‘Kitty,’ schrijft iemand, ‘waarom hebben wij elkaar nooit eerder ontmoet? Jij bent de eindbaas.’
Ik moet het even opzoeken. Eindbaas.
‘Ik wil dat je mijn website-teksten schrijft. Met zo’n lekker Kitty-sausje. Net zo geestig als de Luizenmoeder.’
Ik schrijf nooit tekst, zeg ik. En áls ik het al doe ben ik veel te duur.
Dat is mijn standaard afschrikmethode.
‘En als ik dat nou wil betalen?’
Brutaal, denk ik. Brutaal is goed.
Ik sla Linkedin op. Een leuke gast. Enthousiast. Hart voor zijn vak. We chatten. Hij heeft een familielid met psychische problemen. Daar kan ik niet tegen.
Ik moet geen tekst schrijven. Tekst schrijven is dodelijk voor mijn creativiteit.
Ik laat me overhalen. Dat familielid.
Zodra ik aan het werk ga zie ik hoe de zaak er voor staat
De site staat al twee jaar leeg, à €2500 per jaar. En voor bijna nóg eens zo veel heeft iemand een plan gemaakt om hem te vullen. Winst is er nog niet. Hij heeft drie banen. Hij onderhoudt drie gezinnen.
Ik help je gratis, zeg ik.
‘Nee,’ zegt hij, ‘ik wil je betalen’.
Okee dan, zeg ik, 500 euro. Maar je schrijft zélf al goede teksten. Perfect voor je doelgroep. Niks meer aan doen. Ik trek ze even strak en dan kunnen ze zó op de site.
En wacht, ik vul die site meteen wel even voor je, met de juiste hiërarchie en plaatjes en kleuren en dan kun je eindelijk online. Zonde van al die investeringen die niks staan op te leveren.
Na een week klussen, tussen de bedrijven door, ben ik klaar.
Hij zegt: ‘Het zijn geen Kitty-teksten
En ik heb je notabene 500 euro betaald.’
Ik moet ook niet voor andere mensen denken.
Ik stort het geld terug.
Dat was mijn allerlaatste copywriting klus.
Ever.
PS. ‘Sportief, van dat geld’, appt hij. ‘Je had gewoon je dag niet, joh.’
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Hilarisch & herkenbaar!
Vlak voor ik vandaag hier verzeilde heb ik de juiste beslissing genomen blijkbaar. Ik twijfelde of ik je mijn tekstschrijver of mijn schrijfjuf moest noemen.
En ook twijfels of ik je naam moest noemen als bedenker van de term fototrol.
Heb ik dat bedacht? Ben ik me niet van bewust. Hoe dan ook, ik ben geen van beide voor jou 😂
Daarom twijfelde ik tussen tekstschrijver en schrijfjuf
Dank voor de glimlach en de herkenbaarheid. Heb je trouwens wel bedacht om een (gepeperde) rekening gestuurd voor de gemaakte uren om zijn website aan te passen?
Nee, Nicky. Ik heb dat zelf aangeboden, hij vroeg er niet om. Dus dan mag ik er ook niks voor vragen. Dan had ik van tevoren een goede offerte moeten maken. Een verstandigetekstschrijver doet dat uiteraard, maar aangezien ik enkel cursussen geef, denk ik daar niet aan. Afijn, het was een goede les. Alleen werken om de juiste redenen.
Ik lees dit blog met gemixte gevoelens omdat ik juist voor anderen schrijf. En er mijn geld mee verdien. En lastige portretten houd je altijd. Of niet? Gewoon aan de poort beter selecteren. Maar dat is misschien ook de strekking van dit blog ;)
Nee, dat is niet de strekking van dit blog. Dit is een persoonlijke ontboezeming, en tegelijk een voorbeeld van hoe het niet moet.
Tekstschrijven is een vak dat allerlei vaardigheden vereist die ik niet heb: geduld, tact, talent voor ondergeschiktheid ;-)
Maar ik ging hier helemaal de fout in om verkeerde, emotionele redenen. Inderdaad, geen verstandige selectie aan de poort.
O, wat érg. Wat een ongelooflijk onbeschofte persoon. Je komt ze helaas bij bosjes tegen, mensen die het werk gewoon niet op waarde kunnen schatten. En dan tuin jij erin, met al je medeleven. Ik ken het, ik moet ook zakelijk worden. Voor sommige klanten beweeg je hemel en aarde, en dan lukt het gewoon toch niet.
