Wat moet je weten vóór je gaat schrijven? (De één-woord-regel)

Alles, maar dan ook álles kun je samenvatten.

Je leven in een twitterbio. Je maatschappij-opvatting in 280 tekens. Je liefdesverdriet in six word stories.

Maar dat is niet genoeg. Niet kort genoeg. Want het kan altijd korter. Ik weet het zeker:

Uiteindelijk kan het in één woord

Neem nou vanochtend. Voor een project moest ik iemand interviewen. Hij woont in Maastricht, maar toevallig had hij een congres in Utrecht.
‘Waarom doen we het niet in de lunchpauze?’ stelde hij voor. ‘Dat scheelt ons allebei tijd.’

Ik belde een mevrouw, en nog één, en nog één, en toen hadden we een lege kamer in het congresgebouw waar we ongestoord een uurtje konden filmen.

Alles liep volgens plan.

De avond tevoren had ik het statief aan alle kanten uitgeprobeerd.

Ik wist hoe de camera werkte

Ik had drie batterijen opgeladen.

Alle verlengsnoeren en adapters zaten in mijn tas.

De audiorecorder had een nieuwe, grote geheugenkaart.

Omdat ik altijd verkeerd fiets had ik de route van tevoren uitgebreid bestudeerd.

Ik had zelfs opgezocht hoe hij er uit zag, voor het geval we elkaar zouden mislopen.

Het was óók een goed gesprek

Ik dacht er zelfs aan om mijn spreektempo aan te passen aan het zijne.

Pacing. Kan ik best.

Alleen trok ik bij het opruimen de stekker van de audiorecorder te vroeg uit het stopcontact. Vóór ik hem netjes had uitgezet.

Ik dacht meteen: dat kan niet. Het is niet weg.

Dus het eerste wat ik thuis deed was: nakijken.

Weg.

Daar is maar één woord voor:

impulsief.

Slordig, kun je ook zeggen. Of: afgeleid. Maar het komt neer op impulsief.

Geen reden voor zelfhaat, heb ik inmiddels geleerd. Wel een reden voor excuses. Goddank was het een psychiater, die moet tegen ADHD kunnen.

Voor websites geldt hetzelfde

Je moet ze kunnen samenvatten in één woord.

Laatst belde een meneer van een headhuntersbureau. Het bureau wilde gaan bloggen. Hij had er alle goede redenen voor: laten zien wie we zijn, hoger komen in de zoekmachines, onze bijzondere manier van werken uitleggen.

‘Wat is er zo bijzonder aan dan?’ vroeg ik.

Hij gebruikte veel woorden voor zijn antwoord

Abstracte, ook nog.

Ik zei: ‘Ho. Als je míjn blog nou moet samenvatten in één woord, welk woord is dat dan?’
‘Recht-voor-zijn-raap’, zei hij zonder aarzelen.
Ik knikte goedkeurend. ‘Brutaal zou ook kunnen. En wat is jullie bijzondere manier van werken in één woord?’

Het bleef stil.

‘Zoek dat eerst uit’, zei ik. ‘En dan pas gaan bloggen.’

De één-woord-regel geldt zelfs voor mensen

Bij de meeste mensen borrelt spontaan een woord op.

Als je een avatar ziet krijg je een indruk van hoe iemand zich wil presenteren.

Als je aan een mens denkt krijg je een gevoel.
Jouw gevoel.
Dat gevoel is je woord.

Natuurlijk veranderen gevoelens in de loop van de tijd. En over één mens kun je twee gevoelens hebben. Of drie.

Toegegeven, het is soms even puzzelen. Maar dat maakt kiezen juist interessant.

Hetzelfde geldt voor een blogpost

Je kúnt een opzet maken. Je kunt álle voor de hand liggende vragen beantwoorden. Gaat nog lekker snel, ook.

Of je kunt gewoon gaan schrijven, en erop vertrouwen dat je onbewuste de structuur aanbrengt.

Zo werken snelle schrijvers als journalisten, bijvoorbeeld.

Ze gaan zitten, ze concentreren zich even, ze bedenken de eerste zin en: hoppa.

Maar elke onbewuste-schrijver wéét waar hij heen gaat. Hij voelt wat het thema van zijn stuk is. Hij weet zijn woord.

Anders begint hij niet.

Dus wat moet je weten voor je gaat schrijven? De één woord regel is genoeg

Tenzij je een planner bent. Dan wil je een opzet maken.

Lees ook: Hoe schrijf je een goed blog? 3 opzetten en uitwerkingen