetstuk te plaatsen, zie ik mijn gedachte net als lichte kriebel al mijn neus: ik hóéf er niks mee. Dat brengt rust en die rust stemt vrolijk.
Enne, nu snap ik waarom jij zo giftig werd om mijn blog waarin ik schreef dat ik nooit een krant las. Stiekem was je gewoon jaloers ;)
Haha. Touché. Over die krant. Daar was iets mee, het raakte een heikel punt in mijn gedachtenchaos. Excuses achteraf.
Enne, I hear you. Over meditatie. Misschien is dat inderdaad een praktische manier om je geestelijke gezondheid te behouden, nu.
Hoho, ik zeg niks over mediteren. De Stoïcijnen zouden het ook zo kunnen zeggen.
Ik ben een tijdje lid geweest van de club ‘Verbeter de wereld, begin bij de ander’. Beviel niet. Te veel discussies. Nu stel ik regelmatig een klimaatvrije zone in: in gesprekken praten we dan over alles behalve klimaatproblematiek. Werkt goed. Beter humeur, minder zorgelijke kijk op de wereld – die ondertussen letterlijk en figuurlijk doordraait.
Goed idee. Heb je dan ook een politiekvrije zone? Anders begint het gesomber meteen weer opnieuw.
Jazeker. Coronavrij, politiekvrij, multinationalvrij: allemaal, afhankelijk van de gesprekspartner.
Probleemvrije zones, kortom. Je kunt niet meer zonder.
Haha!
Ik bewonder je humor en je strijdlust.
En een citaat van Vincent Van Gogh: “Great things are done by a series of small things brought together”
Was een mooi plaatje bij maar die kan ik hier blijkbaar niet kwijt.
O well, een tekstdame zal toch de tekst vooral zien.
Grappig, Van Goch schreef in het Nederlands en het Frans ?
De stappen vooruit tellen ipv wat verder nog moet.
Zoals een bekende me vertelde bij t onrkuidvrij maken van anderhalve hectare. “Kijk Niet naar wat nog moet want daar word je moedeloos van, kijk naar wat je gedaan hebt.”
Snap ik. Bovendien: je doet wat je kan.
Loser niet, maar ik herken het wel. Ik ben uit pure wanhoop maar even gestopt met het rondsturen van m’n nieuwsbrief. Tenslotte kan je het als EmotieGids niet maken om andermans mailbox te bevuilen met galbakken.
Ik faal dus ook jammerlijk.
Gelukkig kan ik daardoor oefenen met falen. Is ook een kunst.
En ik ben ervan overtuigd dat dit ergens goed voor is. Iemand noemde het al eerder; de natuur overwint altijd. We overschatten onszelf schromelijk.
Zo. Nu een lekker kopje thee.
We overschatten onszelf waanzinnig. Vandaar dat ik ook snap wat ze bedoelt – en op de eeuwigheid is het inderdaad een troost dat de wereld het echt wel redt zonder ons, straks. Hoewel het nog lang zal duren voor alle lekkende radioactieve vaten enzo zijn uitgewerkt.
Beetje triestig. Toch lees ik dat liever dan neurotische succesverhalen.
ik zal er geen gewoonte van maken. Maar ik denk er zo vaak aan – en in elk gesprek komt het ter sprake. Het is te idioot om het niet te bespreken.
En toch: Liever zo’n puur blog dan geen blog. ?
Ik kijk naar cadeau`s die de natuur me biedt. Hier en nu, in mijn eigen tuin. Ik blijf net zolang bij de dauw op de graspluimen staan totdat ik haar schoonheid ervaar. Voel. Tot nu is dat mijn beste medicijn.
Houd het klein. En blijf schoonheid ervaren.
Ik weet het, als dat lukt.
Daar komt het wel op neer, hè? Waardeer al die goede dingen.
Blij bloggen is weinig bloggen. Met spaanse broer als lezer in mijn hoofd. aantekeningen van de lessen van marleen bekkers binnen handbereik: luchtiger worden dan ik het echt ben.
Ja, een blog moet mensen blij maken. Eens.
Ik vind mezelf geen loser, maar ik ben wel mismoedig. En ik ben boos dat de burger/consument alles in de schoenen geschoven krijgt, terwijl het bedrijfsleven z’n goddelijke gang kan gaan.