De Ideale Klant bestaat. Wijk van af van dat profiel op eigen risico ;-)
Dank voor de reminder. Ik denk de laatste tijd af en toe of het makkelijker zou zijn om weer te gaan tekstschrijven voor klanten. Maar dat klantenproces managen kost zoveel energie. Die heb ik niet. Dus moet ik niet doen.
Nee. Niet doen. Ik vergeet het ook regelmatig.
“Ik wil dat je mijn website-teksten schrijft. Met zo’n lekker Kitty-sausje. Net zo geestig als de Luizenmoeder.”… https://t.co/Cx6MLVdMrd
Oeh herkenbaar! Mensen vragen me nog wel eens om humor in hun tekst te brengen, want ‘daar ben jij zo goed in’. Paar keer geprobeerd en er viel weinig te lachen… Had ik kunnen weten, maar ja. Never again ;-)
Ja. Niet op commando.
Ben benieuwd wat hij onderneemt. En als hij mensen zo gemakkelijk voor zijn karretje kan spannen dan wordt het wel wat.
Ja. Daar zeg je wat. Of misschien ben ik wel heel makkelijk te lijmen.
Ow, te grappig. Echt. Stom! Te grappig. En herkenbaar ook. Zielig hè. Daar stink ik ook in. Bij mij is dat “Geen geld”. Oh jee, denk ik dan. Ik weet hoe dat is: “geen geld”. Gewoon echt niks hè. Maar ja, dan blijkt dat het “geen geld” toch een pietsje anders is dan mijn “geen geld”. Niet meer doen. Dat zeg ik dan. Neu. En de volgende keer weer……
Ik zeg dat je leuk bent. Bedankt voor het delen en bedankt voor de vrolijke lach van herkenning.
Als iemand bij mij aanklopt en zegt: ik heb geen geld, dan doe ik het sowieso niet.
Je hebt ooit op één van mijn sites vier intro-teksten voor een portfolio gecorrigeerd. Gewoon omdat je het niet kon laten. Straktrekken dus. Werkte perfect.
De scherpte van de ‘Why’ opmerkingen die je erbij plaatste deed me denken aan soortgelijke notities tijdens je Pro-blogcursus. Hardop zeggen wat je doet, ziet en waarom dit goed is en dat slecht. Leerzaam.
Werden dat Kitty-teksten? Nee, Huub-teksten, maar dan net even beter. Kitty-teksten willen lijkt me in het bovenstaande voorbeeld een valkuil. Gewoon omdat Kitty-teksten thuishoren op een Kitty-Blog.
Eigen tekst eerst. Schop onder je kont cursus kan en is een aanrader. Je hebt er voldoende. Eigenlijk was dit voorbeeld ‘een overleg gevalletje’. En nee, inderdaad niet ‘ik wil bolletje’.
Salut!
Eens. Eigen tekst eerst, ???
Die ga ik op mijn monitor hangen. Voor als ik weer ontroerd raak. Of gevleid.
Dank je voor je verstandige en gulle comments. Ze doen me goed, of ze laten me grinniken.
En inderdaad. Het was een overleggevalletje. Ik dacht dat ik het helder had verteld, maar de verwachtingen bleven clashen.
Oh gottegottegod… Zó herkenbaar dit. En prachtig voorbeeld ook van je grenzen negeren. Ook herkenbaar :-)
Je grenzen negeren… of gewoon een goede daad doen af en toe? Alleen wil je dan wel graag waardering. Ik hink op twee emoties, dus. Overigens: alleen maar vrouwen hier die toegeven het te herkennen. Moeten we daar nou weer van denken?
Goede daden werken alleen als je er blij van wordt om ze te doen. Anders werkt ‘t niet zoals de energie-specialist hierboven al zei. Je emoties wijzen je de weg: geen zin? Dan niet doen. Want ‘geen zin’ is een voorbode. Negeer dit signaal regelmatig en je stuurt aan op een burn out.
Ik weet niks van tekstschrijven maar wel veel van emoties :-)
Voor zover je kunt generaliseren: mannen luisteren vaker naar hun impuls ‘geen zin’. Die hebben weer andere problemen.
Je hebt helemaal gelijk, Henriëtte. Verstandig, verstandig. Ik heb eigenlijk nooit zin. Maar luisteren mannen echt vaker naar die impuls? In mijn omgeving zie ik dat niet. Die nemen net zo vaak beslissingen waarvan hun vrienden zó kunnen zeggen: doe het niet!
‘t Gaat er om hoe die mannen zich daarbij voelen. De hele wereld kan denken: Oh nee! Niet doen! maar als die man er blij van wordt is het goed om te doen.
Gelukkig maar, dat t zo werkt anders zou er weinig vernieuwing plaatsvinden. De groten ter aarde hebben vaak goed geluisterd naar hun emotionele systeem.
Maar om eerlijk te zijn: ik heb de keiharde cijfers niet paraat of vrouwen hier vaker tegenaan lopen. Lijkt me me sociaal gezien wel logisch met de nadruk in de opvoeding van meisjes om lief en zorgzaam te zijn. Oók als je daar geen zin in hebt.
De mannen die ik ken lijden net zo onder het ontkennen van hun verstandigere gedachten als de vrouwen. En ze worden net zo overspannen of depressief. Ik kan natuurlijk geen namen noemen ;-)
Ik had het over ontkennen van emoties, niet van gedachten, hoe verstandig ook :-)
Dat mannen net zo depressief of overspannen worden als vrouwen is zeker waar. Dit komt echter voort uit andere emotiegroepen. Te veel om hier uit te gaan weiden maar de korte versie is: ‘depressie’ gaat oa over het ontkennen van verdriet, en overspannen komt uit de emotiegroep angst. Andere problemen dus :-)
Evengoed heb je weer een geweldig blog geschreven om een lekkere boom over op te zetten!
Aha. Dank voor de uitleg.
Heel herkenbaar. Willen ze je omdat je goed kunt schrijven. Zijn ze teleurgesteld omdat die nieuwe tekst niet bij ze past. Ik doe het ook niet meer. Schrijftrainingen geven verdient stukken beter. En aan het eind van de dag is iedereen blij en dankbaar.
Ja. Maar die tekst past wel degelijk. Alleen ze willen jouw stijl, niet hun stijl.
PS. Een goede tekstschrijver verdient 1000 euro per dag. Daar kun je niet tegenop lesgeven. Mijn aanbod in dit blog was extreem laag. Maar zelfs voor 1000 euro per dag ben ik er niet voor te porren.
Bel me maar even als je mijn tarieven en markt wilt weten. ?
Neeneenee! Ik wil geen verleiding ;-)
??
Het was weer tijd, hè? Apeldoorn was ook al weer vier en een half jaar geleden..
Hahahahaha! Een geheugen als een ijzeren pot! Maar nee. Serieus. Ik word echt never nooit verwaand.
Ohhhh, ik snap je zó goed. Ik ben soms dus nog wel een copywriter, maar ik word er knettergek van. Het is niet zozeer het schrijven, maar meer het nutteloze wat ik erbij voel. Waarom dóe ik dit?! Dit kan toch niet de reden van mijn bestáán zijn?!
Vreemd dat het zo werkt. Is het omdat denken al zo moeilijk is, dat denken in opdracht van een ander te zwaar valt? En toch: ik ken ook mensen die het kunnen. En die het goed doen. Al jaren.
Waarschijnlijk is het ook gewoon een teken dat ik eigenlijk zelf met iets op de proppen wil komen. Moet komen. Dat daar mijn nut ligt.
Nou, dat je daar het meeste lol in hebt. Het stikt van de copywriters en speech writers die het met plezier doen. Maar het stikt ook van de afhakers. Andere mensen? Of uitgeblust? Ik denk: andere karakters. Misschien is het ooit onderzocht? Misschien weet Eva Smitt het?
Tja, wat zal het zijn? Tekstschrijvers zijn toch vaak mensen die eigenlijk liever schrijver zouden zijn. Een auteur, zo’n echte. Of op z’n minst een populaire blogger. Een Kitty Kilian ofzo.
Als dat boek er uiteindelijk toch komt, worden ze schrijver, spreker, presentator, dagvoorzitter, columnist, verzin het maar. Nooit zal er meer tekstschrijver op hun kaartje staan.
Dat ik nog steeds als tekstschrijver werk, heeft meerdere redenen. Dat boek is er nog steeds niet, dat speelt ongetwijfeld mee. Ik doe er veel andere dingen naast: coachen, trainen, sparren, workshops. Ik hou van de afwisseling en ik kies alleen de klussen en de mensen die me aanspreken. Ik heb klanten met wie ik al 20 jaar samenwerk. Met vrienden werken is altijd leuk. Ik ken hen en hun bedrijf van binnen en van buiten.
Mijn eigen bedrijf is al 20 jaar een puinhoop. Daar kan ik geen zinnig woord over schrijven. Dat is misschien ook een reden waarom ik blijf schrijven voor anderen. Dat vind ik makkelijker dan over mezelf schrijven. Als ik het roer écht om wil gooien, moet ik eerst mijn eigen DNA onder de loep nemen. Alsjeblieft, bespaar me dat. Dus ja, een karakterdingetje.