Neem afvalscheiding. Om goed te scheiden moet je zo langzamerhand een materialenexpert zijn. Biologische volkorenpasta zit in papier (dat oogt verantwoord) met plastic laagje (jammer, nu kun je het alleen nog maar verbranden). Bio-afbreekbaar plastic mag niet bij het plastic, want dat verzwakt het gerecyclede plastic. Het mag wél bij het gft-afval, maar de composteerders vissen het eruit en gooien het bij het restafval omdat hun composteringsproces te kort duurt om het plastic af te breken. Ondertussen spelen allerlei bedrijven mooi weer met hun ‘bio-afbreekbare’ verpakkingsmateriaal.
Dan kan ik als individu ontzettend mijn best doen, maar het is tegen de klippen op zolang het systeem niet verandert. En daar word ik niet vrolijk van, alleen maar cynisch.
Helemaal mee eens, Caroline. Ik hield het even bij één onderwerp voor dit blog. Maar de binnenlandse en veel van de buitenlandse politiek – plus de greep naar de macht van de grote internationale bedrijven en de online giganten als Google en Amazon – maken even woedend. En alles versterkt elkaar – het leidt allemaal af van de problemen met de opwarming, de biodiversiteit, de sociale ongelijkheid, enz enz.
En van woede en onmacht kun je depressief worden.
Er is een klein beetje hoop voor het bio-afbreekbare plastic en ook voor het milieu. Er is nu plastic ontwikkeld dat zo snel afbreekt dat het net zo snel gaat als gft. Duurt vast nog even voor iedereen het gebruikt, maar toch.
Dat werd hoog tijd! Het verbruik drastisch verminderen lijkt me de eerste stap.
Absoluut waar! De wonderlijkste dingen zitten in plastic.
Mocht je het leuk vinden om te lezen: hier staat het bericht https://www.wur.nl/nl/Onderzoek-Resultaten/Onderzoeksinstituten/food-biobased-research/Show-fbr/Composteerbare-plastics-breken-snel-genoeg-af-in-de-huidige-Nederlandse-GFT-afvalverwerking.htm
Ik lees net dat Schoppel Wolle een sokkenwol heeft gemaakt met biologisch afbreekbaar polyamide. Mooi en niet idioot duur. Dus er zijn goede bedoelingen ;-)
Absoluut!
Op naar meer mooie ontdekkingen.
Ik ben ook zo!n loser. Kan er ook niet meer tegen. Ik reis nauwelijks nog, maar heb 30 jaar lang de wereld bekeken per vliegtuig. Ik eet alleen nog maar verantwoord, maar dat was vroeger anders. Ik rijd een klein zuinig autootje, maar dat komt omdat ik te gierig ben voor een grote. Ik koop vintage en tweedehands want dat vind ik leuker. Ik koop verder niks meer, want ik heb net een ander energiezuiniger huis gekocht. Al met al doe ik het nu onbedoeld een stuk beter. En voor de rest sluit ik mijn ogen.
Goed bezig. Ogen dicht. Het is het enige dat helpt – niet aan denken en verder je best doen.
Ik meteen googlen. Oska broek. Die wil ik vast ook. O nee, geen kleren meer kopen. ?
Misschien tweedehands? ;-)
Kweepeertaart. Dan kun je geen ‘loser’ zijn.
Lamott’s advice for friends, family and readers? Even when life feels messy, doomed or dark, things will get better if you just take a second to unplug, reflect and focus on the good.
“We’re going to be OK; we are OK,” Lamott said.
“What worked before will work again: community, faith, breath, short walks, dogs and cats. It will work. It’s working even as we speak.”
Lamott is geweldig, maar ze heeft geen gelijk. Wat vroeger werkte, werkt niet tegen klimaatproblemen. Daar werkt niks tegen.
Je krijgt in elk geval een berg mensen aan het reageren. ;-)
Zelf heb ik rond 1990 een periode gehad, waarbij ik dacht ‘waar zij we* mee bezig’
we = dan iedereen behalve ik. Was toen al bezopen milieuvriendelijk, maar nam ook dingen te serieus. Dat laatste is contraproductief, ben er dan ook mee gestopt. Een goed medicijn voor alles blijft ‘goed slapen’. Dus niet het slapen verzieken door voor die tijd te malen. Alcohol en cafeïne zijn ook nachtrustverpestend.
Tegenwoordig wandel ik erg veel en daar word ik blij van. Spreek ook mensen onderweg aan en vaak levert dat een leuk gesprek op. Vandaag een Londonse die een hekje aan het schilderen was. Gisteren een arts uit het ziekenhuis. Was voor mij aanvankelijk gewoon een vrouw op een bankje lekker in het zonnetje.
Dat snap ik helemaal, Ximaar. Ik had al begrepen dat jij zo iemand bent als meneer Blogacademie – nee, nog een graadje erger. Weinig behoeften, zelden luxe.
Ik geniet best van het leven. Maar zodra ik moet gaan bloggen over content marketing en nieuwe plugins denk ik: waar zijn we toch mee bezig?
Zo herkenbaar.
Ik blijf vrolijk (of beter: ik word niet helemáál depressief) door mijn aandacht niet te richten op de problemen, maar op het nieuwe verhaal, zoals George Monbiot dat noemt. Op mensen en initiatieven die erin slagen om wel het verschil te maken, zoals de mensen in zwijgenisgeenoptie.be en ecopolis.be.
En ik ben dankbaar dat de gevoeligheid die me zoveel zorgen over de wereld bezorgt me ook veel intenser van de mooie kanten van het leven doet genieten.
Dat is mooi.
Ik heb een blik en veger gepakt en al je gedachten opgeveegd. Wat moest ik anders.
Niks. Je mag ze gewoon naast je neerleggen. Als je geen problemen hebt ben je een gelukkig mens.
Ik doe wat ik kan en dat geeft mij veel plezier. En dat bewustzijn geef ik door, zoveel ik kan.
Bedankt voor je blog. Je hebt helemaal gelijk. Wie weet hoeveel mensen je hiermee weer een stukje bewuster hebt gemaakt.
Dus toch. Verbeter de wereld. Ach nee, verbeter gewoon jezelf, voor the benefits of all. Al is dat dan collateral damage.
En, blijven lachen. Al is het alleen maar om jezelf.
Jij bent een ongelofelijke optimist, van huis uit. Iets om dankbaar voor te zijn.
Dat is zo. En ik ben ook enorm dankbaar. Ik hoop dat mijn optimisme erg besmettelijk is ;-)
Ik doe eigenlijk hetzelfde wat jij doet. Geen krant lezen, geen journaal kijken, wel pirates of the Caribbean kijken met vrouw en dochter. En werken natuurlijk, thrillers lezen, piano leren spelen en rondjes fietsen.
… maar vrolijker word ik er niet van
Ik ben ook bang dat dat niet kan.
En als je denkt aan wat je kinderen nog gaan meemaken, dat helpt ook niet echt, toch? Dat was nooit het plan.
Hou op. Daar moet ik al helmaal niet aan denken. Gelukkig zijn zij optimistischer ingesteld dan ik.
Ik blijf vrolijk door mijzelf kleine haalbare doelen te stellen en elke dag mijn zegeningen op te schrijven. Dat is ook een oefening in nederigheid. Ik kan alleen mijn eigen glas in de bak gooien.
Een mooie metafoor, die glasbak.
Ik blijf vrolijk door naar de kleine dingen te kijken.
En liters vitamine D ;-)
Vitaminen. Als dat de oplossing is ;-)
Hoe blijf ik vrolijk? Door te denken aan de dingen waar ik vrolijk van word. Er is zoveel om van te genieten. Elke dag weer.
Ik ga me niet druk maken om de hele wereld. Dan spring ik morgen van een brug. Geef mij maar een doos verf en een kwast of een schapenvacht. Dan maak ik daar iets moois van. Ik moet zeggen dat het wel helpt dat ik sinds kort weer een vaste baan heb. Geen zorgen om centen. Wel jammer dat ik er weinig van uit kan geven – bijvoorbeeld uiteten. Nu ik het weer kan betalen, mag het niet door de ongelofelijke vreemde ontwikkelingen rond het virus. Maar ook dat is geen probleem. We kunnen lekker koken – en een paar gasten mag.
Die sokken moeten jou toch ook vrolijk maken?
Jawel. Ik geniet ook van het leven. Maar heb moeite met onbezorgd bloggen.
jee Kitty, ik ben altijd een vliegje aan de muur met blogs e.d…..maar dit herken ik zo… vandaar dat ik toch een opmerking plaats. Ik blijf vrolijk met een beetje mengeling van Aukje en Martine. Omdat er een ‘woord’ voor dit soort pijn bestaat: solastalgia van Glenn A Albrecht. Dat dit soort -nieuwe- pijn intelligent beschreven kan worden maakt mij ook vrolijk. Zo van hèhè er zijn meer mensen die ‘zoiets’ voelen. Ook maakt mij vrolijk dat ik zo van leven en mensen en natuur hou, dat ik vechtend voor natuur en tierend op de mensheid ten onder ga….tot m’n laatste adem. Daarnaast word ik eigenlijk ook vrolijk dat de natuur onze destructie sowieso overleeft. Ergens blijft ‘het leven’ doorgaan.