Wat ik vaak zie bij afhakers is dat ze niet genoeg vertrouwen hebben in hun eigen kunnen, niet als tekstschrijver én niet als ondernemer. Je moet als professional wel een beetje het voortouw nemen. Met een vuist op tafel durven slaan. Dit is hoe we het gaan vertellen, dit is hoe we het doen. Een beetje flair, een beetje tegengas – dat vinden opdrachtgevers geweldig. Dan is het een leuk vak.
En dan levert het meer op dan 500 euro. Dat is ook leuk. Maar je moet ertegen kunnen, dat eeuwige schakelen en in de huid en het verhaal van een ander kruipen.
Misschien moeten wij er eens onderzoek naar doen, Kitty. Genoeg tekstschrijvers bij jou in de cursus, waarvan er velen dromen over een andere carrière.
Dat onderzoek lijkt me leuk voor een promovendus. In de psychologie natuurlijk ?
Ja, ik denk dat goed met mensen overweg kunnen wel helpt. Charmant zijn, dominant, overtuigend.
Maar dan helpt het weer niet dat schrijvers vaak introvert zijn en niet zo uit op contact.
Daarom moeten introverte tekstschrijvers zo snel mogelijk gehoor geven aan de lokroep van moeder natuur en schrijver worden. Zwoegend, op dat zolderkamertje. Dat past bij een schrijver, niet bij een tekstschrijver.
Goed. Maar dat zolderkamertje hoeft niet. Als het niks oplevert doe je het als hobby. Kan ook.
Ja denken in opdracht van anderen is altijd zwaar. Want jij -lees ook ik- zie meteen alle kansen en kan dat snel leveren; de ander ziet alleen de bezwaren en ‘zeurt’ dat het toch anders moet. Dat is het lastige aan deze job. Heb laatst een heel boek herschreven voor een collega. Echt het is veeeel beter geworden. Maar doe het niet meer. Eigen productie eerst.
Korting geven leidt volgens mij altijd tot gedoe. Juist als je denkt: “Ach, ik help even, ik doe het wel voor weinig, dat gun ik haar”, hoort daar een klant bij waarmee de samenwerking niet werkt. En die ontevreden is.
Dank voor je blog, een goede reminder. Ik ben er afgelopen jaar twee keer ingetuind (mijn eigen schuld, mijn eigen initiatief) en heb me na de tweede keer voorgenomen om nooit meer korting te geven. Niet omdat ik een ander niet wil helpen, maar omdat het onduidelijk maakt wat ik bied en wat dat waard is en omdat het een goede samenwerking in de weg staat.
Terwijl het juist wel werkt als iets gewoon kost wat het kost.
Klopt. Een vriend zei: eigen schuld, moet je maar 10.000 euro rekenen. Doe ik ook. Dan durven ze niks meer terug te zeggen ;-)
Of ze zeggen: ‘Ok, 10.000 euro. Deal.’ Pas maar op, het kan zo gebeuren …
Hij bedoelde: als je 10.000 euro vraagt, accepteren ze je autoriteit. Maar goed, ik ga het toch nooit meer doen ;-)
Dit is denk ik de essentie. Als het veel kost, is het ook veel waard.
Ik weet niet zeker of die wet nou altijd opgaat. Ik hoop het niet. Iets dat niks kost kan ook mooi of waardevol zijn, toch? Maar in dit geval had ik ook niet geleverd wat hij vroeg: Kitty-teksten. Ik had zijn eigen teksten aangepast, want die waren prima voor zijn doel. Beter zelfs. Mijn ironische toontje hoorde helemaal niet op zijn site. Kan helaas niet zeggen waar die site over ging. En dat had ik ook gezegd, maar dat was niet zo doorgedrongen kennelijk.
Ik zie nu in hoe ongezond het beroep van copywriter is. Je bent steeds voor andere mensen aan het denken. Damn. Dat is net zo ongezond als in ploegendiensten werken. Of vaperen.
Ja, zoek die ook maar even op.
Ik schrijf ook steeds minder voor anderen. Kunnen ze zelf veel beter, met hun eigen sausje.
Klopt. Het is een vreselijk beroep als je creatief bent. Als je alleen maar technisch aan SEO wil peuteren is het misschien nog te doen. Hoewel de meest SEO-ers er ook verdacht snel mee ophouden, zodra het niet meer voor hun eigen site is.
‘Het is een vreselijk beroep als je creatief bent’. Het kwartje valt. Ik ga vandaag toevallig (?) naar de Creative wake-up call omdat dit precies is waar ik tegenaan loop. Dus dank voor het verwoorden ?