Inderdaad! ‘solastalgia is the distress that is produced by environmental change impacting on people while they are directly connected to their home environment.’ Nieuw voor mij. Maar ook als je directe omgeving geen schade lijdt kun je die distress ervaren.
Voeg daarbij de extra politieke distress – ik hoor net op de radio dat Willem-Alexander met zijn gezin naar Griekenland is gevlogen. Ondanks corona, en ondanks al zijn mooie woorden in zijn officiële speeches. Om het over de politiek maar niet te hebben. Nationaal noch internationaal.
Je hebt gelijk. Dat de wereld ons wel overleeft is in zekere zin vrolijk stemmend.
Wauw wauw jij zegt het ik voel exact. Dat wat jij blootlegt. Het is een uitzichtloze droom waarin we de good en de bad guy tegelijkertijd als rol toebedeeld hebben gekregen. Bad luck and amazing grace. Same coin. Hellup.
Je zegt het beter dan ik, An. Good guy en bad guy tegelijk. Dat is het.
Hoe? Nou, door een wandeling te maken, de frisse lucht (zonder mondkapje) in mijn longen te zuigen, te kijken naar een prachtige wolkenlucht (prachtig in Friesland) en door gewoon even te niksen, te staren. Dankbaar te zijn voor dit moment. Maak ik mij daarna, met een fris hoofd, weer druk om alle shit van de wereld.
Ja. Dat kan ik ook. Maar het helpt niet als ik ga schrijven.
Al die dingen die jij denkt denk ik ook (hoewel het zich niet uit in sokken breien maar in knijterhard werken in meaningful work). Het is hondsvermoeiend. En ik kan het ook niet zo uitzetten. Ik probeer maar te zien dat ik, naast die verantwoordelijkheid naar mijn dochter en de zes generaties daarna om de aarde in 1 stuk achter te laten, en liefst leefbaar, ook nog een verantwoordelijkheid heb om van het leven te genieten. Van de kweeperentaart zeg maar. En de knuffels met mijn lief en mijn meisje. #thankgodforhugs
Hard werken heb ik geprobeerd, helpt ook niet ;-)
Je hebt gelijk. Genieten moet. Het leven is voor de levenden.
Dat doe je niet meer hè? Ik heb geen Netflix, ik wil geen Netflix. Maar in januari wil ik wel Netflix. Terwijl ik nooit tv kijk. En al helemaal geen series. Dus hoe heb jij mij zo gek gekregen op die link te klikken? Wat is dát geheim? Ik vind het milieu een stuk belangrijker dan al het ge-oh over rondvliegende aerosolen en andere gekke ziektekiemen. Want wat moet ik met nóg meer sokken? Tenzij ze leuk zijn natuurlijk. Noemen ze dat trouwens spagaat? Heerlijk blog trouwens!
Neem één maandje Netflix en zeg het dan weer af. Er is af en toe wat goeds. Maar Shtisel is geweldig.
Ha Kitty,
Dit stuk uit de Correspondent hielp me afgelopen week: ‘We kunnen de klimaatcrisis niet stoppen zolang er miljardairs zijn’. Ik mail je de link wel even!
Dank je. ‘Er is niets bewonderenswaardig aan excessief gedrag’ > eens. Ik ben het met dat hele artikel eens, maar ik snap niet waarom je er vrolijk van werd. De politieke situatie – wereldwijd – is treuriger dan ooit, terwijl we allemaal zouden moeten samenwerken aan een betere verdeling van rijkdom, enz.
Goed. Willem-Alexander is naar huis teruggeroepen, hoor ik. Hij breekt zijn vakantie in Griekenland af. Hij zal wel op zijn flikker hebben gehad van Rutte.
Ik blijf vrolijk omdat somber zijn niet helpt. En ik probeer om meer toe te voegen dan ik stukmaak.
Zijn die sokken van jou trouwens ergens te koop?
En je bent vrolijk van aard!
Martine. Deze week ontdekte ik dat al die sokkenwol uit de winkel echt helemaal van god los doorbehandeld is door de industrie. Bijna alle sokkenwol is 25% nylon. Ik dacht: ze weven een nylon draadje mee met de wol. Mooi niet. Ze stoppen de wol eerst in hyper vervuilende chloorbaden, om de kriebels er uit te halen, en dan vullen ze de gaten die ze maakten op met plastic. En soms leggen ze een plastic laagje om de hele wollen draden! Hallo, zeg. Dan ben je dus alle goede eigenschappen van wol zo’n beetje kwijt. En ze doen er allemaal heel geheimzinnig over, de informatie is verstopt en nauwelijks te krijgen.