Ik merk het aan alle creatieve geesten die ik ken. In opdracht werken is niet leuk. Je wil je eigen werk maken. Een luxeprobleem, uiteraard.
nou jaaaa, wat een zeikneus!
Ik weet het niet. Ik heb ook niet goed geluisterd. Denk ik.
Dat kan. Dat je getriggerd werd door “familielid” en dat je in je reddertjesstand schoot. Maar dat is best een kramp, he. Doe maar niet. Doe maar gewoon alleen je eigen reddertje wezen. Da’s al moeilijk genoeg!
Ik schrijf trouwens al mijn columns tegenwoordig met jouw maniertje in mijn hoofd. Korte zinnen. Lekker duidelijk en provocatief. Dicht bij mezelf. Werkt!!
Maniertje? Maniertje?
In the most loving and admiring way honey. “Swooning”
Kijk, er is maar 1 Kitty. Dus Kitty’s teksten bestaan ook maar voor 1 iemand. Kitty. Congruentie heet dat. De rest zoekt het zelf maar uit. Met jouw tips.
Heel goed. Dat moet ik ergens op mijn site zetten ;-)
Jij bent Sjef Teksten. Ik ben expert in hoe dit soort dingen energetisch werken. Niet.
Werkt nooit? Hm. Als ik mensen aardig vind doe ik dingen voor ze. Altijd gedaan. Vroeger breide ik een trui voor iemand. Of ik naaide een gordijn. Nu kan ik snel een site maken. Het is een manier van em… communiceren?
Teveel voor nu. Wat ik bedoel heeft met authenticiteit en congruentie te maken. Niets met een lief gebaar. Dat is altijd goed :)
Ik ben het nog steeds eens met mezelf. En gooi hem gerust op je site.
Oh zo herkenbaar. Een heel goed plan om er een artikel over te schrijven. Kan je het nog eens teruglezen. Meestal komt zo’n verzoek na een periode dat je het al weer vergeten bent. Nog 4 maanden en dan kan ik zeggen dat ik het hele jaar er niet ingestonken ben :-)
Ja, het leven is een lange cirkel van fouten die je steeds herhaalt. Dat bedoel je toch? Zelfs als je weet hoe je in elkaar zit, wil je nog steeds.. en dus.. enz.
Dat bedoel ik. Ik haal steeds mijn kernwaarden erbij als ik een aanvraag krijg. Het fijne daarvan is, dat ik dan nee kan zeggen door aan te geven waar ik wél goed in ben. Dat vind ik prettiger dan een keiharde nee.
Ja, maar jij bent verstandig en bedachtzaam. Ik ben impulsief en ik ben alleen verstandig op papier.
Bij jezelf blijven is het beste advies dat je jezelf kan geven. Je wist het al, maar de ‘helper’ in jou kreeg voorrang. Goed dat je het weer doorhebt.
Dat gebeurt er met kinderen die er nooit bij hoorden.
Misschien ook lekker om van die ‘oude ballast’ ook maar eens afscheid te nemen. Of als het lekker voelt, juist te koesteren dat jij één van andere orde bent.
Ik weet niet. Ik scherm mezelf af omdat ik weet dat ik altijd ga helpen. Maar ik laat me ook snel overhalen als ik me gevleid voel. Ik ben een sukkeltje.
Wel fijn dat we nu je gebruiksaanwijzing weten.
Als je mijn blog leest weet je die sowieso al. Maar goed, dit was de allerlaatste copywriting klus. Ever. Dus slijmen helpt nou ook niet meer ;-)
Dat is het! Nu snap ik het. En nu willen ze allemaal bij jou horen.
@Patricia Alleen maar op schrift, hoor. Niet in het echt ;-)
Klanten. Gruwels zijn het.
Hahaha, lekker blijven doen wat je graag doet en waar je goed in bent. Niet laten overhalen tot iets anders. Zelfs niet met een familielid dat…
Never again. Never again.
Ook in eerlijkheid ben je een eindbaas. ;)
Ben je er weer in gestonken?
Wat ellendig voor je. Ik steun je hoor – ik weet hoe moeilijk het voor je is om nee te zeggen. Wereld: vraag Kitty niet!
Haha. Hou je mond, Jochum! Tegen jou zeg ik bij dezen meteen ook nee.
NEE.
@Arlen: In naïviteit, ook. En in slecht luisteren naar wat iemand écht wil, in plaats van naar wat ik denk dat er moet gebeuren.
oh neeee kitty. 500 euro? ik hoop zo dat deze blog fictie is en geen waarheid …
Ik ben een ondernemer van niks.
Volgens mij valt het best mee met dat ondernemerschap van je. Je bent in hem elk geval mijlenver vooruit als ondernemer.