Dus nu moet ik eerst op zoek naar echte wol. Met wol-eigenschappen.
Echte wol vind je bij schapenhouders… Bijvoorbeeld woolsofholland.
Ja, ik ben op zoek. Helaas kan ik zelf niet spinnen (rsi), ik heb het geprobeerd en ik vond het heerlijk kalmerend. Damn.
Bij wools of holland hebben ze dat spinnen voor je gedaan.
Ook daar zit iets doorheen om de sokken sterker te maken – met alleen wol loop je er al snel gaten in. Wat er precies bijgevoegd is bij het twijnen van de wol ( ik ben een kenner van de termen, maar spinnen kan ik niet) kan Saskia – eigenaar en schaaphouder- je precies vertellen.
Het leukste vind ik het project waar ze de wol van de Kempische Heideschapen die geweid worden in de Loonse- en Drunense heide spinnen en verven. Echt de leukste kleurtjes. Zelfs ik ben begonnen aan een paar sokken. En vastgelopen op de hiel ?.
Ik heb ze gevonden, maar geen versterkte sokkenwol? Alleen tweedraads.
Aan mij heb je niks. Ik ben net zo somber. Maar ik wil wel even m’n zus citeren (net zo serieus en gewetensvol als ik). Toen het weer eens ging over ons “te weinig doen voor het milieu”, riep ze plots heel stoer: “Nou, het milieu doet ook niks voor mij!!”.
Dat hielp een seconde ofzo.
Hahaha!
Humor helpt.
Oh, wat zonde zeg! Er moet toch wel ergens fair trade eco wol te koop zijn, zou je denken.
Katoenen sokken zijn zeker niet beter?
Hm. Ik probeer tweedehands enzo resten wol op te snorren, maar het meeste is superwash (of het heeft geen etiket meer, maar dan zal dat meestal ook zo zijn). Niet verplasticte wol is veel duurder. 100 gram niet-superwash sokkenwol van goede schapenrassen, en dan geverfd, komt al gauw op 20 euro.
Katoen is niet rekbaar, behoudt zijn vorm niet enz enz. Dus in de industrie voegen ze daar weer lycra aan toe.
Keuzes, keuzes. Het is maar een hobby, hè.
Maar wat betreft verkopen: in de VS worden sokken van antieke breimachientjes inderdaad verkocht, maar ze zijn of idioot goedkoop of idioot duur. Ik maak ze nu voor mezelf en voor vrienden.
Oh, dat verklaart dat ik al jaren geen eczeem meer krijg als ik wollen truien draag. Ik dacht dat ik over mijn allergie heen was.
Ha!
Ja, zou kunnen. Als het wol is die gewoon op 30 graden mag wassen.
Ohw, mooi Kitty. Ik ben van de blije blogs over het klimaat, maar al die gedachten heb ik ook. Damn. Maar misschien zijn we nu in de fase van bewust onbekwaam. Daarna komt die andere. En als wij dat kunnen, dan kan de overbuurman dat ook. Niet alle buurmannen, die van jou misschien niet. Maar die SUVS zijn er straks niet meer, die mogen ze straks niet meer. Echt.
Er is nog wat. Ik omring me met mensen die al verder zijn dan wij. Veel jongeren, die zo ontzettend anders in het leven staan, dat ze al die reflexen van ons niet hoeven af te leren.
Geniet van je weekend ;-)
Jij hebt een kind van die leeftijd. Dat helpt. En je doet zelf vanalles. Je bent ook opgeruimder van aard, vermoed ik ;-)
Het is natuurlijk een karakterkwestie, ook. Mijn angstcentrum staat te sterk afgesteld.
Jack Nicholson zei ooit: ‘The less you give a fuck, the happier you’ll be’. Soms, heeel soms lukt me dat ook.
Haha! Zei hij dat? In een film, of in het echt?
Hij heeft helemaal gelijk. Dat geldt voor iedereen, voor de vrolijke SUV-rijder net zo goed als voor een sombervrouw als ik.
De quote staat op een koelkastmagneet van mijn lief. Een fijne reminder om mijn gevoeligheid ietsje minder serieus te nemen af en toe.
Ik beperk me even tot de wol ;-) Zoeken op slow wool of eco wol. Ja-wol verkoopt een eigen merk en Purewol verkoopt wol van eigen schaapskudde. Benieuwd naar je sokken!
Dank je! Ik ga zoeken.
Briljant! Die ga ik onthouden!
En diezelfde Nickolson zei (in vermoedelijke dezelfde film): What if this is as good as it gets?!
Goede quote.
Tevredenheid. Heel belangrijk.